Μα τι σκέφτεσαι όλη την ώρα;

Τη θάλασσα σκέφτομαι, τη δύναμή της, την αλήθεια της, τη συμπόνοια και την αγκαλιά της, τη δικαιοσύνη της και τον άκρατο ενθουσιασμό που μας γεμίζει όταν πέφτουμε μέσα της, όταν την καλούμε στα όνειρά μας, στους βιαστικά ζυγιασμένους αναστεναγμούς μας, στο amber alert του οξυγόνου που ζωντανεύει το πνεύμα μας και διορθώνει τις παιδικές ασθένειες που όλοι κουβαλάμε ως καλοί αχθοφόροι υποταγμένοι στη μοίρα μας ή εξυψωμένοι στις κορυφές που ορίζονται από τους χτύπους της καρδιάς μας..

"Κυρία σκύψε να σου πω..."

(Ωχ, άντε πάλι) Τι θες καλέ;

(εκείνη την ώρα εσύ ασθενείς από βαρεμάρα και κούραση που σου έχει βγάλει υψηλό πυρετό και βραδυκαρδία κι άλλα ωραία που γνωρίζουν οι απανταχού συνάδελφοι)

..και να στα ξαφνικά σου σκάει το φιλάκι..

https://youtu.be/Ewft7M3C1bg 

 ..ενώ στ'αυτιά σου αντηχούν οι ψίθυροι της απαξίωσης..
 "Μα πολύ δεν ασχολείσαι με το σχολείο και τα μικρά; δεν είναι η ζωή μας μόνο αυτά.."
..συχνά με χτυπάνε παρόμοιες κουβέντες..ευτυχώς χωρίς ν'αφήνουν σημάδια..απλώς με βοηθούν να νιώθω τόσο ξεχωριστά τυχερή, τόσο γεμάτη καλοκαίρι..ιδίως όταν με τριγυρίζει ο χειμώνας και δείχνει τα δόντια της η μιζέρια κι η απελπισία, τότε θυμάμαι τα παιδικά μάτια, τις αγκαλιές, τις κουβέντες, τις δημιουργίες, την άκρατη αισιοδοξία και μεγαλειώδη, μέσα στην απλότητά της, χαρά που εισπνέω τόσα χρόνια μέσα στις σχολικές τάξεις..κι αφήνομαι μέσα στη θάλασσα της αγάπης των απίστευτων νηπίων..
Καλοκαιράκι ας έχει η καρδιά μας..


https://youtu.be/PcksrRiBBzc 

 ..ο νους σου βάφεται πάλι μπλε..

.."αφρός θα γίνω βότσαλο, βότσαλο αλμυρό.."

Eυχαριστώ τη Chrissa που μας το θύμισε..
..τι να πρωτοθυμηθείς από το χρυσάφι του ελληνικού τραγουδιού..πού να βάλεις τα συναισθήματα, πώς να ησυχάσεις τους παλμούς που φεύγουν, ποια σκέψη να βάλεις στη γωνιά της ησυχίας, ποια εικόνα να διπλώσεις, ποια επιθυμία να βάλεις στην τάξη της λογικής, ποιους λογισμούς να ξεπλύνεις, ποιες τσαλακωμένες μνήμες να σιδερώσεις, ποιο νόημα να περισώσεις, ποιες στιγμές να λησμονήσεις, πώς να βρεις τη χαρά του σημαίνοντος, πώς να κρατήσεις ανοιχτή την πόρτα της πίστης, ποιο παρόν να δηλώσεις..

https://youtu.be/bGdpO8y38dU 

  

" ῾Υμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς..."

Αλάτι το αγαπημένο..

...για τη διατήρηση της ουσίας...
...για την προστασία από την επερχόμενη σήψη...
...για την πλήρωση της νοστιμιάς...
...για την ισορροπία, αντίδοτο απέναντι σε υποτασικές αναταράξεις...

...κι από τον κόπο στις αλυκές ενός απλού ανθρώπου στους Καλούς Λιμένες...
...στην προεξάρχουσα φωτογραφία του 1966...
....δύο ανθρώπων που μπήκαν στην αρένα για τη δημιουργία οικογένειας κουβαλώντας ο καθένας στην πλάτη κόπους κι αγώνες που έδωσαν, ως καλοί αθλητές, στα καλύτερά τους νιάτα...
...κι έδρασαν χρησιμοποιώντας ακριβώς, ως καλοί μάγειροι, τις καταλυτικές ιδιότητες του άλατος...
...και μιας κι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου που άδειασε μετά από τόσους δισταγμούς κι αναβολές το πατρικό σπίτι κι αποκαθήλωσε όλα τα στοιχεία που πλαισίωσαν το κάδρο τόσων σκηνών και δράσεων...τόσων προσπαθειών και κατορθωμάτων...κι επαίνων...και λαθών....και γιορτών...και δακρύων...και δυσκολιών...
...κι ελπίδων που ανέμιζαν κόντρα σ'όλους τους καιρούς το μπαϊράκι της πίστης "όλα καλά θα πάνε"...
...πίστης που δεν υποχωρούσε απέναντι σ'οποιαδήποτε επιβεβλημένη ανάβαση και δεν τα έχανε στην πρόβλεψη κάποιων βυθόμετρων για υφιστάμενους ύφαλους...
...ας ποστάρουμε, όπως λένε, την εικόνα τους...
...σαν απλό ευχαριστούμε...
...κι ας ευχηθούμε στο αντάμωμά μας ξανά...

Άντε..σήκω....ξημέρωσε...

"Θυμούμαι κάθε χαραυγή
πού 'λεγα ο ήλιος να μη βγει..."

Ναι, αλλά όσο κι αν το εύχεσαι, αυτός δε θα προστρέξει στης ψυχής σου τα ανιστόρητα και θα βγει...για να δώσει τη λάμψη του στη μέρα σου...και να σε σπρώξει να ζήσεις όσα φοβάσαι..όσα δεν τολμάς...όσα κυνηγάς....να φανερωθείς σε όσους κρύβεσαι...να φωτίσεις με τη σειρά σου όσους περιμένουν...ν'αγγίξεις όσες καρδιές χτυπούν τόσο κοντά σου...και τόσο μακριά σου...να μιλήσεις τ'αμίλητα...να γράψεις τ'άγραφα..να τραγουδήσεις τα όνειρά και τις φωτιές σου να δώσεις...και να μη νοιαστείς για τίποτ'άλλο...όλα τα'καμες...ξαπόστασε...

https://youtu.be/C7Du62uPjs8 

Ροδιά μου εσύ τετράκλωνη...

Ρόδι...το πολύσημο και πολυσήμαντο...

....το θησαυροφυλάκιο των κρυφών και πολύτιμων καρπών σφιχταγκαλιασμένων με τόσο ακατάλυτο πάθος....που σε καλούν να μπεις στη δική τους αρένα προκειμένου να προβείς σ'εγκάρσιες τομές και να βάψεις τα χέρια σου με το αιμάτινό τους χρώμα...για να μετέχεις στην πανήγυρη της πολλά υποσχόμενης πανδαισίας που σε μάγεψε την ώρα που άγγιξες τη φλούδα με τις δυσερμήνευτες αποχρώσεις...
...ο μέγιστος μαγνήτης των Περσεφόνειων παλμών...που στέργουν στοργικοί φύλακες στο φως που κάθε φθινόπωρο φέγγει τα Πλουτώνεια σκότη..και θεραπεύει τις πληγές των παλαίμαχων ψυχωμάτων...
...ο αένναος τροφοδότης που θυμίζει τη συγχώρεση και τη μακαριστή ανάπαυση, στο ίδιο πιάτο με το μόχθο του γεωργού...
...το βασιλικό ευειδές κι εύοσμο κι εύγευστο των αναμνήσεών μας...που σκόρπιζε στους δρόμους κι απομάκρυνε απο τον κύκλο της ζωής τ'άσχημα κι άνοστα που παραφύλαγαν...ως γνήσιοι τοκο-γλύφτες...
Αχ, Ρόδι....που από το Ηράκλειο, εξακτινώνεσαι στην Κομοτηνή και το Σουφλί και τη Βέροια και την Πάτρα...κι όπου αλλού εσύ αγαπάς και τα κλείνεις μέσα στην απύθμενη αγκαλιά σου...για να μεταδώσεις τα χρώματα και τ'αρώματα....να γιατροπορέψεις ανάγκες, να νοστιμίσεις το θυμικό, να δροσίσεις τις αγκαλιές και να μεθύσεις τις σκέψεις...

Σαν φωτοβολίδα...

Στις φωτοβολίδες της ζωής μας..που σκάνε συνεχώς και φωτίζουν τις σελίδες της πορείας μας..και διώχνουν το ζοφερό έρεβος των κυκλώπειων σπηλαίων-κλειδούχων της επίφοβης ασφάλειας στις ανήμπορες στιγμές του μεγάλου μας ταξιδιού..

..και χρωματίζουν, χωρίς προϋπολογισμό, τα μάτια μας..κι απλώνουν το χέρι τους την αναπόδραστη στιγμή της προγνωστικής πτώσης..και μας σηκώνουν για ν'αντικρίσουμε το ασύνορο των ορίων μας..

..κι απεκδύονται, χωρίς πτωτικούς ενδοιασμούς, την προσωπίδα της ανούσιας επίφασης..κι αποκαλύπτουν τις ρωγμές του παλαιϊνού τους χώρου που γεννοβόλησαν τα δικά τους τολμήματα και ζυγιάσματα των εύθραστων ισορροπιών τους..

..γιατί μας αγάπησαν πολύ..και μας σκέπασαν με τις ανάσες τους..μας περιτύλιξαν με τις δυναμερές τους σκέψεις..

..και στέκουν μαζί μας, όχι ως άσχετοι ζητιάνοι της στιγμής, μα ως ακρίτες, άγρυπνοι στα ξημερώματά μας...

https://youtu.be/rNzTioOdFTI 

It's now or never...

"H πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα"..

...τώρα να πεις "σε γουστάρω"...
...τώρα να γράψεις "σ'αγαπώ".....
...τώρα να προσφέρεις στον άνθρωπο που γεμίζει το νου σου, την αλήθεια σου...
...τώρα να πλυθείς στα νερά της συγνώμης...
...τώρα να αγαπήσεις έως θανάτου...
...τώρα να σφυρίξεις την έναρξη του δικού σου champions league...
...τι περιμένεις να γίνει, εάν δεν το δημιουργήσεις εσύ;...
...τι περιμένεις να γίνει, εάν δεν πιστέψεις στον εαυτό σου...στη δύναμη που ασφυκτιά μέσα σου...
...και περιμένει τον πυροβολισμό του αφέτη...

https://www.facebook.com/enallaktikidrasicom/videos/879946188817419/ 

I promise...

Πόσες υποσχέσεις κλείνουν μέσα τους τα σύννεφα...

....όσες και οι δικές σου αποφάσεις βρε παιδί μου...

...οι δικές σου σκέψεις...

...οι μεγάλες σου επιθυμίες...

....οι μικρές σου κινήσεις...

....τα χτυπήματα της καρδιάς σου...

....οι αγώνες ταχύτητας του νου σου που συχνά σπάνε όλα τα ρεκόρ...

...όσες υποσχέσεις κουβαλά το βλέμμα σου που λούζει με το φως του το μέρος όπου αναπαύεται η ψυχή σου...όσο μακριά κι αν βρίσκεται..

Θα τις τηρήσεις....;;;

Στον Αρχηγό....

Γεια σου Αρχηγέ μου.....


https://youtu.be/zaLeHmwU7zQ 

Πάλι τα ίδια;

Ξεκινάς το νέο σχολικό έτος χωρίς να περιμένεις κάτι το extreme από τον έξω κόσμο..ίσα-ίσα που έχεις αποφασίσει να βγεις σ'όλο τον κόσμο από τα δεξιά..σε μικρούς και μεγάλους..σε δικούς σου και ξένους και φίλους και στον κόσμο όλο είπαμε..
..κι έχεις εξοπλιστεί, χωρίς να το συνειδητοποιείς κι ο ίδιος,
με όλα τα εξτρά ενός καλού επιθετικού γιατί έχει καεί η γούνα σου τόσα χρόνια που οχυρωνόσουν για να παίξεις στην άμυνα..και θυμιάτιζες τη ρήση "η άμυνα είναι η καλύτερη επίθεση.."
..και μετάνιωνες που δε δήλωσες, τω καιρώ εκείνω, Νομική, να περάσεις με άνεση και ν'ακολουθήσεις το διπλωματικό κλάδο..Μάλιστα..ε, καλά από όνειρα που σου βγαίνουν μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, μην ασχολείσαι, τράβα γι'άλλα...
Την άμυνα δεν την εξορίζουμε βέβαια παντελώς από το οπτικό πεδίο του άπαντος σύμπαντος..επειδή ίσως να έπιασε κάποτε π.χ. στο Euro..
(αν κι εσύ θυμάσαι τους εθνικούς άξια παιδιά της επίθεσης..απίστευτα τα όσα έζησες εκείνες τις γραμμένες από την δόξα ημέρες-να χοροπηδάς στα πατώματα της πολυκατοικίας με το πρωτάκι σου να σε κοιτάει ξαφνιασμένο..πάει σου λέει, μια μάνα είχα σε κατάσταση σχετικής ισορροπίας, πάει κι αυτή.. και να τρέχεις να κολλάς αυτοκόλλητα της εθνικής υπερηφάνειας, να ζωγραφίζεις σχετικές λωρίδες στα μούτρα όποιου καλοκάγαθου έβρισκες, να τραγουδάς και ν'άδεις όλα τα χιτάκια της περιόδου εκείνης..να τρέχεις με το εν λόγω πρωτάκι σε άδειους δρόμους για να προλάβεις την παρέα που είχε μαζευτεί από νωρίς ξέροντας ότι θα τρελαθεί με τα παιδιά της απίστευτης εθνικής, που έπαιζαν λέει απλή, καθαρή άμυνα..)
Επιστρέφεις λοιπόν και θυμάσαι ότι τώρα ζεις στο σεβαστό 2016..
..κι έχεις μπροστά σου να παλέψεις 84 γονείς, βάλε και μια γενιά πίσω, 41 νήπια κι ένα προνήπιο, 3 συνάδελφους και τον εαυτό σου..ο οποίος εαυτός, κατά κοινή ομολογία χρόνιων κι ολιγόκαιρων παθούντων, δεν παλεύεται με τίποτα..κι ακούς που σε συμβουλεύουν τι να πεις στον αγιασμό της 12ης του μήνα..πες, λέει, καλώς ήρθατε, χαιρόμαστε που σας βλέπουμε..κι άλλα τινά ευγενή απανθίσματα του λεξιλόγιου ενός ευγενικού και σώφρονα εκπαιδευτικού..
Ναι, καλά..εσύ, εκείνη την ώρα, ακούς ήδη την πάρτη σου να μιλάει, εξ ενός μικροφώνου, που έχεις ήδη επιστρατεύσει και να ξηλώνει και να ράβει ό,τι δεν έγινε ακόμη, για το φόβο όσων ήδη έχουν γίνει..στα τόσα παλαιότερα έτη που είχες την ευκαιρία να ζήσεις.
..έτσι απλά..σου βγαίνει ρε παιδί μου εκ του φυσικού..χωρίς να έχεις προετοιμάσει το οτιδήποτε..η συνάδελφος, που σε ξέρει βέβαια, ετοιμάζεται να σου βάλει βαθμό κάτω της βάσης..όπως κάνει τόσα χρόνια και με το δίκιο της, αυτό το ομολογείς κι εσύ μετά παρρησίας..
..αλλά εσύ περιμένεις, με μιαν αταίριαστη ανυπομονησία, να φύγει ο ιερέας, που ξέχασε φέτος να σας δώσει ν'ασπαστείτε το σταυρό..το ζητάνε οι συνάδελφοι..εσύ πάλι ψιλοσκέφτεσαι την ερμηνεία αυτής της λησμονιάς..και τέλος, κάθεσαι στη θέση σου, απ'όπου έχεις ορκιστεί ότι δε θα σηκωθείς, όπως άλλα χρόνια να τρέχεις ν'απαντάς στα τηλέφωνα που κουδουνίζουν λες και το κάνουν επίτηδες..
..κι έτσι και γίνεται..κάνεις ένα καλωσόρισμα στα γρήγορα..και περνάς στην ουσία της υπόθεσης..λες αυτό κι εκείνο και τ'άλλο και το παρ'άλλο..τι επιτρέπεται και τι, ούτε κατά διάνοια δεν πρόκειται να περάσει, ούτε από τη χαραμάδα της εξώπορτας του σχολειού..του ένδοξου 57ου..για να είμαστε όλοι σύννομοι κι εντάξει με τα πάντα όσα νομοθετήματα κρέμονται επί των κεφαλών όλων..γιατί έχουν αφουγκραστεί, όσοι τυχόν αρμόδιοι, τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, στο σύνολό της και για το καλό της συγκεκριμένης αυτής κοινωνίας γίνονται τόσα θαυμαστά πράγματα, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνται αμέριμνοι.
Παρακάτω κάνεις εικόνα, στους έκπληκτους γονείς και κηδεμόνες, κάποια σακιά με πατάτες, που καμία σχέση φυσικά δεν έχουν με τα παιδιά, που αφήνουν καθημερινά στο σχολείο κι ούτε φυσικά την ίδια φροντίδα και μέριμνα απαιτούν.
..συνεχίζεις με διάφορα άλλα που έχεις ήδη βιώσει στο πετσί σου τόσα έτη κι ούτε στον χειρότερό σου εφιάλτη δε θέλεις να τα ξαναδείς αλλά ούτε και σε όνειρο παραλλαγής..
..και συνειδητοποιείς ότι τόσην ώρα δεν ακούγεται ούτε ο παραμικρός ψίθυρος..ακόμα και το αναιδές τηλέφωνο δεν έχει διανοηθεί να χτυπήσει.
..και κόβεις την τελευταία λέξη σιγανά ακουμπώντας την πάνω στο τραπέζι του αγιασμού κι όπως όλα τα ωραία, έτσι κι αυτή η φάση λαμβάνει τέλος..και τι σου μένει μετά απ'όλα αυτά; 
Παίρνεις πανηγυρικά άριστα, μετ'επαίνων, από τους συνάδελφους..
Μαζεύεις, από old school γονείς, σχόλια με αρνητικό άρωμα new entry γονέων που είχαν την αγαθή τύχη να σε γνωρίσουν καλύτερα, μόλις τη συγκεκριμένη μέρα...
Χαίρεσαι και νιώθεις, ως καλός στρατιώτης, ότι κέρδισες την πρώτη μάχη..τον πόλεμο θα δείξει..
..και τις επόμενες μέρες δεν ξέρεις, πού να χωρέσεις τα σακιά χαράς, εξυπνάδας, αγάπης, ικανοτήτων, αγκαλιασμάτων, βλεμμάτων τυλιγμένων σε μέλι κι άλλων εφοδίων που σου αφήνουν, μες τα πόδια σου, μεγάλοι και μικροί και δεν ξέρεις πού να τα βάλεις γιατί δεν είχες ορίσει υπεύθυνο επιμελητείας..μόνο επίθεση ετοίμασες και γι'άμυνα κι οργάνωση καμία πρόβλεψη..γιατί είχες βαρεθεί τόσον καιρό να κάθεσαι στον πάγκο και να σε φωνάζει ο κάθε τυχάρπαστος προπονητής να σταθείς στη γραμμή για τα μάτια του κόσμου..
..και τώρα να που σε καλούν να κάνεις παιχνίδι και να διορίσεις τους παίκτες σου στις θέσεις που τους ταιριάζουν..
Είχες ποτέ τ'όνειρο να τελειώσεις προπονητική σχολή;
..ή έστω να μπεις σε γυμναστική ακαδημία..ούτε κατά διάνοια, ε;
Τώρα είναι η ώρα, οι καιροί σε καλούν..δε μπορείς να μην απαντήσεις..δεν έχεις την πολυτέλεια να το παίξεις απών..

..σχεδιάζεις επιθέσεις, μην το ξεχνάς.   

 

Πιστεύεις;

Πιστεύω...

...αλλά δέχομαι και το φόβο...την απαισιοδοξία..

...την υποχώρηση...την κούραση...την αναβλητικότητα...

..την άνιση ανταλλαγή...τη στενοχώρια...

...τη μικρότητα...την αποφυγή της ευθύνης...

...και στηρίζομαι σ'όσους τόλμησαν...

και υπερβαίνοντας τον εαυτό τους, 

τον εξώθησαν στις ψηλότερες κορυφές...

...στα πιο δύσβατα μονοπάτια...

...στις πλέον απόκρυμνες πλαγιές...

...εκεί που κάθε ορατή ελπίδα σ'εγκαταλείπει...

...για να κρίνει...

...αν είσαι άξιος των όσων θαυμαστών θ'ακολουθήσουν...

https://youtu.be/6W5ZGkG4rQw

Πάμε νότια;

..και δεν πάμε;

            ..κι έτσι όπως βράζεις στο ζουμί σου..
..και περιμένεις τη μέρα που θα σταματήσουν τα 7 μποφώρ και θα διαβάσεις στο δελτίο ότι για τις επόμενες 30 μέρες, (όχι ας το κάνουμε 5 γι'αρχή γιατί θα ψηθούμε κι είναι αμαρτία) θα πνέουν στο νότιο Αιγαίο βοριάδες έντασης 3 μποφώρ..την ώρα λοιπόν που έχεις φτάσει σε ικανοποιητική θερμοκρασία βρασμού, πέφτει, εκεί που στέκεσαι στην κουζίνα και καθαρίζεις κι αναρωτιέσαι πόσες ακόμα εργατοώρες σου έχει γράψει η τύχη σου..πέφτει λέμε η πρόταση: 

-Λέει ο Κωστής να πάμε στο Λέντα αύριο..να του πω;
(Ε, μα βέβαια άνθρωπέ μου, πες, να δω η καϋμένη θάλασσας πρόσωπο..)
-Ναι, αλλά θα φύγουμε πρωί.
-Μάλιστα..θα είμαι στην πόρτα.

..κι έτσι φεύγεις να πας νότια Κρήτη, κατά κει που λέει το καθημερινό δελτίο ότι θα χτυπήσει ο υδράργυρος 34-36 βαθμούς..ναι, αλλά τουλάχιστον το πακέτο θα έχει και τα 7 μποφωράκια..οπότε, μια χαρά.

Φεύγεις λοιπόν..περνάς το νέο δρόμο Ηρακλείου-Μεσαράς και κουνάς την κεφαλή σου γιατί σε τυλίγουν οι ομιχλώδεις αναμνήσεις των απερίγραπτων χρόνων που έτρεχες, ως όφειλες, φρέσκια νηπιαγωγός της ώρας σχεδόν-βγάλε 7 χρόνια στην αναμονή, στα σχολειά κάποιων απομακρυσμένων χωριών μας. Το πώς επιβίωσες, πραγματικό θαύμα, από το τρεχαλητό σε δρόμους σχεδιασμένους για να αναρωτιέσαι "για να δούμε, θα τη γλιτώσω σήμερα ή όχι;" και κατόπιν μεταλλαγμένους σε χωματόδρομους όπως έπρεπε..αλλά μέχρι να στρωθούν είχες μπει μέσα στην πόλη.
..και κάποια στιγμή ο δάσκαλος τηλεφωνεί στον άλλο δάσκαλο και του σημειώνει να στρίψει έξω από τους Άγιους Δέκα για Λέντα αλλά αυτός ακολουθώντας τις εντολές του gps στρίβει νωρίτερα και πέφτει πάνω σε χωματόδρομο ολκής με αξιώσεις που βγάζουν ασπροπρόσωπους τους χωματόδρομους πάσης της Κρήτης..

Μα συγνώμη, δεν υπάρχει εφαρμογή που να μπορεί να βγάλει άκρη με το υπάρχον Κρητικό οδικό δίκτυο, γνωστό αυτό, οπότε καλύτερα ν'ανοίγεις το τζάμι και να ρωτάς (σταθερή αξία) ή να βάζεις την όπισθεν..πάντως η όλη κατάσταση θυμίζει μεγαλειώδες κούνημα στο σέϊκερ..κρατιέσαι γερά και συγχρόνως θες να πας τουαλέτα..τέλειος συνδυασμός..λες δε μπορεί να όπου να'ναι θα δεις άσφαλτο μπροστά σου..αλλά όχι, είπαμε αισιοδοξία αλλά μέχρι ενός λογικού σημείου. Οι οδηγοί ψιλομουρμουρίζουν αχνά αλλά στην ουσία δεν ακούγεται κάτι..οι συνοδηγοί πάλι δεν τολμούν να μετακινήσουν τους μύες του προσώπου τους ούτε στο ελάχιστο..αρκούνται να υπολογίζουν τι θ'άκουγαν στην φανταστική περίπτωση που θα ήταν οι ίδιες οδηγοί..ποιος Γάγγης και Νιαγάρας...δεν υπάρχουν νερά κατάλληλα για ξέπλυμα..
                  ..πάμε παρακάτω..

..και πάνω εκεί που σκεφτόμασταν "τι στον κόρακα;" τα τζιπάκια, σκεπασμένα με 3-4 στρώματα φρέσκιας, ζεστής σκόνης, πάτησαν σε στρωμένο δρομί και οι επιβαίνοντες πήραν ανάσα..Καλά, ε; δεν παιζόμαστε..
..κι αφού κατεβήκαμε στο κέντρο  του οικισμού και χαιρετήσαμε το Λιόντα που στέκει στην ίδια κι απαράλλαχτη θέση τόσα χρόνια τώρα..καταφέραμε να κατεβούμε στην παραλία όπου βουτήξαμε στα υπέροχα καθάρια νερά του Λυβικού μας πελάγους.

..και προσωπικά έμεινα ώρες εκεί μέσα και κουβέντα στην κουβέντα αρπάχτηκα για τα καλά με τον ήλιο και η παραλία είχε λίγο κόσμο, αν και Κυριακή, λες και μου έκανε το χατήρι...που γκρίνιαζα; "Ωχ, πού θα τρέχουμε Κυριακάτικα που θα έχει κόσμο και κοσμάκη;"

..και δοκιμάσαμε  5νόστιμα απλά φαγητά και γελάσαμε με την πολύ καλή συντροφιά μας και μάθαμε κι ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα και το πρόγραμμα περιείχε και μεσημεριανή σιέστα..ε, δάσκαλοι ήταν στην παρέα, αλίμονο.
..κι η πλάκα ήταν ότι σ'όλη την παραλία υπήρχαν καμιά δεκαριά άνθρωποι που δεν έβγαζαν μιλιά (πολύ τους εκτίμησα) αλλά ήρθαν και 2 παιδάκια που μιλούσαν δυνατά και γελούσαν τα γλυκά μου ακριβώς κάτω από το κεφάλι του εν ενεργεία δάσκαλου, απίστευτο..και μ'ένα πατέρα που τους είπε πάνω από 10 φορές να προσέχουν γιατί η θάλασσα έχει μέσα πέτρες..συνέπασχα μαζί του όμως..εδώ εμείς το σχολειό λέμε και ξαναλέμε όλο το χρόνο.

..κι ανέσυρα μια θεμελειώδη κουβέντα που άκουσα από μια μητέρα ενός προνηπίου που θα έρθει φέτος σε μας: "Μα δεν το ξέρεις κ. Ρένα ότι κάποια παιδιά όλο το χρόνο προσαρμόζονται;" (στα συν και τα δικά της).
Καταπληκτικό..να θυμάμαι να μην το ξεχάσω..να θυμάμαι να μην ξεχνώ τα υπέροχα μέρη της Κρήτης μας, τους αληθινούς της ανθρώπους, την απίστευτη χώρα μας.
Μακάριοι όσοι γεμίζουν το χρόνο τους με τέτοια καύσιμα και σπαταλούν τις ώρες τους με παρόμοιες εμπειρίες και αναμνήσεις και δεν γκρινιάζουν όλη την ώρα..όπως καλή ώρα..                                                                  
      Κατεβείτε Νότια Κρήτη..Υπάρχων Παράδεισος..

Ηappy birthday..

Ένας χρόνος στο facebook..και σ'άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λεγόμενα..

Σίγουρα έχεις μια κάποια ιδέα, άντε, όσο ακουμπά το πόδι του το καναρίνι κι έχεις ακουστά το fb κι άλλα μέσα που δικτυώνουν κόσμο και κοσμάκη αλλά είσαι αλλού, κάπως νυσταγμένη, κάπου νυχτωμένη, μιαν ιδέα βαριεστημένη, μια δόση χαμένη στις χίλιες και μία υποχρεώσεις που σε δένουν ωσάν κατάδικο στη μυλόπετρα που όρισε κάποιο, φίλα προσκείμενο σε σένα, δικαστήριο..
Ερχόμενο όμως το πλήρωμα του χρόνου, κάνεις μιαν αίτηση, 3η στη σειρά, χωρίς να περιμένεις να γίνει κάτι το extreme, στις ΤΠΕ..Β' επίπεδο, τ'ονομαστό..κι από κει κι έπειτα πέφτεις μέσα στον tornado, ως μιαν άλλη Αλίκη στη θαυματένια χώρα..ανοιγοκλείνεις τα μάτια κι ακούς και βλέπεις και θαυμάζεις κι αναρωτιέσαι..

                          Επ, τι γίνεται ρε παιδιά;

..και πραγματοποιείς τα θυρανοίξια στο gmail και μένεις ν'αποθαυμάζεις τα έργα και τις ημέρες συνανθρώπων και συνάδελφων, κάποιων εκ των οποίων ναι μεν υποψιαζόσουν ή στην καλύτερη, γνώριζες την ύπαρξη πλην όμως δεν είχες την τιμή ή και την τόλμη να πλησιάσεις εκ του σύνεγγυς..και δώσ'του ξενύχτια και πάρε να πληκτρολογείς μετά μανίας και πάρε λίγο ακόμη να βρεις μόνη σου, ας το τονίσουμε κι εδώ, (καλή ώρα στους επιμορφωτές μου και στις ηρωΐδες Νηπιαγωγούς της ομάδας μου) ό,τι σου γυάλισε, ό,τι σου έκλεισε το μάτι, ό,τι σου έστειλε αχνά σήματα Μοrse και δε σου πήγαινε η καρδιά να μην τα αποκωδικοποιήσεις..μέχρι που έγραψες και τα ονομαστά σενάρια της επιμόρφωσης και διάβαζες (;;) εν μέσω capital controls, για τις εξετάσεις που έπρεπε, καϋμενούλα μου, να περάσεις (τις Συμπληγάδες πίστευες ότι θα περνούσες ευκολότερα) και πάνω εκεί μπήκες βαριεστημένα στο fb για να δώσεις, ως καλή Σαμαρείτισσα, το δικό σου like σ'ένα διαγωνισμό. Ε, εντάξει, είπες να μην πολυκαθίσεις εκεί μέσα..πού χρόνος και γι'αυτά τα πράγματα..και βγήκες μάλλον χωρίς να καληνυχτίσεις..το fb όμως, ευγενώς φερόμενο, δε σε ξέχασε..καθημερινώς σε ρωτούσε, εάν ήξερες ότι έχεις πολύ περισσότερους φίλους, απ'όσους νόμιζες, στον κόσμο του..εσύ όμως κουνούσες το κεφαλάκι σου με συγκατάβαση. Μμμ..τώρα μάλιστα, φίλους λέει..σιγά τα λάχανα, δε μου χρειάζονται άλλοι, έχω κάποιους..ok βρε αδελφέ, μπα, βρήκαμε δουλειά..Το fb όμως, ως υπηρεσία που σέβεται την πάρτη της, σαν το FBI ένα πράγμα, δεν απογοητεύτηκε από τη δική μου αδιαφορία, άντε περιφρόνηση..επέμενε να μου θυμίζει τους φίλους που δε φανταζόμουν ότι υπήρχαν..every single night..(να πώς δουλεύουν οι σωστές υπηρεσίες, κυρίες και κύριοι..)
..μέχρι που, άνθρωπος ούσα κι εγώ (μάλλον), δέχτηκα την πρόσκληση μιας συνάδελφου από την Κομοτηνή...της Άλκηστης..και τσουπ, μπήκα στις σελίδες του περίφημου βιβλίου των προσωπικοτήτων κι είδα εικόνες, ταξίδεψα με τραγούδια, διάβασα γνώμες κι  ιδέες, απάντησα σε προτάσεις, ζήλεψα τις χαρούμενες στιγμές που με καλούσαν μ'ευγένεια να αποτελέσω μέρος τους, στιγμάτισα λίγο την υπερβολή της προβολής, ταξίδεψα σε γωνιές που αγνοούσα, ξαράχνιασα ταβάνια, για να σηκώσω την ψυχή μου ψηλά και να κατανοήσω τον σημαντικό Άλλο, έτρεξα να καθαρίσω τα τζάμια (ούτε την πεθερά να περίμενα) που η συσσωρευμένη πάνω τους σκόνη μ'εμπόδιζε να διακρίνω την ανάγκη, τη δύναμη και την αξία της επικοινωνίας των ανθρώπων..γύρω μου, δίπλα μου, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τον 'Εβρο, τα Γιάννενα, την Κεφαλονιά, τη Χίο, την Κύπρο, τη Βέροια, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία κι όπου αλλού. Έβρεξα το πρόσωπό μου σιωπηλά, αφήνοντας ελεύθερα να τρέξουν τα δάκρυα που υπερχείλιζαν το ρεζερβουάρ του πολυκαιρισμένου ΙΧ μου κι έτσι δρόσισα την ψυχή μου, μετά πολλών επαίνων από την εσώτερη φωνή, που μου τραβούσε τ'αυτί..

"..είδες; μια ζωή δεν ακούς..ξεροκέφαλη..αμάν πια..έλεος..τι έπαθες, που μπήκες στο face? ε;"

Ε, τι να πάθω; Τιμήθηκα με τη φιλία πολλών ανθρώπων, που θέλουν ό,τι κι εγώ..ν'αγαπήσουν, με όση δύναμη κρύβει η ψυχή τους και να σκεπαστούν  με τα παλιρροιακά κύματα της αγάπης των άλλων ανθρώπων..απανταχού της γης..και μακρύτερα...
                                   
                                  Happy birthday..keep in touch..

 

Τι μας λείπει;

 ...να πιάσουμε την καλή, όπως λένε, τι άλλο;

Με πολλή αγάπη κι αισιοδοξία κι 1/4 ανησυχία (δεν ξέρω αν επιτρέπεται, επιτρέπεται;) στους εμπλεκόμενους στο μείζον θέμα των εγγραφών στα δημόσια Νηπιαγωγεία...

(από σχόλιό μου στον Παιδικό πλανήτη στο facebook)

"..κι άμα πιάσω το λαχείο θα φτιάξω τόσα νηπιαγωγεία γεμάτα γέλια, φωνές, δημιουργίες και τόση αγάπη που θα κάνουμε κι εξαγωγές...ή μάλλον εισαγωγές..."

https://youtu.be/KUintGmj9NE 

Mετωπική στον εθνικό...

...Στα ξαφνικά...

                    Τρέχει ο χρόνος και διαβαίνουν οι καιροί...περνούν από την ψυχή, την καρδιά και τα χέρια σου μπόλικα, δόξα τω θεώ, παιδιά...που συνοδεύονται από εξίσου μπόλικους γονείς...

                  ...ακούς, βλέπεις, παρατηρείς, σκέφτεσαι, εξηγείς, χαίρεσαι, στενοχωριέσαι, τα βάζεις κάτω σαν καλός μπακάλης και υπολογίζεις τόσα εδώ και τόσα εκεί...έχασες σ'αυτό αλλά κέρδισες στο άλλο...έδωσες φρέσκο πράγμα και πληρώθηκες λιγότερο...προμηθεύτηκες καλά υλικά κι έφτιαξες υπέροχα εδέσματα που τρέλαναν κόσμο...κάπου λησμόνησες το τάδε πράγμα και στο χτύπησαν...αλλού τόλμησες το ελάχιστο και σε σχολίασαν...παρακεί παρέλειψες το αυτονόητο και απειλήθηκες...αλλού ζύγιασες κι αλλού εκτιμήθηκες...

                ...και σε μια στροφή του δρόμου σου κεράστηκες κομμάτια αγάπης κι συμπαράστασης για τα επόμενα που σε περιμένουν...είδες υγρά μάτια πατεράδων...και ζεστάθηκες από απλά, δυναμερά λόγια οικογενειών που παλεύουν για τα 4 κοπέλια τους με ντομπροσύνη....και ησυχάζεις...και στέκεις μια στιγμή ν'αφουγκραστείς το χτύπημα της καρδιάς σου που ξεφεύγει από τον πέτη σου και στέλνει το αίμα σου σε κάθε ρυάκι του κορμιού σου...αχ, τι τύχη να συγκρούεσαι μετωπικά με την αγάπη....εύχομαι σ'όλους να συμμετέχουν συχνά σε τέτοια ζωογόνα περιστατικά...ως δράστες κι ως διασώστες...

 

Σιωπή...

           "Η σιωπή των ανθρώπων όταν πέφτει το βράδυ σαν ανήσυχο «γεια σου» ...σαν απίστευτο όχι ...σαν μετέωρο χάδι..."

              Η σιωπή των ανθρώπων τριγυρίζει από το ξημέρωμα σα μαγκάκι του δρόμου...σαν αδικοπιωμένος ξενύχτης...σαν αλητάκι που γυρεύει στα κρυφά την χαμένη του πυξίδα...σαν παιδί που το'χες στα σπλάχνα σου κι ενηλικιώθηκε μ'ένα κλείσιμο των βλεφάρων...σα μια ανάσα που δεν πρόλαβε να πνεύσει πάνω από τα δρομάκια και να βγει στο λιμάνι να κατευοδώσει, με της καρδιάς το χτύπημα, τα όνειρά σου...τριγυρίζει ανέκφραστη όλα τα πρωϊνά ακολουθώντας τα βήματά σου, καταμετρώντας τα χιλιόμετρα που χτυπάς μέσα στο καταμεσήμερο...σε παίρνει από το χέρι τ'απογεύματα της λήθης και σου ψιθυρίζει αχνά την παρουσία της περιμένοντάς σε να σηκώσεις το κεφάλι και ν'αδράξεις την ευκαιρία για να τονίσεις το δικό σου παρών που δεν είναι άσκοπο κι ανώφελο...
             Η σιωπή των ανθρώπων μας χτυπάει καταπρόσωπο μέσα από τις ανήσυχες ματιές τους...μέσα από τις διαδρομές των πτυχών που γεννήθηκαν την ώρα που εφραίνονταν οι ψυχές κι έχουν απομείνει στα καρνάγια σα σαπισμένα ξύλα που φωνάζουν γιατί δεν πρόλαβαν να ταξιδέψουν μακριά...η σιωπή υπογραμμίζει την κινούμενη άμμο που αναδεύεται στις αγκαλιές που επιθυμίσαμε να κλειστούμε...είναι παρούσα στις γραμμές που σχεδιάστηκαν για να καθορίσουν τις εμπειρίες μας...στέκει ως πρώτος τη τάξει χορωδός και άδει τις νότες που τονίζουν τη ζωή μας...η σιωπή φαντάζει σαν κεφαλή μέδουσας που εκπέμπει την απειλή της ακινησίας και συγχρόνως μας καθηλώνει γεμίζοντας τις αποθήκες του νου με βαρίδια και Κέρβερους, μην τυχόν κι αποδράσει κάτι από κει μέσα και χαθεί σε κάποια δημιουργική φωτιά...η σιωπή κραυγάζει μ'άπειρο οδυρμό κι απόγνωση μη θέλοντας να χάσει τη φωλιά που με τόσο κόπο έχτισε στις τρύπες της ψυχής μας...
         Η σιωπή των ανθρώπων κουβαλώντας βραβεία κι επαίνους μας φορτώνει βάρος περιττό και αναρωτιέται αν είμαστε τόσο άξιοι όσο νομίζουμε ώστε ν'αποτινάξουμε τον περίφημο εαυτό μας σαν πάπλωμα που μας ζεσταίνει υπερβολικά και να τολμήσουμε να βγούμε στο φως,,,να χορέψουμε στην αγκαλιά του Αιόλου...να γλυκαθούμε στη βαθειά μπλε αλμύρα...να απαρνηθούμε το θεωρείο που κλείσαμε για τις μεγαλειώδεις παραστάσεις που μας υποσχέθηκαν...να μπούμε στη μάχη της ίδιας μας της ζωής ως στρατιώτες που μεγάλωσαν με τέτοιο σκοπό και περιμένουν ήδη πολλά χρόνια για να γευτούν την σπιρτάδα του πολέμου, τα χτυπήματα των όπλων, τις κραυγές της αδυσώπητης ήττας, το μεθύσι του επερχόμενου θρίαμβου...θεϊκά βιώματα που στέκουν εκεί για μας..αρκεί να δηλώσουμε συμμετοχή στη μάχη...αρκεί να μη φοβηθούμε...αρκεί να αφεθούμε στη λυτρωτική φλόγα της αγάπης...

https://youtu.be/BrZprXpWyO4 

Τόσα χρόνια νηπιαγωγός...

                  

          

                 Ποιες σκέψεις τρέχουν στο νου ενός εκπαιδευτικού Π/θμιας Εκπ/σης (που τρέχει τόσα όσα χρόνια μέσα σε Νηπιαγωγικές αίθουσες) και τυγχάνει να τις ακουμπήσει σε σχόλια εξαιρετικών συνάδελφων...που αναλογίζονται τον τζίρο, την χασούρα και τα κέρδη από τόσες όσες σχολικές χρονιές έχουν τρέξει...κι συναγωνιστεί με τα τρομερά και φοβερά 5χρονα;...
                  Ε, κάποιες σαν αυτές...και σαν άλλες τόσες όσες μέρες και νύχτες έχουν αφήσει το αμείλικτό τους αποτύπωμα στις ψυχές μας...

          "Πόσες σχολικές χρονιές δουλέψαμε, αγαπήσαμε, γελάσαμε, αγκαλιάσαμε, δυσκολευτήκαμε, ενθουσιαστήκαμε...αγγίξαμε παιδικές ψυχές και σκύψαμε να υποδεχτούμε μια αγκαλιά κι ένα φιλί....πόση αγάπη έτρεξε μέσα από τα χέρια μας κι επέστρεψε με πολλαπλάσια δύναμη και μας καθάρισε από όλους τους ρύπους που μαζεύτηκαν και μας ανύψωσε πάνω από τα επουσιώδη και τ'άχρηστα της καθημερινότητας...."Κυρία, σκύψε να σου πω κάτι.."..."Τι θέλεις καλέ;..."...και σκύβεις και πεταρίζει η ματιά σου από το φιλάκι που δέχτηκες....Αχ...." (Στην Άλκηστη)

                 "Αναρωτιέμαι διαβάζοντας: Δεν είμαστε όλοι άξιοι για την αγάπη;..Γινόμαστε άξιοι, αφού δεχτούμε ν'ανοίξουμε τα φυλλοκάρδια μας και να τολμήσουμε ν'απλώσουμε τα κύματα της ψυχής μας, χωρίς να μας περονιάζει ο φόβος των βράχων, του άγνωστου, του ανώφελου, του πεπερασμένου;...ποντάρουμε στην δεδομένη μα κι ανεξήγητη δύναμη που μας κατακλύζει...δεν έχουμε περιθώρια πλέον ν'αγνοούμε τον πανδαμάτορα χρόνο...τρέχουμε να προλάβουμε ν'ανοιχτούμε στα βαθιά, να βιώσουμε την ανατριχίλα της παραδοχής...το μεθύσι της ανοιχτής αγκαλιάς που πάντα στεκόταν εκεί για μας...μας περίμενε, όσο κι αν εμείς την αγνοούσαμε...ή πιστεύαμε εαυτούς ανάξιους τέτοιας τιμής...
"...τα ξένα λόγια μην ακούς μον’ την καρδιά σου ρώτα...(Στην Ανδριανή)

https://youtu.be/8WWUVlqwM-k 

Η ζωή...

               "Μας αδειάζει για να μας βαθύνει η ζωή. Μας φτάνει στην Ανάσταση από του Γολγοθά το δρόμο, παρακαμπτήριος δεν υπάρχει. Ορίζει το κάθε χάραμα να γεννάει με πόνο το φως. Μας παίρνει και μας δίνει. Ζυγιασμένα όλα, για να κρατάει ισορροπίες η ζωή. Μα τώρα, στου κύκλου τα γυρίσματα, ανακάλυπτε πως της περίσσευαν στο αλισβερίσι που είχε όλα αυτά τα χρόνια με την Αμπελία κάτι καλοκαίρια -από κακό υπολογισμό μάλλον- κι ήθελε δίκαια να κλείσει τους λογαριασμούς, να μην έχει να της οφείλει."

                   Απίστευτο το ταξίδι που ξεκινά, όποιος ανοίξει το βιβλίο της Γιολάντας Τσορώνη-Γεωργιάδη...σε παίρνουν από το χέρι οι λέξεις σαν παλιές σου φιλενάδες που τις είχες κάπως χάσει και τις ανταμώνεις ξανά να σου διηγούνται τα καθέκαστα από κει που τις άφησες...δεν προλαβαίνεις να καθίσεις στη θέση σου και γίνεσαι χωρίς audition, μέλος του θίασου που ζει τα πιο απλά, καθημερινά, παλιά, άγνωρα κι όμως τόσο γνώριμα βιώματα της αληθινής ζωής...περνούν οι εικόνες από μπροστά σου και σε παίρνουν από το χέρι για να μυρίσεις κι εσύ τις ευωδιές του αέρα...για να σφουγγίσεις τους κόμπους του ιδρώτα που τρέχει στα μάγουλα...για προλάβεις να αφουγκραστείς το χτυποκάρδι του έρωτα πριν αυτό υποταχτεί τόσο φυσικά, στις αποφάσεις των γερόντων του σογιού...για να βάλεις κι εσύ πλάτη στα δύσκολα...για να προσθέσεις και το δικό σου χαμόγελο μέσα στο χορό των ανασαμιών που στέκονται για λίγο να πάρουν οι ψυχές των ανθρώπων του τόσο δυναμερού αυτού τόπου...για να σταθείς μια στιγμή, όχι παραπάνω, ν'αποθαυμάσεις το φυσικό δέξιμο δύσκολων, δυσερμήνευτων κι αδιανόητων πραγμάτων που βιώνονταν κάποια λησμονημένα χρόνια...για ν'ανακαλέσεις τις διηγήσεις από του Mικρασιάτη παππού σου τη μεριά...που δυο φορές, πριν περάσουν από την Ιωνία οριστικά το Αιγαίο και σκορπιστούν στην υφήλιο, μπήκε ταξιδευτής κι έσμιξε τη μοίρα του μ'άλλων πολλών τολμηρών και περπάτησε στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού...γραμμένος κι αυτός στους aliens, passengers της νήσου Ellis...για να κλάψεις κατά τα ξημερώματα, αφήνοντας τα ζεστά δάκρυα να βρέχουν το πρόσωπό σου προσπαθώντας ν'αποστηθίσεις μια παράγραφο στον επίλογο των ιστοριών του βιβλίου που τόσο απλά κι αμετάκλητα μπλέκονται μεταξύ τους...
               Κυρία Γιολάντα, σ'ευχαριστώ που μ'έκανες κοινωνό και μέτοχο του ταξιδιού σου...κι επειδή Κρήτη-Μάνη έχουν κοινές ανάσες στο διάβα του χρόνου....περιμένω να ακουμπήσω στις σελίδες του επόμενου βιβλίου σου...να είσαι πάντα καλά...

TV, my love...

         ...φτάνοντας αισίως στην ώρα που σερβίρεται το μεσημεριανό φαγητό στο νηπιαγωγείο μας...και δοξολογώντας τον καλό θεό που μας έστειλε τη σούπερ τραπεζοκόμο που τρέχει ως άλλος Τιραμόλας, παντού...και σχεδιάζοντας κάποια κομμάτια μιας εκ των πασχαλινών κατασκευών...και μιλώντας, ακούγοντας, ρωτώντας διάφορα...κι ενώ πάντα η κυρία λέει ησυχία στην τραπεζαρία, "πάντα μιλάς κι εσύ κυρία", όπως υπογραμμίζουν δικαίως τα σπίρτα...

           ...ρώτησα και τι κάνουν όταν πάνε στο σπίτι τους..ήξερα τι θα επακολουθούσε βέβαια..αλλά ήθελα να το ξαναζήσω.....ε, κάποια ξέρω ότι πάνε ποδόσφαιρο, κάποια άλλα ζωγραφική, yoga...κολυμβητήριο...κ.λ.π...το μόνο που απαντάνε φωνάζοντας, γεμάτα ενθουσιασμό, ενώ γυαλίζουν τα μάτια τους, είναι πως βλέπουν σειρές στην τηλεόραση..πολλές...Μπρούσκο, Μουρμούρα, Ταμάμ, Χάρτινα ή Δίδυμα ή Ασημένια φεγγάρια...μπερδεύτηκα...Τρελή οικογένεια, Oι συμμαθητές, Το σόϊ σου, Πάμε πακέτο, 50-50..Μάλιστα σεφ.....συγχωρέστε με αν λησμονώ κάποια...

            ...πάντως βλέπω ότι δεν επικοινωνώ με τους μαθητές μου...δεν έχουμε κοινά σημεία συζήτησης..θέλουν κι αυτά να πουν τι είδαν και να σχολιάσουν τις εξελίξεις...κι η κυρία τους σηκώνει τους ώμους......κι ύστερα θέλουμε να προοδεύσουμε εργαζόμενοι σύμφωνα με τις επιταγές της νέας αλλά & παλαιότερης παιδαγωγικής & ψυχολογίας...μμμμ..μάλιστα..εδώ σου λέει η δασκάλα δεν ξέρει να πει αν της αρέσει ο τάδε ήρωας του τάδε έργου..ή να πει τι νομίζει πως θα γίνει παρακάτω...
              E..τι να κάνω η καϋμένη..νιώθω ανεπαρκής...τ'oμολογώ μετά παρρησίας..ίσως να ήμουν αποτελεσματικότερη στη Δ/θμια, όπου θα μπορούσα να συζητώ για κανένα NCIS, CSI, Εlementary, Grey's anatomy κι άλλα σπουδαία..που ούτε κι αυτά βλέπω πλέον..καθώς κουτουλάω στην πολυθρονίτσα μου....σκεφτόμενη πώς θα κάνω το 24ωρο τουλάχιστον 48ωρο....να τ'αφήσω;...όχι...βάλε 96ωρο...

Εκ στόματος γονέων...

 Αυτά κι άλλα πολλά...

- Θέλω να πάρω τη μικρή τώρα...γιατί θα πάμε στο γιατρό...
(έχει κολυμβητήριο, αλλά δε σας το λέω...)
- Μα γιατί δεν έχετε κουδούνι στην εξώπορτα;
- Ανοίξτε μου γρήγορα να σας δώσω το φαγητό του μικρού...
- Μα γιατί είναι και τα δύο τμήματα διάλειμμα...
...αφού σας έχω ζητήσει να βγαίνετε χωριστά! 
- Μα θα πρέπει να εκτιμάτε πιο σωστά τις καταστάσεις 
και να μη μας παίρνετε τηλέφωνο
επειδή σας είπε το παιδί ότι το τσίμπησε μια μέλισσα... 
- Καλέ, δέστε το κορδόνι του μικρού, δεν το βλέπετε; 
- Γιατί δε μας τηλεφωνήσατε, αφού έπεσε στην αυλή; 
- Μα δεν καταλαβαίνετε ότι δεν τρώει 
γιατί του σερβίρετε το φαγητό του πολύ ζεστό;
-  Μπα, τίποτα δε μαθαίνουν στο νηπιαγωγείο...
ευτυχώς εμένα το παιδί μου λύνει εξισώσεις... 
- Θα σας κάνω αναφορά στην υπηρεσία 
αφού βλέπω ότι δεν καταλαβαίνετε...
- Μπράβο σας...πόσα πράγματα έχει μάθει η κόρη μου... 
- Πείτε μου τι θέλετε κι εγώ θα σας το φέρω...μη διστάσετε! 
- Μα πότε θα πάτε καμιά εκδρομή; 
- Και γιατί δεν κάνετε γιορτή; 
- Πάλι άρρωστη η κυρία; Τι θα γίνει επιτέλους;
- Ε...ξεχάστηκα (κι άργησα μισή ώρα) να έρθω να πάρω το παιδί.... 
- Ε...δεν άκουσα το τηλέφωνο...
(2 ώρες το παιδί μόνο του στο σχολειό...) 
- Α, αυτό το τηλέφωνο δεν ισχύει πια..- Έχετε άλλο; 
- Το δικό μου κινητό...αλλά δεν πιάνει σήμα... 
- Και πώς θα επικοινωνούμε; - Ε, στο τηλέφωνο του σπιτιού - Κι αν δεν είστε εκεί; 
(σήκωμα των ώμων...)
- Πολύ καλή δουλειά κάνετε..μπράβο σας! 
..σ'άλλα σχολειά δεν κάνουν τίποτα..απολύτως... 
- Ε, θα πάρω νωρίτερα το μικρό...
...γιατί τον ρώτησα αν θέλει να έρθει σπίτι και ήθελε...
- Α, ναι..ξέχασα να σας πω ότι θα πάρει το παιδί η γειτόνισσα...
- Μα μυαλό θέλει για να καταλάβετε 
ότι δεν πρέπει να ακουμπάνε τα μπουφάν μεταξύ τους; 
...γιατί έτσι θα κολλήσουν ψείρες... 
- Του έχω πει ότι, αν τον δέρνουν, θα δέρνει κι αυτός! 
- Καλά, αν δε θέλει η καθαρίστριά σας (με σύμβαση) 
να έρχεται και το μεσημέρι, θα φύγει, να έρθει άλλη!
(ποια να φύγει βρε παιδιά...αυτή που μας καθαρίζει 
καλύτερα από το σπίτι της και κάναμε 100 χρόνια να τη βρούμε;)
- Κάνει πολλές απουσίες γιατί χωρίσαμε με το πατέρα της
και της κάνω όλα τα χατήρια... 
- Μα έχετε φτιάξει πολύ ωραίο ιστολόγιο!
(Ε, ναι...αυτό το ομολογούμε κι εμείς...αγαπημένοι μας γονείς...)





 

Εκ στόματος Νηπίων...

- Κυρία, πού...βρίσκεσαι;
- Εννοείς ...πόσων χρονών είμαι Ελευθερία;
- Ναι, ακριβώς!
- Μμμμ...47...
- Ξέρεις κάτι κυρία; Του χρόνου που θα είσαι 48 θα είσαι ακόμη πιο όμορφη...
- !!!!..
- Κυρία, πόσο φανταστικό τραγούδι...το παραδέχομαι!
- Ποιο λες Ανδρέα...το "Ως πότε παλληκάρια";
- Ναι, η τέλεια μουσική!
(...και δως του και τρέμουν οι τοίχοι της τάξης από τις δυνατές φωνές που συνοδεύουν τον Ξυλούρη και φωνάζουν πιο δυνατά το "Κάλλιο είναι μιας ώρας"...)
- Αχ, κυρία, στενοχωριέμαι...πω, πω...
(Η Ελευθερία σηκώνει το χέρι της και σταυρώνει την υδρόγειο ως κατακλείδα στα λεγόμενα της κυρίας για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και τις τρύπες του όζοντος...)
- Θέλεις κάτι Ανδρέα, γιατί επέστρεψες;
- Χα, χα...δεν το κατάλαβες....γύρισα για να χαιρετήσω ξανά και να σ'αγκαλιάσω κυρία!
- Κυρία, ξέρεις κάτι; Φτιάξαμε τζατζίκι και βάλαμε μέσα και λίγο ξύδι...έτσι να κάνεις κι εσύ...
(την ώρα που η κυρία αγόρευε περί...)...και όντως δεν το ήξερα...και το έφτιαξα κι εγώ...5νόστιμο!)
- Καλέ, σταματήστε ν'ακούσω τι μου λένε στο τηλέφωνο! (στην περίπτωση που αποφασίζεις, κόντρα σ'όλα τα προγνωστικά να σηκώσεις το ακουστικό...αν δεν το κάνεις, θα τ'ακούσεις από την υπηρεσία...δεν το γλτιτώνεις...αν το κάνεις, θα έχει καλέσει κάποιος άσχετος)
- Μα κι αυτοί που τηλεφωνούν κυρία, δεν ξέρουν ότι ζούμε πολύ σημαντικά πράγματα και μας ενοχλούν;
(μμμ...τι να πω...)
- Μα κυρία, δεν το λες σωστά...όχι πιο σκούρο ροζ...είναι φούξια!
(μα κόλλησα και δε μου'ρχόταν η λέξη...)
- Νομίζεις εσύ κυρία πως τα ξέρεις όλα...αλλά δεν ξέρεις πως αύριο στο σπίτι μας (ε, όχι αύριο, τη διορθώνουν τα σπίρτα... χτες!)..ναι εντάξει...χτες είχαμε γιορτή και φτιάξαμε κι ένα σωρό πράγματα και ήρθαν οι καλοί μου θείοι και παίξαμε πολύ και ζεσταθήκαμε στην καρδιά μας γιατί γελούσαμε πολύ!
- Τ'αγόρια τα κάνουν όλα πιο γρήγορα και δυνατά!
- Τα κορίτσια τα φτιάχνουν πιο ωραία και σωστά...και στη θέση τους τακτοποιημένα!
(Αγόρια-κορίτσια:1-1...πάντως ακριβοδίκαιοι χαραχτηρισμοί, σ'εκατέρωθεν ανταλλαγή, με δυνατές χορωδιακές φωνές)
Να...αυτά κι άλλα τόσα ακούγονται μέσα στο σχολειό μας...εκεί σε μια μεριά της Κρήτης...κι άλλα τόσα στα σχολειά του κόσμου όλου...και φουλάρουν τις καρδιές μας με το καθαρότερο καύσιμο...και γεμίζουν τις ψυχές μας μ' αναπάντεχη δύναμη...
και στολίζουν τα μάτια μας με πολύτιμες σταγόνες...και ζωγραφίζουν τις ψυχής μας τα μονοπάτια...με χρώματα...κι αρώματα....