Πάλι τα ίδια;

Ξεκινάς το νέο σχολικό έτος χωρίς να περιμένεις κάτι το extreme από τον έξω κόσμο..ίσα-ίσα που έχεις αποφασίσει να βγεις σ'όλο τον κόσμο από τα δεξιά..σε μικρούς και μεγάλους..σε δικούς σου και ξένους και φίλους και στον κόσμο όλο είπαμε..
..κι έχεις εξοπλιστεί, χωρίς να το συνειδητοποιείς κι ο ίδιος,
με όλα τα εξτρά ενός καλού επιθετικού γιατί έχει καεί η γούνα σου τόσα χρόνια που οχυρωνόσουν για να παίξεις στην άμυνα..και θυμιάτιζες τη ρήση "η άμυνα είναι η καλύτερη επίθεση.."
..και μετάνιωνες που δε δήλωσες, τω καιρώ εκείνω, Νομική, να περάσεις με άνεση και ν'ακολουθήσεις το διπλωματικό κλάδο..Μάλιστα..ε, καλά από όνειρα που σου βγαίνουν μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, μην ασχολείσαι, τράβα γι'άλλα...
Την άμυνα δεν την εξορίζουμε βέβαια παντελώς από το οπτικό πεδίο του άπαντος σύμπαντος..επειδή ίσως να έπιασε κάποτε π.χ. στο Euro..
(αν κι εσύ θυμάσαι τους εθνικούς άξια παιδιά της επίθεσης..απίστευτα τα όσα έζησες εκείνες τις γραμμένες από την δόξα ημέρες-να χοροπηδάς στα πατώματα της πολυκατοικίας με το πρωτάκι σου να σε κοιτάει ξαφνιασμένο..πάει σου λέει, μια μάνα είχα σε κατάσταση σχετικής ισορροπίας, πάει κι αυτή.. και να τρέχεις να κολλάς αυτοκόλλητα της εθνικής υπερηφάνειας, να ζωγραφίζεις σχετικές λωρίδες στα μούτρα όποιου καλοκάγαθου έβρισκες, να τραγουδάς και ν'άδεις όλα τα χιτάκια της περιόδου εκείνης..να τρέχεις με το εν λόγω πρωτάκι σε άδειους δρόμους για να προλάβεις την παρέα που είχε μαζευτεί από νωρίς ξέροντας ότι θα τρελαθεί με τα παιδιά της απίστευτης εθνικής, που έπαιζαν λέει απλή, καθαρή άμυνα..)
Επιστρέφεις λοιπόν και θυμάσαι ότι τώρα ζεις στο σεβαστό 2016..
..κι έχεις μπροστά σου να παλέψεις 84 γονείς, βάλε και μια γενιά πίσω, 41 νήπια κι ένα προνήπιο, 3 συνάδελφους και τον εαυτό σου..ο οποίος εαυτός, κατά κοινή ομολογία χρόνιων κι ολιγόκαιρων παθούντων, δεν παλεύεται με τίποτα..κι ακούς που σε συμβουλεύουν τι να πεις στον αγιασμό της 12ης του μήνα..πες, λέει, καλώς ήρθατε, χαιρόμαστε που σας βλέπουμε..κι άλλα τινά ευγενή απανθίσματα του λεξιλόγιου ενός ευγενικού και σώφρονα εκπαιδευτικού..
Ναι, καλά..εσύ, εκείνη την ώρα, ακούς ήδη την πάρτη σου να μιλάει, εξ ενός μικροφώνου, που έχεις ήδη επιστρατεύσει και να ξηλώνει και να ράβει ό,τι δεν έγινε ακόμη, για το φόβο όσων ήδη έχουν γίνει..στα τόσα παλαιότερα έτη που είχες την ευκαιρία να ζήσεις.
..έτσι απλά..σου βγαίνει ρε παιδί μου εκ του φυσικού..χωρίς να έχεις προετοιμάσει το οτιδήποτε..η συνάδελφος, που σε ξέρει βέβαια, ετοιμάζεται να σου βάλει βαθμό κάτω της βάσης..όπως κάνει τόσα χρόνια και με το δίκιο της, αυτό το ομολογείς κι εσύ μετά παρρησίας..
..αλλά εσύ περιμένεις, με μιαν αταίριαστη ανυπομονησία, να φύγει ο ιερέας, που ξέχασε φέτος να σας δώσει ν'ασπαστείτε το σταυρό..το ζητάνε οι συνάδελφοι..εσύ πάλι ψιλοσκέφτεσαι την ερμηνεία αυτής της λησμονιάς..και τέλος, κάθεσαι στη θέση σου, απ'όπου έχεις ορκιστεί ότι δε θα σηκωθείς, όπως άλλα χρόνια να τρέχεις ν'απαντάς στα τηλέφωνα που κουδουνίζουν λες και το κάνουν επίτηδες..
..κι έτσι και γίνεται..κάνεις ένα καλωσόρισμα στα γρήγορα..και περνάς στην ουσία της υπόθεσης..λες αυτό κι εκείνο και τ'άλλο και το παρ'άλλο..τι επιτρέπεται και τι, ούτε κατά διάνοια δεν πρόκειται να περάσει, ούτε από τη χαραμάδα της εξώπορτας του σχολειού..του ένδοξου 57ου..για να είμαστε όλοι σύννομοι κι εντάξει με τα πάντα όσα νομοθετήματα κρέμονται επί των κεφαλών όλων..γιατί έχουν αφουγκραστεί, όσοι τυχόν αρμόδιοι, τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, στο σύνολό της και για το καλό της συγκεκριμένης αυτής κοινωνίας γίνονται τόσα θαυμαστά πράγματα, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνται αμέριμνοι.
Παρακάτω κάνεις εικόνα, στους έκπληκτους γονείς και κηδεμόνες, κάποια σακιά με πατάτες, που καμία σχέση φυσικά δεν έχουν με τα παιδιά, που αφήνουν καθημερινά στο σχολείο κι ούτε φυσικά την ίδια φροντίδα και μέριμνα απαιτούν.
..συνεχίζεις με διάφορα άλλα που έχεις ήδη βιώσει στο πετσί σου τόσα έτη κι ούτε στον χειρότερό σου εφιάλτη δε θέλεις να τα ξαναδείς αλλά ούτε και σε όνειρο παραλλαγής..
..και συνειδητοποιείς ότι τόσην ώρα δεν ακούγεται ούτε ο παραμικρός ψίθυρος..ακόμα και το αναιδές τηλέφωνο δεν έχει διανοηθεί να χτυπήσει.
..και κόβεις την τελευταία λέξη σιγανά ακουμπώντας την πάνω στο τραπέζι του αγιασμού κι όπως όλα τα ωραία, έτσι κι αυτή η φάση λαμβάνει τέλος..και τι σου μένει μετά απ'όλα αυτά; 
Παίρνεις πανηγυρικά άριστα, μετ'επαίνων, από τους συνάδελφους..
Μαζεύεις, από old school γονείς, σχόλια με αρνητικό άρωμα new entry γονέων που είχαν την αγαθή τύχη να σε γνωρίσουν καλύτερα, μόλις τη συγκεκριμένη μέρα...
Χαίρεσαι και νιώθεις, ως καλός στρατιώτης, ότι κέρδισες την πρώτη μάχη..τον πόλεμο θα δείξει..
..και τις επόμενες μέρες δεν ξέρεις, πού να χωρέσεις τα σακιά χαράς, εξυπνάδας, αγάπης, ικανοτήτων, αγκαλιασμάτων, βλεμμάτων τυλιγμένων σε μέλι κι άλλων εφοδίων που σου αφήνουν, μες τα πόδια σου, μεγάλοι και μικροί και δεν ξέρεις πού να τα βάλεις γιατί δεν είχες ορίσει υπεύθυνο επιμελητείας..μόνο επίθεση ετοίμασες και γι'άμυνα κι οργάνωση καμία πρόβλεψη..γιατί είχες βαρεθεί τόσον καιρό να κάθεσαι στον πάγκο και να σε φωνάζει ο κάθε τυχάρπαστος προπονητής να σταθείς στη γραμμή για τα μάτια του κόσμου..
..και τώρα να που σε καλούν να κάνεις παιχνίδι και να διορίσεις τους παίκτες σου στις θέσεις που τους ταιριάζουν..
Είχες ποτέ τ'όνειρο να τελειώσεις προπονητική σχολή;
..ή έστω να μπεις σε γυμναστική ακαδημία..ούτε κατά διάνοια, ε;
Τώρα είναι η ώρα, οι καιροί σε καλούν..δε μπορείς να μην απαντήσεις..δεν έχεις την πολυτέλεια να το παίξεις απών..

..σχεδιάζεις επιθέσεις, μην το ξεχνάς.