Τρίτη 27 Δεκεμβρίου 2016

Teenager.. για λίγες ακόμη ώρες..




Είσαι στην καλύτερή σου στιγμή..
..ακροζυγιάζεσαι σαν αετόπουλο που επείγεται να χτυπηθεί με τους καιρούς..μόνο που δεν το μεταλαμβάνει ακόμη..
..παίζεις χαλαρά, σα να μη νοιάζεσαι για βαθμό πρόκρισης..
..κι ελπίζεις σε ισοζύγιασμα του αντίπαλου ώστε να ηχήσει το σφύριγμα για λίγη ακόμα παράταση στο ρελαντί..γιατί πού να τρέχεις τώρα σ'άλλη κατηγορία..δε σε νοιάζει αν έχεις όλα τα προγνωστικά με το μέρος σου..να πάνε στο μέρος άλλου να στοιχηματίσουν..
Η mother σου φωνάζει ότι ήγγικεν η ώρα του απογαλακτισμού..και πολύ κράτησε..έλεος..η φωλιά δε σε χωράει πλέον..κι αυτή ναι, το αναγνωρίζει ότι, ως σεσημασμένη δράστης της αναβολής, διάγει το βίο της, αλλά έλεος ρε παιδάκι μου, για όλα υπάρχει και μια τελεία.
Ζητάς να σε πάνε εδώ κι εκεί..να έρθουν πίσω να σε φέρουν σπίτι..(σιγά ρε μην κάθομαι σαν ηλίθιος να περιμένω μια ώρα στη στάση)..να σου δώσουν το κλειδί του αυτοκινήτου...-τι στο καλό βιάστηκες να πάρεις το δίπλωμα, ε;
...να σου δώσουν λεφτά (άντε και τελείωνε ρε, πολύ θα παρακαλάμε;) γιατί άλλοι παίρνουν χιλιάρικο μηνιαίως ενώ εσύ σπανίως ζητάς...
..ακούς μια επαναλαμβανόμενη επωδό, άδουσα το χορό της ευρέσεως εργασίας, όπως πολλοί στην ηλικία σου, που μένουν και μόνοι και δουλεύουν κι είναι και φοιτητές..(ωϊμέ)
..ενώ εσύ τονίζεις ότι η δουλειά σου είναι να είσαι καθαρός και ξάστερος φοιτητής..τι θες κι ανακατεύεις δουλειές κι άλλα τώρα..εξάλλου δουλειές δεν υπάρχουν λέει..οι γονείς να είστε καλά...(Παναγία μου βοήθησέ μας, εμάς κι όλο τον κόσμο, ψάλλεις, εσύ η mother ξαναλέμε, στο διάλειμμα του εξάψαλμου που καθημερινώς εξαπολύεις στ'αφτιά του τυχερού τέκνου...) ...που άλλοι λέει ήθελαν να τον έχουν..κι εσύ που τον γέννησες, δεν τον εκτιμάς..κι ούτε κατά διάνοια αναγνωρίζεις την αξία του...
..κι αλλού θα πρέπει να ζητήσει στέγη και τροφή..λέει..
...κι εσύ η γνωστή mother κάνεις τάμα να βρεθεί τόπος κατάλληλος για την πάρτη του, να δει αυτός πόσα απίδια βάζει ο σάκκος..
..κι ακούς που σε καλεί να τυλίξεις λέει στο αλουμινόχαρτο κάτι μπιφτεκάκια γιατί ούτε που ξέρει κι ούτε που προλαβαίνει..επείγεται να ετοιμαστεί να πάει στο πρόσωπο που τα'χουνε λέει..
..κι εσύ mother again, μπουρινιασμένη για το έρεβος της άγνοιας που τον διακατέχει -φταις κι εσύ όμως που μια ζωή του τα παρέχεις όλα έτοιμα, προτού ακόμα τα ζητήσει το καλομαθημένο σου- φωνάζεις να πάει να φτιάξει όλα μόνος του, ολόκληρος γάιδαρος πια..
..και τι σημαίνει, ρωτάς as mother φωναχτά, "τα'χετε;" ενώ αυτός βγάζει σήματα καπνού από τ'αφτιά, να σταματήσεις επιτέλους ν'ανακατεύεσαι..κι όχι αγοράκι μου, αφού επιμένεις να μένεις με τους γονείς σου, έτσι θα ρωτάω και θα δίνεις λογαριασμό κι αν σου αρέσει..αλλιώς να φύγεις, να πας αλλού..
...και δε μου απάντησες στην ερώτησή μου..τι εννοείς με τη λέξη "τα'χετε" ..χτυπά μωρέ η καρδιά κανενός σας; -χτυπιέσαι εσύ η τυχερή σε μια ακόμα επαναληπτική  mother's version να πάρεις απάντηση- ..κι ακούς γέλια  κι ερωτήσεις "Μα τι ποίημα είναι αυτό που λες, πάει τρελάθηκες ρε μάνα τελείως μιλάμε..."
Ναι ρε, τρελαίνομαι που'χετε κάνει και τον έρωτα μια απλή διεκπεραίωση..σα να πηγαίνετε στην εφορία ένα πράγμα..

Καλά, άσε..κι εκεί θα πας..κι αλλού θα βαδίσεις..

..μόνο πρόσεχε και να θυμάσαι ότι σ'αγαπώ ρε...
  





Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2016

"...και φέρε και γλυκό κρασί..."

"...να πιουν τα παλληκάρια 
τέσσερα-πέντε γράμματα 
που τα'χει η περιστέρα 
ανοίξετε την πόρτα σας να πούμε καλησπέρα!"


  


 

Δευτέρα 19 Δεκεμβρίου 2016

Χορεύετε;

Αν πει κάποιος ότι δεν γουστάρει ή ντρέπεται ή δε βολεύεται βρε αδελφέ να χορεύει, ok, πάσο..
Παράλογο βέβαια, αφού οι παλμοί χτυπάνε δίχως ανάπαυλα (χωρίς στο ελάχιστο να διανοούνται την άσκηση του πανεργατικού δικαιώματος στο οκτάωρο ή έστω στο 4ωρο της οριζοντίωσης, εκτός κι αν ηχήσει το γνωστό κάλεσμα) με ρυθμό, κάτι σαν 1-1-1-1 ή 1-3-2-4 ή 1-3-5-4 ή  κάτι που μοιάζει τέλος πάντων σαν απόρροια μελέτης ευφάνταστου προπονητή, με Ρεχαγκελιανό απωθημένο.
Αχ, ναι..όσοι θυμόμαστε τι ζήσαμε και πώς αντέξαμε τον απάλευτο πόλεμο των σφυγμών μας, το σωτήριο έτος 2004 εκείνο τον Ιούνη, χωρίς πάλι να καθυποτασσόμαστε από τα επερχόμενα σύννεφα που σίγουρα λέει είχαν άλλο ουρανό να μετοικήσουν, είμαστε outsiders μιας μοίρας, ιέρειας ανελέητης χιουμοριστικής θεότητας.
Δεν υπάρχει ζωή που δεν διακινείται σύμφωνα με τις χορευτικές επιταγές κάποιου εξειδικευμένου χορογράφου.. Δεν υφίσταται ζωή που να συμβαίνει χωρίς να παρασυρθεί από φθόγγους που εκρήγνυνται εν τη γεννέσει τους, εξ'αρχής καταδικασμένοι στην ανυπαρξία ενώ πρόλαβαν να ηχήσουν την ανήκουστη πρωτόλεια φωνή τους στην ψυχή που είναι ζώσα ακόμα, επειδή μπορεί να τους αφομοιώσει, δίνοντάς τους υφή, ουσία και λόγο μέσα στα συμπλέγματά της. 
Κάπως έτσι μειδιάς γιατί βλέπεις αυτές τις μέρες τον Γιάννη, υπολοχαγό εντός στρατόπεδου, στριμωγμένου σ'επταετιακές συρματοπλέξεις, απλωμένου σε ακάλυπτη αχίλλειο συνοριακής αναφοράς, αποτυπωμένου σ'ομιχλώδες καμβά, ζαλισμένου από την ανάσα τόσων ψυχών, ανεμαζωμένων απ'όλες τις πατριδογνωστικές άκρες.
..και μέσα στο γκριζώδες ζελέ  που σε καλύπτει, πιάνεται στην άκρη του ματιού σου, μια ζεστή παρουσία που χτυπάει σαν ψάρι μακριά από το νερό του...κι αναρωτιέσαι γιατί δεν τρέχει να πέσει μέσα στον αγαπημένο του ζώντα χώρο..μόνο κάθεται περίλυπη στην άκρη του κρεβατιού και δεν έχει το κουράγιο να σηκώσει το χέρι της, να πάρει μια ρόμπα να φορέσει, μέσα στο ενυδρείο-παλατάκι που την έχει τοποθετημένο ο νυμφίος της παλαιών πατρών εκλογής της, μόνο καλεί την παραμάνα να της δώσει ανά χείρας την πρωϊνή της περιβολή.
Έλεος μωρέ! σκέφτεσαι αλλά συγχρόνως κουνάς κι εσύ περίλυπη την κεφαλή σου γιατί αποδέχεσαι ότι η σινεμαδίστικη καμπάνα χτυπά για πολύ κόσμο που υποφέρει τοιουτοτρόπως χωρίς να ορέγεται ή ν'αποτολμά να κουνήσει όχι δάχτυλο αλλά ούτε βλεφαρίδα επί του πρακτέου, τουτέστιν να σηκωθεί βρε παιδί μου να βαρέσει καμιά προσοχή, την ώρα της ανάκρουσης του δικού του εθνικού.
Τουλάχιστον ευγνωμονείς την τύχη, αυτή τη δική σου, ειδική τύχη που σ'έχει καθίσει στην γνωστή πολυθρόνα, ανάμεσα σε τόσα βιβλία, που σε αναμένουν να τα καταβροχθίσεις κι εσύ τους απιστείς..να, για λίγο ώσπου να τελειώσει το Τανγκό των Χριστουγέννων που δεν έχεις δει μέχρι κι απόψε..ε, πού να προλάβεις, με τόσες αναβολές που σε χτυπούν "βολή κατά βολή", όπως θυμάσαι από τις στρατωνικές εξιστορήσεις τόσων και τόσων.
Κανείς δε σ'ενοχλεί..όλοι έχουν αποσυρθεί κι είσαι μόνη σου, στο μισοσκόταδο, νιώθοντας λαθραίος οικόσιτος και ζεις κι εσύ τα πάθη των ηρώων..συμπάσχεις και χτυποκαρδείς σα να βρίσκεσαι στρατωνισμένη κι εσύ, εκεί μαζί τους κι ανατριχιάζεις γιατί νιώθεις την υγρασία να κεντά σταυροβελονιά στα κοκκαλάκια σου..
..και πάνω στην ώρα που επιτέλους η ηρωΐδα ακουμπά στα χέρια του Γιάννη κι αφήνεται να παρασυρθεί από τα βήματα, που με τόσο θράσος και τόλμη έμαθε αυτός, για μεγάλη της χάρη και τεντώνεις τ'αφτάκια σου, για ν'ακούσεις τα θεία λόγια που θα της πει..
..ακούς μια αγριοφωνάρα, που παιανίζει το γνωστό άσμα: Ρε συ, τι θα φάμε; κι ακούς χτυπήματα πιάτων κι ανοιγοκλεισίματα ντουλαπιών κι άλλους αναίσχυντους ήχους, που εισβάλλουν σαν κομάντος στο ονειρώδες σκηνικό του χορού και σ'εμποδίζουν ν'ακούσεις τις λέξεις, που απελευθερώνονται από το στόμα του ερωτευμένου και εισβάλλουν, χωρίς καν πρώτη σκέψη, στ'αφτιά της αφέντρας των λογισμών του.
Χριστέ μου..μα γιατί μου έλαχε αυτό απόψε; να μη μπορώ να χορέψω  κι εγώ, συνεπαρμένη από τα τόσα θεία λόγια που ηχούν επί της οθόνης; ποιος μ'έχει καταραστεί με τόσο αδάκρυτο ραβδάκι; Καλέ, φύγετε από δω κι ας σταματήσουν οι πάντες ανέραστοι ήχοι..
Αχ, κοίτα τον υπολοχαγό που στέκεται τώρα έξω και γελάει..και σου δωρίζει αφειδώς τα μάτια του να σε μαγνητίσουν άλλη μια φορά..γιατί ναι, κατάφερε να μιλήσει όπως ακριβώς σχεδίαζε στη διακεκριμένη του αγάπη..σ'αυτή που ξεχώρισε και στόλισε με τα χτυποκάρδια του, τόσες νύχτες έξω από την πόρτα της, φυσώντας τους καπνούς του έρωτά του..

Γιάννη, σ'αγαπάμε τόσο, μα τόσο πολύ..






Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2016

Τι έμαθες σήμερα;

Τι μπορεί να μάθεις παρακολουθώντας ή ακόμα καλύτερα ως ενεργά εμπλεκόμενος κι επίμονος κηπουρός, σ'ένα κήπο φθινόπωρο-άνοιξη; (γιατί το δίπτυχο χειμώνα-καλοκαίρι έχει πολυφορεθεί και είναι τρε μπανάλ πλέον..)
Αν είσαι καλός μαθητής και παίρνεις όπως λένε τα γράμματα, μπορείς να σαρώσεις τ'αριστεία και να γυροφέρνεις σα χαμένος μπροστά στο άπειρο των επιλογών, που σου σερβίρονται σε δείπνο οχτακοσίων αστέρων, με δημιουργικούς σεφ στα πρόθυρα της πλήρους διάλυσης και ν'αγγίζεις με τη μύτη σου το διάστημα, ως το καμάρι του εκάστοτε συλλόγου διδασκόντων..
Αν πάλι γεννήθηκες έξυπνος μεν, αλλά υμνολογείς τον ακάθιστο και είσαι, εκ του φυσικού σου, υπερβολικά ανίκανος να συγκεντρωθείς, ή σ'άλλο ακόμα πιο δυσπρόσιτο, μεγάλου βαθμού δυσκολίας ακόμα και για Εβερεστιανούς ορειβάτες, επίπεδο, είσαι η σπαρταριστή απόδειξη ότι τελικά υπάρχει ζωή ακόμα κι όταν αυτή αναβάλλεται κατ'εξακολούθηση, πάλι καλά θα τα πας..απλώς θα βασανίσεις πολύ κόσμο που θα παρασύρεις στο διάβα σου, σαν αστροπελέκι που είσαι, χώρια την προσωπική σου πάλη με τα κύματα-σιγουράκι που έχεις εξασφαλισμένο ότι θα σου έρθουν στην ασφαλιστική που πληρώνει, πριν ακόμα συμβεί το μοιραίο..
Εκεί φυσικά που θα υποκλιθείς και θα χειροκροτήσεις τόσο ως ηθοποιός του όποιου θεάτρου τέχνης θεωρείς ότι ηγείσαι όσο κι ως αχόρταγος θεατής που θα απαιτήσεις το replay μ'ένα ακόμα μπιζάρισμα, είναι η σκηνή όπου αντιλαμβάνεσαι τη μάχη που διαδραματίζεται μέσα στα χόρτα..ανάμεσα στα λουλούδια και τα δεντράκια..εκεί δίπλα στα πεταρίσματα των εντόμων...την ώρα που τρέχει το νεράκι και δροσίζει το πράσινο σύμπαν..το συνεχές bras de fer μεταξύ τόσων υπάρξεων, που επείγονται να υποσκελίσουν και να καπελώσουν, όποιον τυγχάνει δίπλα τους..να παραμερίσουν ό,τι τους κρύβει τον ήλιο και να βγουν σε πρώτο πλάνο για να πρωταγωνιστήσουν επιτέλους σε όλες τις σκηνές μιας πολύ αβανταδόρικης ταινίας, που τρέχει καρφί για βραβεία και νούμερα ως αδιανόητο blockbuster..
..κι έτσι θα στέκεις και θα χαζεύεις ως άεργος παρατηρητής των ηνωμένων εθνών, τον κήπο των ονείρων σου ή θα εισβάλλεις επιτέλους εντός πεδίου και θα αποκαθαρίσεις ζιζάνια κι άλλα επικινδύνως πετούμενα μαλακιόπτερα και θα εκδιώξεις έρποντα τρωκτικά, που μόνο βρωμίζουν κι οδηγούν το ονειρώδες σκηνικό σου στην πλήρη αποσάθρωση και διάλυση, μετά φόβου θεού και κηπουρού;












Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

Αγαπημένοι μου συνάδελφοι...

  • Πώς θα πηγαίνουμε στο χωριό; Θα μας παίρνεις με το αυτοκίνητο;
  • Ναι ρε συ..εννοείται..θα οργανωθούμε..έννοια σου
  • Να κανονίσουμε τη συμμετοχή μας...
  • ok..no problem...
  • Τόσα χιλιόμετρα, δε βγαίνουν να οδηγεί ένας κάθε μέρα.. 
  • Να δούμε και τι θα πληρώνουμε..ή να βάζουμε μια μέρα το δικό μου αυτοκίνητο, μια το δικό σου και μια εσύ το δικό σου..
  • Μάλλον..πάντως μέχρι τις Καμάρες δε με βλέπω να τη βγάζω καθαρή έστω μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη (ναι, αλλά μέχρι του αγ.Δημητρίου εκεί έτρεχες..και πρόλαβες κι ένα τραπέζωμα των κατοίκων που ακόμα το θυμάσαι...αχ, ναι..και πόσα άλλα στο Τσιφούτ Καστέλι ρε συ..ξέχασες;) 
  • Παναγία μου, 2 ώρες στους δρόμους..τα κοκκαλάκια μου θ'αφήσω..αμαρτία..
  •  Να δεις..νομίζω ότι δεν οδηγώ..και το αμάξι πάει μόνο του...κι ειδικά τώρα με τη ζέστη..
  • Πρόσεχε ρε συ.. πώς παίρνεις έτσι τις στροφές;..τρελάθηκες;.. 
  • Μην τρέχεις έτσι!!!! Ορφανό θ'αφήσω το παιδί μου εξαιτίας σου!
  • Δε μου λες; θες να κατέβεις εδώ ακριβώς και να γυρίσεις με ωτοστόπ να τελειώνουμε επιτέλους; άντε πια..! 
  • Δε φτάνει που σηκώνομαι αξημέρωτα..μέχρι να φτάσω στο σχολειό, κάνω το σταυρό μου που δε σκοτώθηκα και μόλις μπω στην τάξη, νιώθω σα ζόμπι..πω, πω, πού βρέθηκα να τρέχω..
  • Μα γιατί δε σκέφτεσαι πώς κατάφερες να διοριστείς, με τόσες δυσκολίες, μόνο γκρινιάζεις κι από πάνω; Ξέχασες τι πέρασες;
  • Μ'έχεις ικανή να ξεχάσω; Εμένα; Όχι φυσικά..και δοξολογώ τον καλό θεό..και τα μικρά με τρελαίνουν και μου αρέσει το σχολείο κι οι άνθρωποι κι όλα..αλλά να φοβάμαι ότι θα με φάνε οι δρόμοι...και θα πάω άδικα...
  • Δε μου λες...έφυγες μόνη σου χωρίς να μας ειδοποιήσεις και περιμέναμε τόση ώρα στο δρόμο;
  • Ωχ..αφήστε ρε παιδιά..έτρεχα να προλάβω σαν τρελή γιατί ήμουν άυπνη..όλο το βράδυ..το μικρό είχε πυρετό και έφυγα πανικόβλητη..κι ούτε που πρόλαβα να σας ειδοποιήσω..καλά..δεν έγινε και τίποτα..να..δεν περιμένατε πολύ..έτσι κι αλλιώς με το δικό σας αυτοκίνητο θα πηγαίναμε.. 
  • Καλά..έχε χάρη που τα βρίσκουμε και περνάμε καλά γενικά..κι είσαι ξηγημένη...αλλά πρόσεχε..εδώ υπάρχουν και κανόνες..
  • Είστε οι πιο καλοί συνάδελφοι πραγματικά...  
  • Άντε..την Παρασκευή θα πάμε με το σχόλασμα να φάμε καμιά μπριζόλα..συμφωνείς;
  • Ό,τι πείτε..τέλεια...Μα τι είναι οι πιατέλες στο γραφείο;
  •  Κέρασμα των γονιών του Μάνου..και τ'άλλα ειναι από τη Κατερίνα της τρίτης τάξης...
  • Χριστέ μου..τι καλοί άνθρωποι...
  • Μα καλά, πότε θα πλησιάσεις στο Ηράκλειο εσύ;  
  • Μόνο ο Θεός γνωρίζει...
  • Μα πιάνεις θέση ολοήμερου στην πόλη και τρέχεις ακόμη στο χωριό; 
  • Μα αφού περιμένω την αναπληρώτρια να έρθει..
  • Καλά..και πότε θα έρθει στην άκρα του κόσμου που είναι το σχολειό σου; Καλά Χριστούγεννα!
  • Άσε..και μου τηλεφωνούν από το άλλο σχολειό και λένε ότι φωνάζουν οι γονείς που ολοήμερο δήλωσαν κι ολοήμερο δε βλέπουν..τι κατάσταση λέει είναι αυτή...
  • Τι καταπληκτικό κήπο έχετε φτιάξει με τα παιδιά...συγχαρητήρια!!
  • Σήμερα την ώρα που οδηγούσα και πήγαινα στο σχολειό, κοιμήθηκα σε μια ευθεία και πάλι καλά να λες που ξύπνησα γιατί οι ρόδες ακούμπισαν σε κάτι χαλίκια..αλλιώς..τώρα το μνημόσυνό μου θα κάνατε..
  • Τα έμαθες για μια συνάδελφο που σκοτώθηκε προχτές στο δρόμο για Μεσαρά; 
  • Παναγία μου, πού τρέχουμε τόσοι συνάδελφοι...
  • Πάει το αμάξι..καλά πώς τράκαρες; και το αμάξι κλαις; γιατί δε κάνεις το σταυρό σου που δεν σκοτώθηκες ή δεν σκότωσες κάποιον;
  • Να..μου έφυγε το αμάξι στη στροφή και πετάχτηκε απέναντι..και μετά γύρισε από κει που ερχόμουν..και μετά..έκανα το σταυρό μου ρε συ..τι άλλο;..και με είχε πιάσει μια τρεμούλα..
  • Ήρθε ο προϊστάμενος στο σχολειό στα ξαφνικά..ήθελε να μας πει να προσέχουμε στο δρόμο μην σκοτωθούμε..δεν πειράζει αν κάποια στιγμή καθυστερήσουμε..κάτι μπορεί να τύχει..προσέχετε παιδιά μου, μας τόνιζε..(αχ, κύριε Μανώλη του πάλαι ποτέ 4ου γραφείου..όπου και ν'αρμενίζεις, να'σαι καλά για το μέλι που στάλαζες στην ψυχή μας).
  • Καλωσόρισες..καλή χρονιά..πρώτη σου φορά μέσα στην πόλη;
  • Καλώς σας βρήκα κορίτσια...τέλειος ο καφές σας! 
  • Πρώτη φορά μας άνοιξαν ολοήμερο τμήμα..ξέρεις κι άλλες χρονιές είχαμε αιτήσεις γονέων αλλά λέγαμε πού να τρέχουμε..υποδομές καθόλου..και τελείως άλλο πρόγραμμα...κι έτσι τ'αφήναμε...
  • Μάλιστα....
  • Πού να δεις που καθόμουν και καθάριζα όλο το σχολειό μόνη μου..οι άλλες δεν ενδιαφέρονταν..κοίταζαν τα εύκολα..είχαν όλο δικαιολογίες...
  • Δεν πειράζει..ο καθένας κάνει όπως μπορεί..ας βοηθάμε όσο γίνεται...
  • Τι ωραίο σχολείο που έχετε φτιάξει εδώ πέρα!!!
  • Πολλές ανακοινώσεις κι εγκύκλιοι έχουν έρθει..κάθισε τώρα και διάβαζε..να δούμε τι θα πρωτοκάνουμε..
  • Μα δε μου λες; Κάθε μέρα θα έρχεσαι καθυστερημένη; Θέλω να φεύγω ακριβώς στην ώρα μου!
  • Αχ, έχεις απόλυτο δίκιο..κάτι κάνω μέχρι την τελευταία στιγμή κι αργώ λίγο..ωχ..ωχ...
  • Πήρες τηλέφωνο για τον υδραυλικό;
  • Θα πάρω..
  • Πήρες τηλέφωνο για τον ηλεκτρολόγο;  
  • Πήρα από το σπίτι μου τόσα τηλέφωνα..
  • ..και για τον αλουμινά πήρες;
  • Αχ, το ξέχασα...
  • Στο βιβλιοπωλείο θα παραγγείλουμε τελικά; 
  • Ωχ, παναγία μου...
  • Τόσον καιρό έχει χαλάσει ο εξαεριστήρας στην τουαλέτα των παιδιών κι ακόμα να πάρεις καινούριο;
  • Είχα δώσει παραγγελία αλλά δεν τον έφεραν ακόμη...και μετά το άφησα στην άκρη..συγνώμη..τι να πρωτοκάνω;
  • Το πρωτόκολλο δεν το έχεις ενημερώσει από...πότε; 
  • Το βιβλίο πράξεων φέρε να γράψουμε το πρακτικό για την εκδρομή..πού το έχεις βάλει;
  • Μα πού πήγε; Αφού εδώ το είχα μπροστά μου..
  • Τέλεια δουλειά συναδέλφισσα...Μπράβο σας!! 
  • Ευχαριστούμε πολύ!
  • Τι θα κάνουμε για το Πολυτεχνείο;
  • Τι θα φτιάξουμε για τα Χριστούγεννα;
  • Θα κάνουμε και γιορτή ή όχι;
  • Καλύτερα να μην δίνουμε πολλές φωτοτυπίες..κι έτοιμα πατρόν..
  • Ναι..αλλά το αποτέλεσμα δε βγαίνει τόσο ωραίο πάντα..
  • Κοίτα..σημασία δεν έχει περισσότερο η δουλειά των παιδιών;..κι εγώ παρασύρομαι συχνά..αλλά καιρός μας να ξεφύγουμε από τα παλιά...
  • Έχεις κι εσύ δίκιο...
  • Μα πόσο τυχεροί είμαστε που κληρωθήκαμε για το σεμινάριο στις ΤΠΕ...!!! και τι φοβερή ομάδα είχαμε!!!!
  • Άσε..τέτοια τύχη ούτε στον παπά να την ομολογήσεις!
  • Ξέχασες να μ'ενημερώσεις για το σεμινάριο..Πάλι καλά που το έμαθα από το άλλο σχολειό..
  • Μα θα σας το έλεγα μέχρι την Παρασκευή..έχουμε μέρες..
  • Ναι, αλλά εγώ με τα μικρά πρέπει να το ξέρω από νωρίς..
  • Ναι..με συγχωρείς..
  • Μα έχω πει ότι θα σας τα στέλνω στο ταχυδρομείο σας..
  • Καλά..υπάρχουν και στη σελίδα της διεύθυνσης.
  • Εγώ θέλω να πάρω το συγκεκριμένο τμήμα κι όχι το άλλο..
  • Ναι..αλλά το προτιμώ εγώ γιατί δε βολεύομαι αλλιώς!
  • Μα τελευταία δεν ήρθε; Γιατί να διαλέξει πρώτη;
  • Δες..έχει τρία μικρά παιδιά..
  • Εντάξει..σωστά...
  • Μην κάνεις ακριβώς τα ίδια με μένα..αφού θα τα δει κι η σύμβουλός μας...
  • Κρίμα ρε παιδί μου..μα δεν είχα διάθεση να σας αντιγράψω..και πάνω που χαιρόμουν τόσο πολύ που είμαστε πέντε συνάδελφοι φέτος κι είχαμε τόσες πολλές ιδέες... 
  • Σου ζητάω ειλικρινά συγνώμη..
  • Μα γιατί βρε παιδί μου άφησες και σου φόρτωσαν τόση μεγάλη περιοχή για τις εγγραφές κι οι άλλες έχουν λιγότερα παιδιά;
  • Μα γιατί μιλάς τόσο πολύ στους γονείς..δεν χρειάζεται..
  • Μα γιατί δε φτιάχνουμε αυτό κι αυτό και το άλλο στο σχολειό; Αλλού έχουν φτιάξει τόσα πολλά..
  • Μα γιατί δεν αναλαμβάνεις προϊστάμενη να τα φτιάχνεις όλα όπως πρέπει;
  • Κουράστηκα με τόσα παιδιά το πρωί...εσύ το μεσημέρι έχεις λιγότερα.. 
  • Ναι..αλλά εσύ το διάλεξες έτσι...πες μου τι άλλο θέλεις να σε βοηθήσω...
  • Μπράβο σου συνάδελφε..υπέροχη ιδέα!!!
  • Μα δε λέτε καλημέρα βρε παιδί μου;..Δεν είναι σωστό..προσπαθήστε να τα βρείτε...
  • Καλά..ερχόμαστε, φεύγουμε.. δε μιλιόμαστε..Πόση υπομονή να κάνω πια;
  • Μα άνθρωποι είμαστε...όλοι μας έχουμε τ'αδύνατα σημεία μας..όλοι μας χρειαζόμαστε μια συγνώμη..μια υποστήριξη..μια συμπαράσταση..ένα χτύπημα στον ώμο..για να προχωρήσουμε μπροστά..
  • Δες..ασκούμε το καλύτερο επάγγελμα..λειτούργημα πραγματικό...λάμπουμε σαν αστέρια γιατί έχουμε τόσες ψυχές καινούριες κι αλάβωτες στα χέρια μας...που μας βοηθούν να θεραπεύσουμε τις όποιες πληγές κουβαλάμε και να βγούμε πολύ μπροστά..σαν αθλητές με προοπτική να πάμε για μετάλλιο..Δε λέω..δύσκολο αγώνα έχουμε να κερδίσουμε...αλλά έχουμε και τέτοια ψυχή..όλοι μας..αρκεί να την ανακαλύψουμε..και να της δώσουμε φτερά...να πετάξει προς τα εκεί που ορέγεται..στ'αληθινά...
  • Ναι..όπως λέει και το τραγούδι "Στάσου λιγάκι μη μιλάς, άσε τον χτύπο της καρδιάς να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί"...
  • ...και θυμήσου ότι όλα τα γλυκόπικρα μαζί θα τα κεραστούμε..σαν ένα υπέροχο κυδωνάκι γλυκό που δίνει τόση χαρά όταν μοιράζεται..
  • Μα τι να σου πω που έφαγες όλο το βάζο!!..Μα καλά..ίσα που πρόλαβαν να δοκιμάσουν τα παιδιά από λίγο!
  • Ωχ..παρασύρθηκα..(επειδή ήμουν στη μεσημεριανή βάρδια - του τέως ολοήμερου και νυν προαιρετικού)...και κάθε μέρα έτρωγα από λίγο..Συγνώμη ρε παιδιά..(αληθινό περιστατικό, όπως κι όλα τα υπόλοιπα φυσικά)
  • Μα καλά...πόσα συγνώμη θα πεις πια;
  • Χμ..όσα αντέχετε αγαπημένοι μου συνάδελφοι...για όσο με αντέχετε.. 
 






Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2016

Αληθινή τρέλα...

Τι να πιστέψεις, όταν το μεγάλο σου όνειρο παρουσιάζεται με ορμή νεοσύλλεκτου μπροστά σου και σου ξεστρώνει το ατσαλάκωτο της ανέραστης αλληλουχίας του απαθών ημερονύχτιων και πετάει στ'άχρηστα τις ξεφτισμένες λήψεις μιας παράλογης φύσης και σε παρασέρνει να χορέψεις κάτω από την νεφελώδη του δροσιά και να μεθύσεις με τις γήινές του ευωδιές και να του αποδώσεις τα τρελά φτερουγίσματα των παλμών σου και να το στολίσεις με την εξαίσια λάμψη των ματιών σου, που παρατάσσεται κατάντικρυ της λάμψης ανεξερεύνητων αστέρων και σε χαριτώνει με ευλογίες άρρητες κι άγραφες απλά γιατί....πολύ αγάπησες..και σ'αγάπησαν..έτσι νιώθεις..αποδέξου το επιτέλους...α, και μην αρχίσεις τους χορούς από τώρα..είσαι στην ανάρρωση λέμε...αδιόρθωτη μια ζωή...



















 

Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Το νου σου στην τσάκιση...

Λένε πως για να γράψεις, χρειάζεσαι μια μούσα που θα σου δώσει την έμπνευση...
..έναν coαch που θα σε πρεσάρει για να παίξεις σ'ένα από τα καλύτερα ματς των ονείρων σου..μια ατάκα που θα σε βγάλει έξω από το καβούκι σου για να νιώσεις το φρέσκο χώμα και τη μυρωδιά των φύλλων..μια εικόνα που θα σ'εξιτάρει και θα γεμίσει το ρεζερβουάρ με όσα οκτάνια σου χρειάζονται για να τρέξεις στην πίστα που κολλούσες μια ζωή...μια επίμονη έκκληση που σ'αναγκάζει να αρματωθείς σα γαλέρα και να ξανοιχτείς στα πελάγη...ένα σφύριγμα που θα σε τρέξει σαν πρόσκοπο στο δάσος προς ανίχνευση υπομονετικών μυστηρίων..μια πρόσκληση στην αντοχή του νου σου και μια επίκληση στην τρέλα που σε περονιάζει μόλις αλλάξει ο καιρός..
..Εδώ κι αρκετό διάστημα έρχεσαι αντιμέτωπη με τα πάθη που γεννά το φαντασμαγορικό project με την ονομασία Σιδέρωμα..όχι πως το αγνοούσες αλλά είχες κατορθώσει να το εξοστρακίσεις από του προσώπου σου..μέχρι που εισήλθες στον κόσμο του fb κι έτσι μαζί με όλα τα μαγικά και θαυμαστά που έβλεπες, ήρθες ξανά σε μάχιμη θέση απέναντι στο φάντασμα της δικής σου όπερας..το βλέπεις αναρτημένο παντού...με την επιβεβλημένη αχλύ των σπουδαίων πραγμάτων που όλες οι καθωσπρέπει νοικοκυρές πρέπει να βιώνουν άπαξ, τουλάχιστον ανά επταήμερο..
Βέβαια αν είχες κουτί παραπόνων θα είχε υπερπληρωθεί υψωμένο εις τη νιοστή δύναμη, χωρίς όμως να βλέπεις κάποια σωτήρια λύση...αγανακτείς με το αλώνισμα στα σίδερα που επεκτείνεται στο διηνεκές..τολμάς και ρίχνεις τις δικές σου νοικοκυρωσύνες στο τραπέζι τζογάροντας σε καμμένα φύλλα που ούτως ή άλλως κρατάνε όλοι εκτός από σένα..τολμάς να γελάσεις με τα πάθη των συμμετεχόντων στο πανηγύρι της σιδερώστρας μετά της συνοδείας αυτής, τόνοι ατσαλάκωτου ρουχισμού, υπολογιζόμενων σε αμέτρητες κι απλήρωτες εργατοώρες..
..αλλά καταλαβαίνεις ότι έχεις μείνει σχεδόν μόνη να δηλώνεις απεργία στο συνδικάτο των αμέριμνων κι ωραίων που ζουν μέσα στα τείχη τις μεγάλες τους στιγμές, κατά πως λέει και το άσμα..κι όταν θυμηθείς μια κουμπάρα σου που έτυχε ν'ανοίξει το συρτάρι με τα σεμεδάκια σου κι έβγαλε έξω ένα και το κοίταξε μετά βδελυγμίας κι αναρωτήθηκε πού στο καλό πήγαν οι τσακίσεις που θα έπρεπε να είχε..άσε ρε παιδί μου..κοκκινίζεις ακόμη..με το θράσος της...που γεννήθηκε από τη δική σου γρουσουζιά..
Μαζεύεις διάφορες συνταγές αντιμετώπισης και επίλυσης του προβλήματος...Κατ'αρχάς αντιλαμβάνεσαι μετά λύπης σου ότι το σίδερο έχει παγιωθεί ως καθαρά γυναικεία δουλειά...ακούς ότι ο τάδε δεν παντρεύτηκε λέει για να σιδερώνει...ο άλλος, νέος αυτός, τονίζει ότι το σίδερο είναι μια αποκλειστικά γυναικεία δουλειά κι όλοι το γνωρίζουν..δεν τίθεται αμφιβολία...Μη χειρότερα..αν ακούς τέτοιες σοφίες από τα στόματα της νεολαίας, τι σου μένει να ελπίζεις;..
..άλλος σε ρωτάει γιατί δε σιδερώνεις καθιστή, αφού λες ότι κουράζεσαι όρθια..άλλος τρέχει και σου αγοράζει σίδερο που βγάζει ατμούς καλύτερα κι από θυμωμένο δράκο και κάθεται να σε απολαύσει σιδεροκρατούσα  και σου παίρνει και δώρο μια μεγάλη σιδερώστρα που μόνο καφέ δε θα μπορέσει να σου φτιάχνει..ok..keep hoping...σ'άλλη έκδοση σου φέρνει μεγάλη, λαμπερή κι όμορφη πρέσα και προσπαθεί ως καλό air condition να σου εξασφαλίσει το κατάλληλο κλίμα ώστε να εκτελέσεις επιτέλους ένα από τα απλά καθήκοντα που ανέλαβες, αφού είχες την εξυπνάδα να παντρευτείς...άδικος κόπος...όλα πάνε εις το βρόντο..
..και στην άκρη του νου σου έχει καθίσει η κουβέντα μιας θείας σου η οποία λέει, μια φορά που ο γιος της τη ρώτησε γιατί δε βρίσκει σιδερωμένο παντελόνι, αυτή σηκώθηκε και του έδωσε το σίδερο στο χέρι...κι από τότε σιδέρωνε τα πάντα όλα μόνος του..κι έτσι έφτασε κι όταν παντρεύτηκε, η γυναίκα του θεώρησε ότι πέτυχε το λαχείο και μέχρι τώρα δοξάζει τον πανάγαθο θεό..Ναι...αν έχεις τύχη...αν δεν έχεις, άσ'το καλύτερα..
Μια σκέψη που θα μπορούσε να ερμηνεύσει τουλάχιστον την προσωπική μου άρνηση να συμμετέχω στο έγκλημα στο σιδερωτήριο, θα μπορούσε ν'αναχθεί στα παιδικά μου χρόνια, εκεί γύρω στα 5-6, όταν ήρθα αντιμέτωπη για πρώτη κι έσχατη φορά, με ένα από τα παλιά εκείνα σίδερα που δέχονταν στα σπλάχνα τους κάρβουνα πυρωμένα..θυμάμαι ήμουν φιλοξενούμενη, μετά της οικογένειάς μου, σ'ένα μοναστήρι κι ακολουθούσα τις καλόγριες στις καθημερινές τους ασχολίες..είχα μάθει πολλά ωραία και χρήσιμα πράγματα..το μόνο που με τρόμαζε αρκετά και δεν ήμουν ικανή να κατανοήσω και να εμπεδώσω ήταν η ώρα του σιδερώματος στο δωμάτιο που ήταν αγγαρεμένο για το σκοπό αυτό..ακόμα και τώρα που αναγυρίζω στο θυμικό μου αυτές τις εικόνες, αλαφιάζομαι..ίσως ο συνδυασμός των σεβάσμιων γυναικών μετά του καιγόμενου σίδερου, γεμάτου κόκκινα κάρβουνα και του αγώνα τους ώστε να τελειώσουν όλα εκείνα τα ρούχα στην ορισμένη ώρα μέσα στην αφόρητη ζέστη του καλοκαιριού και τους συριγμούς που έβγαιναν από την εξαιρετική εκείνη συσκευή, έχουν λειτουργήσει αποτρεπτικά πάνω μου και μ'εμποδίζουν να συμμετέχω κι εγώ σε παρόμοιο, έστω τεχνολογικά ανώτερο, πανηγύρι μέχρι και σήμερα..
Μα το λέει η ψυχολογία..τόσοι τόμοι μ'έρευνες και πορίσματα σεβαστών μελετητών...Το νου σας στα παιδικά βιώματα..προσέχετε λένε, γιατί θα σας ακολουθούν, ως πιστά σκυλάκια, σ'όλη σας τη ζωή...






Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2016

Ανοίξατε φύλλο;



- Ρε συ τι πιτάκια είναι αυτά;..τρελάθηκες...με χτυπημένο πόδι άνοιξες φύλλο;..
- Κουλάρισε καλέ..είπαμε κάνω πράγματα έξω νου και τόπου αλλά ο καιρός που θα καθίσω να ανοίξω φύλλο δε γεννήθηκε ακόμη...κι ούτε θα οριστεί ποτέ ημερομηνία γέννησής του..
Απλά μου τα έφερε η καθαρίστρια του σχολειού..
- Ποια η Βάσω;;..
- Ναι, ρε συ..αυτή με τα 3 παιδιά..κι άνεργο σύζυγο..που τρέχουν δεξιά-αριστερά ολημερίς κι ολοχρονίς για την οικογένεια, μέσα σε χίλιες και δυο χιλιάδες αντιξοότητες...Αυτή που πολλές φορές συναντώ στο σχολειό και μου εξιστορεί με μιαν ανάσα, την ώρα που μαζεύει τον χαμό που έχουμε δημιουργήσει..(ναι, αλλά φέτος είπε ότι νοικοκυρευτήκαμε επιτέλους..το "επιτέλους" το λέω εγώ)..την οδύσσειά της..κι εγώ την αρχίζω με την ιλιάδα μου και σμίγουμε την αγωνία και τη χαρά μας..γιατί αυτές οι άτιμες πάνε μαζί παρ'όλα τα ζόρικα τάκλιν που φιλοδωρούν η μια την άλλη...Από το Σεπτέμβρη του '11 το σχολειό μας είδε της καθαριότητας το πρόσωπο κι εγώ βρήκα στα καλά καθούμενα μιαν άξια γυναίκα, μητέρα, φίλη και συνοδοιπόρο...και νοικοκυρά που ξέρει τη λατρεία μου για τις κάθε είδους πίτες...και τώρα που ξέρει επίσης πως χτύπησα, σκέφτηκε να με γαληνέψει με τον κόπο της...Μα είδες τι άνθρωποι υπάρχουν;..και σε σκεπάζουν με την γλυκασιά τους;...
- Μα καλά..ξανατρελάθηκες κι έβαλες όλο το βάζο με το μέλι πάνω τους;.Έλεος ρε συ..θα παχύνεις...
- Μμμμ...αχ, θεέ μου ας βάλω επάνω μου μερικά γραμμάρια ακόμη καλοσύνης..ακόμα και κιλά δέχομαι απλής και πολύτιμης καρδιάς...και ας παχύνω...πολύ...




Καλό διάβασμα...



Μέσα στις βόλτες που κάνεις, περνάς κι από το τραπέζι που κατά καιρούς φιλοξενεί διάφορα events..από τα πολύ τετριμμένα, π.χ. τραπεζώματα σε σόγια, φίλους και γνωστούς, γράψιμο και κόντρα γράψιμο στις σελίδες βιβλίων που το φυσικό τους περιβάλλον είναι το σχολειό σου..αλλά εσύ δεν προλαβαίνεις να τ'ανοίξεις εκεί..αλλά ούτε και στο σπίτι το κάνεις..άσε.τελείως ακατάλληλη για προεξάρχουσα κεφαλή του Συλλόγου Διδασκόντων..ένα δράμα η ζωή σου, όπου κι αν κοιτάξεις..
...αλλά το μυαλό σου σκοντάφτει στο μεγαλύτερο blockbuster του πρότερου έντιμου αλλά και παράνομου βίου σου, το οποίο χτυπάει τις κόπιες του στο νου σου..Μελέτη, επί της τραπέζης αυτής, του Πρωτακίου που σου έλαχε και του κλήρωσε, εξάμηνο άπιαστο Τζόκερ, να σ'έχει δασκάλα στο σπίτι, γιατί πού ακούστηκε να το αφήσεις μόνο του στο δρόμο με τις διαβαστερές λεύκες...Aνατριχιάζεις και μόνο στην αναπόληση των εσπερινών αλλά κι απόδειπνων που είχες ψάλλει άνωθεν της κεφαλής του ζαλισμένου 6χρονου...(ναι..πριν κλείσει τα 6, μπήκε στην Πρώτη..)
...καταφέρνεις να ξεκολλήσεις από τις οδυνηρές αναμνήσεις, αλλά πριν πας παρακάτω να δεις τι στο καλό ψήνουν στο φούρνο....γυρνάς το κεφάλι γιατί βλέπεις κάτι τόμους φρέσκα βιβλία κι αναρωτιέσαι... Μα τι στο καλό...μου έφεραν τα βiβλία που είχα παραγγείλει..πότε πρόλαβαν..ναι, καλά...άκου τώρα τίτλους..Θερμοδυναμική, Μηχανική των υλικών, Ρευστομηχανική,..κι άλλοι βαρύγδουποι τίτλοι..
Μμμμ..μάλιστα..σκέψου τώρα...το κράτος μοιράζει βιβλία με το κιλό σε τόσα τμήματα πόσων σχολών ανά την επικράτεια..και σε κάθε αρχιεξαμηνιά τρέχει το φοιτηταριό στα βιβλιοπωλεία και κουβαλάει τόμους ολόκληρους..πονήματα σίγουρα σεβαστών μελετητών..αλλά όπως πολύ σοφά απάντησε το Καμάρι στην λογική μου ερώτηση "Μα πότε θα τα διαβάσετε όλα αυτά βρε παιδί μου"...
Ποιος ρε συ θα διαβάσει..κανείς..πας καλά;...
Α, ωραία..δόξα τω θεώ σκέφτομαι που τουλάχιστον εμπλουτίστηκε το στοκ μου από, σεβαστού βάρους, βιβλία για να στοιβάζω πάνω από τ'ασιδέρωτά μου...Να... υπάρχουν κάποιοι στο υπουργείο που με σκέφτονται..και μ'αγαπάνε..και μου το δείχνουν έμπρακτα..όχι σα μερικούς - μερικούς..που με δουλεύουν ψιλό γαζί...σε μηχανή Singer....





Ριπή οξυγόνου...





Είσαι άμεσα εμπλεκόμενος σε άτυχη στιγμή που σ'έστειλε σε μικρό χειρουργείο και πρέπει, ως νουνεχής ασθενής, να παρακαθίσεις στην αγκάλη μιας πολυθρόνας, έστω γραφείου και να ασκηθείς στο παμμέγιστο αγαθό της ιώβειου υπομονής, ακριβώς τη στιγμή κατά την οποία έχεις οριστικά κι αμετάκλητα διαζευχθεί από την τόσο καταπιεστική της παρουσία..
Έχεις φτάσει στο επίπεδο της μηδενικής ανοχής των οποιωνδήποτε συμβουλών, προτάσεων, ανθρώπων, κινήσεων, φαγητών, σκέψεων κι ιδεών που σε τριγυρίζουν, ως τρομακτικές ερινύες,... μετουσιώνοντάς σε, σε απεχθή περιθωριακό τυπάκι...Πλησιάζεις θαρρείς στο σημείο μηδέν και το μόνο που σε συνδέει με τριμμένο σχοινί με τη κάποια λογική, που τόλμησε ποτέ να σε προσεγγίσει, είναι η απορία σου αν αξιωθείς να ζήσεις το έσχατο σημείο αντοχής που σου έχει ορίσει το πεπρωμένο σου....
Παίρνεις βαθιές αναπνοές αλλά παραδόξως παρατηρείς ότι η πλακωτική έδεσε γερά...ποια άξια μαστόρια την έριξαν...πανάξιος ο μισθός τους...σε μια τυφλή στροφή πέφτoυν, ως ταμπλό vivant μπροστά σου, εικόνες που έζησες με τα νήπια στο σχολειό σου..τον ένα όλο κι όλο μήνα που πρόλαβες να τα χαρείς...και σηκώνεσαι να τα βρεις στο φάκελο του pc σου...και να που το σφιγμένο από χθες το βράδυ στομάχι σου, λύνεται και να που επιστρέφει η γυαλάδα στα μάτια σου κι η ευεξία στην ψυχή σου....Ωχ, Παναγία μου!
Είδες που ήρθες στα ίσα σου αγναντεύοντας τη χαρά του κόσμου;
Μα όμως ρε παιδί μου..αυτή σου η γκρίνια..πώς σε παλεύουν οι άλλοι;..Ε, ναι..απορώ κι εγώ..αλλά έχω όλα τα δίκια με το μέρος μου!




Σουσάμι άνοιξε...


Καθώς είσαι μέσα κλεισμένη αρκετές μέρες, που στην καταμέτρηση ιστορούνται από τον καιρό του Νώε και έχεις φτάσει στο αδιανόητο σημείο να γλυκοκοιτάζεις τη σιδερώστρα-ναι, μεγάλο ολίσθημα αλλά αμαρτία εξομογημένη αμαρτία δε λογάται..
..και ενώ περνάς αδιάφορες ματιές πάνω από το χάος που σε κυκλώνει (ρούχα πεταμένα, σημάδια στο πάτωμα, σκόνη καλοκαθισμένη παντού, αποκαμωμένη από τα ένδοξα, ανηλεή σου κυνηγητά στο ηρωϊκό σου παρελθόν, σεντόνια που περιμένουν υπομονετικά να τ'αλλάξεις. γιατί λέει εσύ ξέρεις...οι υπόλοιποι δεν έχουν σχετικό πτυχίο....μόνο το πλυντήριο έμεινε να δουλεύει γιατί έρχονται οι στοργικές σου αδελφές και το γεμίζουν..)
...κάποια στιγμή το μάτι σου πέφτει σε μια τσάντα που είχες μαζί σου στο σχολειό την τελευταία μέρα που πήγες..και λες..ας την ανοίξω βρε παιδί μου να δω τι έχω αποξεχασμένο μέσα..
...κι όταν το Σουσάμι ανοίγει πετάγονται έξω η Νικολέτα κι ο Χάρης, δυο νήπιά σου και σου κουνούν τις ζωγραφιές τους καταπρόσωπο..
..και δια μιας ο νου σου τρέχει στην τελευταία σκηνή που έζησες εκείνη τη μέρα..να παίζει η ομάδα σε μια μεριά και στην άλλη να κάθονται τα δυο μικρά με το κεφάλι χωμένο στια χαρτιά τους και να ζωγραφίζουν με μεγάλη προσήλωση..και να τους καλείς να τα παρατήσουν και να έρθουν να παίξουν κι αυτά..κι άλλη ώρα θα συνεχίσουν..αλλά εκείνα αγνοούσαν παντελώς όλες τις εκκλήσεις σου...γιατί ήθελαν να σου χαρίσουν τον πολύχρωμο κόπο τους που έβαλαν μετά, στα κρυφά, στη τσάντα σου κυρία...να, αυτά τα ολίγα ζούμε μέσα στα υπέροχα νηπιαγωγεία μας..παρέα με τα καταπληκτικά μας παντοδύναμα νήπια...








Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2016

Σπάσατε το πόδι σας;..Τι ευτυχία...

Γνωστό αγύριστο κεφάλι, από τη μέρα που είδες το φως του κόσμου τούτου..
Το έχεις σιγουρέψει καθώς τραβάς τα γκέμια του νου σου για ν'αλλάξεις πορεία και να επιστρέψεις πίσω στο χωνεμένο χωρόχρονο που έχει σημαδευτεί μ'ανεξίτηλα χρώματα-έκπληξη, ανέπαφα από οποιαδήποτε χλωριωμένη αποκοτιά..
Ναι, αλλά δε σου αρκεί το όριο που ακούμπησες..επιδιώκεις να διαπεράσεις το θεσμοθετημένο πλαφόν των δωρεάν μιλίων που σου δόθηκαν κι ως θαυμαστής των οδοιπόρων χωρίς σύνορα, λαχταράς να βιώσεις τη δύναμη του γκελ που σου κουνά περιπαικτικά την πινακίδα του κλειστού δρόμου- πού πας καλέ, δε βλέπεις ότι τερμάτισες;..
Θυμάσαι πάλι ότι πέρασες μια κι έξω τις εξετάσεις για το δίπλωμα που σε ξαπόστειλε στους δρόμους με θαυμαστή ικανότητα να γλιτώνεις στο +10...αλλά ποτέ σου δεν τακίμιασες με την κάθε είδους πινακίδα από γεννήσεως του Κ.Ο.Κ...με τα κάθε είδους ανούσια εμπόδια, μπροστά στην αδήριτή σου ανάγκη να παρακούσεις για μια ακόμη φορά την απλή λογική και να της βγάλεις τη γλώσσα..(άλλη μια συνήθεια, που έσειε παιδιόθεν επί της κεφαλής σου άγρια βλέμματα κι έμπλεκε τ'αφτιά σου σε μεγάλα τραβήγματα..)
- Μα τι παιδί είναι αυτή η μεσαία; (τιμητικός τίτλος του ρόλου σου ως αδελφής, μιας κι είχες την εξαιρετική τύχη να γεννηθείς ακριβώς στη μέση της ακολουθίας που σχημάτιζαν μαζί σου τ'άλλα δύο κορίτσια, που είχαν τη θεϊκή εύνοια να συγγενέψουν μαζί σου). Η πρώτη, χαρά του θεού προσωποποιημένη, άριστη μαθήτρια, ήσυχη, τακτική κι υπάκουη..Η τρίτη, ο καλομαθημένος Βενιαμίν κι αποδέκτης της σύμπασας γονεϊκής ανοχής...
Ε, εσύ έμεινες στη μέση για να τραβολογιέσαι πότε με τη μια και πότε με την άλλη και συχνά παίζοντας συγχρόνως και στα δυο γήπεδα ως εχθροξενούμενη σκοράροντας σ'όλες τις ρεβάνς γιατί κανένα αντίπαλο δέος δεν ήταν δυνατόν να σ'αντέξει μονότερμα..
Πόσα χρόνια μετράς σ'αυτή τη γη κουβαλώντας την αντίδραση κι εξαπολύοντάς την στα μούτρα μπόλικων φιγούρων, τόσο τολμηρών, ώστε ύψωσαν το ανάστημά τους για να σε υποτάξουν και να σε κλείσουν επιτέλους, ως άλλη Σταχτοπούτα...σε κάποιο καλούπι που πίστεψαν ότι σου ταιριάζει..
Θυμάσαι όταν τόλμησες να δείξεις τις ανοιχτές σου παλάμες σε μια σεβαστική γειτόνισσα της γιαγιάς σου γιατί δε σήκωσες μια άδικη παρατήρηση που σου έκανε; ..και πρόλαβες να δεις το κέρινο ομοίωμα του προσώπου της την ώρα που έστριψες για να φύγεις από τον τόπο της ανεκδιήγητής σου τόλμης;..θυμάσαι το πατρικό τραβολόγημα σκεπασμένο με τους κεραυνούς του νεφεληγερέτη γονέα σου μέχρι να σταθείς προσοχή μπροστά στην πόρτα της στολισμένης σου κυρίας και να ζητήσεις ταπεινά συγνώμη;..
..ακριβώς τη στιγμή που ένιωθες μεν ότι σίγουρα είχες υπερβεί τα εσκαμμένα αναχώματα αλλά έτσι κάπως είχες ισοφαρίσει στην κόντρα σου με τον άδικο λόγο που σε χτύπησε..
Μια ζωή κεφάλι δε γυρνούσες μπροστά σε κανένα κάλεσμα, εκτός κι αν πρόσταζε την ψυχή σου να πετάξει πάνω από ανεξερεύνητα εδάφη ως αναγνωριστικό μαχητικό, πλήρως εξοπλισμένο..
Πόσες φορές σε είχαν νουθετήσει να μην πετάγεσαι, όταν μιλάει κάποιος άλλος; Πόσες φορές σου είχαν τονίσει να κάνεις οικονομία; Πόσες φορές σε είχαν βαφτίσει ως αχάριστη, ανυπόμονη, ανοικονόμητη, αχόρταστη, ανόητη, άμυαλη, αδιάβαστη, απρόσεκτη, αλλόκοτη, απάλευτη, ατσούμπαλη, αμετανόητη, αλλοπρόσαλη, αδιόρθωτη, άκριτη, απόπούξεφύτρωσετέλοςπάντων...
Το πλέον αξιοθαύμαστο όμως, που σε χτυπάει σαν επίμονο κύμα την ώρα που αρμενίζεις σα χαρωπή βαρκούλα στη θεία αγκαλιά της θάλασσας κι αναρωτιέσαι "μα τι στο καλό φουσκοθαλασσιά είναι αυτή, άλλο πάλι και τούτο" ..είναι οι ειδοποιήσεις που θεώρησαν το νου σου ως το καλύτερο αναγνωρισμένο μαιευτήριο για να δουν εκεί το πρώτο τους φως..
Ολοένα και συχνότερα ξεφυτρώνουν μέσα σου ενημερώσεις που απαιτούν την προσοχή σου, ολοένα κι εντονότερα χτυπούν οι προειδοποιήσεις για επερχόμενους κινδύνους.
Λογικά θεωρείς ότι ξεμωράθηκες νωρίς κι ακούς παραξενεμένη παλιές συμβουλές που σε περικυκλώνουν ως ενοχλητικοί κι αδιάκριτοι γείτονες..Δε μπορείς να πιστέψεις ότι απόκτησες κι εσύ επιτέλους τοιχορόλογο με κούκο που ξεπετάγεται ανά πάσα ώρα και στιγμή, με αντικειμενικό σκοπό να σε αφυπνίσει από το μακάριο λήθαργο της ξερολίασης και της απόκοσμης αυτοπεποίθησης, που είσαι μοιροστολισμένη.
Καταλήγεις επίσης αντικειμενικά να μαζεύεις τα κομμάτια που εκπορεύτηκαν στη διάρκεια των ζογκλερικών σου κατορθωμάτων, αδιάφορη στον πανικό που σπέρνεις μεθυσμένη από το στιγμιαίο οίνο της αποκοτιάς που συνεχίζει να σε ζαλίζει και να σε τελειώνει υψώνοντάς σε στο βάθρο μαγικών πρωταθλημάτων.
Ώσπου φτάνοντας το πλήρωμα του χρόνου που σε κατέβασε σε μια σκάλα, το πόδι σου ξεφεύγει (γιατί τρέχεις με ξυλοπόδαρα τακούνια κι ένα καλοκαίρι λες να τα βγάλεις επιτέλους από τα πόδια σου) και για μια ανατριχιαστική στιγμή αιωρείσαι ανάμεσα στο γκρεμοτσάκισμα της πλήρης εξουδετέρωσης και στο απλό ασυνεχές ενός μικρού σου οστού...Τι επιλέγει τότε το αστέρι που σου όρισε η τύχη; 
- Έλα ρε συ, πάρε ένα κάταγμα και κοίτα να το ευχαριστηθείς όσο τίποτ'άλλο..Ναι, εντάξει είχες ξανασπάσει το πόδι σου στο δημοτικό κι έμεινες δύο μήνες στο κρεβάτι, 11 χρονών παιδί, το θυμάσαι; 
- Μα σίγουρα εγώ η ίδια το πέρασα αυτό; μη χειρότερα..και πώς άντεξα, αναρωτιέσαι μόνη σου...
- Σώπα καλέ...να τώρα μόνο λίγες μέρες ταλαιπωρίας θα σου οριστούν..Σου χρειάζονται για να κατεβάσεις ταχύτητα..να φρενάρεις βρε παιδί μου..να μπεις σε κανένα συνεργείο..χρειάζεσαι ανταλλακτικά, λάδια, ρεγουλάρισμα, πώς να το πούμε;
Μα στ'αλήθεια δε θυμάσαι πώς έπεσες από τη σκάλα; Δε θυμάσαι πως ένιωσες σα να σ'έπιασαν την ώρα της πτώσης σου δυο χέρια από τους ώμους και σε κάθισαν κάτω, στο ίδιο σκαλοπάτι όπου σου γύρισε το πόδι; Δε σκέφτεσαι ότι στο κανονικό πρόγραμμα ήταν σχεδιασμένο να πάρεις μεγαλειώδεις τούμπες μέχρι κάτω και στο φινάλε ο σκηνοθέτης είχε στο νου του να εστιάσει στο σπάσιμο της μέσης σου ή για μεγαλύτερο σασπένς στο ράγισμα του σπουδαίου σου κεφαλιού;
Ναι, αλλά μπήκε σφήνα μια αλλαγή της τελευταίας στιγμής που απλά σου έδωσε το δικαίωμα να παίξεις στην παράταση.
Μπήκες χειρουργείο, βγήκες, πόνεσες, συνήλθες. Τι λες τώρα; Βλέπεις τη ζωή μ'άλλα μάτια; Θεωρείς τώρα το κάθε τι γύρω σου ευλογημένο; Χτυπά η καρδιά σου περισσότερο τώρα; Σ'έχει συνεπάρει η δύναμη της ανάσας σου και το πάθος που βροντάει στο στήθος σου; 
- Μα ναι...νομίζω ότι ακούω την πατρική λαλιά στ'αφτιά μου..
"Θα το ξανακάνεις βρε συ;"
Αχ ναι, μπορώ μπαμπά μου να τρέξω και να σε σκεπάσω με μια σφικτή αγκαλιά και να σε κοιτάξω σταθερά μέσα στ'ασημόγκριζά σου μάτια και να σ'αφήσω να με δεις γεμάτη δάκρυα...την ώρα της υποσχετικής κατάθεσης...
- Όχι, δε θα περπατάω πια με αφρόντιστα βήματα..πουθενά..στο υπόσχομαι...κι ας έχω να σ'αγκαλιάσω 22 χρόνια..αφαιρώ ένα...ήταν τότε, δυο χρόνια από το θάνατό σου, που μ'αγκάλιασες σχεδόν κοιμισμένη και μου υποσχέθηκες κι εσύ ότι όλα καλά θα πάνε, τ'ακούς Ρένα; 

(τα λουλούδια που σου άρεσαν, ανάμεσα στα τόσα άλλα, δώρο από μένα μπαμπά...) 





Πέμπτη 27 Οκτωβρίου 2016

Ε, σκέψου και λίγο....

Τι να σκεφτώ για κάποιους ανθρώπους που χαριτώνουν τη ζωή μας; 
..έτσι απλά χωρίς αλαλαγμούς, χωρίς κρούσεις σημάντρων, χωρίς υπογραφές συμφωνητικών κι έτερων επίσημων εγγράφων...
..χωρίς απαιτήσεις τυπωμένες σε μίζερα κατάστιχα που κουβαλούν και τα ξετυλίγουν με την εμφάνιση όποιας ευκαιρίας...
..χωρίς να φορούν την απεχθή μάσκα της παντογνωσίας..χωρίς να πέφτουν στην παγίδα της λήθης των χαμένων μας αγώνων...
...χωρίς να ζητούν ευνοϊκή μεταχείριση ενώ τη δικαιούνται αυτεπάγγελτα...
..και δροσίζουν τη ματιά μας και δυναμώνουν τη ψυχή μας, με την απλή τους παρουσία..σαν αυτό το μικρό φυτό..που το δώρισαν πριν 5 χρόνια..και στέκει στην ίδια ανάλλαχτη θέση, σχεδόν αφρόντιστο..μόνο με λίγο νεράκι..και ανθίζει συχνά εκτοξεύοντας μεγαλόπρεπα χρώματα αυθεντικής αγάπης...








Τρίτη 25 Οκτωβρίου 2016

...κι η ψυχή μας;...

...πληγώνεται και ματώνει;

Εννοείται καλό μου παιδί...

...κι ούτε η εντατική δε μπορεί να τη σώσει;

Φυσικά..

...αν την εγκαταλείψουμε...

...αλλά ακόμα κι έτσι...
Αυτή θα βρει τον καιρό να ξαναζωντανέψει...

...γιατί η ψυχή μας ποτέ δεν πεθαίνει...

...εκτός κι αν της το ορίσουμε εμείς...









Παρασκευή 21 Οκτωβρίου 2016

Θυμάσαι;

Μα για πες μου..
Πώς συνεχίζεις να κυνηγάς ακούραστα το χρόνο; πού έμαθες ν'ανιχνεύεις τα άσβηστα σημάδια; για τόσους καιρούς που σε δέχονται, απλά επειδή γεννήθηκες κάτω από τον ήλιο κι εσύ, να τρέξεις μέσα τους, για τόσα πιστά ακόλουθα μερόνυχτα, με τόσες ανάσες αλαφιασμένες από των ωρών το αγριεμένο μάτι;
Πώς συνεχίζεις να κουβαλάς τόσες χρόνιες αστοχίες σαν τον Άτλαντα και να στέκεις ακλόνητος μ'όλες τις αντίξοες εικόνες που κροταλίζουν τις γλώσσες τους; πώς κρατάς την άμυνα και αντιπαλεύεις με τόσες αναβολές που σε μοίραναν μικρό στην κούνια σου; πώς εξακοντίζεις το βλέμμα σου γυρεύοντας ν'αρπάξεις μια τετελεσμένη στιγμή που σε σπάθισε και δεν τη συγχώρησες ακόμα; με ποια φωνή καλείς ασίγαστα σαν την Γοργόνα, τον χαμένο παλμό της καρδιάς σου, μπερδεμένο σε τόσα παλιωμένα παραγάδια που κλωθωγυρίζουν ατελέσφορα στα πέλαγα; τι χαράζεις τόσες ασυγκράτητες λέξεις που κυοφορούνται αένναα κι αδημονούν να ξεπεταχτούν για να τελέσουν τον σκοπό τους; τι ψάχνεις ν'αγκιστρώσεις στο νου σου, που συντάχθηκε σε παραδείσια σύμπαντα και φοβάσαι ότι δε θα χαριτωθείς να σε σκεπάσει με την ευλογία του;
Σκύβεις, άμισθος εργάτης της μνήμης που σε φορτώνει ως έξυπνος έμπορος, άπιστος μπρος στη μεγάλη του τύχη να βρει τέτοιον βαστάζο, με μεγαλειώδεις αποσκευές, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό και τρέχεις ακολουθώντας τη χρόνιά σου διαδρομή και προκαλείς τους απορημένους παρατρεχάμενούς σου που θα επιθυμούσες για συνένοχους σ'αυτήν την απέραστη τρέλα της θύμησης..κι έχεις τη μνήμη που σε ανακαλεί μ'απληστία και σαρδόνια μειδιάματα κι εσύ τη θυμιατίζεις και συνεχίζεις, ως καλός στρατιώτης, σε απροσπέλαστα πεδία και μάχεσαι τη λήθη και την τραγική λησμονιά "πράξεων σπουδαίων και τελείων" που σ'ακολουθούν γιγαντωμένες σκιές αλλά εσύ θυμάσαι, ε; και ξέρεις και δεν υπολογίζεις τις τρέμουσες παραστάδες των θριάμβων σου.
Μα έχεις γευτεί από μικρός την εξαίσια γνώση της καλέσματος, έχεις αναστηθεί πάνω στο μάρμαρο της μάταιης επιστροφής τόσων παλμών που σε χτύπησαν και τόσων σκέψεων που σε λύγισαν κι αμέτρητων αισθήσεων που σε τύλιξαν. Γνωρίζεις ότι σου αρκεί μια μικρή γνώριμη ευωδιά, ένα παλαιϊνό χτύπημα στην είσοδο όλων των μυρωδιών, ένα εύφλεκτο φυτίλι που θ'ανάψει, για να παρουσιαστείς, εν ριπή οφθαλμού, εκεί που έζησες τα τόσα θαυμαστά κι ανήκουστα κι άφθορα γιατί με μιαν εισπνοή, εκμηδένισες το χρόνο κι όσα έζησες, επέστρεψαν για να χορέψουν μαζί σου και να σε σπρώξουν μέτοικο στην κατοικία της άγουρης ψυχής σου..και κοινωνείς ξανά την ευωχία της τράπεζας όπου είχες παρακαθίσει εδώ και χρόνους πολλούς..ή απλά ολίγες ημέρες..
..κι αφού ο λόγος ανάμειξε το χρόνο με τη θύμηση και τις μυρωδιές, μπορεί να προβάλλει και μια ευωδιά που έχει μαγέψει όλους τους εμπλεκόμενους, όπου κι αν έχει διαχυθεί, μαγνήτισε όλα τα βλέμματα κι ομόρφυνε τα πρόσωπα και φυσικά καμία σχέση με χρυσούς χορηγούς ή αστεράτους σπόνσορες ή καλοπληρωμένους διαφημιστές..
..απλά υποβάλλουμε τα σέβη μας, μιας κι αναζητούσαμε επί μακρόν, το άρωμα που θα αποσπούσε την απόλυτη παραδοχή μας.
Ας υποκλιθούμε λοιπόν και ας το φορέσουμε ξανά ή ας το δοκιμάσουμε για επίσημη πρώτη.
Θα μας θυμηθείτε κι έτσι απλά θα κάνετε κράτηση για να ταξιδέψετε μέσα στον καταδικό σας χρόνο..


(Marie Claire, Δεκέμβριος '16)