Σάββατο 3 Ιουνίου 2017

Γένους ουδετέρου, αριθμού ενικού..


" Η θαρραλέα αγάπη και άλλα θαυμαστά"
(μια δόση καταζητούμενης - χειρότερα από τους Daltons - αγάπης και μια μεζούρα παράλογου και κατακριτέου θάρρους και μετά παράδεισος αδερφάκι μου..εγκαταλείπεις το fb, τα phones κι άλλα υποτυπώδη μέσα α- κι εν-κοινωνίας και χάνεσαι στο άπειρο, με βαρκάρη το συγγραφέα σου..αλλά χρείαν έχομεν και παρασημοφορημένου bartender, να μας κρατάει το μέτωπο, σε ώρα απέκδυσης της σιροπιαστής κουτσομούρας).
Θαρσείτε σου λέει, διότι η αγάπη νενίκηκε τον κόσμον, κατανοείστε, σου ξαναλέει, την διακριτή ανάγκη πάντων όλων, ήμερων κι ανήμερων θηρίων, των γνωστών - αγνώστων, των παρακυβερνητικών κι έτερων αναρχικών ομάδων, όλων των στοών και των περιστύλιων, τέλος, όλοι αγάπη ζητούνε από τα γεννοφάσκια τους κι αυτή τους απέλιπε και τώρα κλαίνε τη μοίρα τους και σε κάθε ευκαιρία τα κάνουν όλα γης μαδιάμ, αναλόγως του πόστου που υπηρετούν, απλά πράγματα! Αλίμονο, αυτή είναι η προπατορική αστοχία που μας έχει επιβληθεί, αυτήν τη θαρραλέα αγάπη κυνηγούν όλα τα έμψυχα κι άψυχα μια ζωή, σε όλη τη ζωή..μετά το πέρασμα του Αχέροντα, μόνο ο βαρκάρης επιστρέφει αλλά θεωρώ πως είναι αμίλητος..εκ του σύννεγγυς δεν έχομεν ακόμα επικοινωνήσει, έστω μωρέ να δω τα μάτια του..(από τα μάτια φαίνεται ο άνθρωπος, όποια δουλειά κι αν κάνει, άνθρωπος είναι).
..αλλά δεν μπορώ να περάσω εύκολα στις πράξεις, να είμαι παρών, συνεπής στα δύσκολα, να δώσω υπόσταση και νόημα σε κάθε, θεωρητικά, αγαπητική βόμβα που ορέγεται να σκάσει δίπλα μου ή ακόμα καλύτερα πάνω μου..
Μέσα από τις σκέψεις μου, τις πράξεις μου, τα συναισθήματά μου..αρχικά ναι, ίσως..Μπορώ, χωρίς καν να γνωρίζω ότι διαθέτω τις ανάλογες ειδικές δυνάμεις, να αγαπήσω κάτι άπιαστο, δύσκολο, αταίριαστο, ονειρώδες, καταπληκτικό και τέλειο, που δε μου ανήκει, ως την ώρα της κρίσεως, που το αγνοούσα, που δεν το περίμενα..και μπορώ να δεχτώ τις όποιες εκτιμήσεις και παρατηρήσεις..παραιτούμαι όμως εύκολα ή και δύσκολα, ώστε να τηρήσω και τις πρέπουσες αναλογίες..Αν πιστεύω ότι έκανα το καθήκον μου, όχι το γενικό του ξεροκόμματου αλλά το τρεφόμενο από καφτερές θυσίες καρβουνιασμένων θυμάτων, υπό τις περιστάσεις που βίωσα και πολύ περισσότερο υπ'όσες φαντάστηκα κι ο εγωϊσμός μου νοσηλεύτηκε κατ'επανάληψη στα επείγοντα κι έγινε γνωστή φάτσα στις εντατικές, χωρίς αποτέλεσμα χειροπιαστό ή έστω κατανοητό, τότε η κράτηση για άλλο προορισμό παίρνει αυτεξούσιο χρώμα.
Κρίμα όμως ρε παιδί μου..τέτοια περιγέλαστη τρικυμία, τόσος αμάρτυρος κόπος, τέτοια μεθυσμένη υπέρβαση, τόσα άτρεχτα δάκρυα, για το τίποτα, το πουθενά, το μηδέν; άδικο πολύ..(αν κι εκ των υστέρων κατανοείς ότι σιγά ρε, μια τάξη πέρασες και πας στην επόμενη, τι, ζητάς και τα ρέστα αντί να ψάχνεις πού άδει ο Γιωργάκης με τα μάτια κομμάτια/παλάτια, να πας να ανοίξεις την καρδιά σου).. 
..αλλά όταν ξεκινάς εκστρατεία, ετοιμάζεσαι και για τον επερχόμενο πόλεμο και για την ήττα, που απεύχεσαι..ανασυντάσσεις δυνάμεις, ζυγίζεις αντοχές, μαζεύεις εφόδια..κυρίως πιστεύεις στον εαυτό σου και στηρίζεσαι στις γνώσεις σου για τον εχθρό και ξαναζυγίζεις, όσα σου φαίνονται λιγόψυχα για Οδύσσεια περάσματα ή υπέρβαρα και δεν πρόκειται να ταξιδέψουν, το ξέρεις.
..και ρίχνεις γύρω ένα βλέμμα, ψάχνεις για συμμάχους..θυμάσαι συγχρόνως και την Ιστορία, που μελετούσες με τις ώρες τις υπέροχες, ακατάληπτες εκείνες, σκλάβος στα δεσμά της Τρίτης..
..και έχεις γνώσιν, ως καλός, αλίμονο, φύλακας των παραδόσεων, της τάξεως και ηθικής, των συνεπειών που θα υποστείς στηριζόμενος και στις εκάστοτε προσφορές των συμμαχικών δυνάμεων, που βρίσκονται, ως όφειλαν, προσκείμενες στα συμφέροντά τους ή απλώς δεν έχουν τα κότσια, που εσύ πιστεύεις και ποντάρεις..και πιθανολογείς ένα ενδεχόμενο άδειασμα..(θυμήσου πως σε καζίνο μια και μοναδική φορά κέρδισες στη ρουλέτα, όταν μάρκαρες στο 12 και μετά πήρες παραμάζωμα τον περιβάλοντα χώρο, απίστευτη τύχη - βουνό, ευτυχώς κατέβηκες με την ορειβατική σε άψογο σχηματισμό).
Στα υπόψιν βέβαια έχεις την κήρυξη ουδετερότητας, ακριβώς την ώρα που το ηφαίστειο βράζει και ξερνά hot potatoes (δυστυχώς), η οποία ποιος ξέρει από τι κινδύνους γλιτώνει αυτόν που την επιλέγει και την ασπάζεται και συχνά της μένει πιστός άχρι ατιμωτικού θανάτου..την οποία ουδετερότητα βάζεις στο τσεπάκι σου κατά κάποιον τρόπο, απλώς με την πρόσκληση στα όπλα και την ψυχανεμίζεσαι, όπως το κακό προαίσθημα, που εξορκίζεις με την Αχίλλειο τόλμη...και προχωράς με ελπίδα ότι τα σκοτεινά σημεία θα φωτιστούν απλώς με την πίστη και την αγάπη (ποια αγάπη, έλεος μωρέ με αυτήν τη λεξοκάραμελ, πάρε ένα λεξοτανίλ να στανιάρεις!)
..και όταν έρχεσαι αντιμέτωπος, μέσα στον πανικό της πρώτης κιόλας μάχης, με το άχρωμο σύννεφο της ουδέτερης στάσης και της απλής παρατήρησης των τεκταινόμενων, προσπαθείς να μείνεις αταλάντευτος στο σκοπό σου κι ας σε τυλίγει η μούχλα των παρατηρούμενων εξελίξεων κι ας ξενερώνεις, ως ψάρι που είσαι κι αρχίζεις ν'ασφυκτιάς..σαν να παρακολουθείς ασχολίαστο κι απέταλο ποδοσφαιρικό αγώνα..κι ας απελπίζεσαι με θαυμασμό, όπως, όταν ακούς το παιδί σου να σε ρωτάει γιατί διαβάζεις ρε τόσον καιρό..τι περιμένεις να γίνει..και ότι, ναι, μη νομίζεις, παίρνει παράδειγμα, για να διαβάζει κι αυτός, όταν θα έρθει στην ηλικία σου, γιατί η δική του είναι για άλλες δουλειές, με νόημα.
Καϋμενούλα ψυχή κι εσύ, μα πώς έμπλεξες έτσι...το φανταζόσουν; Ευτυχώς μικρή, και όχι και τόσο μικρή, είχες ανοίξει πολλά kinder - έκπληξη κι αυτά σ'έσωσαν, τι νόμιζες;








Δεν υπάρχουν σχόλια: