Εκεί στο Νότο..

      Σου λένε να κατέβεις Λυβικό..στον Κουδουμά με καλούς ανθρώπους αντάμα..συμφωνείς και φεύγεις, 80 χιλιόμετρα από Ηράκλειο, ανεβαίνεις 1230 μέτρα υψόμετρο, στον Αστερουσιώτικο Κόφινα και κατεβαίνεις, 3 ώρες μες το νερό, κάτω σε μιαν άκρα της Κρήτης, γεμάτη σπηλιές-ασκηταριά αγίων από χρόνους πολλούς (βάζεις καλού-κακού σημάδια για το δικό σου ασκήτεμα), προσκυνάς τη Δεκαπενταυγουστιάτικη Παναγία, ακούς ιστορήσεις θαυμάτων κι ανήκουστων περιστατικών, ανάβεις κεράκια πολλά, έχεις πολλούς στη σκέψη σου, θυμάσαι ζώντες, κεκοιμημένους, παίρνεις ηγουμενική ευχή, φεύγεις, κατηφορίζεις στην παραλία, τραβάς σε 2 μέρες 100 φωτο, σκεπάζεις τα μάτια σου από τις φλασιές του ήλιου σε μια σπηλιά, έχεις τύχη βουνό, όχι απλό αλλά ούτε και του Έβερεστ, όχι, πιο πάνω, γιατί ο καλός θεός αποφάσισε να σου χαρίσει, στην καρδιά του καλοκαιριού, μια ολόκληρη παραλία αυτού του Νότου ολοδική σου με μπόνους κάτι βραχόσπηλα τέλεια ν'απλώσεις το κορμάκι σου και ν'αναστενάξεις χωρίς να έχεις τίποτ'απολύτως, μα ούτε κάτι το ελάχιστο, για να γκρινιάξεις, όπως σου ταιριάζει. 
      Έλα Παναγία μου, λες, τι θαύμα είναι αυτό, μπροστά στα μάτια μου, ψάχνεις να βρεις τις έγνοιες που σου πλάκωναν την ψυχή, μα δεν τις βρίσκεις, πού πήγαν αναρωτιέσαι, έλα ρε, η Παναγία σου τις αφαίρεσε μόλις ακούμπισες το κεφάλι σου στην εικόνα της ρε, χαζή είσαι, πού να το καταλάβεις σαΐνι μου..χτυπάει καμπανάκι να παρακαθίσεις σε τράπεζα, όπου τρώνε όλοι οι ταξιδιώτες εκεί, τα μάτια της μαγείρισσας σε γλυκαίνουν ως τα κατάβαθά σου, της φιλάς το χέρι, σ'αγκαλιάζει σαν τη μάνα σου..φεύγεις ξανά για να βουτήξεις επιτέλους στην καρδιά του θαλάσσιου κόσμου που σε τραβάει σα μαγνήτης και σε κυκλώνει σαν τολμηρός εραστής και σε σπρώχνει να γεννηθείς ξανά μέσα στην αλμυρή του αγκαλιά που είναι μόνο για σένα, για σένα μόνο..και το δέρμα σου ασπρίζει αλατισμένο με τη σέσουλα και τα σωθικά σου λιώνουν με τη θέρμη του ήλιου ολόγυρά σου κι αργότερα, την ώρα που τόσα διαμαντάκια αστράφτουν στον ουρανό σου, εσύ απεκδύεσαι τα πάντα και βουτάς ξημερώματα, για λίγο, ξανά μέσα στην θαλασσινή σου πατρίδα, αυτήν που όλο αποχωρίζεσαι και που πάντα σε περιμένει γοργόνα μυστηριακή, αχόρταγη, μάνα τροφός για σένα, για όσους τη λατρεύουν και την επιθυμούν στα πιο βαθιά τους όνειρα..

It's now or never? E, σύντομα, i believe..

          Kάποια στιγμή ο χρόνος, εν είδει τροχονόμου, που σε σταμάτησε σε δρόμο σπιντάτης κυκλοφορίας για τσεκ απ, σου κλείνει το μάτι, gives you five και σου αποδίδει ραβασάκι για το επόμενο ραντεβού ενώ εσύ, μάγκας παλαιάς κοπής, ταξιδεύεις ήδη στο επόμενο όνειρο, που παρενοχλείται από στυφές εικόνες εν δυνάμει απλώμενων στην ταράτσα ρούχων, πλυντηριασμένων εδώ και 1 & 1/2 βδομάδες, την ώρα που άλλα τρία τουλάχιστον καφάσια άπλυτα αραχνιάζονται, τη στιγμή που αθιβολές ραντεβού, αναβλητέων στο άπειρο το εξώτερο, ταράζουν τα νερά σκηνικών βάθους τριακονταετίας, επιλεγμένα από μυθικό σκηνοθέτη, το λεπτό, όπου κρούει το τηλέφωνο, (χριστέ μου τι θόρυβος, ποιος με θυμήθηκε πάλι, μα πουθενά δε μπορεί να ηρεμήσει κάποιος, τι να κάνει, να πάει σε μια σπηλιά να ερημιτίσει αδερφάκι μου, άλλη σωτηρία δεν υπάρχει, μοναστήρι δεν παίζει, ασεβής και παράλογος κόσμος, που κόπτεται για τη σωτηρία της ψυχής, χαλάει κι εκεί την απόλυτη ησυχία), το άκρο δευτερόλεπτο, στην ατέλειωτη διάρκεια του οποίου, τοποθετείς τα τουβλάκια σου τελειώνοντας το μεγαλύτερο αποκύημα όλων των καταστιχογραμμένων κι άστικτων εποχών..το δικό σου αποκλειστικό παιχνίδι!

          ..βάλε μια τελεία επιτέλους, δεν είναι όλοι παλαβοί, όπως εσύ πουλάκι μου! (α, δε σου είπα, εγώ θα πάω στον Άρη αλλά ζήτημα να με αντέξουν κι εκεί τα όποια όντα δύνανται να κυκλοφορούν ανίδεα στο σκηνικό του μέλλοντός τους).
          Mωρέ, ψάχνω να βρω, ως εξυπνακίστικος αλιέας, από πότε υπογράφω τα προσωπικά μου έγγραφα με τη ρήτρα της αναβολής, προσφεύγουσα ακόμα και σ'άλλου κόσμου τα παραφερνάλια, προκειμένου να μη καταστώ ανήμπορος θεατής της κατάποσης του χρόνου μου από παμφάγα αποκυήματα της αδίστακτης ρουτινιάρικης Αλκτραζιανής νησίδας..
          Όσο πίσω κι αν τραβήξω το χρόνο που μου δόθηκε, δε μπορώ να σημαδέψω κάτι που να ποιεί ένοχον τον άλλον, ομοιάζοντα μ'ενήλικα, τωρινό ενοχικό άνθρωπο, που ζει το χρονικό πλήρωμα της ευλογημένης ενσυνειδητότητας των πεπραγμένων του βιογραφικού του..ίσως μόνο η απόλυτη κι άξεστη υπακοή να παίζει να μαρκαριστεί με τις Σολομώντειες χειροπέδες..
         Όσο πίσω κι αν σκαλίσω τα τρίγματα των δράσεών μου, μια άψογη εντρύφηση μαρκάρω στις δέλτους της συνέπειας πάντων των εξ ορισμού ειπωμένων και λαλήσαντων διατεταγμένων υποχρεώσεων..
          Πήγαινε της γιαγιάς σου το πρόσφορο στην εκκλησία, φτιάξε το χαμόμηλο του παππού σου, πότισε τις γλάστρες στην ταράτσα, άπλωσε τα ρούχα, συν πλύνε όσα δε μπήκαν στο πλυντήριο, συν σκούπισε το σπίτι, συν ξετίναξε τα χαλιά, συν ξεσκόνισε, συν σφουγγάρισε, συν σιδέρωσε, συν να ετοιμαστώ για θάλασσα - έρχεται ο θείος με το αυτοκίνητο, συν διάβασε, συν να βγω έξω στο δρόμο με τα γειτονάκια (αν δεν επιτρεπόταν λόγω δίκαιης τιμωρίας, κατορθωνόταν λόγω άλλων διέξοδων του οικιστικού παραρτήματος), συν γράψε και ξαναγράψε γιατί δεν κάνεις ωραία γράμματα (έλεος, δε βαρέθηκες το μπαμπά σου να σου σκίζει τις κόλλες κουνώντας το κεφάλι του απελπισμένος, όχι! Να γι'αυτό ακόμα και τώρα που γαϊδούρεψες, έναν συγκεκριμένο γραφικό χαρακτήρα δε δέησες ν'αποκτήσεις, τρομάρα σου!), συν τρέχα στην αγορά, εν είδει ορντινάτσας, να κουβαλάς τα ψώνια, συν ζύμωσε τα μελομακάρονα, συν ανακάτεψε το μούστο για τη μουσταλευριά, συν τρέχα να μάθεις τη ραπτομηχανή, συν τρέχα στο πανεπιστήμιο, συν μαγείρεψε τα φοιτητικά Barilla παρακαλώ, (τότε τα'μαθες κυρά μου) για να κάνουν παρεούλα στο μαμαδίστικο κιμά, συν τρέχα να προλάβεις το κτελ, συν τρέχα στο γιατρό για των γονέων σου τις εξετάσεις, συν τρέχα να αρραβωνιαστείς, να παντρευτείς, να δουλέψεις σε ιδιαίτερα και ιδιαίτερους, να εξεταστείς ξανά με νεογέννητο στο σπίτι και δώστου να εξεταστείς ξανά, υπό το βλέμμα του Heraclion Police Departement και φέρουσα ωτασπίδες κι έτσι περνώντας 3η πανελλαδικά, ώστε να κουβαλάς και τη σφραγίδα της επιτυχίας, για να δεις τι σημαίνει διορισμός με το ρηλάξ του μπέμπη υπό μάλης, συν να τρέχεις στα χωριά και χωριουδάκια ανέμελη κι ωραία διδασκάλισσα, συν να τρέχεις στη Σαλόνικα, να σώσεις τη ζωή της αδελφής σου από τα νύχια του θανάτου, συν να φλερτάρεις στα ξαφνικά με το δικό σου θάνατο εκεί στον ίδιο τόπο (αλλά όχι, ούτε κι αυτό ήταν στο γραπτό σου να γίνει, θα πέθαινες αλλιώτικα, μη νοιάζεσαι λέμε!),  συν να θέλεις να πετάξεις από πάνω σου τόσα και τόσα που μόνη σου φορτώθηκες, ως υπεράξιος αχθοφόρος, συν...
..Ωπ, για στάσου ρε φίλε, γιατί εδώ την κάτσαμε τη βάρκα κι αράξαμε επιτέλους στα απάνεμα και μακάρια νερά της αναβολής των καιρικών συνθηκών των άλλων και της καθ'όλα νόμιμης και κατά πάντα παράνομης υποβολής επ'άόριστον, των συντεταγμένων του δικού μας χρόνου, του ωκεάνιου, που τον ορίζουμε εμείς, κατά πως γουστάρουμε και δεν πάει να ολοφύρεται και να καίγεται το σύμπαν των άλλων γύρω μας, τόσο φτωχό ωρέ, τι να μας κάνει, πώς να μας πιάσει, πάει τώρα, ο χρόνος μας ανήκει, τον καθ'υποτάξαμε επιτέλους, όχι χωρίς να ματώσουμε, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, έλεος..
..άντε μωρέ, να δώσουμε και ένα φιλί ζωής στη λογική που βαριανασαίνει τόσα χρόνια και μας θέλει τόσο απελπιστικά..αλλά εμείς οι αναβάλλοντες τι να της κάνουμε, δεν είμαστε για τα δικά της μασελάκια..δρούμε στεφανωμένοι με την ισχύ των ερώτων μας, ανυπότακτα όντα ενός τόσο ονειρώδους κόσμου, πού να τολμήσει η όποια λογική να μας ακρακουμπίσει, θα εξαερωθεί εν τη ρύμη των αποφάσεών μας πουλάκια μου..

Γένους ουδετέρου, αριθμού ενικού..

" Η θαρραλέα αγάπη και άλλα θαυμαστά"

(μια δόση καταζητούμενης - χειρότερα από τους Daltons - αγάπης και μια μεζούρα παράλογου και κατακριτέου θάρρους και μετά παράδεισος αδερφάκι μου..εγκαταλείπεις το fb, τα phones κι άλλα υποτυπώδη μέσα α- κι εν-κοινωνίας και χάνεσαι στο άπειρο, με βαρκάρη το συγγραφέα σου..αλλά χρείαν έχομεν και παρασημοφορημένου bartender, να μας κρατάει το μέτωπο, σε ώρα απέκδυσης της σιροπιαστής κουτσομούρας).

Θαρσείτε σου λέει, διότι η αγάπη νενίκηκε τον κόσμον, κατανοείστε, σου ξαναλέει, την διακριτή ανάγκη πάντων όλων, ήμερων κι ανήμερων θηρίων, των γνωστών - αγνώστων, των παρακυβερνητικών κι έτερων αναρχικών ομάδων, όλων των στοών και των περιστύλιων, τέλος, όλοι αγάπη ζητούνε από τα γεννοφάσκια τους κι αυτή τους απέλιπε και τώρα κλαίνε τη μοίρα τους και σε κάθε ευκαιρία τα κάνουν όλα γης μαδιάμ, αναλόγως του πόστου που υπηρετούν, απλά πράγματα! Αλίμονο, αυτή είναι η προπατορική αστοχία που μας έχει επιβληθεί, αυτήν τη θαρραλέα αγάπη κυνηγούν όλα τα έμψυχα κι άψυχα μια ζωή, σε όλη τη ζωή..μετά το πέρασμα του Αχέροντα, μόνο ο βαρκάρης επιστρέφει αλλά θεωρώ πως είναι αμίλητος..εκ του σύννεγγυς δεν έχομεν ακόμα επικοινωνήσει, έστω μωρέ να δω τα μάτια του..(από τα μάτια φαίνεται ο άνθρωπος, όποια δουλειά κι αν κάνει, άνθρωπος είναι).

..αλλά δεν μπορώ να περάσω εύκολα στις πράξεις, να είμαι παρών, συνεπής στα δύσκολα, να δώσω υπόσταση και νόημα σε κάθε, θεωρητικά, αγαπητική βόμβα που ορέγεται να σκάσει δίπλα μου ή ακόμα καλύτερα πάνω μου..

Μέσα από τις σκέψεις μου, τις πράξεις μου, τα συναισθήματά μου..αρχικά ναι, ίσως..Μπορώ, χωρίς καν να γνωρίζω ότι διαθέτω τις ανάλογες ειδικές δυνάμεις, να αγαπήσω κάτι άπιαστο, δύσκολο, αταίριαστο, ονειρώδες, καταπληκτικό και τέλειο, που δε μου ανήκει, ως την ώρα της κρίσεως, που το αγνοούσα, που δεν το περίμενα..και μπορώ να δεχτώ τις όποιες εκτιμήσεις και παρατηρήσεις..παραιτούμαι όμως εύκολα ή και δύσκολα, ώστε να τηρήσω και τις πρέπουσες αναλογίες..Αν πιστεύω ότι έκανα το καθήκον μου, όχι το γενικό του ξεροκόμματου αλλά το τρεφόμενο από καφτερές θυσίες καρβουνιασμένων θυμάτων, υπό τις περιστάσεις που βίωσα και πολύ περισσότερο υπ'όσες φαντάστηκα κι ο εγωϊσμός μου νοσηλεύτηκε κατ'επανάληψη στα επείγοντα κι έγινε γνωστή φάτσα στις εντατικές, χωρίς αποτέλεσμα χειροπιαστό ή έστω κατανοητό, τότε η κράτηση για άλλο προορισμό παίρνει αυτεξούσιο χρώμα.

Κρίμα όμως ρε παιδί μου..τέτοια περιγέλαστη τρικυμία, τόσος αμάρτυρος κόπος, τέτοια μεθυσμένη υπέρβαση, τόσα άτρεχτα δάκρυα, για το τίποτα, το πουθενά, το μηδέν; άδικο πολύ..(αν κι εκ των υστέρων κατανοείς ότι σιγά ρε, μια τάξη πέρασες και πας στην επόμενη, τι, ζητάς και τα ρέστα αντί να ψάχνεις πού άδει ο Γιωργάκης με τα μάτια κομμάτια/παλάτια, να πας να ανοίξεις την καρδιά σου).. 

..αλλά όταν ξεκινάς εκστρατεία, ετοιμάζεσαι και για τον επερχόμενο πόλεμο και για την ήττα, που απεύχεσαι..ανασυντάσσεις δυνάμεις, ζυγίζεις αντοχές, μαζεύεις εφόδια..κυρίως πιστεύεις στον εαυτό σου και στηρίζεσαι στις γνώσεις σου για τον εχθρό και ξαναζυγίζεις, όσα σου φαίνονται λιγόψυχα για Οδύσσεια περάσματα ή υπέρβαρα και δεν πρόκειται να ταξιδέψουν, το ξέρεις.

..και ρίχνεις γύρω ένα βλέμμα, ψάχνεις για συμμάχους..θυμάσαι συγχρόνως και την Ιστορία, που μελετούσες με τις ώρες τις υπέροχες, ακατάληπτες εκείνες, σκλάβος στα δεσμά της Τρίτης..

..και έχεις γνώσιν, ως καλός, αλίμονο, φύλακας των παραδόσεων, της τάξεως και ηθικής, των συνεπειών που θα υποστείς στηριζόμενος και στις εκάστοτε προσφορές των συμμαχικών δυνάμεων, που βρίσκονται, ως όφειλαν, προσκείμενες στα συμφέροντά τους ή απλώς δεν έχουν τα κότσια, που εσύ πιστεύεις και ποντάρεις..και πιθανολογείς ένα ενδεχόμενο άδειασμα..(θυμήσου πως σε καζίνο μια και μοναδική φορά κέρδισες στη ρουλέτα, όταν μάρκαρες στο 12 και μετά πήρες παραμάζωμα τον περιβάλοντα χώρο, απίστευτη τύχη - βουνό, ευτυχώς κατέβηκες με την ορειβατική σε άψογο σχηματισμό).

Στα υπόψιν βέβαια έχεις την κήρυξη ουδετερότητας, ακριβώς την ώρα που το ηφαίστειο βράζει και ξερνά hot potatoes (δυστυχώς), η οποία ποιος ξέρει από τι κινδύνους γλιτώνει αυτόν που την επιλέγει και την ασπάζεται και συχνά της μένει πιστός άχρι ατιμωτικού θανάτου..την οποία ουδετερότητα βάζεις στο τσεπάκι σου κατά κάποιον τρόπο, απλώς με την πρόσκληση στα όπλα και την ψυχανεμίζεσαι, όπως το κακό προαίσθημα, που εξορκίζεις με την Αχίλλειο τόλμη...και προχωράς με ελπίδα ότι τα σκοτεινά σημεία θα φωτιστούν απλώς με την πίστη και την αγάπη (ποια αγάπη, έλεος μωρέ με αυτήν τη λεξοκάραμελ, πάρε ένα λεξοτανίλ να στανιάρεις!)

..και όταν έρχεσαι αντιμέτωπος, μέσα στον πανικό της πρώτης κιόλας μάχης, με το άχρωμο σύννεφο της ουδέτερης στάσης και της απλής παρατήρησης των τεκταινόμενων, προσπαθείς να μείνεις αταλάντευτος στο σκοπό σου κι ας σε τυλίγει η μούχλα των παρατηρούμενων εξελίξεων κι ας ξενερώνεις, ως ψάρι που είσαι κι αρχίζεις ν'ασφυκτιάς..σαν να παρακολουθείς ασχολίαστο κι απέταλο ποδοσφαιρικό αγώνα..κι ας απελπίζεσαι με θαυμασμό, όπως, όταν ακούς το παιδί σου να σε ρωτάει γιατί διαβάζεις ρε τόσον καιρό..τι περιμένεις να γίνει..και ότι, ναι, μη νομίζεις, παίρνει παράδειγμα, για να διαβάζει κι αυτός, όταν θα έρθει στην ηλικία σου, γιατί η δική του είναι για άλλες δουλειές, με νόημα.

Καϋμενούλα ψυχή κι εσύ, μα πώς έμπλεξες έτσι...το φανταζόσουν; Ευτυχώς μικρή, και όχι και τόσο μικρή, είχες ανοίξει πολλά kinder - έκπληξη κι αυτά σ'έσωσαν, τι νόμιζες;

Δύο ξάγρυπνα μακαρόνια στο 12...

  

  Κσ-υπνήσατε, ως ευτυχείς πολίτες ευνομούμενης χωροταξίας σκέψεων κι αισθήσεων κι εσείς, ή αγρια-πνήσατε, σαν άλλοι ερευνητές, περί πίστεως και πατρίδας, όπως κι αναρίθμητοι συνάνθρωποι,  έως την ώρα της εξύψωσης της ρόδινης αυγούλας, υπέρ της γραμμής του ορίζοντα ημέρες και νύχτες με τους εχθρούς τους;

    Όπως και να'χει, λόγος ανησυχίας δεν χρειάζεται να σέρνεται γύρω, γιατί, για όλα τα υποτιμητικά και υπερθεματικά σεισμογενή παθήματα, υπάρχουν λαμπρές θεραπείες και λύσεις, καταβαίνουσες υψηλών ορέων και σεβαστών βουνοκορφών.

    Συνταγές, και θείες κι ανθρώπινες γραφές, που θα μπορούσαν να πέσουν μαχόμενες υπέρ βωμών και κλινών, καταλαμβάνουν, μ'άπειρο κάλλος, σελίδες, υποσέλιδα, τεύχη ιατρικών επιθεωρήσεων, εσώτερους κι εξώτερους κύκλους βιβλίων, εταιρειών και ακαδημιών, που ριζώνουν σε παλαιότατα κι επικαιροποιημένα υπόγεια κι υπέργεια καταφύγια της πάγκοινης αγωνίας: Μα πότε επιτέλους θα βλεφαρίσω κι εγώ τον ύπνο του δίκαιου εκείνου, που αποτιμήθηκε από τη ζωή, ως άξιος να υπνώσει;

    Κατά περίεργο λόγο, τα θέματα που αφορούν τους χτύπους μιας ερωτευμένης καρδιάς έχουν πάντα προτεραιότητα, σχετιζόμενα με θέματα, που αφορούν κοινούς ιατρικούς κώδικες και δεοντολογίες. Εδώ σου λέει κάποιος υποφέρει πραγματικά και υφίσταται πόνους σωματικούς, ικανούς να τον δένουν χειροπόδαρα, αλλά την ίδια ώρα βαράει προσοχές στο μήνυμα του θησαυρού του ή ακόμα χειρότερα, παραμερίζει τα πάντα, για να καθηλωθεί να γράφει 4-5 ώρες, προκειμένου να επαναφέρει μιαν άλλη άκριτη ψυχή σε ρυθμό μιας κάποιας λογικής, τη στιγμή, που φαίνεται, πως μόνο ένας μυθολογικός ήρωας θ'αποτολμούσε τέτοια αποκοτιά, για οποιοδήποτε θνητό σκεύασμα.

     Συνταγές λοιπόν πολλές, αλλά μία έχει λάβει σάρκα κι οστά, χωρίς καμιά ιδιαίτερη απαίτηση, πλην της πλήρους αφοσίωσης, σε όσα ιδιαίτερα θαυματοποιήματα κουβαλά η ψυχή του δράστη ή των μελών μεγαλύτερης σπείρας. 

    Προετοιμασία: Βάλτε στο νου σας κι αναθρέψτε με προσοχή μια κεντρική έγνοια, κεντραρισμένη σε πρόσωπο, που διάγει στην ψυχή σας κυκλοτερές κινήσεις, δίχως να σας αφήνει ελπίδα ελάχιστης, ικανής μετάφρασης. Βρείτε συμπαίκτη, πρόθυμο να σας συνδράμει στους ζοφώδεις δρόμους των αναζητήσεών σας. Ο χρόνος της παράστασης, ας τοποθετηθεί μετά το μεσονύκτιον..καλό θα ήταν την επόμενη, να μην έχετε καθόλου πρόγραμμα αλλότριων εργασιών..στην αντίθετη περίπτωση, το κλίμα θα επιβαρυνθεί κατά πολύ, αλλά περί ορέξεως ουδεμία αντίρρηση ή διαταγή.

    Εκτέλεση: Καθίστε σε καρέκλα ξύλινη, δίπλα στην εν ενεργεία τηλεόραση, για να φορτίζετε το κινητό σας τηλέφωνο, που έτυχε πάνω στην ώρα της κατεπείγουσας χρήσης του, να αποφορτιστεί..δυστυχώς καμία άλλη κατάλληλη πρίζα ούτε και συσκευή δεν είναι ελεύθερη κι ωραία, κι έτσι καταλήγετε να πληκτρολογείτε επί 5 ώρες, 60λεπτες ας σημειωθεί, στο μικροσκοπικό πληκτρολόγιο του τηλεφώνου, που θεία τύχη σας έχρισε κληρονόμο του (κι εσείς, επί της ουσίας, ουδένα αίσθημα ευγνωμοσύνης έχετε εκφράσει). Γράφετε, μετά μέγιστης προσοχής κι άμετρης μανίας κι ακατάβλητης όρεξης, τα μύρια όσα σας απασχολούν και για τα οποία περιμένετε και λαμβάνετε ποικίλες απαντήσεις, αλλά σχεδόν καμία τους δεν φαίνεται να σας ικανοποιεί. 

    Ως εκ τούτου, τα μάτια σας εκπέμπουν σοβαρές ειδοποιήσεις επερχόμενης καταιγίδας, η πλάτη σας γυροφέρνει τα προκρούστεια πάθη και τα χέρια σας έχουν ομοιωθεί ξύλου τρεμάμενου, επί των γραμμάτων και των τεχνών της μηνυματικής επιστήμης.

      Παρ'όλα αυτά συνεχίζετε με πίστη κι αφοσίωση, έως τη στιγμή, που το φως, που εισέρχεται στο δωμάτιο σας, μηνά πως ξημέρωσε μιαν άλλη μέρα. Αναγκαστικά διακόπτετε τη φλέγουσα διαδικασία κι ασχολείστε με άλλες, παρακείμενες εργασίες, που δεν παίρνουν αναβολή, ασυγκίνητες μπροστά στο ολονύκτιό σας τραβολόγημα, με τόσα ακατέργαστα καμώματα. 

      Λαμβάνετε μιαν απόφαση σχετικά με το γεύμα, που έχετε αναλάβει να ετοιμάσετε: Να βράσετε μακαρόνια και τίποτ'άλλο. Ξεκινάτε το βράσιμο, αλλά απομακρύνεστε του σημείου, διότι ακούτε το κινητό σας να χτυπά στον τόνο μηνυμάτων κι ειδοποιήσεων και δίνετε προτεραιότητα στον έλεγχό του. Κάποια στιγμή η όσφρησή σας ενημερώνει πως κάτι καίγεται αλλά εσείς δεν έχετε ολοκληρώσει τη μελέτη των αχβαχαρικών μηνυμάτων κι έτσι δίνετε πίστωση χρόνου στον εαυτό σας..επιτέλους σηκώνεστε κι ερευνάτε το πεδίο δράσης κι επιθεωρείτε νερόλαδα τσιτσιρίζοντα στο κουζινικό μάτι κι αφρίζοντα μακαρόνια στα τελευταία τους. Μαζεύετε τα αμάζευτα και σε μιαν έμπνευση της στιγμής, ρίχνετε πάνω στο σπαγγέτι σας τριμμένη ντομάτα και συνεχίζετε τη μηνυματική σας κι όχι μόνο δράση, έως την ώρα, που γίνεται πλέον κατανοητό, πως είστε 40 και 1/4 ώρες άγρυπνοι στο μεγαλύτερο πάρτι όλων των εποχών: Μηνυματίστε γιατί χανόμαστε..    

    

Το βεληνεκές σας, παρακαλώ..

Mια βουτιά στον κυκεώνα των σχολικών χρόνων θα μπορούσε ν'αλιεύσει 4-5 απλά κι άρρηκτα στη συνδεσμολογία τους, ενθυμήματα, άξια μνημόνευσης, μετά πληθώρας κερασμάτων.

Νηπιαγωγικά χρόνια στο 10ο: Η μικρή, τότε, γράφουσα, υπό την επήρεια ποικίλων τιμωρητικών μεθοδεύσεων, ατένιζε τα πολύτροπα παιχνίδια, που είχαν τοποθετηθεί, δια το φόβο των καταστροφέων, σε δυσπρόσιτη θέση, δυνάμενα να προσεγγιστούν, μόνο υπό των νηπιακών βλεμμάτων.

Δημοτικά χρόνια στο 6ο: Ένας ευρηματικός κύριος, που δασκάλευε τα Πεμπτόπαιδα, αποτελούσε το κέντρο κύκλου, σχηματοποιημένου υπό των περίεργων μαθητών και περιέστρεφε, άνωθεν των κεφαλών τους, δοχείο, πλήρες ύδατος, προκειμένου να φυτέψει εις τ'άγουρα μυαλά, τη δύναμη της κεντρομόλου.

Γυμνασιακά χρόνια στο 6ο: Η σεβαστή μαθηματικός να τονίζει την κατάληξη, σχεδόν κάθε εγχειρήματος, με τις λέξεις "όπερ άτοπον". Η ταξιακή χορωδία είχε εκπαιδευθεί κάλλιστα και εν τη ακροάσει του "όπερ", έψαλε το "άτοπον", μ'ευδαίμονα νου, πλήρως ικανοποιημένο από τα τεκταινόμενα, υπό το ραβδί της αυτοκράτειρας πασών των αλγεβρικών θαυματοποιημάτων.

Λυκειακά χρόνια στο 1ο: Γ' λυκείου, ηρωϊκή κι ένδοξη γ' δέσμη, ώρα αργή, απογευματινή, καθ'ότι, λόγω έλλειψης υποτυπώδους έστω στέγης, τα σχολεία χτυπούσαν λειτουργικές διπλοβάρδιες (και επιζήσαμε μετά από την τελευταία ώρα της Τετάρτης με μαθηματικά και στον επόμενο τόνο, πρώτη ώρα της Πέμπτης με μαθηματικά). Ώρα λοιπόν μαθήματος Φιλοσοφίας, υπό τη σκέπη σεβαστής καθηγήτριας, μπροστά στην οποία συνήθως η γράφουσα τούτες τις λέξεις, τηρούσε πλήρη κι  άψογη ουδετερότητα. Κάποια στιγμή, ενώ όλα έβαιναν καλώς κι οι μαθητές φλέρταραν με το Μορφέα, η φιλοσοφημένη διδασκάλισσα γυρίζει κεφάλι κι αφήνει τη ματιά της να πέσει πάνω στην τότε μαθήτρια και νυν γράφουσα λέμε κι αναφωνεί δυο λέξεις, οι οποίες χαράχτηκαν ανεξίτηλα στα έγκατα του νου της πάλαι ποτέ 17χρονης: "Αναξαγόρας = Νους". Ποιος ξέρει, εκείνη η ιερή στιγμή, τι είδους σημάδια κουβαλούσε για την teenager, που, ας σημειωθεί, είχε απομείνει κοκκαλωμένη, να θωρεί την καθηγητική εικόνα, που εξέπεμπε εξ αριστερών της, τη θεία Αναξαγόρεια ουσία. Άραγε κρουόταν εκείνη την ώρα, η εναγώνια ύστερη αναζήτηση του νου, που θα στοίχειωνε πολλά επόμενα χρόνια, σε στυλ: Μα καλά, τι μυαλό κουβαλούσα κι έκανα αυτό κι εκείνο και τ'άλλο; Πού ήταν ο νους μου, την ώρα των σοβαρών μου αποφάσεων; Ακόμα και τώρα, έχω καθόλου μυαλό ή κοιμάμαι μακαρίως; Μήπως τα έχω χάσει κι έχω χρείαν διάφορων ιατρών;..κι άλλες παρόμοιες στοχαστικές ερωτήσεις, ρητορικού βεβαίως χαρακτήρα, εφόσον, ούσα "πανέξυπνη" κι ακατανόητη από τους πλείστους, όσους τυχερούς την αντάμωναν, είχε ήδη τις απαντήσεις στο τσεπάκι της, άσχετα αν τις ευδοκίμαζε ή τις δυστυχοποιούσε στο πυρ το εξώτερον. 

Πανεπιστημιακά χρόνια στο Ρέθυμνο: Μεγάλο χωρίο, τα έτη εκείνα, με τα συν και τα πλην που έχουν να επιδείξουν όλα τα χωρία, που σέβονται το σπαργανωμένο τους  εαυτό, αφυπνώμενο από μακάριο λήθαργο. Σε μάθημα άξιου πνευματικού τέκνου του J.Piaget κι ο όρος "συγκρητισμός" κολλάει, ως τελική ψηφίδα, στο μωσαϊκό του πανεκπαιδευτικού ταμπλό της τυχούσης, εν μέσω τόσης γνώσης, φοιτήτριας.

Όμως, κυρίαρχο, μνημειώδες εικονόλεξο, από το συνοθύλευμα των ετών εκείνων, προΐσταται το απομνημόνευμα των τηλεοπτικών ειδήσεων: Οι πύραυλοι Πέρσινγκ & Κρουζ, μικρού και μέσου βεληνεκούς κι η πορεία αυτών, μέσω βραχύβιων αλλά και μακροημερεύοντων συνέδριων, άνομων και παράνομων, πλην όμως χαιρόντων το σεβασμό έγκυρων ελίτ, οριζόντων τις μοίρες λαών και χωροταξικών πεδίων. 

Οι άλλες λέξεις δεν προκαλούσαν το ενδιαφέρον τόσο, όσο η μία και μοναδική, που είχε εμποτίσει το νου, με τη βαρύνουσά της ηχώ: το βεληνεκές! Προτού μεταφραστεί, θύμιζε βέλος, βλήμα, βελούδο, βαρέλι με δυσεύρετο πάτο, βέλασμα σε παράταση, βλέμμα με σεβαστό βάθος, δοχείο με βλαπτική ουσία, εκπομπή επικίνδυνων βολών, προς πάσαν κατεύθυνση κι άλλα θαυμαστά, τα οποία γεννούσαν οι πλείστες, ευλύγιστες νοήσεις.

Δε λαμβανόταν τότε υπ'όψιν, ότι οι αναζητήσεις για το βεληνεκές των πάντων όλων που θα γειτνίαζαν ή θα έγνεφαν από μακριά, (ανθρώπων, ιδεών, σκέψεων, τολμημάτων, μαχών, υποχωρήσεων, καταπαύσεων πυρών, ανακωχών, επίμονων συγκρούσεων, υποταγών κι αποκηρύξεων, ακραιφνών καταπατήσεων, λιποτακτικών επιστροφών, τρομακτικών εγχειρημάτων, απατηλών νοημάτων, αβάπτιστων συναισθημάτων και κατεπείγοντων καρδιοτονημάτων), όλες οι αρμόζουσες έρευνες και τα χρισμένα ιεραποστολικά βαδίσματα, θα είχαν άρρηκτη σχέση με τις φλόγες που φούντωναν και κατέκαιγαν τα σύμπαντα του εσώτερου κόσμου, πυρκαγιές που θα έσβηναν, εν τη γενέσει τους, πυρκαγιές που θα έλαμπαν, ως οδοδείκτες για τους τυχερούς, παράτολμους διαβάτες, πυρκαγιές που θα κατέβαζαν τις ασφάλειες και θα έσωζαν από βέβαιο πνιγμό, πυρκαγιές που θα μακέλευαν κεχριμπαρένιους χρόνους και θα μόρφιζαν ακατάλυτα τα όποια βαρυφορτωμένα ψεγάδια.

Πύρινοι κατακλυσμοί, που θα δικαίωναν, μ'απέριττη λάμψη, τη θέρμη της ψυχής που ορίστηκε να σημαδεύει ό,τι κι αν την αγγίζει, όποιον κι αν της συνομιλεί, όπου κι αν οδοιπορεί, όποτε κι αν κληθεί να δώσει το παρών ή να παραγγείλει το μήνυμα της απουσίας της.

Μακάριοι οι ψυχωμένοι με πύραυλους, ικανού βεληνεκούς, προς πάσαν κατεύθυνση, δια πάσαν ανάγκη, πλήρωση πασών των υπέρτερων επιθυμιών κι ήχηση δίκαιων σαλπισμάτων. 

       

Φεύγεις;

Έμεινες να σκοπεύεις στη φερέλπιδα θέση που όρισες κι ακούς, ως τρέμουσες ηχήσεις, τις φοβικές κρούσεις  των αντιμετρικών σου όντων που γελούν για την παράλογή σου πίστη, σε όσα είχες την ευκαιρία να ονειρευτείς;

Λιποψυχάς, αναλογιζόμενος τις αστοχίες που σε κύκλωσαν σε συρματοπλεγματικά μορφώματα, στα χρόνια που υποκλίθηκαν για να περάσεις; 

Ακούς τα εξωνημένα πατήματα της επέλασης των αντιπάλων σου κι αγανακτάς μπροστά σ'ένα ακόμα πειθήνιο, σοφά δομημένο, ορχηστρικό κάλεσμα επαναληπτικής κρούσης των βαρέων σου όπλων ακριβώς την γλυκερή στιγμή που το ονειρώδες μιας αδοκίμαστης και σιγουρεμένης ζωής εξυφαίνεται τόσο σιμά σου; 

Στέκεσαι εκεί όπου τα περίγυρα στερεώματα σε αποδιώχνουν υψώνοντάς σου περιγελαστικές σημάνσεις και δοκιμάζοντας σήμαντρα επιστροφής σε γνώριμα πεδία κοχλάζοντα ρυπαίνουσες αλλά οικτρά μαγνητικές αναθυμιάσεις;

Εμπλέκεσαι, ως αρνητικός διαχειριστής μιας πολυτροπικής ελπίδας, σε υπολογιστικούς συλλογισμούς καταμέτρησης των ανυπήρετων, ελευθέριών σου χρόνων μέχρι της ύστατης εκπνοής των πολλαπλασιαστικών σου πειραμάτων;

Νιώθεις έτοιμος να υποκλιθείς στα νομοτελειακά κελεύσματα των απομειναριών που λιμνάζουν εγκιβωτισμένα κάτω από τους ορισμούς μιας ευσυγκίνητης παλίρροιας;

Είσαι ακόμη στην υπηρεσία όσων δέχτηκαν τους αλλοτινούς, παράδοξα ευνόητούς σου όρκους και νιώθεις συχνά λανθάνων παρατηρητής ευκέραστων επαίνων μετά δυσερμήνευτου περιτυλίγματος;

Φοβάσαι να εισέλθεις σε αδυσώπητα πεδία και να οριστείς ανάμεσα στα σημεία, που κυμαίνονται σε όσα μαρτύρια σε παραστέκουν, στην πορεία των κοσμικών σου επιλογών; 

Ήρθες μπροστά στην κούφια ώρα της εύλογης κατάθεσης της βαρυφορτωμένης σου αρματωσιάς, της αποποίησης των πολυκαιρισμένων σου οπλικών συστάσεων, της αφαίρεσης των υπερκερασμένων σου και παραδόξως ευδοκίμαστων αμυντικών σου πανοπλιών, της απέκδυσης της πολυχτυπημένης σου κι ανείπωτης στην υπεροχή της προσωπίδας, της υπόκλισης, ενώπιον εννόμως υφιστάμενου δικαστηρίου, στα όσα ασμένως διακονούν τόσοι πρόθυμοι υπηρέτες, παραδεχόμενοι απλώς την παύση των λειτουργικών τους ψυχωμάτων;

Σχεδιάζεις τα πολυμερώς υπολογιστικά σου βήματα, μπροστά σε τυχαίες εκρήξεις που ανενδοίαστα σε προϊδεάζουν για επικείμενες συμφορές, χωρίς να παρασταθείς σε μια, υπερβαίνουσα τη λογική, συγκυρία που σε αναμετρά για να σε χαριτώσει με όσα κομμάτια θεϊκής λάβας σου έχουν ακριβοδίκαια καταμετρηθεί;

Στέκεσαι, ως διακεκριμένος κριτής, να διαφυλάξεις τις δικές σου Θερμοπύλες, δίχως την δύστοκη εξόλκηση όσων σε ανάθρεψαν, δίχως την αλόγιστη, καταφατική υποτέλειά σου μπροστά σε ανίερες συμμαχίες όσων τόλμησαν να υποσκάψουν την ακέραιά σου ιερή ολότητα, δίχως την οπισθοδρόμηση σε τόσες ενθυμήσεις που παλεύουν για ένα στασίδι του νου σου, μιαν άκρη να ριζωθούν για να σε κυριεύσουν καθ'ολοκληρία..για να τους δοθεί επιτέλους η ευκαιρία να σ'αποτιμήσουν, ως σπασμένο βέλος, στην ελεεινή φαρέτρα που σέρνουν στα μετόπισθεν..για να τους δοθεί το έναυσμα που περιμένουν για να κατατάξουν την ψυχή σου στο ζοφερό τέλος των ζώντων σου σκέψεων...κι εμμένεις να μάχεσαι, ως εξειδικευμένος εργάτης, για το άξιο της ύπαρξής σου;

Μην αφήνεσαι να περιζωστείς με εύκαιρα κι αλύτρωτα δεσμά.. γιατί στέργουν οι θύμησες δίπλα σου, ενυπάρχουν, ως ευδοκίμαστοι σωματοφύλακες, οι παιγνιώδεις σου μνήμες..που πάλλονται μέσα στις τυπωμένες μορφές των γονικών σου..μέσα στην ευδιάκριτη ηχώ των λόγων τους..μέσα στην ευκρινή εικόνα των πράξεών τους..ό,τι χρώμα κι αν διαθέτουν..ό,τι μουσικό φθόγγο κι αν εκφέρουν..ακόμα σου ανάβουν το καντήλι οι ακρίτες σου για να σημάνουν το δρόμο που επείγεσαι να χαράξεις..έστω κι αν χαλκεύονται στιγμές όπου η πολυεπίπεδη έλλειψή τους φωνάζει παράκαιρα, ακόμα κι έτσι..έστω κι αν οι μεταγνωστικές, αδήριτες επιλογές τους έχουν υποσκάψει άφωνες ώρες στην ψυχή σου..επιμένουν και στέκονται κι άλλοι πολυτίμητοι φάροι περιχαρείς παντού γύρω σου και δωρίζουν το φως τους..αρκεί να στρέψεις τα μάτια προς εκεί..αρκεί μονάχα να τιμήσεις, ως πιστός διάκονος, το διακύβευμα, που προτάσσουν οι συγκυρίες..αρκεί να ανασύρεις, ως αποκαλυπτικός ιππότης, όλες τις ευμενείς προσλαμβάνουσες, που σε βάφτισαν στα νερά τους..αρκεί να μη φύγεις...