Μεγαλώνεις κάτω σχεδόν από το Μαρτινέγκο, ακούς από τα μικράτα σου πως εκεί αναπαύεται ο Νίκος, ο συγχωριανός της μάνας σου, ένα σταυρό έχει εκεί πάνω μόνο και κάποιες λέξεις, που σε κεντρίζουν με την τόλμη τους. Διαβάζεις στην εφηβεία σου πολύ, ένα βιβλίο βαραίνει πάντα τα χέρια σου, απασχολεί το νου σου, κάπου εκεί ο Νίκος παραφυλάει και δίνει το παρών του στις θύμισες της κουνιάδας του, της Έλλης, που τον σπουδάζει με ευλάβεια. Προχωράς, όπου σε καλούν οι τρέχουσες υποχρεώσεις και πάντα ο Νίκος στέκει στους ίδιους δρόμους του Μεγάλου Κάστρου, που βαδίζεις κι εσύ, μάχεται μαζί σου κι ας μην έχεις διαβάσει μέχρι τέλους κανένα του βιβλίο, σε φτάνει που τυπώθηκαν μέσα σου οι τονισμοί του, σαν τρεχαντήρια σε τρικυμισμένα περάσματα. Πάντα ο Νίκος σε παραστέκει δίχως να ζητάει τίποτα, του φτάνει που σου δίνει λίγη από την αψάδα του νου του, μα τη γη της Κρήτης σου κράτησε σταυροφόρος, όπου κι αν πέρασε..Έχεις σημαδέψει την μέγιστη απλότητά του, το ιερό μάζεμα στη σπηλιά του σε ώρες που τον κύκλωναν τα μεθύσια των λόγων του, σημειώνεις τις περιφρόνησες τις επιδεικτικές και τις εξορίες των σελίδων του από αρχές και εξουσίες τρέμουσες την πολιορκία της νόησής του. Σαν Ανεπιθύμητο Νεκρό, τον είχες ρετουσάρει στη μνήμη σου, μα ήρθε η ώρα που οι λέξεις του George Pratanos άνοιξαν το πλαίσιο κι έδωσαν ζωή στο σκηνικό των ημερών της παύσης του πολέμου των λέξεων: ο Νίκος πέθανε και η Ελένη ανεγογυρεύει τα πρέποντα, μίτος έγιναν οι θύμησες μέσα της και αταλάντευτη μαστόρισσα χτίζει την επιστροφή του Κρητικού στον τόπο του, μα καλά του είναι τόσοι δρόμοι που πάτησε στα ξένα, τώρα ένα τοπαλάκι ηρωϊκής γης τον περιμένει. Μέχρι το τέλος, η κάθε σελίδα του βιβλίου αντηχεί τη φωνή της αξιοπρέπειας που δεν εφησυχάζει, την ηχώ της επίμονης ευθύνης που πρέπει να εξοφληθεί, την ανάγκη της εγρήγορσης σε ώρες πολέμου και σε ώρες ειρήνης. Αγρυπνείτε φύλακες, τις μάχες ορίζουν οι ψυχές..
(σχόλιο στο βιβλίο του Γιώργου Πράτανου, Ο ανεπιθύμητος νεκρός, εκδόσεις Διόπτρα)
