Είσαι άμεσα εμπλεκόμενος σε άτυχη στιγμή που σ'έστειλε σε μικρό
χειρουργείο και πρέπει, ως νουνεχής ασθενής, να παρακαθίσεις στην αγκάλη
μιας πολυθρόνας, έστω γραφείου και να ασκηθείς στο παμμέγιστο αγαθό της
ιώβειου υπομονής, ακριβώς τη στιγμή κατά την οποία έχεις οριστικά κι
αμετάκλητα διαζευχθεί από την τόσο καταπιεστική της παρουσία..
Έχεις φτάσει στο επίπεδο της μηδενικής ανοχής των οποιωνδήποτε συμβουλών, προτάσεων, ανθρώπων, κινήσεων, φαγητών, σκέψεων κι ιδεών που σε τριγυρίζουν, ως τρομακτικές ερινύες,... μετουσιώνοντάς σε, σε απεχθή περιθωριακό τυπάκι...Πλησιάζεις θαρρείς στο σημείο μηδέν και το μόνο που σε συνδέει με τριμμένο σχοινί με τη κάποια λογική, που τόλμησε ποτέ να σε προσεγγίσει, είναι η απορία σου αν αξιωθείς να ζήσεις το έσχατο σημείο αντοχής που σου έχει ορίσει το πεπρωμένο σου....
Παίρνεις βαθιές αναπνοές αλλά παραδόξως παρατηρείς ότι η πλακωτική έδεσε γερά...ποια άξια μαστόρια την έριξαν...πανάξιος ο μισθός τους...σε μια τυφλή στροφή πέφτoυν, ως ταμπλό vivant μπροστά σου, εικόνες που έζησες με τα νήπια στο σχολειό σου..τον ένα όλο κι όλο μήνα που πρόλαβες να τα χαρείς...και σηκώνεσαι να τα βρεις στο φάκελο του pc σου...και να που το σφιγμένο από χθες το βράδυ στομάχι σου, λύνεται και να που επιστρέφει η γυαλάδα στα μάτια σου κι η ευεξία στην ψυχή σου....Ωχ, Παναγία μου!
Είδες που ήρθες στα ίσα σου αγναντεύοντας τη χαρά του κόσμου;
Μα όμως ρε παιδί μου..αυτή σου η γκρίνια..πώς σε παλεύουν οι άλλοι;..Ε, ναι..απορώ κι εγώ..αλλά έχω όλα τα δίκια με το μέρος μου!
Έχεις φτάσει στο επίπεδο της μηδενικής ανοχής των οποιωνδήποτε συμβουλών, προτάσεων, ανθρώπων, κινήσεων, φαγητών, σκέψεων κι ιδεών που σε τριγυρίζουν, ως τρομακτικές ερινύες,... μετουσιώνοντάς σε, σε απεχθή περιθωριακό τυπάκι...Πλησιάζεις θαρρείς στο σημείο μηδέν και το μόνο που σε συνδέει με τριμμένο σχοινί με τη κάποια λογική, που τόλμησε ποτέ να σε προσεγγίσει, είναι η απορία σου αν αξιωθείς να ζήσεις το έσχατο σημείο αντοχής που σου έχει ορίσει το πεπρωμένο σου....
Παίρνεις βαθιές αναπνοές αλλά παραδόξως παρατηρείς ότι η πλακωτική έδεσε γερά...ποια άξια μαστόρια την έριξαν...πανάξιος ο μισθός τους...σε μια τυφλή στροφή πέφτoυν, ως ταμπλό vivant μπροστά σου, εικόνες που έζησες με τα νήπια στο σχολειό σου..τον ένα όλο κι όλο μήνα που πρόλαβες να τα χαρείς...και σηκώνεσαι να τα βρεις στο φάκελο του pc σου...και να που το σφιγμένο από χθες το βράδυ στομάχι σου, λύνεται και να που επιστρέφει η γυαλάδα στα μάτια σου κι η ευεξία στην ψυχή σου....Ωχ, Παναγία μου!
Είδες που ήρθες στα ίσα σου αγναντεύοντας τη χαρά του κόσμου;
Μα όμως ρε παιδί μου..αυτή σου η γκρίνια..πώς σε παλεύουν οι άλλοι;..Ε, ναι..απορώ κι εγώ..αλλά έχω όλα τα δίκια με το μέρος μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου