Σουσάμι άνοιξε...

Καθώς είσαι μέσα κλεισμένη αρκετές μέρες, που στην καταμέτρηση ιστορούνται από τον καιρό του Νώε και έχεις φτάσει στο αδιανόητο σημείο να γλυκοκοιτάζεις τη σιδερώστρα-ναι, μεγάλο ολίσθημα αλλά αμαρτία εξομογημένη αμαρτία δε λογάται..
..και ενώ περνάς αδιάφορες ματιές πάνω από το χάος που σε κυκλώνει (ρούχα πεταμένα, σημάδια στο πάτωμα, σκόνη καλοκαθισμένη παντού, αποκαμωμένη από τα ένδοξα, ανηλεή σου κυνηγητά στο ηρωϊκό σου παρελθόν, σεντόνια που περιμένουν υπομονετικά να τ'αλλάξεις. γιατί λέει εσύ ξέρεις...οι υπόλοιποι δεν έχουν σχετικό πτυχίο....μόνο το πλυντήριο έμεινε να δουλεύει γιατί έρχονται οι στοργικές σου αδελφές και το γεμίζουν..)
...κάποια στιγμή το μάτι σου πέφτει σε μια τσάντα που είχες μαζί σου στο σχολειό την τελευταία μέρα που πήγες..και λες..ας την ανοίξω βρε παιδί μου να δω τι έχω αποξεχασμένο μέσα..
...κι όταν το Σουσάμι ανοίγει πετάγονται έξω η Νικολέτα κι ο Χάρης, δυο νήπιά σου και σου κουνούν τις ζωγραφιές τους καταπρόσωπο..
..και δια μιας ο νου σου τρέχει στην τελευταία σκηνή που έζησες εκείνη τη μέρα..να παίζει η ομάδα σε μια μεριά και στην άλλη να κάθονται τα δυο μικρά με το κεφάλι χωμένο στια χαρτιά τους και να ζωγραφίζουν με μεγάλη προσήλωση..και να τους καλείς να τα παρατήσουν και να έρθουν να παίξουν κι αυτά..κι άλλη ώρα θα συνεχίσουν..αλλά εκείνα αγνοούσαν παντελώς όλες τις εκκλήσεις σου...γιατί ήθελαν να σου χαρίσουν τον πολύχρωμο κόπο τους που έβαλαν μετά, στα κρυφά, στη τσάντα σου κυρία...να, αυτά τα ολίγα ζούμε μέσα στα υπέροχα νηπιαγωγεία μας..παρέα με τα καταπληκτικά μας παντοδύναμα νήπια...