Αληθινή τρέλα...

Τι να πιστέψεις, όταν το μεγάλο σου όνειρο παρουσιάζεται με ορμή νεοσύλλεκτου μπροστά σου και σου ξεστρώνει το ατσαλάκωτο της ανέραστης αλληλουχίας του απαθών ημερονύχτιων και πετάει στ'άχρηστα τις ξεφτισμένες λήψεις μιας παράλογης φύσης και σε παρασέρνει να χορέψεις κάτω από την νεφελώδη του δροσιά και να μεθύσεις με τις γήινές του ευωδιές και να του αποδώσεις τα τρελά φτερουγίσματα των παλμών σου και να το στολίσεις με την εξαίσια λάμψη των ματιών σου, που παρατάσσεται κατάντικρυ της λάμψης ανεξερεύνητων αστέρων και σε χαριτώνει με ευλογίες άρρητες κι άγραφες απλά γιατί....πολύ αγάπησες..και σ'αγάπησαν..έτσι νιώθεις..αποδέξου το επιτέλους...α, και μην αρχίσεις τους χορούς από τώρα..είσαι στην ανάρρωση λέμε...αδιόρθωτη μια ζωή...

 

Το νου σου στην τσάκιση...

Λένε πως για να γράψεις, χρειάζεσαι μια μούσα που θα σου δώσει την έμπνευση...

..έναν coαch που θα σε πρεσάρει για να παίξεις σ'ένα από τα καλύτερα ματς των ονείρων σου..μια ατάκα που θα σε βγάλει έξω από το καβούκι σου για να νιώσεις το φρέσκο χώμα και τη μυρωδιά των φύλλων..μια εικόνα που θα σ'εξιτάρει και θα γεμίσει το ρεζερβουάρ με όσα οκτάνια σου χρειάζονται για να τρέξεις στην πίστα που κολλούσες μια ζωή...μια επίμονη έκκληση που σ'αναγκάζει να αρματωθείς σα γαλέρα και να ξανοιχτείς στα πελάγη...ένα σφύριγμα που θα σε τρέξει σαν πρόσκοπο στο δάσος προς ανίχνευση υπομονετικών μυστηρίων..μια πρόσκληση στην αντοχή του νου σου και μια επίκληση στην τρέλα που σε περονιάζει μόλις αλλάξει ο καιρός..

..Εδώ κι αρκετό διάστημα έρχεσαι αντιμέτωπη με τα πάθη που γεννά το φαντασμαγορικό project με την ονομασία Σιδέρωμα..όχι πως το αγνοούσες αλλά είχες κατορθώσει να το εξοστρακίσεις από του προσώπου σου..μέχρι που εισήλθες στον κόσμο του fb κι έτσι μαζί με όλα τα μαγικά και θαυμαστά που έβλεπες, ήρθες ξανά σε μάχιμη θέση απέναντι στο φάντασμα της δικής σου όπερας..το βλέπεις αναρτημένο παντού...με την επιβεβλημένη αχλύ των σπουδαίων πραγμάτων που όλες οι καθωσπρέπει νοικοκυρές πρέπει να βιώνουν άπαξ, τουλάχιστον ανά επταήμερο..

Βέβαια αν είχες κουτί παραπόνων θα είχε υπερπληρωθεί υψωμένο εις τη νιοστή δύναμη, χωρίς όμως να βλέπεις κάποια σωτήρια λύση...αγανακτείς με το αλώνισμα στα σίδερα που επεκτείνεται στο διηνεκές..τολμάς και ρίχνεις τις δικές σου νοικοκυρωσύνες στο τραπέζι τζογάροντας σε καμμένα φύλλα που ούτως ή άλλως κρατάνε όλοι εκτός από σένα..τολμάς να γελάσεις με τα πάθη των συμμετεχόντων στο πανηγύρι της σιδερώστρας μετά της συνοδείας αυτής, τόνοι ατσαλάκωτου ρουχισμού, υπολογιζόμενων σε αμέτρητες κι απλήρωτες εργατοώρες..

..αλλά καταλαβαίνεις ότι έχεις μείνει σχεδόν μόνη να δηλώνεις απεργία στο συνδικάτο των αμέριμνων κι ωραίων που ζουν μέσα στα τείχη τις μεγάλες τους στιγμές, κατά πως λέει και το άσμα..κι όταν θυμηθείς μια κουμπάρα σου που έτυχε ν'ανοίξει το συρτάρι με τα σεμεδάκια σου κι έβγαλε έξω ένα και το κοίταξε μετά βδελυγμίας κι αναρωτήθηκε πού στο καλό πήγαν οι τσακίσεις που θα έπρεπε να είχε..άσε ρε παιδί μου..κοκκινίζεις ακόμη..με το θράσος της...που γεννήθηκε από τη δική σου γρουσουζιά..

Μαζεύεις διάφορες συνταγές αντιμετώπισης και επίλυσης του προβλήματος...Κατ'αρχάς αντιλαμβάνεσαι μετά λύπης σου ότι το σίδερο έχει παγιωθεί ως καθαρά γυναικεία δουλειά...ακούς ότι ο τάδε δεν παντρεύτηκε λέει για να σιδερώνει...ο άλλος, νέος αυτός, τονίζει ότι το σίδερο είναι μια αποκλειστικά γυναικεία δουλειά κι όλοι το γνωρίζουν..δεν τίθεται αμφιβολία...Μη χειρότερα..αν ακούς τέτοιες σοφίες από τα στόματα της νεολαίας, τι σου μένει να ελπίζεις;..

..άλλος σε ρωτάει γιατί δε σιδερώνεις καθιστή, αφού λες ότι κουράζεσαι όρθια..άλλος τρέχει και σου αγοράζει σίδερο που βγάζει ατμούς καλύτερα κι από θυμωμένο δράκο και κάθεται να σε απολαύσει σιδεροκρατούσα  και σου παίρνει και δώρο μια μεγάλη σιδερώστρα που μόνο καφέ δε θα μπορέσει να σου φτιάχνει..ok..keep hoping...σ'άλλη έκδοση σου φέρνει μεγάλη, λαμπερή κι όμορφη πρέσα και προσπαθεί ως καλό air condition να σου εξασφαλίσει το κατάλληλο κλίμα ώστε να εκτελέσεις επιτέλους ένα από τα απλά καθήκοντα που ανέλαβες, αφού είχες την εξυπνάδα να παντρευτείς...άδικος κόπος...όλα πάνε εις το βρόντο..

..και στην άκρη του νου σου έχει καθίσει η κουβέντα μιας θείας σου η οποία λέει, μια φορά που ο γιος της τη ρώτησε γιατί δε βρίσκει σιδερωμένο παντελόνι, αυτή σηκώθηκε και του έδωσε το σίδερο στο χέρι...κι από τότε σιδέρωνε τα πάντα όλα μόνος του..κι έτσι έφτασε κι όταν παντρεύτηκε, η γυναίκα του θεώρησε ότι πέτυχε το λαχείο και μέχρι τώρα δοξάζει τον πανάγαθο θεό..Ναι...αν έχεις τύχη...αν δεν έχεις, άσ'το καλύτερα..

Μια σκέψη που θα μπορούσε να ερμηνεύσει τουλάχιστον την προσωπική μου άρνηση να συμμετέχω στο έγκλημα στο σιδερωτήριο, θα μπορούσε ν'αναχθεί στα παιδικά μου χρόνια, εκεί γύρω στα 5-6, όταν ήρθα αντιμέτωπη για πρώτη κι έσχατη φορά, με ένα από τα παλιά εκείνα σίδερα που δέχονταν στα σπλάχνα τους κάρβουνα πυρωμένα..θυμάμαι ήμουν φιλοξενούμενη, μετά της οικογένειάς μου, σ'ένα μοναστήρι κι ακολουθούσα τις καλόγριες στις καθημερινές τους ασχολίες..είχα μάθει πολλά ωραία και χρήσιμα πράγματα..το μόνο που με τρόμαζε αρκετά και δεν ήμουν ικανή να κατανοήσω και να εμπεδώσω ήταν η ώρα του σιδερώματος στο δωμάτιο που ήταν αγγαρεμένο για το σκοπό αυτό..ακόμα και τώρα που αναγυρίζω στο θυμικό μου αυτές τις εικόνες, αλαφιάζομαι..ίσως ο συνδυασμός των σεβάσμιων γυναικών μετά του καιγόμενου σίδερου, γεμάτου κόκκινα κάρβουνα και του αγώνα τους ώστε να τελειώσουν όλα εκείνα τα ρούχα στην ορισμένη ώρα μέσα στην αφόρητη ζέστη του καλοκαιριού και τους συριγμούς που έβγαιναν από την εξαιρετική εκείνη συσκευή, έχουν λειτουργήσει αποτρεπτικά πάνω μου και μ'εμποδίζουν να συμμετέχω κι εγώ σε παρόμοιο, έστω τεχνολογικά ανώτερο, πανηγύρι μέχρι και σήμερα..

Μα το λέει η ψυχολογία..τόσοι τόμοι μ'έρευνες και πορίσματα σεβαστών μελετητών...Το νου σας στα παιδικά βιώματα..προσέχετε λένε, γιατί θα σας ακολουθούν, ως πιστά σκυλάκια, σ'όλη σας τη ζωή...

Ανοίξατε φύλλο;

- Ρε συ τι πιτάκια είναι αυτά;..τρελάθηκες...με χτυπημένο πόδι άνοιξες φύλλο;..
- Κουλάρισε καλέ..είπαμε κάνω πράγματα έξω νου και τόπου αλλά ο καιρός που θα καθίσω να ανοίξω φύλλο δε γεννήθηκε ακόμη...κι ούτε θα οριστεί ποτέ ημερομηνία γέννησής του..
Απλά μου τα έφερε η καθαρίστρια του σχολειού..
- Ποια η Βάσω;;..
- Ναι, ρε συ..αυτή με τα 3 παιδιά..κι άνεργο σύζυγο..που τρέχουν δεξιά-αριστερά ολημερίς κι ολοχρονίς για την οικογένεια, μέσα σε χίλιες και δυο χιλιάδες αντιξοότητες...Αυτή που πολλές φορές συναντώ στο σχολειό και μου εξιστορεί με μιαν ανάσα, την ώρα που μαζεύει τον χαμό που έχουμε δημιουργήσει..(ναι, αλλά φέτος είπε ότι νοικοκυρευτήκαμε επιτέλους..το "επιτέλους" το λέω εγώ)..την οδύσσειά της..κι εγώ την αρχίζω με την ιλιάδα μου και σμίγουμε την αγωνία και τη χαρά μας..γιατί αυτές οι άτιμες πάνε μαζί παρ'όλα τα ζόρικα τάκλιν που φιλοδωρούν η μια την άλλη...Από το Σεπτέμβρη του '11 το σχολειό μας είδε της καθαριότητας το πρόσωπο κι εγώ βρήκα στα καλά καθούμενα μιαν άξια γυναίκα, μητέρα, φίλη και συνοδοιπόρο...και νοικοκυρά που ξέρει τη λατρεία μου για τις κάθε είδους πίτες...και τώρα που ξέρει επίσης πως χτύπησα, σκέφτηκε να με γαληνέψει με τον κόπο της...Μα είδες τι άνθρωποι υπάρχουν;..και σε σκεπάζουν με την γλυκασιά τους;...
- Μα καλά..ξανατρελάθηκες κι έβαλες όλο το βάζο με το μέλι πάνω τους;.Έλεος ρε συ..θα παχύνεις...
- Μμμμ...αχ, θεέ μου ας βάλω επάνω μου μερικά γραμμάρια ακόμη καλοσύνης..ακόμα και κιλά δέχομαι απλής και πολύτιμης καρδιάς...και ας παχύνω...πολύ...

Καλό διάβασμα...

Μέσα στις βόλτες που κάνεις, περνάς κι από το τραπέζι που κατά καιρούς φιλοξενεί διάφορα events..από τα πολύ τετριμμένα, π.χ. τραπεζώματα σε σόγια, φίλους και γνωστούς, γράψιμο και κόντρα γράψιμο στις σελίδες βιβλίων που το φυσικό τους περιβάλλον είναι το σχολειό σου..αλλά εσύ δεν προλαβαίνεις να τ'ανοίξεις εκεί..αλλά ούτε και στο σπίτι το κάνεις..άσε.τελείως ακατάλληλη για προεξάρχουσα κεφαλή του Συλλόγου Διδασκόντων..ένα δράμα η ζωή σου, όπου κι αν κοιτάξεις..
...αλλά το μυαλό σου σκοντάφτει στο μεγαλύτερο blockbuster του πρότερου έντιμου αλλά και παράνομου βίου σου, το οποίο χτυπάει τις κόπιες του στο νου σου..Μελέτη, επί της τραπέζης αυτής, του Πρωτακίου που σου έλαχε και του κλήρωσε, εξάμηνο άπιαστο Τζόκερ, να σ'έχει δασκάλα στο σπίτι, γιατί πού ακούστηκε να το αφήσεις μόνο του στο δρόμο με τις διαβαστερές λεύκες...Aνατριχιάζεις και μόνο στην αναπόληση των εσπερινών αλλά κι απόδειπνων που είχες ψάλλει άνωθεν της κεφαλής του ζαλισμένου 6χρονου...(ναι..πριν κλείσει τα 6, μπήκε στην Πρώτη..)
...καταφέρνεις να ξεκολλήσεις από τις οδυνηρές αναμνήσεις, αλλά πριν πας παρακάτω να δεις τι στο καλό ψήνουν στο φούρνο....γυρνάς το κεφάλι γιατί βλέπεις κάτι τόμους φρέσκα βιβλία κι αναρωτιέσαι... Μα τι στο καλό...μου έφεραν τα βiβλία που είχα παραγγείλει..πότε πρόλαβαν..ναι, καλά...άκου τώρα τίτλους..Θερμοδυναμική, Μηχανική των υλικών, Ρευστομηχανική,..κι άλλοι βαρύγδουποι τίτλοι..
Μμμμ..μάλιστα..σκέψου τώρα...το κράτος μοιράζει βιβλία με το κιλό σε τόσα τμήματα πόσων σχολών ανά την επικράτεια..και σε κάθε αρχιεξαμηνιά τρέχει το φοιτηταριό στα βιβλιοπωλεία και κουβαλάει τόμους ολόκληρους..πονήματα σίγουρα σεβαστών μελετητών..αλλά όπως πολύ σοφά απάντησε το Καμάρι στην λογική μου ερώτηση "Μα πότε θα τα διαβάσετε όλα αυτά βρε παιδί μου"...
Ποιος ρε συ θα διαβάσει..κανείς..πας καλά;...
Α, ωραία..δόξα τω θεώ σκέφτομαι που τουλάχιστον εμπλουτίστηκε το στοκ μου από, σεβαστού βάρους, βιβλία για να στοιβάζω πάνω από τ'ασιδέρωτά μου...Να... υπάρχουν κάποιοι στο υπουργείο που με σκέφτονται..και μ'αγαπάνε..και μου το δείχνουν έμπρακτα..όχι σα μερικούς - μερικούς..που με δουλεύουν ψιλό γαζί...σε μηχανή Singer....

Ριπή οξυγόνου...

Είσαι άμεσα εμπλεκόμενος σε άτυχη στιγμή που σ'έστειλε σε μικρό χειρουργείο και πρέπει, ως νουνεχής ασθενής, να παρακαθίσεις στην αγκάλη μιας πολυθρόνας, έστω γραφείου και να ασκηθείς στο παμμέγιστο αγαθό της ιώβειου υπομονής, ακριβώς τη στιγμή κατά την οποία έχεις οριστικά κι αμετάκλητα διαζευχθεί από την τόσο καταπιεστική της παρουσία..
Έχεις φτάσει στο επίπεδο της μηδενικής ανοχής των οποιωνδήποτε συμβουλών, προτάσεων, ανθρώπων, κινήσεων, φαγητών, σκέψεων κι ιδεών που σε τριγυρίζουν, ως τρομακτικές ερινύες,... μετουσιώνοντάς σε, σε απεχθή περιθωριακό τυπάκι...Πλησιάζεις θαρρείς στο σημείο μηδέν και το μόνο που σε συνδέει με τριμμένο σχοινί με τη κάποια λογική, που τόλμησε ποτέ να σε προσεγγίσει, είναι η απορία σου αν αξιωθείς να ζήσεις το έσχατο σημείο αντοχής που σου έχει ορίσει το πεπρωμένο σου....
Παίρνεις βαθιές αναπνοές αλλά παραδόξως παρατηρείς ότι η πλακωτική έδεσε γερά...ποια άξια μαστόρια την έριξαν...πανάξιος ο μισθός τους...σε μια τυφλή στροφή πέφτoυν, ως ταμπλό vivant μπροστά σου, εικόνες που έζησες με τα νήπια στο σχολειό σου..τον ένα όλο κι όλο μήνα που πρόλαβες να τα χαρείς...και σηκώνεσαι να τα βρεις στο φάκελο του pc σου...και να που το σφιγμένο από χθες το βράδυ στομάχι σου, λύνεται και να που επιστρέφει η γυαλάδα στα μάτια σου κι η ευεξία στην ψυχή σου....Ωχ, Παναγία μου!
Είδες που ήρθες στα ίσα σου αγναντεύοντας τη χαρά του κόσμου;
Μα όμως ρε παιδί μου..αυτή σου η γκρίνια..πώς σε παλεύουν οι άλλοι;..Ε, ναι..απορώ κι εγώ..αλλά έχω όλα τα δίκια με το μέρος μου!

Σουσάμι άνοιξε...

Καθώς είσαι μέσα κλεισμένη αρκετές μέρες, που στην καταμέτρηση ιστορούνται από τον καιρό του Νώε και έχεις φτάσει στο αδιανόητο σημείο να γλυκοκοιτάζεις τη σιδερώστρα-ναι, μεγάλο ολίσθημα αλλά αμαρτία εξομογημένη αμαρτία δε λογάται..
..και ενώ περνάς αδιάφορες ματιές πάνω από το χάος που σε κυκλώνει (ρούχα πεταμένα, σημάδια στο πάτωμα, σκόνη καλοκαθισμένη παντού, αποκαμωμένη από τα ένδοξα, ανηλεή σου κυνηγητά στο ηρωϊκό σου παρελθόν, σεντόνια που περιμένουν υπομονετικά να τ'αλλάξεις. γιατί λέει εσύ ξέρεις...οι υπόλοιποι δεν έχουν σχετικό πτυχίο....μόνο το πλυντήριο έμεινε να δουλεύει γιατί έρχονται οι στοργικές σου αδελφές και το γεμίζουν..)
...κάποια στιγμή το μάτι σου πέφτει σε μια τσάντα που είχες μαζί σου στο σχολειό την τελευταία μέρα που πήγες..και λες..ας την ανοίξω βρε παιδί μου να δω τι έχω αποξεχασμένο μέσα..
...κι όταν το Σουσάμι ανοίγει πετάγονται έξω η Νικολέτα κι ο Χάρης, δυο νήπιά σου και σου κουνούν τις ζωγραφιές τους καταπρόσωπο..
..και δια μιας ο νου σου τρέχει στην τελευταία σκηνή που έζησες εκείνη τη μέρα..να παίζει η ομάδα σε μια μεριά και στην άλλη να κάθονται τα δυο μικρά με το κεφάλι χωμένο στια χαρτιά τους και να ζωγραφίζουν με μεγάλη προσήλωση..και να τους καλείς να τα παρατήσουν και να έρθουν να παίξουν κι αυτά..κι άλλη ώρα θα συνεχίσουν..αλλά εκείνα αγνοούσαν παντελώς όλες τις εκκλήσεις σου...γιατί ήθελαν να σου χαρίσουν τον πολύχρωμο κόπο τους που έβαλαν μετά, στα κρυφά, στη τσάντα σου κυρία...να, αυτά τα ολίγα ζούμε μέσα στα υπέροχα νηπιαγωγεία μας..παρέα με τα καταπληκτικά μας παντοδύναμα νήπια...

Σπάσατε το πόδι σας;..Τι ευτυχία...

Γνωστό αγύριστο κεφάλι, από τη μέρα που είδες το φως του κόσμου τούτου..

Το έχεις σιγουρέψει καθώς τραβάς τα γκέμια του νου σου για ν'αλλάξεις πορεία και να επιστρέψεις πίσω στο χωνεμένο χωρόχρονο που έχει σημαδευτεί μ'ανεξίτηλα χρώματα-έκπληξη, ανέπαφα από οποιαδήποτε χλωριωμένη αποκοτιά..

Ναι, αλλά δε σου αρκεί το όριο που ακούμπησες..επιδιώκεις να διαπεράσεις το θεσμοθετημένο πλαφόν των δωρεάν μιλίων που σου δόθηκαν κι ως θαυμαστής των οδοιπόρων χωρίς σύνορα, λαχταράς να βιώσεις τη δύναμη του γκελ που σου κουνά περιπαικτικά την πινακίδα του κλειστού δρόμου- πού πας καλέ, δε βλέπεις ότι τερμάτισες;..

Θυμάσαι πάλι ότι πέρασες μια κι έξω τις εξετάσεις για το δίπλωμα που σε ξαπόστειλε στους δρόμους με θαυμαστή ικανότητα να γλιτώνεις στο +10...αλλά ποτέ σου δεν τακίμιασες με την κάθε είδους πινακίδα από γεννήσεως του Κ.Ο.Κ...με τα κάθε είδους ανούσια εμπόδια, μπροστά στην αδήριτή σου ανάγκη να παρακούσεις για μια ακόμη φορά την απλή λογική και να της βγάλεις τη γλώσσα..(άλλη μια συνήθεια, που έσειε παιδιόθεν επί της κεφαλής σου άγρια βλέμματα κι έμπλεκε τ'αφτιά σου σε μεγάλα τραβήγματα..)

- Μα τι παιδί είναι αυτή η μεσαία; (τιμητικός τίτλος του ρόλου σου ως αδελφής, μιας κι είχες την εξαιρετική τύχη να γεννηθείς ακριβώς στη μέση της ακολουθίας που σχημάτιζαν μαζί σου τ'άλλα δύο κορίτσια, που είχαν τη θεϊκή εύνοια να συγγενέψουν μαζί σου). Η πρώτη, χαρά του θεού προσωποποιημένη, άριστη μαθήτρια, ήσυχη, τακτική κι υπάκουη..Η τρίτη, ο καλομαθημένος Βενιαμίν κι αποδέκτης της σύμπασας γονεϊκής ανοχής...

Ε, εσύ έμεινες στη μέση για να τραβολογιέσαι πότε με τη μια και πότε με την άλλη και συχνά παίζοντας συγχρόνως και στα δυο γήπεδα ως εχθροξενούμενη σκοράροντας σ'όλες τις ρεβάνς γιατί κανένα αντίπαλο δέος δεν ήταν δυνατόν να σ'αντέξει μονότερμα..

Πόσα χρόνια μετράς σ'αυτή τη γη κουβαλώντας την αντίδραση κι εξαπολύοντάς την στα μούτρα μπόλικων φιγούρων, τόσο τολμηρών, ώστε ύψωσαν το ανάστημά τους για να σε υποτάξουν και να σε κλείσουν επιτέλους, ως άλλη Σταχτοπούτα...σε κάποιο καλούπι που πίστεψαν ότι σου ταιριάζει..

Θυμάσαι όταν τόλμησες να δείξεις τις ανοιχτές σου παλάμες σε μια σεβαστική γειτόνισσα της γιαγιάς σου γιατί δε σήκωσες μια άδικη παρατήρηση που σου έκανε; ..και πρόλαβες να δεις το κέρινο ομοίωμα του προσώπου της την ώρα που έστριψες για να φύγεις από τον τόπο της ανεκδιήγητής σου τόλμης;..θυμάσαι το πατρικό τραβολόγημα σκεπασμένο με τους κεραυνούς του νεφεληγερέτη γονέα σου μέχρι να σταθείς προσοχή μπροστά στην πόρτα της στολισμένης σου κυρίας και να ζητήσεις ταπεινά συγνώμη;..

..ακριβώς τη στιγμή που ένιωθες μεν ότι σίγουρα είχες υπερβεί τα εσκαμμένα αναχώματα αλλά έτσι κάπως είχες ισοφαρίσει στην κόντρα σου με τον άδικο λόγο που σε χτύπησε..

Μια ζωή κεφάλι δε γυρνούσες μπροστά σε κανένα κάλεσμα, εκτός κι αν πρόσταζε την ψυχή σου να πετάξει πάνω από ανεξερεύνητα εδάφη ως αναγνωριστικό μαχητικό, πλήρως εξοπλισμένο..
Πόσες φορές σε είχαν νουθετήσει να μην πετάγεσαι, όταν μιλάει κάποιος άλλος; Πόσες φορές σου είχαν τονίσει να κάνεις οικονομία; Πόσες φορές σε είχαν βαφτίσει ως αχάριστη, ανυπόμονη, ανοικονόμητη, αχόρταστη, ανόητη, άμυαλη, αδιάβαστη, απρόσεκτη, αλλόκοτη, απάλευτη, ατσούμπαλη, αμετανόητη, αλλοπρόσαλη, αδιόρθωτη, άκριτη, απόπούξεφύτρωσετέλοςπάντων...

Το πλέον αξιοθαύμαστο όμως, που σε χτυπάει σαν επίμονο κύμα την ώρα που αρμενίζεις σα χαρωπή βαρκούλα στη θεία αγκαλιά της θάλασσας κι αναρωτιέσαι "μα τι στο καλό φουσκοθαλασσιά είναι αυτή, άλλο πάλι και τούτο" ..είναι οι ειδοποιήσεις που θεώρησαν το νου σου ως το καλύτερο αναγνωρισμένο μαιευτήριο για να δουν εκεί το πρώτο τους φως..

Ολοένα και συχνότερα ξεφυτρώνουν μέσα σου ενημερώσεις που απαιτούν την προσοχή σου, ολοένα κι εντονότερα χτυπούν οι προειδοποιήσεις για επερχόμενους κινδύνους.

Λογικά θεωρείς ότι ξεμωράθηκες νωρίς κι ακούς παραξενεμένη παλιές συμβουλές που σε περικυκλώνουν ως ενοχλητικοί κι αδιάκριτοι γείτονες..Δε μπορείς να πιστέψεις ότι απόκτησες κι εσύ επιτέλους τοιχορόλογο με κούκο που ξεπετάγεται ανά πάσα ώρα και στιγμή, με αντικειμενικό σκοπό να σε αφυπνίσει από το μακάριο λήθαργο της ξερολίασης και της απόκοσμης αυτοπεποίθησης, που είσαι μοιροστολισμένη.

Καταλήγεις επίσης αντικειμενικά να μαζεύεις τα κομμάτια που εκπορεύτηκαν στη διάρκεια των ζογκλερικών σου κατορθωμάτων, αδιάφορη στον πανικό που σπέρνεις μεθυσμένη από το στιγμιαίο οίνο της αποκοτιάς που συνεχίζει να σε ζαλίζει και να σε τελειώνει υψώνοντάς σε στο βάθρο μαγικών πρωταθλημάτων.

Ώσπου φτάνοντας το πλήρωμα του χρόνου που σε κατέβασε σε μια σκάλα, το πόδι σου ξεφεύγει (γιατί τρέχεις με ξυλοπόδαρα τακούνια κι ένα καλοκαίρι λες να τα βγάλεις επιτέλους από τα πόδια σου) και για μια ανατριχιαστική στιγμή αιωρείσαι ανάμεσα στο γκρεμοτσάκισμα της πλήρης εξουδετέρωσης και στο απλό ασυνεχές ενός μικρού σου οστού...Τι επιλέγει τότε το αστέρι που σου όρισε η τύχη; 

- Έλα ρε συ, πάρε ένα κάταγμα και κοίτα να το ευχαριστηθείς όσο τίποτ'άλλο..Ναι, εντάξει είχες ξανασπάσει το πόδι σου στο δημοτικό κι έμεινες δύο μήνες στο κρεβάτι, 11 χρονών παιδί, το θυμάσαι; 

- Μα σίγουρα εγώ η ίδια το πέρασα αυτό; μη χειρότερα..και πώς άντεξα, αναρωτιέσαι μόνη σου...

- Σώπα καλέ...να τώρα μόνο λίγες μέρες ταλαιπωρίας θα σου οριστούν..Σου χρειάζονται για να κατεβάσεις ταχύτητα..να φρενάρεις βρε παιδί μου..να μπεις σε κανένα συνεργείο..χρειάζεσαι ανταλλακτικά, λάδια, ρεγουλάρισμα, πώς να το πούμε;

Μα στ'αλήθεια δε θυμάσαι πώς έπεσες από τη σκάλα; Δε θυμάσαι πως ένιωσες σα να σ'έπιασαν την ώρα της πτώσης σου δυο χέρια από τους ώμους και σε κάθισαν κάτω, στο ίδιο σκαλοπάτι όπου σου γύρισε το πόδι; Δε σκέφτεσαι ότι στο κανονικό πρόγραμμα ήταν σχεδιασμένο να πάρεις μεγαλειώδεις τούμπες μέχρι κάτω και στο φινάλε ο σκηνοθέτης είχε στο νου του να εστιάσει στο σπάσιμο της μέσης σου ή για μεγαλύτερο σασπένς στο ράγισμα του σπουδαίου σου κεφαλιού;

Ναι, αλλά μπήκε σφήνα μια αλλαγή της τελευταίας στιγμής που απλά σου έδωσε το δικαίωμα να παίξεις στην παράταση.

Μπήκες χειρουργείο, βγήκες, πόνεσες, συνήλθες. Τι λες τώρα; Βλέπεις τη ζωή μ'άλλα μάτια; Θεωρείς τώρα το κάθε τι γύρω σου ευλογημένο; Χτυπά η καρδιά σου περισσότερο τώρα; Σ'έχει συνεπάρει η δύναμη της ανάσας σου και το πάθος που βροντάει στο στήθος σου; 

- Μα ναι...νομίζω ότι ακούω την πατρική λαλιά στ'αφτιά μου..

"Θα το ξανακάνεις βρε συ;"

Αχ ναι, μπορώ μπαμπά μου να τρέξω και να σε σκεπάσω με μια σφικτή αγκαλιά και να σε κοιτάξω σταθερά μέσα στ'ασημόγκριζά σου μάτια και να σ'αφήσω να με δεις γεμάτη δάκρυα...την ώρα της υποσχετικής κατάθεσης...

- Όχι, δε θα περπατάω πια με αφρόντιστα βήματα..πουθενά..στο υπόσχομαι...κι ας έχω να σ'αγκαλιάσω 22 χρόνια..αφαιρώ ένα...ήταν τότε, δυο χρόνια από το θάνατό σου, που μ'αγκάλιασες σχεδόν κοιμισμένη και μου υποσχέθηκες κι εσύ ότι όλα καλά θα πάνε, τ'ακούς Ρένα; 

(τα λουλούδια που σου άρεσαν, ανάμεσα στα τόσα άλλα, δώρο από μένα μπαμπά...) 

Ε, σκέψου και λίγο....

Τι να σκεφτώ για κάποιους ανθρώπους που χαριτώνουν τη ζωή μας; 

..έτσι απλά χωρίς αλαλαγμούς, χωρίς κρούσεις σημάντρων, χωρίς υπογραφές συμφωνητικών κι έτερων επίσημων εγγράφων...

..χωρίς απαιτήσεις τυπωμένες σε μίζερα κατάστιχα που κουβαλούν και τα ξετυλίγουν με την εμφάνιση όποιας ευκαιρίας...

..χωρίς να φορούν την απεχθή μάσκα της παντογνωσίας..χωρίς να πέφτουν στην παγίδα της λήθης των χαμένων μας αγώνων...

...χωρίς να ζητούν ευνοϊκή μεταχείριση ενώ τη δικαιούνται αυτεπάγγελτα...

..και δροσίζουν τη ματιά μας και δυναμώνουν τη ψυχή μας, με την απλή τους παρουσία..σαν αυτό το μικρό φυτό..που το δώρισαν πριν 5 χρόνια..και στέκει στην ίδια ανάλλαχτη θέση, σχεδόν αφρόντιστο..μόνο με λίγο νεράκι..και ανθίζει συχνά εκτοξεύοντας μεγαλόπρεπα χρώματα αυθεντικής αγάπης...

 

...κι η ψυχή μας;...

...πληγώνεται και ματώνει;

Εννοείται καλό μου παιδί...

...κι ούτε η εντατική δε μπορεί να τη σώσει;

Φυσικά..

...αν την εγκαταλείψουμε...

...αλλά ακόμα κι έτσι...

Αυτή θα βρει τον καιρό να ξαναζωντανέψει...

...γιατί η ψυχή μας ποτέ δεν πεθαίνει...

...εκτός κι αν της το ορίσουμε εμείς...

https://youtu.be/QUWRUvR187Y 

Θυμάσαι;

Μα για πες μου..

Πώς συνεχίζεις να κυνηγάς ακούραστα το χρόνο; πού έμαθες ν'ανιχνεύεις τα άσβηστα σημάδια; για τόσους καιρούς που σε δέχονται, απλά επειδή γεννήθηκες κάτω από τον ήλιο κι εσύ, να τρέξεις μέσα τους, για τόσα πιστά ακόλουθα μερόνυχτα, με τόσες ανάσες αλαφιασμένες από των ωρών το αγριεμένο μάτι;

Πώς συνεχίζεις να κουβαλάς τόσες χρόνιες αστοχίες σαν τον Άτλαντα και να στέκεις ακλόνητος μ'όλες τις αντίξοες εικόνες που κροταλίζουν τις γλώσσες τους; πώς κρατάς την άμυνα και αντιπαλεύεις με τόσες αναβολές που σε μοίραναν μικρό στην κούνια σου; πώς εξακοντίζεις το βλέμμα σου γυρεύοντας ν'αρπάξεις μια τετελεσμένη στιγμή που σε σπάθισε και δεν τη συγχώρησες ακόμα; με ποια φωνή καλείς ασίγαστα σαν την Γοργόνα, τον χαμένο παλμό της καρδιάς σου, μπερδεμένο σε τόσα παλιωμένα παραγάδια που κλωθωγυρίζουν ατελέσφορα στα πέλαγα; τι χαράζεις τόσες ασυγκράτητες λέξεις που κυοφορούνται αένναα κι αδημονούν να ξεπεταχτούν για να τελέσουν τον σκοπό τους; τι ψάχνεις ν'αγκιστρώσεις στο νου σου, που συντάχθηκε σε παραδείσια σύμπαντα και φοβάσαι ότι δε θα χαριτωθείς να σε σκεπάσει με την ευλογία του;

Σκύβεις, άμισθος εργάτης της μνήμης που σε φορτώνει ως έξυπνος έμπορος, άπιστος μπρος στη μεγάλη του τύχη να βρει τέτοιον βαστάζο, με μεγαλειώδεις αποσκευές, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό και τρέχεις ακολουθώντας τη χρόνιά σου διαδρομή και προκαλείς τους απορημένους παρατρεχάμενούς σου που θα επιθυμούσες για συνένοχους σ'αυτήν την απέραστη τρέλα της θύμησης..κι έχεις τη μνήμη που σε ανακαλεί μ'απληστία και σαρδόνια μειδιάματα κι εσύ τη θυμιατίζεις και συνεχίζεις, ως καλός στρατιώτης, σε απροσπέλαστα πεδία και μάχεσαι τη λήθη και την τραγική λησμονιά "πράξεων σπουδαίων και τελείων" που σ'ακολουθούν γιγαντωμένες σκιές αλλά εσύ θυμάσαι, ε; και ξέρεις και δεν υπολογίζεις τις τρέμουσες παραστάδες των θριάμβων σου.

Μα έχεις γευτεί από μικρός την εξαίσια γνώση της καλέσματος, έχεις αναστηθεί πάνω στο μάρμαρο της μάταιης επιστροφής τόσων παλμών που σε χτύπησαν και τόσων σκέψεων που σε λύγισαν κι αμέτρητων αισθήσεων που σε τύλιξαν. Γνωρίζεις ότι σου αρκεί μια μικρή γνώριμη ευωδιά, ένα παλαιϊνό χτύπημα στην είσοδο όλων των μυρωδιών, ένα εύφλεκτο φυτίλι που θ'ανάψει, για να παρουσιαστείς, εν ριπή οφθαλμού, εκεί που έζησες τα τόσα θαυμαστά κι ανήκουστα κι άφθορα γιατί με μιαν εισπνοή, εκμηδένισες το χρόνο κι όσα έζησες, επέστρεψαν για να χορέψουν μαζί σου και να σε σπρώξουν μέτοικο στην κατοικία της άγουρης ψυχής σου..και κοινωνείς ξανά την ευωχία της τράπεζας όπου είχες παρακαθίσει εδώ και χρόνους πολλούς..ή απλά ολίγες ημέρες..

..κι αφού ο λόγος ανάμειξε το χρόνο με τη θύμηση και τις μυρωδιές, μπορεί να προβάλλει και μια ευωδιά που έχει μαγέψει όλους τους εμπλεκόμενους, όπου κι αν έχει διαχυθεί, μαγνήτισε όλα τα βλέμματα κι ομόρφυνε τα πρόσωπα και φυσικά καμία σχέση με χρυσούς χορηγούς ή αστεράτους σπόνσορες ή καλοπληρωμένους διαφημιστές..

..απλά υποβάλλουμε τα σέβη μας, μιας κι αναζητούσαμε επί μακρόν, το άρωμα που θα αποσπούσε την απόλυτη παραδοχή μας.

Ας υποκλιθούμε λοιπόν και ας το φορέσουμε ξανά ή ας το δοκιμάσουμε για επίσημη πρώτη.

Θα μας θυμηθείτε κι έτσι απλά θα κάνετε κράτηση για να ταξιδέψετε μέσα στον καταδικό σας χρόνο..

(Marie Claire, Δεκέμβριος '16)