"Η σιωπή των ανθρώπων όταν πέφτει το βράδυ σαν ανήσυχο «γεια σου» ...σαν απίστευτο όχι ...σαν μετέωρο χάδι..."
Η σιωπή των ανθρώπων τριγυρίζει από το ξημέρωμα σα μαγκάκι του
δρόμου...σαν αδικοπιωμένος ξενύχτης...σαν αλητάκι που γυρεύει στα κρυφά
την χαμένη του πυξίδα...σαν παιδί που το'χες στα σπλάχνα σου κι
ενηλικιώθηκε μ'ένα κλείσιμο των βλεφάρων...σα μια ανάσα που δεν πρόλαβε
να πνεύσει πάνω από τα δρομάκια και να βγει στο λιμάνι να κατευοδώσει,
με της καρδιάς το χτύπημα, τα όνειρά
σου...τριγυρίζει ανέκφραστη όλα τα πρωϊνά ακολουθώντας τα βήματά σου,
καταμετρώντας τα χιλιόμετρα που χτυπάς μέσα στο καταμεσήμερο...σε
παίρνει από το χέρι τ'απογεύματα της λήθης και σου ψιθυρίζει αχνά την
παρουσία της περιμένοντάς σε να σηκώσεις το κεφάλι και ν'αδράξεις την
ευκαιρία για να τονίσεις το δικό σου παρών που δεν είναι άσκοπο κι
ανώφελο...
Η σιωπή των ανθρώπων μας χτυπάει καταπρόσωπο μέσα από τις ανήσυχες ματιές τους...μέσα από τις διαδρομές των πτυχών που γεννήθηκαν την ώρα που εφραίνονταν οι ψυχές κι έχουν απομείνει στα καρνάγια σα σαπισμένα ξύλα που φωνάζουν γιατί δεν πρόλαβαν να ταξιδέψουν μακριά...η σιωπή υπογραμμίζει την κινούμενη άμμο που αναδεύεται στις αγκαλιές που επιθυμίσαμε να κλειστούμε...είναι παρούσα στις γραμμές που σχεδιάστηκαν για να καθορίσουν τις εμπειρίες μας...στέκει ως πρώτος τη τάξει χορωδός και άδει τις νότες που τονίζουν τη ζωή μας...η σιωπή φαντάζει σαν κεφαλή μέδουσας που εκπέμπει την απειλή της ακινησίας και συγχρόνως μας καθηλώνει γεμίζοντας τις αποθήκες του νου με βαρίδια και Κέρβερους, μην τυχόν κι αποδράσει κάτι από κει μέσα και χαθεί σε κάποια δημιουργική φωτιά...η σιωπή κραυγάζει μ'άπειρο οδυρμό κι απόγνωση μη θέλοντας να χάσει τη φωλιά που με τόσο κόπο έχτισε στις τρύπες της ψυχής μας...
Η σιωπή των ανθρώπων κουβαλώντας βραβεία κι επαίνους μας φορτώνει βάρος περιττό και αναρωτιέται αν είμαστε τόσο άξιοι όσο νομίζουμε ώστε ν'αποτινάξουμε τον περίφημο εαυτό μας σαν πάπλωμα που μας ζεσταίνει υπερβολικά και να τολμήσουμε να βγούμε στο φως,,,να χορέψουμε στην αγκαλιά του Αιόλου...να γλυκαθούμε στη βαθειά μπλε αλμύρα...να απαρνηθούμε το θεωρείο που κλείσαμε για τις μεγαλειώδεις παραστάσεις που μας υποσχέθηκαν...να μπούμε στη μάχη της ίδιας μας της ζωής ως στρατιώτες που μεγάλωσαν με τέτοιο σκοπό και περιμένουν ήδη πολλά χρόνια για να γευτούν την σπιρτάδα του πολέμου, τα χτυπήματα των όπλων, τις κραυγές της αδυσώπητης ήττας, το μεθύσι του επερχόμενου θρίαμβου...θεϊκά βιώματα που στέκουν εκεί για μας..αρκεί να δηλώσουμε συμμετοχή στη μάχη...αρκεί να μη φοβηθούμε...αρκεί να αφεθούμε στη λυτρωτική φλόγα της αγάπης...
Η σιωπή των ανθρώπων μας χτυπάει καταπρόσωπο μέσα από τις ανήσυχες ματιές τους...μέσα από τις διαδρομές των πτυχών που γεννήθηκαν την ώρα που εφραίνονταν οι ψυχές κι έχουν απομείνει στα καρνάγια σα σαπισμένα ξύλα που φωνάζουν γιατί δεν πρόλαβαν να ταξιδέψουν μακριά...η σιωπή υπογραμμίζει την κινούμενη άμμο που αναδεύεται στις αγκαλιές που επιθυμίσαμε να κλειστούμε...είναι παρούσα στις γραμμές που σχεδιάστηκαν για να καθορίσουν τις εμπειρίες μας...στέκει ως πρώτος τη τάξει χορωδός και άδει τις νότες που τονίζουν τη ζωή μας...η σιωπή φαντάζει σαν κεφαλή μέδουσας που εκπέμπει την απειλή της ακινησίας και συγχρόνως μας καθηλώνει γεμίζοντας τις αποθήκες του νου με βαρίδια και Κέρβερους, μην τυχόν κι αποδράσει κάτι από κει μέσα και χαθεί σε κάποια δημιουργική φωτιά...η σιωπή κραυγάζει μ'άπειρο οδυρμό κι απόγνωση μη θέλοντας να χάσει τη φωλιά που με τόσο κόπο έχτισε στις τρύπες της ψυχής μας...
Η σιωπή των ανθρώπων κουβαλώντας βραβεία κι επαίνους μας φορτώνει βάρος περιττό και αναρωτιέται αν είμαστε τόσο άξιοι όσο νομίζουμε ώστε ν'αποτινάξουμε τον περίφημο εαυτό μας σαν πάπλωμα που μας ζεσταίνει υπερβολικά και να τολμήσουμε να βγούμε στο φως,,,να χορέψουμε στην αγκαλιά του Αιόλου...να γλυκαθούμε στη βαθειά μπλε αλμύρα...να απαρνηθούμε το θεωρείο που κλείσαμε για τις μεγαλειώδεις παραστάσεις που μας υποσχέθηκαν...να μπούμε στη μάχη της ίδιας μας της ζωής ως στρατιώτες που μεγάλωσαν με τέτοιο σκοπό και περιμένουν ήδη πολλά χρόνια για να γευτούν την σπιρτάδα του πολέμου, τα χτυπήματα των όπλων, τις κραυγές της αδυσώπητης ήττας, το μεθύσι του επερχόμενου θρίαμβου...θεϊκά βιώματα που στέκουν εκεί για μας..αρκεί να δηλώσουμε συμμετοχή στη μάχη...αρκεί να μη φοβηθούμε...αρκεί να αφεθούμε στη λυτρωτική φλόγα της αγάπης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου