Kάποια στιγμή ο χρόνος, εν είδει τροχονόμου, που σε σταμάτησε σε δρόμο σπιντάτης κυκλοφορίας για τσεκ απ, σου κλείνει το μάτι, gives you five και σου αποδίδει ραβασάκι για το επόμενο ραντεβού ενώ εσύ, μάγκας παλαιάς κοπής, ταξιδεύεις ήδη στο επόμενο όνειρο, που παρενοχλείται από στυφές εικόνες εν δυνάμει απλώμενων στην ταράτσα ρούχων, πλυντηριασμένων εδώ και 1 & 1/2 βδομάδες, την ώρα που άλλα τρία τουλάχιστον καφάσια άπλυτα αραχνιάζονται, τη στιγμή που αθιβολές ραντεβού, αναβλητέων στο άπειρο το εξώτερο, ταράζουν τα νερά σκηνικών βάθους τριακονταετίας, επιλεγμένα από μυθικό σκηνοθέτη, το λεπτό, όπου κρούει το τηλέφωνο, (χριστέ μου τι θόρυβος, ποιος με θυμήθηκε πάλι, μα πουθενά δε μπορεί να ηρεμήσει κάποιος, τι να κάνει, να πάει σε μια σπηλιά να ερημιτίσει αδερφάκι μου, άλλη σωτηρία δεν υπάρχει, μοναστήρι δεν παίζει, ασεβής και παράλογος κόσμος, που κόπτεται για τη σωτηρία της ψυχής, χαλάει κι εκεί την απόλυτη ησυχία), το άκρο δευτερόλεπτο, στην ατέλειωτη διάρκεια του οποίου, τοποθετείς τα τουβλάκια σου τελειώνοντας το μεγαλύτερο αποκύημα όλων των καταστιχογραμμένων κι άστικτων εποχών..το δικό σου αποκλειστικό παιχνίδι!
..βάλε μια τελεία επιτέλους, δεν είναι όλοι παλαβοί, όπως εσύ πουλάκι μου! (α, δε σου είπα, εγώ θα πάω στον Άρη αλλά ζήτημα να με αντέξουν κι εκεί τα όποια όντα δύνανται να κυκλοφορούν ανίδεα στο σκηνικό του μέλλοντός τους).
Mωρέ, ψάχνω να βρω, ως εξυπνακίστικος αλιέας, από πότε υπογράφω τα προσωπικά μου έγγραφα με τη ρήτρα της αναβολής, προσφεύγουσα ακόμα και σ'άλλου κόσμου τα παραφερνάλια, προκειμένου να μη καταστώ ανήμπορος θεατής της κατάποσης του χρόνου μου από παμφάγα αποκυήματα της αδίστακτης ρουτινιάρικης Αλκτραζιανής νησίδας..
Όσο πίσω κι αν τραβήξω το χρόνο που μου δόθηκε, δε μπορώ να σημαδέψω κάτι που να ποιεί ένοχον τον άλλον, ομοιάζοντα μ'ενήλικα, τωρινό ενοχικό άνθρωπο, που ζει το χρονικό πλήρωμα της ευλογημένης ενσυνειδητότητας των πεπραγμένων του βιογραφικού του..ίσως μόνο η απόλυτη κι άξεστη υπακοή να παίζει να μαρκαριστεί με τις Σολομώντειες χειροπέδες..
Όσο πίσω κι αν σκαλίσω τα τρίγματα των δράσεών μου, μια άψογη εντρύφηση μαρκάρω στις δέλτους της συνέπειας πάντων των εξ ορισμού ειπωμένων και λαλήσαντων διατεταγμένων υποχρεώσεων..
Πήγαινε της γιαγιάς σου το πρόσφορο στην εκκλησία, φτιάξε το χαμόμηλο του παππού σου, πότισε τις γλάστρες στην ταράτσα, άπλωσε τα ρούχα, συν πλύνε όσα δε μπήκαν στο πλυντήριο, συν σκούπισε το σπίτι, συν ξετίναξε τα χαλιά, συν ξεσκόνισε, συν σφουγγάρισε, συν σιδέρωσε, συν να ετοιμαστώ για θάλασσα - έρχεται ο θείος με το αυτοκίνητο, συν διάβασε, συν να βγω έξω στο δρόμο με τα γειτονάκια (αν δεν επιτρεπόταν λόγω δίκαιης τιμωρίας, κατορθωνόταν λόγω άλλων διέξοδων του οικιστικού παραρτήματος), συν γράψε και ξαναγράψε γιατί δεν κάνεις ωραία γράμματα (έλεος, δε βαρέθηκες το μπαμπά σου να σου σκίζει τις κόλλες κουνώντας το κεφάλι του απελπισμένος, όχι! Να γι'αυτό ακόμα και τώρα που γαϊδούρεψες, έναν συγκεκριμένο γραφικό χαρακτήρα δε δέησες ν'αποκτήσεις, τρομάρα σου!), συν τρέχα στην αγορά, εν είδει ορντινάτσας, να κουβαλάς τα ψώνια, συν ζύμωσε τα μελομακάρονα, συν ανακάτεψε το μούστο για τη μουσταλευριά, συν τρέχα να μάθεις τη ραπτομηχανή, συν τρέχα στο πανεπιστήμιο, συν μαγείρεψε τα φοιτητικά Barilla παρακαλώ, (τότε τα'μαθες κυρά μου) για να κάνουν παρεούλα στο μαμαδίστικο κιμά, συν τρέχα να προλάβεις το κτελ, συν τρέχα στο γιατρό για των γονέων σου τις εξετάσεις, συν τρέχα να αρραβωνιαστείς, να παντρευτείς, να δουλέψεις σε ιδιαίτερα και ιδιαίτερους, να εξεταστείς ξανά με νεογέννητο στο σπίτι και δώστου να εξεταστείς ξανά, υπό το βλέμμα του Heraclion Police Departement και φέρουσα ωτασπίδες κι έτσι περνώντας 3η πανελλαδικά, ώστε να κουβαλάς και τη σφραγίδα της επιτυχίας, για να δεις τι σημαίνει διορισμός με το ρηλάξ του μπέμπη υπό μάλης, συν να τρέχεις στα χωριά και χωριουδάκια ανέμελη κι ωραία διδασκάλισσα, συν να τρέχεις στη Σαλόνικα, να σώσεις τη ζωή της αδελφής σου από τα νύχια του θανάτου, συν να φλερτάρεις στα ξαφνικά με το δικό σου θάνατο εκεί στον ίδιο τόπο (αλλά όχι, ούτε κι αυτό ήταν στο γραπτό σου να γίνει, θα πέθαινες αλλιώτικα, μη νοιάζεσαι λέμε!), συν να θέλεις να πετάξεις από πάνω σου τόσα και τόσα που μόνη σου φορτώθηκες, ως υπεράξιος αχθοφόρος, συν...
..Ωπ, για στάσου ρε φίλε, γιατί εδώ την κάτσαμε τη βάρκα κι αράξαμε επιτέλους στα απάνεμα και μακάρια νερά της αναβολής των καιρικών συνθηκών των άλλων και της καθ'όλα νόμιμης και κατά πάντα παράνομης υποβολής επ'άόριστον, των συντεταγμένων του δικού μας χρόνου, του ωκεάνιου, που τον ορίζουμε εμείς, κατά πως γουστάρουμε και δεν πάει να ολοφύρεται και να καίγεται το σύμπαν των άλλων γύρω μας, τόσο φτωχό ωρέ, τι να μας κάνει, πώς να μας πιάσει, πάει τώρα, ο χρόνος μας ανήκει, τον καθ'υποτάξαμε επιτέλους, όχι χωρίς να ματώσουμε, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, έλεος..
..άντε μωρέ, να δώσουμε και ένα φιλί ζωής στη λογική που βαριανασαίνει τόσα χρόνια και μας θέλει τόσο απελπιστικά..αλλά εμείς οι αναβάλλοντες τι να της κάνουμε, δεν είμαστε για τα δικά της μασελάκια..δρούμε στεφανωμένοι με την ισχύ των ερώτων μας, ανυπότακτα όντα ενός τόσο ονειρώδους κόσμου, πού να τολμήσει η όποια λογική να μας ακρακουμπίσει, θα εξαερωθεί εν τη ρύμη των αποφάσεών μας πουλάκια μου..
Mωρέ, ψάχνω να βρω, ως εξυπνακίστικος αλιέας, από πότε υπογράφω τα προσωπικά μου έγγραφα με τη ρήτρα της αναβολής, προσφεύγουσα ακόμα και σ'άλλου κόσμου τα παραφερνάλια, προκειμένου να μη καταστώ ανήμπορος θεατής της κατάποσης του χρόνου μου από παμφάγα αποκυήματα της αδίστακτης ρουτινιάρικης Αλκτραζιανής νησίδας..
Όσο πίσω κι αν τραβήξω το χρόνο που μου δόθηκε, δε μπορώ να σημαδέψω κάτι που να ποιεί ένοχον τον άλλον, ομοιάζοντα μ'ενήλικα, τωρινό ενοχικό άνθρωπο, που ζει το χρονικό πλήρωμα της ευλογημένης ενσυνειδητότητας των πεπραγμένων του βιογραφικού του..ίσως μόνο η απόλυτη κι άξεστη υπακοή να παίζει να μαρκαριστεί με τις Σολομώντειες χειροπέδες..
Όσο πίσω κι αν σκαλίσω τα τρίγματα των δράσεών μου, μια άψογη εντρύφηση μαρκάρω στις δέλτους της συνέπειας πάντων των εξ ορισμού ειπωμένων και λαλήσαντων διατεταγμένων υποχρεώσεων..
Πήγαινε της γιαγιάς σου το πρόσφορο στην εκκλησία, φτιάξε το χαμόμηλο του παππού σου, πότισε τις γλάστρες στην ταράτσα, άπλωσε τα ρούχα, συν πλύνε όσα δε μπήκαν στο πλυντήριο, συν σκούπισε το σπίτι, συν ξετίναξε τα χαλιά, συν ξεσκόνισε, συν σφουγγάρισε, συν σιδέρωσε, συν να ετοιμαστώ για θάλασσα - έρχεται ο θείος με το αυτοκίνητο, συν διάβασε, συν να βγω έξω στο δρόμο με τα γειτονάκια (αν δεν επιτρεπόταν λόγω δίκαιης τιμωρίας, κατορθωνόταν λόγω άλλων διέξοδων του οικιστικού παραρτήματος), συν γράψε και ξαναγράψε γιατί δεν κάνεις ωραία γράμματα (έλεος, δε βαρέθηκες το μπαμπά σου να σου σκίζει τις κόλλες κουνώντας το κεφάλι του απελπισμένος, όχι! Να γι'αυτό ακόμα και τώρα που γαϊδούρεψες, έναν συγκεκριμένο γραφικό χαρακτήρα δε δέησες ν'αποκτήσεις, τρομάρα σου!), συν τρέχα στην αγορά, εν είδει ορντινάτσας, να κουβαλάς τα ψώνια, συν ζύμωσε τα μελομακάρονα, συν ανακάτεψε το μούστο για τη μουσταλευριά, συν τρέχα να μάθεις τη ραπτομηχανή, συν τρέχα στο πανεπιστήμιο, συν μαγείρεψε τα φοιτητικά Barilla παρακαλώ, (τότε τα'μαθες κυρά μου) για να κάνουν παρεούλα στο μαμαδίστικο κιμά, συν τρέχα να προλάβεις το κτελ, συν τρέχα στο γιατρό για των γονέων σου τις εξετάσεις, συν τρέχα να αρραβωνιαστείς, να παντρευτείς, να δουλέψεις σε ιδιαίτερα και ιδιαίτερους, να εξεταστείς ξανά με νεογέννητο στο σπίτι και δώστου να εξεταστείς ξανά, υπό το βλέμμα του Heraclion Police Departement και φέρουσα ωτασπίδες κι έτσι περνώντας 3η πανελλαδικά, ώστε να κουβαλάς και τη σφραγίδα της επιτυχίας, για να δεις τι σημαίνει διορισμός με το ρηλάξ του μπέμπη υπό μάλης, συν να τρέχεις στα χωριά και χωριουδάκια ανέμελη κι ωραία διδασκάλισσα, συν να τρέχεις στη Σαλόνικα, να σώσεις τη ζωή της αδελφής σου από τα νύχια του θανάτου, συν να φλερτάρεις στα ξαφνικά με το δικό σου θάνατο εκεί στον ίδιο τόπο (αλλά όχι, ούτε κι αυτό ήταν στο γραπτό σου να γίνει, θα πέθαινες αλλιώτικα, μη νοιάζεσαι λέμε!), συν να θέλεις να πετάξεις από πάνω σου τόσα και τόσα που μόνη σου φορτώθηκες, ως υπεράξιος αχθοφόρος, συν...
..Ωπ, για στάσου ρε φίλε, γιατί εδώ την κάτσαμε τη βάρκα κι αράξαμε επιτέλους στα απάνεμα και μακάρια νερά της αναβολής των καιρικών συνθηκών των άλλων και της καθ'όλα νόμιμης και κατά πάντα παράνομης υποβολής επ'άόριστον, των συντεταγμένων του δικού μας χρόνου, του ωκεάνιου, που τον ορίζουμε εμείς, κατά πως γουστάρουμε και δεν πάει να ολοφύρεται και να καίγεται το σύμπαν των άλλων γύρω μας, τόσο φτωχό ωρέ, τι να μας κάνει, πώς να μας πιάσει, πάει τώρα, ο χρόνος μας ανήκει, τον καθ'υποτάξαμε επιτέλους, όχι χωρίς να ματώσουμε, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, έλεος..
..άντε μωρέ, να δώσουμε και ένα φιλί ζωής στη λογική που βαριανασαίνει τόσα χρόνια και μας θέλει τόσο απελπιστικά..αλλά εμείς οι αναβάλλοντες τι να της κάνουμε, δεν είμαστε για τα δικά της μασελάκια..δρούμε στεφανωμένοι με την ισχύ των ερώτων μας, ανυπότακτα όντα ενός τόσο ονειρώδους κόσμου, πού να τολμήσει η όποια λογική να μας ακρακουμπίσει, θα εξαερωθεί εν τη ρύμη των αποφάσεών μας πουλάκια μου..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου