Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2016

Το νου σου στην τσάκιση...

Λένε πως για να γράψεις, χρειάζεσαι μια μούσα που θα σου δώσει την έμπνευση...
..έναν coαch που θα σε πρεσάρει για να παίξεις σ'ένα από τα καλύτερα ματς των ονείρων σου..μια ατάκα που θα σε βγάλει έξω από το καβούκι σου για να νιώσεις το φρέσκο χώμα και τη μυρωδιά των φύλλων..μια εικόνα που θα σ'εξιτάρει και θα γεμίσει το ρεζερβουάρ με όσα οκτάνια σου χρειάζονται για να τρέξεις στην πίστα που κολλούσες μια ζωή...μια επίμονη έκκληση που σ'αναγκάζει να αρματωθείς σα γαλέρα και να ξανοιχτείς στα πελάγη...ένα σφύριγμα που θα σε τρέξει σαν πρόσκοπο στο δάσος προς ανίχνευση υπομονετικών μυστηρίων..μια πρόσκληση στην αντοχή του νου σου και μια επίκληση στην τρέλα που σε περονιάζει μόλις αλλάξει ο καιρός..
..Εδώ κι αρκετό διάστημα έρχεσαι αντιμέτωπη με τα πάθη που γεννά το φαντασμαγορικό project με την ονομασία Σιδέρωμα..όχι πως το αγνοούσες αλλά είχες κατορθώσει να το εξοστρακίσεις από του προσώπου σου..μέχρι που εισήλθες στον κόσμο του fb κι έτσι μαζί με όλα τα μαγικά και θαυμαστά που έβλεπες, ήρθες ξανά σε μάχιμη θέση απέναντι στο φάντασμα της δικής σου όπερας..το βλέπεις αναρτημένο παντού...με την επιβεβλημένη αχλύ των σπουδαίων πραγμάτων που όλες οι καθωσπρέπει νοικοκυρές πρέπει να βιώνουν άπαξ, τουλάχιστον ανά επταήμερο..
Βέβαια αν είχες κουτί παραπόνων θα είχε υπερπληρωθεί υψωμένο εις τη νιοστή δύναμη, χωρίς όμως να βλέπεις κάποια σωτήρια λύση...αγανακτείς με το αλώνισμα στα σίδερα που επεκτείνεται στο διηνεκές..τολμάς και ρίχνεις τις δικές σου νοικοκυρωσύνες στο τραπέζι τζογάροντας σε καμμένα φύλλα που ούτως ή άλλως κρατάνε όλοι εκτός από σένα..τολμάς να γελάσεις με τα πάθη των συμμετεχόντων στο πανηγύρι της σιδερώστρας μετά της συνοδείας αυτής, τόνοι ατσαλάκωτου ρουχισμού, υπολογιζόμενων σε αμέτρητες κι απλήρωτες εργατοώρες..
..αλλά καταλαβαίνεις ότι έχεις μείνει σχεδόν μόνη να δηλώνεις απεργία στο συνδικάτο των αμέριμνων κι ωραίων που ζουν μέσα στα τείχη τις μεγάλες τους στιγμές, κατά πως λέει και το άσμα..κι όταν θυμηθείς μια κουμπάρα σου που έτυχε ν'ανοίξει το συρτάρι με τα σεμεδάκια σου κι έβγαλε έξω ένα και το κοίταξε μετά βδελυγμίας κι αναρωτήθηκε πού στο καλό πήγαν οι τσακίσεις που θα έπρεπε να είχε..άσε ρε παιδί μου..κοκκινίζεις ακόμη..με το θράσος της...που γεννήθηκε από τη δική σου γρουσουζιά..
Μαζεύεις διάφορες συνταγές αντιμετώπισης και επίλυσης του προβλήματος...Κατ'αρχάς αντιλαμβάνεσαι μετά λύπης σου ότι το σίδερο έχει παγιωθεί ως καθαρά γυναικεία δουλειά...ακούς ότι ο τάδε δεν παντρεύτηκε λέει για να σιδερώνει...ο άλλος, νέος αυτός, τονίζει ότι το σίδερο είναι μια αποκλειστικά γυναικεία δουλειά κι όλοι το γνωρίζουν..δεν τίθεται αμφιβολία...Μη χειρότερα..αν ακούς τέτοιες σοφίες από τα στόματα της νεολαίας, τι σου μένει να ελπίζεις;..
..άλλος σε ρωτάει γιατί δε σιδερώνεις καθιστή, αφού λες ότι κουράζεσαι όρθια..άλλος τρέχει και σου αγοράζει σίδερο που βγάζει ατμούς καλύτερα κι από θυμωμένο δράκο και κάθεται να σε απολαύσει σιδεροκρατούσα  και σου παίρνει και δώρο μια μεγάλη σιδερώστρα που μόνο καφέ δε θα μπορέσει να σου φτιάχνει..ok..keep hoping...σ'άλλη έκδοση σου φέρνει μεγάλη, λαμπερή κι όμορφη πρέσα και προσπαθεί ως καλό air condition να σου εξασφαλίσει το κατάλληλο κλίμα ώστε να εκτελέσεις επιτέλους ένα από τα απλά καθήκοντα που ανέλαβες, αφού είχες την εξυπνάδα να παντρευτείς...άδικος κόπος...όλα πάνε εις το βρόντο..
..και στην άκρη του νου σου έχει καθίσει η κουβέντα μιας θείας σου η οποία λέει, μια φορά που ο γιος της τη ρώτησε γιατί δε βρίσκει σιδερωμένο παντελόνι, αυτή σηκώθηκε και του έδωσε το σίδερο στο χέρι...κι από τότε σιδέρωνε τα πάντα όλα μόνος του..κι έτσι έφτασε κι όταν παντρεύτηκε, η γυναίκα του θεώρησε ότι πέτυχε το λαχείο και μέχρι τώρα δοξάζει τον πανάγαθο θεό..Ναι...αν έχεις τύχη...αν δεν έχεις, άσ'το καλύτερα..
Μια σκέψη που θα μπορούσε να ερμηνεύσει τουλάχιστον την προσωπική μου άρνηση να συμμετέχω στο έγκλημα στο σιδερωτήριο, θα μπορούσε ν'αναχθεί στα παιδικά μου χρόνια, εκεί γύρω στα 5-6, όταν ήρθα αντιμέτωπη για πρώτη κι έσχατη φορά, με ένα από τα παλιά εκείνα σίδερα που δέχονταν στα σπλάχνα τους κάρβουνα πυρωμένα..θυμάμαι ήμουν φιλοξενούμενη, μετά της οικογένειάς μου, σ'ένα μοναστήρι κι ακολουθούσα τις καλόγριες στις καθημερινές τους ασχολίες..είχα μάθει πολλά ωραία και χρήσιμα πράγματα..το μόνο που με τρόμαζε αρκετά και δεν ήμουν ικανή να κατανοήσω και να εμπεδώσω ήταν η ώρα του σιδερώματος στο δωμάτιο που ήταν αγγαρεμένο για το σκοπό αυτό..ακόμα και τώρα που αναγυρίζω στο θυμικό μου αυτές τις εικόνες, αλαφιάζομαι..ίσως ο συνδυασμός των σεβάσμιων γυναικών μετά του καιγόμενου σίδερου, γεμάτου κόκκινα κάρβουνα και του αγώνα τους ώστε να τελειώσουν όλα εκείνα τα ρούχα στην ορισμένη ώρα μέσα στην αφόρητη ζέστη του καλοκαιριού και τους συριγμούς που έβγαιναν από την εξαιρετική εκείνη συσκευή, έχουν λειτουργήσει αποτρεπτικά πάνω μου και μ'εμποδίζουν να συμμετέχω κι εγώ σε παρόμοιο, έστω τεχνολογικά ανώτερο, πανηγύρι μέχρι και σήμερα..
Μα το λέει η ψυχολογία..τόσοι τόμοι μ'έρευνες και πορίσματα σεβαστών μελετητών...Το νου σας στα παιδικά βιώματα..προσέχετε λένε, γιατί θα σας ακολουθούν, ως πιστά σκυλάκια, σ'όλη σας τη ζωή...






Δεν υπάρχουν σχόλια: