Σπάσατε το πόδι σας;..Τι ευτυχία...

Γνωστό αγύριστο κεφάλι, από τη μέρα που είδες το φως του κόσμου τούτου..

Το έχεις σιγουρέψει καθώς τραβάς τα γκέμια του νου σου για ν'αλλάξεις πορεία και να επιστρέψεις πίσω στο χωνεμένο χωρόχρονο που έχει σημαδευτεί μ'ανεξίτηλα χρώματα-έκπληξη, ανέπαφα από οποιαδήποτε χλωριωμένη αποκοτιά..

Ναι, αλλά δε σου αρκεί το όριο που ακούμπησες..επιδιώκεις να διαπεράσεις το θεσμοθετημένο πλαφόν των δωρεάν μιλίων που σου δόθηκαν κι ως θαυμαστής των οδοιπόρων χωρίς σύνορα, λαχταράς να βιώσεις τη δύναμη του γκελ που σου κουνά περιπαικτικά την πινακίδα του κλειστού δρόμου- πού πας καλέ, δε βλέπεις ότι τερμάτισες;..

Θυμάσαι πάλι ότι πέρασες μια κι έξω τις εξετάσεις για το δίπλωμα που σε ξαπόστειλε στους δρόμους με θαυμαστή ικανότητα να γλιτώνεις στο +10...αλλά ποτέ σου δεν τακίμιασες με την κάθε είδους πινακίδα από γεννήσεως του Κ.Ο.Κ...με τα κάθε είδους ανούσια εμπόδια, μπροστά στην αδήριτή σου ανάγκη να παρακούσεις για μια ακόμη φορά την απλή λογική και να της βγάλεις τη γλώσσα..(άλλη μια συνήθεια, που έσειε παιδιόθεν επί της κεφαλής σου άγρια βλέμματα κι έμπλεκε τ'αφτιά σου σε μεγάλα τραβήγματα..)

- Μα τι παιδί είναι αυτή η μεσαία; (τιμητικός τίτλος του ρόλου σου ως αδελφής, μιας κι είχες την εξαιρετική τύχη να γεννηθείς ακριβώς στη μέση της ακολουθίας που σχημάτιζαν μαζί σου τ'άλλα δύο κορίτσια, που είχαν τη θεϊκή εύνοια να συγγενέψουν μαζί σου). Η πρώτη, χαρά του θεού προσωποποιημένη, άριστη μαθήτρια, ήσυχη, τακτική κι υπάκουη..Η τρίτη, ο καλομαθημένος Βενιαμίν κι αποδέκτης της σύμπασας γονεϊκής ανοχής...

Ε, εσύ έμεινες στη μέση για να τραβολογιέσαι πότε με τη μια και πότε με την άλλη και συχνά παίζοντας συγχρόνως και στα δυο γήπεδα ως εχθροξενούμενη σκοράροντας σ'όλες τις ρεβάνς γιατί κανένα αντίπαλο δέος δεν ήταν δυνατόν να σ'αντέξει μονότερμα..

Πόσα χρόνια μετράς σ'αυτή τη γη κουβαλώντας την αντίδραση κι εξαπολύοντάς την στα μούτρα μπόλικων φιγούρων, τόσο τολμηρών, ώστε ύψωσαν το ανάστημά τους για να σε υποτάξουν και να σε κλείσουν επιτέλους, ως άλλη Σταχτοπούτα...σε κάποιο καλούπι που πίστεψαν ότι σου ταιριάζει..

Θυμάσαι όταν τόλμησες να δείξεις τις ανοιχτές σου παλάμες σε μια σεβαστική γειτόνισσα της γιαγιάς σου γιατί δε σήκωσες μια άδικη παρατήρηση που σου έκανε; ..και πρόλαβες να δεις το κέρινο ομοίωμα του προσώπου της την ώρα που έστριψες για να φύγεις από τον τόπο της ανεκδιήγητής σου τόλμης;..θυμάσαι το πατρικό τραβολόγημα σκεπασμένο με τους κεραυνούς του νεφεληγερέτη γονέα σου μέχρι να σταθείς προσοχή μπροστά στην πόρτα της στολισμένης σου κυρίας και να ζητήσεις ταπεινά συγνώμη;..

..ακριβώς τη στιγμή που ένιωθες μεν ότι σίγουρα είχες υπερβεί τα εσκαμμένα αναχώματα αλλά έτσι κάπως είχες ισοφαρίσει στην κόντρα σου με τον άδικο λόγο που σε χτύπησε..

Μια ζωή κεφάλι δε γυρνούσες μπροστά σε κανένα κάλεσμα, εκτός κι αν πρόσταζε την ψυχή σου να πετάξει πάνω από ανεξερεύνητα εδάφη ως αναγνωριστικό μαχητικό, πλήρως εξοπλισμένο..
Πόσες φορές σε είχαν νουθετήσει να μην πετάγεσαι, όταν μιλάει κάποιος άλλος; Πόσες φορές σου είχαν τονίσει να κάνεις οικονομία; Πόσες φορές σε είχαν βαφτίσει ως αχάριστη, ανυπόμονη, ανοικονόμητη, αχόρταστη, ανόητη, άμυαλη, αδιάβαστη, απρόσεκτη, αλλόκοτη, απάλευτη, ατσούμπαλη, αμετανόητη, αλλοπρόσαλη, αδιόρθωτη, άκριτη, απόπούξεφύτρωσετέλοςπάντων...

Το πλέον αξιοθαύμαστο όμως, που σε χτυπάει σαν επίμονο κύμα την ώρα που αρμενίζεις σα χαρωπή βαρκούλα στη θεία αγκαλιά της θάλασσας κι αναρωτιέσαι "μα τι στο καλό φουσκοθαλασσιά είναι αυτή, άλλο πάλι και τούτο" ..είναι οι ειδοποιήσεις που θεώρησαν το νου σου ως το καλύτερο αναγνωρισμένο μαιευτήριο για να δουν εκεί το πρώτο τους φως..

Ολοένα και συχνότερα ξεφυτρώνουν μέσα σου ενημερώσεις που απαιτούν την προσοχή σου, ολοένα κι εντονότερα χτυπούν οι προειδοποιήσεις για επερχόμενους κινδύνους.

Λογικά θεωρείς ότι ξεμωράθηκες νωρίς κι ακούς παραξενεμένη παλιές συμβουλές που σε περικυκλώνουν ως ενοχλητικοί κι αδιάκριτοι γείτονες..Δε μπορείς να πιστέψεις ότι απόκτησες κι εσύ επιτέλους τοιχορόλογο με κούκο που ξεπετάγεται ανά πάσα ώρα και στιγμή, με αντικειμενικό σκοπό να σε αφυπνίσει από το μακάριο λήθαργο της ξερολίασης και της απόκοσμης αυτοπεποίθησης, που είσαι μοιροστολισμένη.

Καταλήγεις επίσης αντικειμενικά να μαζεύεις τα κομμάτια που εκπορεύτηκαν στη διάρκεια των ζογκλερικών σου κατορθωμάτων, αδιάφορη στον πανικό που σπέρνεις μεθυσμένη από το στιγμιαίο οίνο της αποκοτιάς που συνεχίζει να σε ζαλίζει και να σε τελειώνει υψώνοντάς σε στο βάθρο μαγικών πρωταθλημάτων.

Ώσπου φτάνοντας το πλήρωμα του χρόνου που σε κατέβασε σε μια σκάλα, το πόδι σου ξεφεύγει (γιατί τρέχεις με ξυλοπόδαρα τακούνια κι ένα καλοκαίρι λες να τα βγάλεις επιτέλους από τα πόδια σου) και για μια ανατριχιαστική στιγμή αιωρείσαι ανάμεσα στο γκρεμοτσάκισμα της πλήρης εξουδετέρωσης και στο απλό ασυνεχές ενός μικρού σου οστού...Τι επιλέγει τότε το αστέρι που σου όρισε η τύχη; 

- Έλα ρε συ, πάρε ένα κάταγμα και κοίτα να το ευχαριστηθείς όσο τίποτ'άλλο..Ναι, εντάξει είχες ξανασπάσει το πόδι σου στο δημοτικό κι έμεινες δύο μήνες στο κρεβάτι, 11 χρονών παιδί, το θυμάσαι; 

- Μα σίγουρα εγώ η ίδια το πέρασα αυτό; μη χειρότερα..και πώς άντεξα, αναρωτιέσαι μόνη σου...

- Σώπα καλέ...να τώρα μόνο λίγες μέρες ταλαιπωρίας θα σου οριστούν..Σου χρειάζονται για να κατεβάσεις ταχύτητα..να φρενάρεις βρε παιδί μου..να μπεις σε κανένα συνεργείο..χρειάζεσαι ανταλλακτικά, λάδια, ρεγουλάρισμα, πώς να το πούμε;

Μα στ'αλήθεια δε θυμάσαι πώς έπεσες από τη σκάλα; Δε θυμάσαι πως ένιωσες σα να σ'έπιασαν την ώρα της πτώσης σου δυο χέρια από τους ώμους και σε κάθισαν κάτω, στο ίδιο σκαλοπάτι όπου σου γύρισε το πόδι; Δε σκέφτεσαι ότι στο κανονικό πρόγραμμα ήταν σχεδιασμένο να πάρεις μεγαλειώδεις τούμπες μέχρι κάτω και στο φινάλε ο σκηνοθέτης είχε στο νου του να εστιάσει στο σπάσιμο της μέσης σου ή για μεγαλύτερο σασπένς στο ράγισμα του σπουδαίου σου κεφαλιού;

Ναι, αλλά μπήκε σφήνα μια αλλαγή της τελευταίας στιγμής που απλά σου έδωσε το δικαίωμα να παίξεις στην παράταση.

Μπήκες χειρουργείο, βγήκες, πόνεσες, συνήλθες. Τι λες τώρα; Βλέπεις τη ζωή μ'άλλα μάτια; Θεωρείς τώρα το κάθε τι γύρω σου ευλογημένο; Χτυπά η καρδιά σου περισσότερο τώρα; Σ'έχει συνεπάρει η δύναμη της ανάσας σου και το πάθος που βροντάει στο στήθος σου; 

- Μα ναι...νομίζω ότι ακούω την πατρική λαλιά στ'αφτιά μου..

"Θα το ξανακάνεις βρε συ;"

Αχ ναι, μπορώ μπαμπά μου να τρέξω και να σε σκεπάσω με μια σφικτή αγκαλιά και να σε κοιτάξω σταθερά μέσα στ'ασημόγκριζά σου μάτια και να σ'αφήσω να με δεις γεμάτη δάκρυα...την ώρα της υποσχετικής κατάθεσης...

- Όχι, δε θα περπατάω πια με αφρόντιστα βήματα..πουθενά..στο υπόσχομαι...κι ας έχω να σ'αγκαλιάσω 22 χρόνια..αφαιρώ ένα...ήταν τότε, δυο χρόνια από το θάνατό σου, που μ'αγκάλιασες σχεδόν κοιμισμένη και μου υποσχέθηκες κι εσύ ότι όλα καλά θα πάνε, τ'ακούς Ρένα; 

(τα λουλούδια που σου άρεσαν, ανάμεσα στα τόσα άλλα, δώρο από μένα μπαμπά...)