It's now or never? E, σύντομα, i believe..

          Kάποια στιγμή ο χρόνος, εν είδει τροχονόμου, που σε σταμάτησε σε δρόμο σπιντάτης κυκλοφορίας για τσεκ απ, σου κλείνει το μάτι, gives you five και σου αποδίδει ραβασάκι για το επόμενο ραντεβού ενώ εσύ, μάγκας παλαιάς κοπής, ταξιδεύεις ήδη στο επόμενο όνειρο, που παρενοχλείται από στυφές εικόνες εν δυνάμει απλώμενων στην ταράτσα ρούχων, πλυντηριασμένων εδώ και 1 & 1/2 βδομάδες, την ώρα που άλλα τρία τουλάχιστον καφάσια άπλυτα αραχνιάζονται, τη στιγμή που αθιβολές ραντεβού, αναβλητέων στο άπειρο το εξώτερο, ταράζουν τα νερά σκηνικών βάθους τριακονταετίας, επιλεγμένα από μυθικό σκηνοθέτη, το λεπτό, όπου κρούει το τηλέφωνο, (χριστέ μου τι θόρυβος, ποιος με θυμήθηκε πάλι, μα πουθενά δε μπορεί να ηρεμήσει κάποιος, τι να κάνει, να πάει σε μια σπηλιά να ερημιτίσει αδερφάκι μου, άλλη σωτηρία δεν υπάρχει, μοναστήρι δεν παίζει, ασεβής και παράλογος κόσμος, που κόπτεται για τη σωτηρία της ψυχής, χαλάει κι εκεί την απόλυτη ησυχία), το άκρο δευτερόλεπτο, στην ατέλειωτη διάρκεια του οποίου, τοποθετείς τα τουβλάκια σου τελειώνοντας το μεγαλύτερο αποκύημα όλων των καταστιχογραμμένων κι άστικτων εποχών..το δικό σου αποκλειστικό παιχνίδι!

          ..βάλε μια τελεία επιτέλους, δεν είναι όλοι παλαβοί, όπως εσύ πουλάκι μου! (α, δε σου είπα, εγώ θα πάω στον Άρη αλλά ζήτημα να με αντέξουν κι εκεί τα όποια όντα δύνανται να κυκλοφορούν ανίδεα στο σκηνικό του μέλλοντός τους).
          Mωρέ, ψάχνω να βρω, ως εξυπνακίστικος αλιέας, από πότε υπογράφω τα προσωπικά μου έγγραφα με τη ρήτρα της αναβολής, προσφεύγουσα ακόμα και σ'άλλου κόσμου τα παραφερνάλια, προκειμένου να μη καταστώ ανήμπορος θεατής της κατάποσης του χρόνου μου από παμφάγα αποκυήματα της αδίστακτης ρουτινιάρικης Αλκτραζιανής νησίδας..
          Όσο πίσω κι αν τραβήξω το χρόνο που μου δόθηκε, δε μπορώ να σημαδέψω κάτι που να ποιεί ένοχον τον άλλον, ομοιάζοντα μ'ενήλικα, τωρινό ενοχικό άνθρωπο, που ζει το χρονικό πλήρωμα της ευλογημένης ενσυνειδητότητας των πεπραγμένων του βιογραφικού του..ίσως μόνο η απόλυτη κι άξεστη υπακοή να παίζει να μαρκαριστεί με τις Σολομώντειες χειροπέδες..
         Όσο πίσω κι αν σκαλίσω τα τρίγματα των δράσεών μου, μια άψογη εντρύφηση μαρκάρω στις δέλτους της συνέπειας πάντων των εξ ορισμού ειπωμένων και λαλήσαντων διατεταγμένων υποχρεώσεων..
          Πήγαινε της γιαγιάς σου το πρόσφορο στην εκκλησία, φτιάξε το χαμόμηλο του παππού σου, πότισε τις γλάστρες στην ταράτσα, άπλωσε τα ρούχα, συν πλύνε όσα δε μπήκαν στο πλυντήριο, συν σκούπισε το σπίτι, συν ξετίναξε τα χαλιά, συν ξεσκόνισε, συν σφουγγάρισε, συν σιδέρωσε, συν να ετοιμαστώ για θάλασσα - έρχεται ο θείος με το αυτοκίνητο, συν διάβασε, συν να βγω έξω στο δρόμο με τα γειτονάκια (αν δεν επιτρεπόταν λόγω δίκαιης τιμωρίας, κατορθωνόταν λόγω άλλων διέξοδων του οικιστικού παραρτήματος), συν γράψε και ξαναγράψε γιατί δεν κάνεις ωραία γράμματα (έλεος, δε βαρέθηκες το μπαμπά σου να σου σκίζει τις κόλλες κουνώντας το κεφάλι του απελπισμένος, όχι! Να γι'αυτό ακόμα και τώρα που γαϊδούρεψες, έναν συγκεκριμένο γραφικό χαρακτήρα δε δέησες ν'αποκτήσεις, τρομάρα σου!), συν τρέχα στην αγορά, εν είδει ορντινάτσας, να κουβαλάς τα ψώνια, συν ζύμωσε τα μελομακάρονα, συν ανακάτεψε το μούστο για τη μουσταλευριά, συν τρέχα να μάθεις τη ραπτομηχανή, συν τρέχα στο πανεπιστήμιο, συν μαγείρεψε τα φοιτητικά Barilla παρακαλώ, (τότε τα'μαθες κυρά μου) για να κάνουν παρεούλα στο μαμαδίστικο κιμά, συν τρέχα να προλάβεις το κτελ, συν τρέχα στο γιατρό για των γονέων σου τις εξετάσεις, συν τρέχα να αρραβωνιαστείς, να παντρευτείς, να δουλέψεις σε ιδιαίτερα και ιδιαίτερους, να εξεταστείς ξανά με νεογέννητο στο σπίτι και δώστου να εξεταστείς ξανά, υπό το βλέμμα του Heraclion Police Departement και φέρουσα ωτασπίδες κι έτσι περνώντας 3η πανελλαδικά, ώστε να κουβαλάς και τη σφραγίδα της επιτυχίας, για να δεις τι σημαίνει διορισμός με το ρηλάξ του μπέμπη υπό μάλης, συν να τρέχεις στα χωριά και χωριουδάκια ανέμελη κι ωραία διδασκάλισσα, συν να τρέχεις στη Σαλόνικα, να σώσεις τη ζωή της αδελφής σου από τα νύχια του θανάτου, συν να φλερτάρεις στα ξαφνικά με το δικό σου θάνατο εκεί στον ίδιο τόπο (αλλά όχι, ούτε κι αυτό ήταν στο γραπτό σου να γίνει, θα πέθαινες αλλιώτικα, μη νοιάζεσαι λέμε!),  συν να θέλεις να πετάξεις από πάνω σου τόσα και τόσα που μόνη σου φορτώθηκες, ως υπεράξιος αχθοφόρος, συν...
..Ωπ, για στάσου ρε φίλε, γιατί εδώ την κάτσαμε τη βάρκα κι αράξαμε επιτέλους στα απάνεμα και μακάρια νερά της αναβολής των καιρικών συνθηκών των άλλων και της καθ'όλα νόμιμης και κατά πάντα παράνομης υποβολής επ'άόριστον, των συντεταγμένων του δικού μας χρόνου, του ωκεάνιου, που τον ορίζουμε εμείς, κατά πως γουστάρουμε και δεν πάει να ολοφύρεται και να καίγεται το σύμπαν των άλλων γύρω μας, τόσο φτωχό ωρέ, τι να μας κάνει, πώς να μας πιάσει, πάει τώρα, ο χρόνος μας ανήκει, τον καθ'υποτάξαμε επιτέλους, όχι χωρίς να ματώσουμε, μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, έλεος..
..άντε μωρέ, να δώσουμε και ένα φιλί ζωής στη λογική που βαριανασαίνει τόσα χρόνια και μας θέλει τόσο απελπιστικά..αλλά εμείς οι αναβάλλοντες τι να της κάνουμε, δεν είμαστε για τα δικά της μασελάκια..δρούμε στεφανωμένοι με την ισχύ των ερώτων μας, ανυπότακτα όντα ενός τόσο ονειρώδους κόσμου, πού να τολμήσει η όποια λογική να μας ακρακουμπίσει, θα εξαερωθεί εν τη ρύμη των αποφάσεών μας πουλάκια μου..

Γένους ουδετέρου, αριθμού ενικού..

" Η θαρραλέα αγάπη και άλλα θαυμαστά"

(μια δόση καταζητούμενης - χειρότερα από τους Daltons - αγάπης και μια μεζούρα παράλογου και κατακριτέου θάρρους και μετά παράδεισος αδερφάκι μου..εγκαταλείπεις το fb, τα phones κι άλλα υποτυπώδη μέσα α- κι εν-κοινωνίας και χάνεσαι στο άπειρο, με βαρκάρη το συγγραφέα σου..αλλά χρείαν έχομεν και παρασημοφορημένου bartender, να μας κρατάει το μέτωπο, σε ώρα απέκδυσης της σιροπιαστής κουτσομούρας).

Θαρσείτε σου λέει, διότι η αγάπη νενίκηκε τον κόσμον, κατανοείστε, σου ξαναλέει, την διακριτή ανάγκη πάντων όλων, ήμερων κι ανήμερων θηρίων, των γνωστών - αγνώστων, των παρακυβερνητικών κι έτερων αναρχικών ομάδων, όλων των στοών και των περιστύλιων, τέλος, όλοι αγάπη ζητούνε από τα γεννοφάσκια τους κι αυτή τους απέλιπε και τώρα κλαίνε τη μοίρα τους και σε κάθε ευκαιρία τα κάνουν όλα γης μαδιάμ, αναλόγως του πόστου που υπηρετούν, απλά πράγματα! Αλίμονο, αυτή είναι η προπατορική αστοχία που μας έχει επιβληθεί, αυτήν τη θαρραλέα αγάπη κυνηγούν όλα τα έμψυχα κι άψυχα μια ζωή, σε όλη τη ζωή..μετά το πέρασμα του Αχέροντα, μόνο ο βαρκάρης επιστρέφει αλλά θεωρώ πως είναι αμίλητος..εκ του σύννεγγυς δεν έχομεν ακόμα επικοινωνήσει, έστω μωρέ να δω τα μάτια του..(από τα μάτια φαίνεται ο άνθρωπος, όποια δουλειά κι αν κάνει, άνθρωπος είναι).

..αλλά δεν μπορώ να περάσω εύκολα στις πράξεις, να είμαι παρών, συνεπής στα δύσκολα, να δώσω υπόσταση και νόημα σε κάθε, θεωρητικά, αγαπητική βόμβα που ορέγεται να σκάσει δίπλα μου ή ακόμα καλύτερα πάνω μου..

Μέσα από τις σκέψεις μου, τις πράξεις μου, τα συναισθήματά μου..αρχικά ναι, ίσως..Μπορώ, χωρίς καν να γνωρίζω ότι διαθέτω τις ανάλογες ειδικές δυνάμεις, να αγαπήσω κάτι άπιαστο, δύσκολο, αταίριαστο, ονειρώδες, καταπληκτικό και τέλειο, που δε μου ανήκει, ως την ώρα της κρίσεως, που το αγνοούσα, που δεν το περίμενα..και μπορώ να δεχτώ τις όποιες εκτιμήσεις και παρατηρήσεις..παραιτούμαι όμως εύκολα ή και δύσκολα, ώστε να τηρήσω και τις πρέπουσες αναλογίες..Αν πιστεύω ότι έκανα το καθήκον μου, όχι το γενικό του ξεροκόμματου αλλά το τρεφόμενο από καφτερές θυσίες καρβουνιασμένων θυμάτων, υπό τις περιστάσεις που βίωσα και πολύ περισσότερο υπ'όσες φαντάστηκα κι ο εγωϊσμός μου νοσηλεύτηκε κατ'επανάληψη στα επείγοντα κι έγινε γνωστή φάτσα στις εντατικές, χωρίς αποτέλεσμα χειροπιαστό ή έστω κατανοητό, τότε η κράτηση για άλλο προορισμό παίρνει αυτεξούσιο χρώμα.

Κρίμα όμως ρε παιδί μου..τέτοια περιγέλαστη τρικυμία, τόσος αμάρτυρος κόπος, τέτοια μεθυσμένη υπέρβαση, τόσα άτρεχτα δάκρυα, για το τίποτα, το πουθενά, το μηδέν; άδικο πολύ..(αν κι εκ των υστέρων κατανοείς ότι σιγά ρε, μια τάξη πέρασες και πας στην επόμενη, τι, ζητάς και τα ρέστα αντί να ψάχνεις πού άδει ο Γιωργάκης με τα μάτια κομμάτια/παλάτια, να πας να ανοίξεις την καρδιά σου).. 

..αλλά όταν ξεκινάς εκστρατεία, ετοιμάζεσαι και για τον επερχόμενο πόλεμο και για την ήττα, που απεύχεσαι..ανασυντάσσεις δυνάμεις, ζυγίζεις αντοχές, μαζεύεις εφόδια..κυρίως πιστεύεις στον εαυτό σου και στηρίζεσαι στις γνώσεις σου για τον εχθρό και ξαναζυγίζεις, όσα σου φαίνονται λιγόψυχα για Οδύσσεια περάσματα ή υπέρβαρα και δεν πρόκειται να ταξιδέψουν, το ξέρεις.

..και ρίχνεις γύρω ένα βλέμμα, ψάχνεις για συμμάχους..θυμάσαι συγχρόνως και την Ιστορία, που μελετούσες με τις ώρες τις υπέροχες, ακατάληπτες εκείνες, σκλάβος στα δεσμά της Τρίτης..

..και έχεις γνώσιν, ως καλός, αλίμονο, φύλακας των παραδόσεων, της τάξεως και ηθικής, των συνεπειών που θα υποστείς στηριζόμενος και στις εκάστοτε προσφορές των συμμαχικών δυνάμεων, που βρίσκονται, ως όφειλαν, προσκείμενες στα συμφέροντά τους ή απλώς δεν έχουν τα κότσια, που εσύ πιστεύεις και ποντάρεις..και πιθανολογείς ένα ενδεχόμενο άδειασμα..(θυμήσου πως σε καζίνο μια και μοναδική φορά κέρδισες στη ρουλέτα, όταν μάρκαρες στο 12 και μετά πήρες παραμάζωμα τον περιβάλοντα χώρο, απίστευτη τύχη - βουνό, ευτυχώς κατέβηκες με την ορειβατική σε άψογο σχηματισμό).

Στα υπόψιν βέβαια έχεις την κήρυξη ουδετερότητας, ακριβώς την ώρα που το ηφαίστειο βράζει και ξερνά hot potatoes (δυστυχώς), η οποία ποιος ξέρει από τι κινδύνους γλιτώνει αυτόν που την επιλέγει και την ασπάζεται και συχνά της μένει πιστός άχρι ατιμωτικού θανάτου..την οποία ουδετερότητα βάζεις στο τσεπάκι σου κατά κάποιον τρόπο, απλώς με την πρόσκληση στα όπλα και την ψυχανεμίζεσαι, όπως το κακό προαίσθημα, που εξορκίζεις με την Αχίλλειο τόλμη...και προχωράς με ελπίδα ότι τα σκοτεινά σημεία θα φωτιστούν απλώς με την πίστη και την αγάπη (ποια αγάπη, έλεος μωρέ με αυτήν τη λεξοκάραμελ, πάρε ένα λεξοτανίλ να στανιάρεις!)

..και όταν έρχεσαι αντιμέτωπος, μέσα στον πανικό της πρώτης κιόλας μάχης, με το άχρωμο σύννεφο της ουδέτερης στάσης και της απλής παρατήρησης των τεκταινόμενων, προσπαθείς να μείνεις αταλάντευτος στο σκοπό σου κι ας σε τυλίγει η μούχλα των παρατηρούμενων εξελίξεων κι ας ξενερώνεις, ως ψάρι που είσαι κι αρχίζεις ν'ασφυκτιάς..σαν να παρακολουθείς ασχολίαστο κι απέταλο ποδοσφαιρικό αγώνα..κι ας απελπίζεσαι με θαυμασμό, όπως, όταν ακούς το παιδί σου να σε ρωτάει γιατί διαβάζεις ρε τόσον καιρό..τι περιμένεις να γίνει..και ότι, ναι, μη νομίζεις, παίρνει παράδειγμα, για να διαβάζει κι αυτός, όταν θα έρθει στην ηλικία σου, γιατί η δική του είναι για άλλες δουλειές, με νόημα.

Καϋμενούλα ψυχή κι εσύ, μα πώς έμπλεξες έτσι...το φανταζόσουν; Ευτυχώς μικρή, και όχι και τόσο μικρή, είχες ανοίξει πολλά kinder - έκπληξη κι αυτά σ'έσωσαν, τι νόμιζες;

Δύο ξάγρυπνα μακαρόνια στο 12...

  

  Κσ-υπνήσατε, ως ευτυχείς πολίτες ευνομούμενης χωροταξίας σκέψεων κι αισθήσεων κι εσείς, ή αγρια-πνήσατε, σαν άλλοι ερευνητές, περί πίστεως και πατρίδας, όπως κι αναρίθμητοι συνάνθρωποι,  έως την ώρα της εξύψωσης της ρόδινης αυγούλας, υπέρ της γραμμής του ορίζοντα ημέρες και νύχτες με τους εχθρούς τους;

    Όπως και να'χει, λόγος ανησυχίας δεν χρειάζεται να σέρνεται γύρω, γιατί, για όλα τα υποτιμητικά και υπερθεματικά σεισμογενή παθήματα, υπάρχουν λαμπρές θεραπείες και λύσεις, καταβαίνουσες υψηλών ορέων και σεβαστών βουνοκορφών.

    Συνταγές, και θείες κι ανθρώπινες γραφές, που θα μπορούσαν να πέσουν μαχόμενες υπέρ βωμών και κλινών, καταλαμβάνουν, μ'άπειρο κάλλος, σελίδες, υποσέλιδα, τεύχη ιατρικών επιθεωρήσεων, εσώτερους κι εξώτερους κύκλους βιβλίων, εταιρειών και ακαδημιών, που ριζώνουν σε παλαιότατα κι επικαιροποιημένα υπόγεια κι υπέργεια καταφύγια της πάγκοινης αγωνίας: Μα πότε επιτέλους θα βλεφαρίσω κι εγώ τον ύπνο του δίκαιου εκείνου, που αποτιμήθηκε από τη ζωή, ως άξιος να υπνώσει;

    Κατά περίεργο λόγο, τα θέματα που αφορούν τους χτύπους μιας ερωτευμένης καρδιάς έχουν πάντα προτεραιότητα, σχετιζόμενα με θέματα, που αφορούν κοινούς ιατρικούς κώδικες και δεοντολογίες. Εδώ σου λέει κάποιος υποφέρει πραγματικά και υφίσταται πόνους σωματικούς, ικανούς να τον δένουν χειροπόδαρα, αλλά την ίδια ώρα βαράει προσοχές στο μήνυμα του θησαυρού του ή ακόμα χειρότερα, παραμερίζει τα πάντα, για να καθηλωθεί να γράφει 4-5 ώρες, προκειμένου να επαναφέρει μιαν άλλη άκριτη ψυχή σε ρυθμό μιας κάποιας λογικής, τη στιγμή, που φαίνεται, πως μόνο ένας μυθολογικός ήρωας θ'αποτολμούσε τέτοια αποκοτιά, για οποιοδήποτε θνητό σκεύασμα.

     Συνταγές λοιπόν πολλές, αλλά μία έχει λάβει σάρκα κι οστά, χωρίς καμιά ιδιαίτερη απαίτηση, πλην της πλήρους αφοσίωσης, σε όσα ιδιαίτερα θαυματοποιήματα κουβαλά η ψυχή του δράστη ή των μελών μεγαλύτερης σπείρας. 

    Προετοιμασία: Βάλτε στο νου σας κι αναθρέψτε με προσοχή μια κεντρική έγνοια, κεντραρισμένη σε πρόσωπο, που διάγει στην ψυχή σας κυκλοτερές κινήσεις, δίχως να σας αφήνει ελπίδα ελάχιστης, ικανής μετάφρασης. Βρείτε συμπαίκτη, πρόθυμο να σας συνδράμει στους ζοφώδεις δρόμους των αναζητήσεών σας. Ο χρόνος της παράστασης, ας τοποθετηθεί μετά το μεσονύκτιον..καλό θα ήταν την επόμενη, να μην έχετε καθόλου πρόγραμμα αλλότριων εργασιών..στην αντίθετη περίπτωση, το κλίμα θα επιβαρυνθεί κατά πολύ, αλλά περί ορέξεως ουδεμία αντίρρηση ή διαταγή.

    Εκτέλεση: Καθίστε σε καρέκλα ξύλινη, δίπλα στην εν ενεργεία τηλεόραση, για να φορτίζετε το κινητό σας τηλέφωνο, που έτυχε πάνω στην ώρα της κατεπείγουσας χρήσης του, να αποφορτιστεί..δυστυχώς καμία άλλη κατάλληλη πρίζα ούτε και συσκευή δεν είναι ελεύθερη κι ωραία, κι έτσι καταλήγετε να πληκτρολογείτε επί 5 ώρες, 60λεπτες ας σημειωθεί, στο μικροσκοπικό πληκτρολόγιο του τηλεφώνου, που θεία τύχη σας έχρισε κληρονόμο του (κι εσείς, επί της ουσίας, ουδένα αίσθημα ευγνωμοσύνης έχετε εκφράσει). Γράφετε, μετά μέγιστης προσοχής κι άμετρης μανίας κι ακατάβλητης όρεξης, τα μύρια όσα σας απασχολούν και για τα οποία περιμένετε και λαμβάνετε ποικίλες απαντήσεις, αλλά σχεδόν καμία τους δεν φαίνεται να σας ικανοποιεί. 

    Ως εκ τούτου, τα μάτια σας εκπέμπουν σοβαρές ειδοποιήσεις επερχόμενης καταιγίδας, η πλάτη σας γυροφέρνει τα προκρούστεια πάθη και τα χέρια σας έχουν ομοιωθεί ξύλου τρεμάμενου, επί των γραμμάτων και των τεχνών της μηνυματικής επιστήμης.

      Παρ'όλα αυτά συνεχίζετε με πίστη κι αφοσίωση, έως τη στιγμή, που το φως, που εισέρχεται στο δωμάτιο σας, μηνά πως ξημέρωσε μιαν άλλη μέρα. Αναγκαστικά διακόπτετε τη φλέγουσα διαδικασία κι ασχολείστε με άλλες, παρακείμενες εργασίες, που δεν παίρνουν αναβολή, ασυγκίνητες μπροστά στο ολονύκτιό σας τραβολόγημα, με τόσα ακατέργαστα καμώματα. 

      Λαμβάνετε μιαν απόφαση σχετικά με το γεύμα, που έχετε αναλάβει να ετοιμάσετε: Να βράσετε μακαρόνια και τίποτ'άλλο. Ξεκινάτε το βράσιμο, αλλά απομακρύνεστε του σημείου, διότι ακούτε το κινητό σας να χτυπά στον τόνο μηνυμάτων κι ειδοποιήσεων και δίνετε προτεραιότητα στον έλεγχό του. Κάποια στιγμή η όσφρησή σας ενημερώνει πως κάτι καίγεται αλλά εσείς δεν έχετε ολοκληρώσει τη μελέτη των αχβαχαρικών μηνυμάτων κι έτσι δίνετε πίστωση χρόνου στον εαυτό σας..επιτέλους σηκώνεστε κι ερευνάτε το πεδίο δράσης κι επιθεωρείτε νερόλαδα τσιτσιρίζοντα στο κουζινικό μάτι κι αφρίζοντα μακαρόνια στα τελευταία τους. Μαζεύετε τα αμάζευτα και σε μιαν έμπνευση της στιγμής, ρίχνετε πάνω στο σπαγγέτι σας τριμμένη ντομάτα και συνεχίζετε τη μηνυματική σας κι όχι μόνο δράση, έως την ώρα, που γίνεται πλέον κατανοητό, πως είστε 40 και 1/4 ώρες άγρυπνοι στο μεγαλύτερο πάρτι όλων των εποχών: Μηνυματίστε γιατί χανόμαστε..    

    

Το βεληνεκές σας, παρακαλώ..

Mια βουτιά στον κυκεώνα των σχολικών χρόνων θα μπορούσε ν'αλιεύσει 4-5 απλά κι άρρηκτα στη συνδεσμολογία τους, ενθυμήματα, άξια μνημόνευσης, μετά πληθώρας κερασμάτων.

Νηπιαγωγικά χρόνια στο 10ο: Η μικρή, τότε, γράφουσα, υπό την επήρεια ποικίλων τιμωρητικών μεθοδεύσεων, ατένιζε τα πολύτροπα παιχνίδια, που είχαν τοποθετηθεί, δια το φόβο των καταστροφέων, σε δυσπρόσιτη θέση, δυνάμενα να προσεγγιστούν, μόνο υπό των νηπιακών βλεμμάτων.

Δημοτικά χρόνια στο 6ο: Ένας ευρηματικός κύριος, που δασκάλευε τα Πεμπτόπαιδα, αποτελούσε το κέντρο κύκλου, σχηματοποιημένου υπό των περίεργων μαθητών και περιέστρεφε, άνωθεν των κεφαλών τους, δοχείο, πλήρες ύδατος, προκειμένου να φυτέψει εις τ'άγουρα μυαλά, τη δύναμη της κεντρομόλου.

Γυμνασιακά χρόνια στο 6ο: Η σεβαστή μαθηματικός να τονίζει την κατάληξη, σχεδόν κάθε εγχειρήματος, με τις λέξεις "όπερ άτοπον". Η ταξιακή χορωδία είχε εκπαιδευθεί κάλλιστα και εν τη ακροάσει του "όπερ", έψαλε το "άτοπον", μ'ευδαίμονα νου, πλήρως ικανοποιημένο από τα τεκταινόμενα, υπό το ραβδί της αυτοκράτειρας πασών των αλγεβρικών θαυματοποιημάτων.

Λυκειακά χρόνια στο 1ο: Γ' λυκείου, ηρωϊκή κι ένδοξη γ' δέσμη, ώρα αργή, απογευματινή, καθ'ότι, λόγω έλλειψης υποτυπώδους έστω στέγης, τα σχολεία χτυπούσαν λειτουργικές διπλοβάρδιες (και επιζήσαμε μετά από την τελευταία ώρα της Τετάρτης με μαθηματικά και στον επόμενο τόνο, πρώτη ώρα της Πέμπτης με μαθηματικά). Ώρα λοιπόν μαθήματος Φιλοσοφίας, υπό τη σκέπη σεβαστής καθηγήτριας, μπροστά στην οποία συνήθως η γράφουσα τούτες τις λέξεις, τηρούσε πλήρη κι  άψογη ουδετερότητα. Κάποια στιγμή, ενώ όλα έβαιναν καλώς κι οι μαθητές φλέρταραν με το Μορφέα, η φιλοσοφημένη διδασκάλισσα γυρίζει κεφάλι κι αφήνει τη ματιά της να πέσει πάνω στην τότε μαθήτρια και νυν γράφουσα λέμε κι αναφωνεί δυο λέξεις, οι οποίες χαράχτηκαν ανεξίτηλα στα έγκατα του νου της πάλαι ποτέ 17χρονης: "Αναξαγόρας = Νους". Ποιος ξέρει, εκείνη η ιερή στιγμή, τι είδους σημάδια κουβαλούσε για την teenager, που, ας σημειωθεί, είχε απομείνει κοκκαλωμένη, να θωρεί την καθηγητική εικόνα, που εξέπεμπε εξ αριστερών της, τη θεία Αναξαγόρεια ουσία. Άραγε κρουόταν εκείνη την ώρα, η εναγώνια ύστερη αναζήτηση του νου, που θα στοίχειωνε πολλά επόμενα χρόνια, σε στυλ: Μα καλά, τι μυαλό κουβαλούσα κι έκανα αυτό κι εκείνο και τ'άλλο; Πού ήταν ο νους μου, την ώρα των σοβαρών μου αποφάσεων; Ακόμα και τώρα, έχω καθόλου μυαλό ή κοιμάμαι μακαρίως; Μήπως τα έχω χάσει κι έχω χρείαν διάφορων ιατρών;..κι άλλες παρόμοιες στοχαστικές ερωτήσεις, ρητορικού βεβαίως χαρακτήρα, εφόσον, ούσα "πανέξυπνη" κι ακατανόητη από τους πλείστους, όσους τυχερούς την αντάμωναν, είχε ήδη τις απαντήσεις στο τσεπάκι της, άσχετα αν τις ευδοκίμαζε ή τις δυστυχοποιούσε στο πυρ το εξώτερον. 

Πανεπιστημιακά χρόνια στο Ρέθυμνο: Μεγάλο χωρίο, τα έτη εκείνα, με τα συν και τα πλην που έχουν να επιδείξουν όλα τα χωρία, που σέβονται το σπαργανωμένο τους  εαυτό, αφυπνώμενο από μακάριο λήθαργο. Σε μάθημα άξιου πνευματικού τέκνου του J.Piaget κι ο όρος "συγκρητισμός" κολλάει, ως τελική ψηφίδα, στο μωσαϊκό του πανεκπαιδευτικού ταμπλό της τυχούσης, εν μέσω τόσης γνώσης, φοιτήτριας.

Όμως, κυρίαρχο, μνημειώδες εικονόλεξο, από το συνοθύλευμα των ετών εκείνων, προΐσταται το απομνημόνευμα των τηλεοπτικών ειδήσεων: Οι πύραυλοι Πέρσινγκ & Κρουζ, μικρού και μέσου βεληνεκούς κι η πορεία αυτών, μέσω βραχύβιων αλλά και μακροημερεύοντων συνέδριων, άνομων και παράνομων, πλην όμως χαιρόντων το σεβασμό έγκυρων ελίτ, οριζόντων τις μοίρες λαών και χωροταξικών πεδίων. 

Οι άλλες λέξεις δεν προκαλούσαν το ενδιαφέρον τόσο, όσο η μία και μοναδική, που είχε εμποτίσει το νου, με τη βαρύνουσά της ηχώ: το βεληνεκές! Προτού μεταφραστεί, θύμιζε βέλος, βλήμα, βελούδο, βαρέλι με δυσεύρετο πάτο, βέλασμα σε παράταση, βλέμμα με σεβαστό βάθος, δοχείο με βλαπτική ουσία, εκπομπή επικίνδυνων βολών, προς πάσαν κατεύθυνση κι άλλα θαυμαστά, τα οποία γεννούσαν οι πλείστες, ευλύγιστες νοήσεις.

Δε λαμβανόταν τότε υπ'όψιν, ότι οι αναζητήσεις για το βεληνεκές των πάντων όλων που θα γειτνίαζαν ή θα έγνεφαν από μακριά, (ανθρώπων, ιδεών, σκέψεων, τολμημάτων, μαχών, υποχωρήσεων, καταπαύσεων πυρών, ανακωχών, επίμονων συγκρούσεων, υποταγών κι αποκηρύξεων, ακραιφνών καταπατήσεων, λιποτακτικών επιστροφών, τρομακτικών εγχειρημάτων, απατηλών νοημάτων, αβάπτιστων συναισθημάτων και κατεπείγοντων καρδιοτονημάτων), όλες οι αρμόζουσες έρευνες και τα χρισμένα ιεραποστολικά βαδίσματα, θα είχαν άρρηκτη σχέση με τις φλόγες που φούντωναν και κατέκαιγαν τα σύμπαντα του εσώτερου κόσμου, πυρκαγιές που θα έσβηναν, εν τη γενέσει τους, πυρκαγιές που θα έλαμπαν, ως οδοδείκτες για τους τυχερούς, παράτολμους διαβάτες, πυρκαγιές που θα κατέβαζαν τις ασφάλειες και θα έσωζαν από βέβαιο πνιγμό, πυρκαγιές που θα μακέλευαν κεχριμπαρένιους χρόνους και θα μόρφιζαν ακατάλυτα τα όποια βαρυφορτωμένα ψεγάδια.

Πύρινοι κατακλυσμοί, που θα δικαίωναν, μ'απέριττη λάμψη, τη θέρμη της ψυχής που ορίστηκε να σημαδεύει ό,τι κι αν την αγγίζει, όποιον κι αν της συνομιλεί, όπου κι αν οδοιπορεί, όποτε κι αν κληθεί να δώσει το παρών ή να παραγγείλει το μήνυμα της απουσίας της.

Μακάριοι οι ψυχωμένοι με πύραυλους, ικανού βεληνεκούς, προς πάσαν κατεύθυνση, δια πάσαν ανάγκη, πλήρωση πασών των υπέρτερων επιθυμιών κι ήχηση δίκαιων σαλπισμάτων. 

       

Φεύγεις;

Έμεινες να σκοπεύεις στη φερέλπιδα θέση που όρισες κι ακούς, ως τρέμουσες ηχήσεις, τις φοβικές κρούσεις  των αντιμετρικών σου όντων που γελούν για την παράλογή σου πίστη, σε όσα είχες την ευκαιρία να ονειρευτείς;

Λιποψυχάς, αναλογιζόμενος τις αστοχίες που σε κύκλωσαν σε συρματοπλεγματικά μορφώματα, στα χρόνια που υποκλίθηκαν για να περάσεις; 

Ακούς τα εξωνημένα πατήματα της επέλασης των αντιπάλων σου κι αγανακτάς μπροστά σ'ένα ακόμα πειθήνιο, σοφά δομημένο, ορχηστρικό κάλεσμα επαναληπτικής κρούσης των βαρέων σου όπλων ακριβώς την γλυκερή στιγμή που το ονειρώδες μιας αδοκίμαστης και σιγουρεμένης ζωής εξυφαίνεται τόσο σιμά σου; 

Στέκεσαι εκεί όπου τα περίγυρα στερεώματα σε αποδιώχνουν υψώνοντάς σου περιγελαστικές σημάνσεις και δοκιμάζοντας σήμαντρα επιστροφής σε γνώριμα πεδία κοχλάζοντα ρυπαίνουσες αλλά οικτρά μαγνητικές αναθυμιάσεις;

Εμπλέκεσαι, ως αρνητικός διαχειριστής μιας πολυτροπικής ελπίδας, σε υπολογιστικούς συλλογισμούς καταμέτρησης των ανυπήρετων, ελευθέριών σου χρόνων μέχρι της ύστατης εκπνοής των πολλαπλασιαστικών σου πειραμάτων;

Νιώθεις έτοιμος να υποκλιθείς στα νομοτελειακά κελεύσματα των απομειναριών που λιμνάζουν εγκιβωτισμένα κάτω από τους ορισμούς μιας ευσυγκίνητης παλίρροιας;

Είσαι ακόμη στην υπηρεσία όσων δέχτηκαν τους αλλοτινούς, παράδοξα ευνόητούς σου όρκους και νιώθεις συχνά λανθάνων παρατηρητής ευκέραστων επαίνων μετά δυσερμήνευτου περιτυλίγματος;

Φοβάσαι να εισέλθεις σε αδυσώπητα πεδία και να οριστείς ανάμεσα στα σημεία, που κυμαίνονται σε όσα μαρτύρια σε παραστέκουν, στην πορεία των κοσμικών σου επιλογών; 

Ήρθες μπροστά στην κούφια ώρα της εύλογης κατάθεσης της βαρυφορτωμένης σου αρματωσιάς, της αποποίησης των πολυκαιρισμένων σου οπλικών συστάσεων, της αφαίρεσης των υπερκερασμένων σου και παραδόξως ευδοκίμαστων αμυντικών σου πανοπλιών, της απέκδυσης της πολυχτυπημένης σου κι ανείπωτης στην υπεροχή της προσωπίδας, της υπόκλισης, ενώπιον εννόμως υφιστάμενου δικαστηρίου, στα όσα ασμένως διακονούν τόσοι πρόθυμοι υπηρέτες, παραδεχόμενοι απλώς την παύση των λειτουργικών τους ψυχωμάτων;

Σχεδιάζεις τα πολυμερώς υπολογιστικά σου βήματα, μπροστά σε τυχαίες εκρήξεις που ανενδοίαστα σε προϊδεάζουν για επικείμενες συμφορές, χωρίς να παρασταθείς σε μια, υπερβαίνουσα τη λογική, συγκυρία που σε αναμετρά για να σε χαριτώσει με όσα κομμάτια θεϊκής λάβας σου έχουν ακριβοδίκαια καταμετρηθεί;

Στέκεσαι, ως διακεκριμένος κριτής, να διαφυλάξεις τις δικές σου Θερμοπύλες, δίχως την δύστοκη εξόλκηση όσων σε ανάθρεψαν, δίχως την αλόγιστη, καταφατική υποτέλειά σου μπροστά σε ανίερες συμμαχίες όσων τόλμησαν να υποσκάψουν την ακέραιά σου ιερή ολότητα, δίχως την οπισθοδρόμηση σε τόσες ενθυμήσεις που παλεύουν για ένα στασίδι του νου σου, μιαν άκρη να ριζωθούν για να σε κυριεύσουν καθ'ολοκληρία..για να τους δοθεί επιτέλους η ευκαιρία να σ'αποτιμήσουν, ως σπασμένο βέλος, στην ελεεινή φαρέτρα που σέρνουν στα μετόπισθεν..για να τους δοθεί το έναυσμα που περιμένουν για να κατατάξουν την ψυχή σου στο ζοφερό τέλος των ζώντων σου σκέψεων...κι εμμένεις να μάχεσαι, ως εξειδικευμένος εργάτης, για το άξιο της ύπαρξής σου;

Μην αφήνεσαι να περιζωστείς με εύκαιρα κι αλύτρωτα δεσμά.. γιατί στέργουν οι θύμησες δίπλα σου, ενυπάρχουν, ως ευδοκίμαστοι σωματοφύλακες, οι παιγνιώδεις σου μνήμες..που πάλλονται μέσα στις τυπωμένες μορφές των γονικών σου..μέσα στην ευδιάκριτη ηχώ των λόγων τους..μέσα στην ευκρινή εικόνα των πράξεών τους..ό,τι χρώμα κι αν διαθέτουν..ό,τι μουσικό φθόγγο κι αν εκφέρουν..ακόμα σου ανάβουν το καντήλι οι ακρίτες σου για να σημάνουν το δρόμο που επείγεσαι να χαράξεις..έστω κι αν χαλκεύονται στιγμές όπου η πολυεπίπεδη έλλειψή τους φωνάζει παράκαιρα, ακόμα κι έτσι..έστω κι αν οι μεταγνωστικές, αδήριτες επιλογές τους έχουν υποσκάψει άφωνες ώρες στην ψυχή σου..επιμένουν και στέκονται κι άλλοι πολυτίμητοι φάροι περιχαρείς παντού γύρω σου και δωρίζουν το φως τους..αρκεί να στρέψεις τα μάτια προς εκεί..αρκεί μονάχα να τιμήσεις, ως πιστός διάκονος, το διακύβευμα, που προτάσσουν οι συγκυρίες..αρκεί να ανασύρεις, ως αποκαλυπτικός ιππότης, όλες τις ευμενείς προσλαμβάνουσες, που σε βάφτισαν στα νερά τους..αρκεί να μη φύγεις...

Teenager.. για λίγες ακόμη ώρες..

Είσαι στην καλύτερή σου στιγμή..

..ακροζυγιάζεσαι σαν αετόπουλο που επείγεται να χτυπηθεί με τους καιρούς..μόνο που δεν το μεταλαμβάνει ακόμη..

..παίζεις χαλαρά, σα να μη νοιάζεσαι για βαθμό πρόκρισης..

..κι ελπίζεις σε ισοζύγιασμα του αντίπαλου ώστε να ηχήσει το σφύριγμα για λίγη ακόμα παράταση στο ρελαντί..γιατί πού να τρέχεις τώρα σ'άλλη κατηγορία..δε σε νοιάζει αν έχεις όλα τα προγνωστικά με το μέρος σου..να πάνε στο μέρος άλλου να στοιχηματίσουν..

Η mother σου φωνάζει ότι ήγγικεν η ώρα του απογαλακτισμού..και πολύ κράτησε..έλεος..η φωλιά δε σε χωράει πλέον..κι αυτή ναι, το αναγνωρίζει ότι, ως σεσημασμένη δράστης της αναβολής, διάγει το βίο της, αλλά έλεος ρε παιδάκι μου, για όλα υπάρχει και μια τελεία.

Ζητάς να σε πάνε εδώ κι εκεί..να έρθουν πίσω να σε φέρουν σπίτι..(σιγά ρε μην κάθομαι σαν ηλίθιος να περιμένω μια ώρα στη στάση)..να σου δώσουν το κλειδί του αυτοκινήτου...-τι στο καλό βιάστηκες να πάρεις το δίπλωμα, ε;

...να σου δώσουν λεφτά (άντε και τελείωνε ρε, πολύ θα παρακαλάμε;) γιατί άλλοι παίρνουν χιλιάρικο μηνιαίως ενώ εσύ σπανίως ζητάς...

..ακούς μια επαναλαμβανόμενη επωδό, άδουσα το χορό της ευρέσεως εργασίας, όπως πολλοί στην ηλικία σου, που μένουν και μόνοι και δουλεύουν κι είναι και φοιτητές..(ωϊμέ)

..ενώ εσύ τονίζεις ότι η δουλειά σου είναι να είσαι καθαρός και ξάστερος φοιτητής..τι θες κι ανακατεύεις δουλειές κι άλλα τώρα..εξάλλου δουλειές δεν υπάρχουν λέει..οι γονείς να είστε καλά...(Παναγία μου βοήθησέ μας, εμάς κι όλο τον κόσμο, ψάλλεις, εσύ η mother ξαναλέμε, στο διάλειμμα του εξάψαλμου που καθημερινώς εξαπολύεις στ'αφτιά του τυχερού τέκνου...) ...που άλλοι λέει ήθελαν να τον έχουν..κι εσύ που τον γέννησες, δεν τον εκτιμάς..κι ούτε κατά διάνοια αναγνωρίζεις την αξία του...

..κι αλλού θα πρέπει να ζητήσει στέγη και τροφή..λέει..

...κι εσύ η γνωστή mother κάνεις τάμα να βρεθεί τόπος κατάλληλος για την πάρτη του, να δει αυτός πόσα απίδια βάζει ο σάκκος..

..κι ακούς που σε καλεί να τυλίξεις λέει στο αλουμινόχαρτο κάτι μπιφτεκάκια γιατί ούτε που ξέρει κι ούτε που προλαβαίνει..επείγεται να ετοιμαστεί να πάει στο πρόσωπο που τα'χουνε λέει..

..κι εσύ mother again, μπουρινιασμένη για το έρεβος της άγνοιας που τον διακατέχει -φταις κι εσύ όμως που μια ζωή του τα παρέχεις όλα έτοιμα, προτού ακόμα τα ζητήσει το καλομαθημένο σου- φωνάζεις να πάει να φτιάξει όλα μόνος του, ολόκληρος γάιδαρος πια..

..και τι σημαίνει, ρωτάς as mother φωναχτά, "τα'χετε;" ενώ αυτός βγάζει σήματα καπνού από τ'αφτιά, να σταματήσεις επιτέλους ν'ανακατεύεσαι..κι όχι αγοράκι μου, αφού επιμένεις να μένεις με τους γονείς σου, έτσι θα ρωτάω και θα δίνεις λογαριασμό κι αν σου αρέσει..αλλιώς να φύγεις, να πας αλλού..

...και δε μου απάντησες στην ερώτησή μου..τι εννοείς με τη λέξη "τα'χετε" ..χτυπά μωρέ η καρδιά κανενός σας; -χτυπιέσαι εσύ η τυχερή σε μια ακόμα επαναληπτική  mother's version να πάρεις απάντηση- ..κι ακούς γέλια  κι ερωτήσεις "Μα τι ποίημα είναι αυτό που λες, πάει τρελάθηκες ρε μάνα τελείως μιλάμε..."

Ναι ρε, τρελαίνομαι που'χετε κάνει και τον έρωτα μια απλή διεκπεραίωση..σα να πηγαίνετε στην εφορία ένα πράγμα..

Καλά, άσε..κι εκεί θα πας..κι αλλού θα βαδίσεις..

..μόνο πρόσεχε και να θυμάσαι ότι σ'αγαπώ ρε...

  

"...και φέρε και γλυκό κρασί..."

"...να πιουν τα παλληκάρια 

τέσσερα-πέντε γράμματα 

που τα'χει η περιστέρα 

ανοίξετε την πόρτα σας να πούμε καλησπέρα!"

https://youtu.be/rwfo0Zl3Kwo

  

 

Χορεύετε;

Αν πει κάποιος ότι δεν γουστάρει ή ντρέπεται ή δε βολεύεται βρε αδελφέ να χορεύει, ok, πάσο..

Παράλογο βέβαια, αφού οι παλμοί χτυπάνε δίχως ανάπαυλα (χωρίς στο ελάχιστο να διανοούνται την άσκηση του πανεργατικού δικαιώματος στο οκτάωρο ή έστω στο 4ωρο της οριζοντίωσης, εκτός κι αν ηχήσει το γνωστό κάλεσμα) με ρυθμό, κάτι σαν 1-1-1-1 ή 1-3-2-4 ή 1-3-5-4 ή  κάτι που μοιάζει τέλος πάντων σαν απόρροια μελέτης ευφάνταστου προπονητή, με Ρεχαγκελιανό απωθημένο.

Αχ, ναι..όσοι θυμόμαστε τι ζήσαμε και πώς αντέξαμε τον απάλευτο πόλεμο των σφυγμών μας, το σωτήριο έτος 2004 εκείνο τον Ιούνη, χωρίς πάλι να καθυποτασσόμαστε από τα επερχόμενα σύννεφα που σίγουρα λέει είχαν άλλο ουρανό να μετοικήσουν, είμαστε outsiders μιας μοίρας, ιέρειας ανελέητης χιουμοριστικής θεότητας.

Δεν υπάρχει ζωή που δεν διακινείται σύμφωνα με τις χορευτικές επιταγές κάποιου εξειδικευμένου χορογράφου.. Δεν υφίσταται ζωή που να συμβαίνει χωρίς να παρασυρθεί από φθόγγους που εκρήγνυνται εν τη γεννέσει τους, εξ'αρχής καταδικασμένοι στην ανυπαρξία ενώ πρόλαβαν να ηχήσουν την ανήκουστη πρωτόλεια φωνή τους στην ψυχή που είναι ζώσα ακόμα, επειδή μπορεί να τους αφομοιώσει, δίνοντάς τους υφή, ουσία και λόγο μέσα στα συμπλέγματά της. 

Κάπως έτσι μειδιάς γιατί βλέπεις αυτές τις μέρες τον Γιάννη, υπολοχαγό εντός στρατόπεδου, στριμωγμένου σ'επταετιακές συρματοπλέξεις, απλωμένου σε ακάλυπτη αχίλλειο συνοριακής αναφοράς, αποτυπωμένου σ'ομιχλώδες καμβά, ζαλισμένου από την ανάσα τόσων ψυχών, ανεμαζωμένων απ'όλες τις πατριδογνωστικές άκρες.

..και μέσα στο γκριζώδες ζελέ  που σε καλύπτει, πιάνεται στην άκρη του ματιού σου, μια ζεστή παρουσία που χτυπάει σαν ψάρι μακριά από το νερό του...κι αναρωτιέσαι γιατί δεν τρέχει να πέσει μέσα στον αγαπημένο του ζώντα χώρο..μόνο κάθεται περίλυπη στην άκρη του κρεβατιού και δεν έχει το κουράγιο να σηκώσει το χέρι της, να πάρει μια ρόμπα να φορέσει, μέσα στο ενυδρείο-παλατάκι που την έχει τοποθετημένο ο νυμφίος της παλαιών πατρών εκλογής της, μόνο καλεί την παραμάνα να της δώσει ανά χείρας την πρωϊνή της περιβολή.

Έλεος μωρέ! σκέφτεσαι αλλά συγχρόνως κουνάς κι εσύ περίλυπη την κεφαλή σου γιατί αποδέχεσαι ότι η σινεμαδίστικη καμπάνα χτυπά για πολύ κόσμο που υποφέρει τοιουτοτρόπως χωρίς να ορέγεται ή ν'αποτολμά να κουνήσει όχι δάχτυλο αλλά ούτε βλεφαρίδα επί του πρακτέου, τουτέστιν να σηκωθεί βρε παιδί μου να βαρέσει καμιά προσοχή, την ώρα της ανάκρουσης του δικού του εθνικού.

Τουλάχιστον ευγνωμονείς την τύχη, αυτή τη δική σου, ειδική τύχη που σ'έχει καθίσει στην γνωστή πολυθρόνα, ανάμεσα σε τόσα βιβλία, που σε αναμένουν να τα καταβροχθίσεις κι εσύ τους απιστείς..να, για λίγο ώσπου να τελειώσει το Τανγκό των Χριστουγέννων που δεν έχεις δει μέχρι κι απόψε..ε, πού να προλάβεις, με τόσες αναβολές που σε χτυπούν "βολή κατά βολή", όπως θυμάσαι από τις στρατωνικές εξιστορήσεις τόσων και τόσων.

Κανείς δε σ'ενοχλεί..όλοι έχουν αποσυρθεί κι είσαι μόνη σου, στο μισοσκόταδο, νιώθοντας λαθραίος οικόσιτος και ζεις κι εσύ τα πάθη των ηρώων..συμπάσχεις και χτυποκαρδείς σα να βρίσκεσαι στρατωνισμένη κι εσύ, εκεί μαζί τους κι ανατριχιάζεις γιατί νιώθεις την υγρασία να κεντά σταυροβελονιά στα κοκκαλάκια σου..

..και πάνω στην ώρα που επιτέλους η ηρωΐδα ακουμπά στα χέρια του Γιάννη κι αφήνεται να παρασυρθεί από τα βήματα, που με τόσο θράσος και τόλμη έμαθε αυτός, για μεγάλη της χάρη και τεντώνεις τ'αφτάκια σου, για ν'ακούσεις τα θεία λόγια που θα της πει..

..ακούς μια αγριοφωνάρα, που παιανίζει το γνωστό άσμα: Ρε συ, τι θα φάμε; κι ακούς χτυπήματα πιάτων κι ανοιγοκλεισίματα ντουλαπιών κι άλλους αναίσχυντους ήχους, που εισβάλλουν σαν κομάντος στο ονειρώδες σκηνικό του χορού και σ'εμποδίζουν ν'ακούσεις τις λέξεις, που απελευθερώνονται από το στόμα του ερωτευμένου και εισβάλλουν, χωρίς καν πρώτη σκέψη, στ'αφτιά της αφέντρας των λογισμών του.

Χριστέ μου..μα γιατί μου έλαχε αυτό απόψε; να μη μπορώ να χορέψω  κι εγώ, συνεπαρμένη από τα τόσα θεία λόγια που ηχούν επί της οθόνης; ποιος μ'έχει καταραστεί με τόσο αδάκρυτο ραβδάκι; Καλέ, φύγετε από δω κι ας σταματήσουν οι πάντες ανέραστοι ήχοι..

Αχ, κοίτα τον υπολοχαγό που στέκεται τώρα έξω και γελάει..και σου δωρίζει αφειδώς τα μάτια του να σε μαγνητίσουν άλλη μια φορά..γιατί ναι, κατάφερε να μιλήσει όπως ακριβώς σχεδίαζε στη διακεκριμένη του αγάπη..σ'αυτή που ξεχώρισε και στόλισε με τα χτυποκάρδια του, τόσες νύχτες έξω από την πόρτα της, φυσώντας τους καπνούς του έρωτά του..

Γιάννη, σ'αγαπάμε τόσο, μα τόσο πολύ..

Τι έμαθες σήμερα;

Τι μπορεί να μάθεις παρακολουθώντας ή ακόμα καλύτερα ως ενεργά εμπλεκόμενος κι επίμονος κηπουρός, σ'ένα κήπο φθινόπωρο-άνοιξη; (γιατί το δίπτυχο χειμώνα-καλοκαίρι έχει πολυφορεθεί και είναι τρε μπανάλ πλέον..)
Αν είσαι καλός μαθητής και παίρνεις όπως λένε τα γράμματα, μπορείς να σαρώσεις τ'αριστεία και να γυροφέρνεις σα χαμένος μπροστά στο άπειρο των επιλογών, που σου σερβίρονται σε δείπνο οχτακοσίων αστέρων, με δημιουργικούς σεφ στα πρόθυρα της πλήρους διάλυσης και ν'αγγίζεις με τη μύτη σου το διάστημα, ως το καμάρι του εκάστοτε συλλόγου διδασκόντων..
Αν πάλι γεννήθηκες έξυπνος μεν, αλλά υμνολογείς τον ακάθιστο και είσαι, εκ του φυσικού σου, υπερβολικά ανίκανος να συγκεντρωθείς, ή σ'άλλο ακόμα πιο δυσπρόσιτο, μεγάλου βαθμού δυσκολίας ακόμα και για Εβερεστιανούς ορειβάτες, επίπεδο, είσαι η σπαρταριστή απόδειξη ότι τελικά υπάρχει ζωή ακόμα κι όταν αυτή αναβάλλεται κατ'εξακολούθηση, πάλι καλά θα τα πας..απλώς θα βασανίσεις πολύ κόσμο που θα παρασύρεις στο διάβα σου, σαν αστροπελέκι που είσαι, χώρια την προσωπική σου πάλη με τα κύματα-σιγουράκι που έχεις εξασφαλισμένο ότι θα σου έρθουν στην ασφαλιστική που πληρώνει, πριν ακόμα συμβεί το μοιραίο..
Εκεί φυσικά που θα υποκλιθείς και θα χειροκροτήσεις τόσο ως ηθοποιός του όποιου θεάτρου τέχνης θεωρείς ότι ηγείσαι όσο κι ως αχόρταγος θεατής που θα απαιτήσεις το replay μ'ένα ακόμα μπιζάρισμα, είναι η σκηνή όπου αντιλαμβάνεσαι τη μάχη που διαδραματίζεται μέσα στα χόρτα..ανάμεσα στα λουλούδια και τα δεντράκια..εκεί δίπλα στα πεταρίσματα των εντόμων...την ώρα που τρέχει το νεράκι και δροσίζει το πράσινο σύμπαν..το συνεχές bras de fer μεταξύ τόσων υπάρξεων, που επείγονται να υποσκελίσουν και να καπελώσουν, όποιον τυγχάνει δίπλα τους..να παραμερίσουν ό,τι τους κρύβει τον ήλιο και να βγουν σε πρώτο πλάνο για να πρωταγωνιστήσουν επιτέλους σε όλες τις σκηνές μιας πολύ αβανταδόρικης ταινίας, που τρέχει καρφί για βραβεία και νούμερα ως αδιανόητο blockbuster..
..κι έτσι θα στέκεις και θα χαζεύεις ως άεργος παρατηρητής των ηνωμένων εθνών, τον κήπο των ονείρων σου ή θα εισβάλλεις επιτέλους εντός πεδίου και θα αποκαθαρίσεις ζιζάνια κι άλλα επικινδύνως πετούμενα μαλακιόπτερα και θα εκδιώξεις έρποντα τρωκτικά, που μόνο βρωμίζουν κι οδηγούν το ονειρώδες σκηνικό σου στην πλήρη αποσάθρωση και διάλυση, μετά φόβου θεού και κηπουρού;

Αγαπημένοι μου συνάδελφοι...

• Πώς θα πηγαίνουμε στο χωριό; Θα μας παίρνεις με το αυτοκίνητο;
• Ναι ρε συ..εννοείται..θα οργανωθούμε..έννοια σου
• Να κανονίσουμε τη συμμετοχή μας...
• ok..no problem...
• Τόσα χιλιόμετρα, δε βγαίνουν να οδηγεί ένας κάθε μέρα.. 
• Να δούμε και τι θα πληρώνουμε..ή να βάζουμε μια μέρα το δικό μου αυτοκίνητο, μια το δικό σου και μια εσύ το δικό σου..
• Μάλλον..πάντως μέχρι τις Καμάρες δε με βλέπω να τη βγάζω καθαρή έστω μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη (ναι, αλλά μέχρι του αγ.Δημητρίου εκεί έτρεχες..και πρόλαβες κι ένα τραπέζωμα των κατοίκων που ακόμα το θυμάσαι...αχ, ναι..και πόσα άλλα στο Τσιφούτ Καστέλι ρε συ..ξέχασες;) 
• Παναγία μου, 2 ώρες στους δρόμους..τα κοκκαλάκια μου θ'αφήσω..αμαρτία..
•  Να δεις..νομίζω ότι δεν οδηγώ..και το αμάξι πάει μόνο του...κι ειδικά τώρα με τη ζέστη..
• Πρόσεχε ρε συ.. πώς παίρνεις έτσι τις στροφές;..τρελάθηκες;.. 
• Μην τρέχεις έτσι!!!! Ορφανό θ'αφήσω το παιδί μου εξαιτίας σου!
• Δε μου λες; θες να κατέβεις εδώ ακριβώς και να γυρίσεις με ωτοστόπ να τελειώνουμε επιτέλους; άντε πια..! 
• Δε φτάνει που σηκώνομαι αξημέρωτα..μέχρι να φτάσω στο σχολειό, κάνω το σταυρό μου που δε σκοτώθηκα και μόλις μπω στην τάξη, νιώθω σα ζόμπι..πω, πω, πού βρέθηκα να τρέχω..
• Μα γιατί δε σκέφτεσαι πώς κατάφερες να διοριστείς, με τόσες δυσκολίες, μόνο γκρινιάζεις κι από πάνω; Ξέχασες τι πέρασες;
• Μ'έχεις ικανή να ξεχάσω; Εμένα; Όχι φυσικά..και δοξολογώ τον καλό θεό..και τα μικρά με τρελαίνουν και μου αρέσει το σχολείο κι οι άνθρωποι κι όλα..αλλά να φοβάμαι ότι θα με φάνε οι δρόμοι...και θα πάω άδικα...
• Δε μου λες...έφυγες μόνη σου χωρίς να μας ειδοποιήσεις και περιμέναμε τόση ώρα στο δρόμο;
• Ωχ..αφήστε ρε παιδιά..έτρεχα να προλάβω σαν τρελή γιατί ήμουν άυπνη..όλο το βράδυ..το μικρό είχε πυρετό και έφυγα πανικόβλητη..κι ούτε που πρόλαβα να σας ειδοποιήσω..καλά..δεν έγινε και τίποτα..να..δεν περιμένατε πολύ..έτσι κι αλλιώς με το δικό σας αυτοκίνητο θα πηγαίναμε.. 
• Καλά..έχε χάρη που τα βρίσκουμε και περνάμε καλά γενικά..κι είσαι ξηγημένη...αλλά πρόσεχε..εδώ υπάρχουν και κανόνες..
• Είστε οι πιο καλοί συνάδελφοι πραγματικά...  
• Άντε..την Παρασκευή θα πάμε με το σχόλασμα να φάμε καμιά μπριζόλα..συμφωνείς;
• Ό,τι πείτε..τέλεια...Μα τι είναι οι πιατέλες στο γραφείο;
•  Κέρασμα των γονιών του Μάνου..και τ'άλλα ειναι από τη Κατερίνα της τρίτης τάξης...
• Χριστέ μου..τι καλοί άνθρωποι...
• Μα καλά, πότε θα πλησιάσεις στο Ηράκλειο εσύ;  
• Μόνο ο Θεός γνωρίζει...
• Μα πιάνεις θέση ολοήμερου στην πόλη και τρέχεις ακόμη στο χωριό; 
• Μα αφού περιμένω την αναπληρώτρια να έρθει..
• Καλά..και πότε θα έρθει στην άκρα του κόσμου που είναι το σχολειό σου; Καλά Χριστούγεννα!
• Άσε..και μου τηλεφωνούν από το άλλο σχολειό και λένε ότι φωνάζουν οι γονείς που ολοήμερο δήλωσαν κι ολοήμερο δε βλέπουν..τι κατάσταση λέει είναι αυτή...
• Τι καταπληκτικό κήπο έχετε φτιάξει με τα παιδιά...συγχαρητήρια!!
• Σήμερα την ώρα που οδηγούσα και πήγαινα στο σχολειό, κοιμήθηκα σε μια ευθεία και πάλι καλά να λες που ξύπνησα γιατί οι ρόδες ακούμπισαν σε κάτι χαλίκια..αλλιώς..τώρα το μνημόσυνό μου θα κάνατε..
• Τα έμαθες για μια συνάδελφο που σκοτώθηκε προχτές στο δρόμο για Μεσαρά; 
• Παναγία μου, πού τρέχουμε τόσοι συνάδελφοι...
• Πάει το αμάξι..καλά πώς τράκαρες; και το αμάξι κλαις; γιατί δε κάνεις το σταυρό σου που δεν σκοτώθηκες ή δεν σκότωσες κάποιον;
• Να..μου έφυγε το αμάξι στη στροφή και πετάχτηκε απέναντι..και μετά γύρισε από κει που ερχόμουν..και μετά..έκανα το σταυρό μου ρε συ..τι άλλο;..και με είχε πιάσει μια τρεμούλα..
• Ήρθε ο προϊστάμενος στο σχολειό στα ξαφνικά..ήθελε να μας πει να προσέχουμε στο δρόμο μην σκοτωθούμε..δεν πειράζει αν κάποια στιγμή καθυστερήσουμε..κάτι μπορεί να τύχει..προσέχετε παιδιά μου, μας τόνιζε..(αχ, κύριε Μανώλη του πάλαι ποτέ 4ου γραφείου..όπου και ν'αρμενίζεις, να'σαι καλά για το μέλι που στάλαζες στην ψυχή μας).
• Καλωσόρισες..καλή χρονιά..πρώτη σου φορά μέσα στην πόλη;
• Καλώς σας βρήκα κορίτσια...τέλειος ο καφές σας! 
• Πρώτη φορά μας άνοιξαν ολοήμερο τμήμα..ξέρεις κι άλλες χρονιές είχαμε αιτήσεις γονέων αλλά λέγαμε πού να τρέχουμε..υποδομές καθόλου..και τελείως άλλο πρόγραμμα...κι έτσι τ'αφήναμε...
• Μάλιστα....
• Πού να δεις που καθόμουν και καθάριζα όλο το σχολειό μόνη μου..οι άλλες δεν ενδιαφέρονταν..κοίταζαν τα εύκολα..είχαν όλο δικαιολογίες...
• Δεν πειράζει..ο καθένας κάνει όπως μπορεί..ας βοηθάμε όσο γίνεται...
• Τι ωραίο σχολείο που έχετε φτιάξει εδώ πέρα!!!
• Πολλές ανακοινώσεις κι εγκύκλιοι έχουν έρθει..κάθισε τώρα και διάβαζε..να δούμε τι θα πρωτοκάνουμε..
• Μα δε μου λες; Κάθε μέρα θα έρχεσαι καθυστερημένη; Θέλω να φεύγω ακριβώς στην ώρα μου!
• Αχ, έχεις απόλυτο δίκιο..κάτι κάνω μέχρι την τελευταία στιγμή κι αργώ λίγο..ωχ..ωχ...
• Πήρες τηλέφωνο για τον υδραυλικό;
• Θα πάρω..
• Πήρες τηλέφωνο για τον ηλεκτρολόγο;  
• Πήρα από το σπίτι μου τόσα τηλέφωνα..
• ..και για τον αλουμινά πήρες;
• Αχ, το ξέχασα...
• Στο βιβλιοπωλείο θα παραγγείλουμε τελικά; 
• Ωχ, παναγία μου...
• Τόσον καιρό έχει χαλάσει ο εξαεριστήρας στην τουαλέτα των παιδιών κι ακόμα να πάρεις καινούριο;
• Είχα δώσει παραγγελία αλλά δεν τον έφεραν ακόμη...και μετά το άφησα στην άκρη..συγνώμη..τι να πρωτοκάνω;
• Το πρωτόκολλο δεν το έχεις ενημερώσει από...πότε; 
• Το βιβλίο πράξεων φέρε να γράψουμε το πρακτικό για την εκδρομή..πού το έχεις βάλει;
• Μα πού πήγε; Αφού εδώ το είχα μπροστά μου..
• Τέλεια δουλειά συναδέλφισσα...Μπράβο σας!! 
• Ευχαριστούμε πολύ!
• Τι θα κάνουμε για το Πολυτεχνείο;
• Τι θα φτιάξουμε για τα Χριστούγεννα;
• Θα κάνουμε και γιορτή ή όχι;
• Καλύτερα να μην δίνουμε πολλές φωτοτυπίες..κι έτοιμα πατρόν..
• Ναι..αλλά το αποτέλεσμα δε βγαίνει τόσο ωραίο πάντα..
• Κοίτα..σημασία δεν έχει περισσότερο η δουλειά των παιδιών;..κι εγώ παρασύρομαι συχνά..αλλά καιρός μας να ξεφύγουμε από τα παλιά...
• Έχεις κι εσύ δίκιο...
• Μα πόσο τυχεροί είμαστε που κληρωθήκαμε για το σεμινάριο στις ΤΠΕ...!!! και τι φοβερή ομάδα είχαμε!!!!
• Άσε..τέτοια τύχη ούτε στον παπά να την ομολογήσεις!
• Ξέχασες να μ'ενημερώσεις για το σεμινάριο..Πάλι καλά που το έμαθα από το άλλο σχολειό..
• Μα θα σας το έλεγα μέχρι την Παρασκευή..έχουμε μέρες..
• Ναι, αλλά εγώ με τα μικρά πρέπει να το ξέρω από νωρίς..
• Ναι..με συγχωρείς..
• Μα έχω πει ότι θα σας τα στέλνω στο ταχυδρομείο σας..
• Καλά..υπάρχουν και στη σελίδα της διεύθυνσης.
• Εγώ θέλω να πάρω το συγκεκριμένο τμήμα κι όχι το άλλο..
• Ναι..αλλά το προτιμώ εγώ γιατί δε βολεύομαι αλλιώς!
• Μα τελευταία δεν ήρθε; Γιατί να διαλέξει πρώτη;
• Δες..έχει τρία μικρά παιδιά..
• Εντάξει..σωστά...
• Μην κάνεις ακριβώς τα ίδια με μένα..αφού θα τα δει κι η σύμβουλός μας...
• Κρίμα ρε παιδί μου..μα δεν είχα διάθεση να σας αντιγράψω..και πάνω που χαιρόμουν τόσο πολύ που είμαστε πέντε συνάδελφοι φέτος κι είχαμε τόσες πολλές ιδέες... 
• Σου ζητάω ειλικρινά συγνώμη..
• Μα γιατί βρε παιδί μου άφησες και σου φόρτωσαν τόση μεγάλη περιοχή για τις εγγραφές κι οι άλλες έχουν λιγότερα παιδιά;
• Μα γιατί μιλάς τόσο πολύ στους γονείς..δεν χρειάζεται..
• Μα γιατί δε φτιάχνουμε αυτό κι αυτό και το άλλο στο σχολειό; Αλλού έχουν φτιάξει τόσα πολλά..
• Μα γιατί δεν αναλαμβάνεις προϊστάμενη να τα φτιάχνεις όλα όπως πρέπει;
• Κουράστηκα με τόσα παιδιά το πρωί...εσύ το μεσημέρι έχεις λιγότερα.. 
• Ναι..αλλά εσύ το διάλεξες έτσι...πες μου τι άλλο θέλεις να σε βοηθήσω...
• Μπράβο σου συνάδελφε..υπέροχη ιδέα!!!
• Μα δε λέτε καλημέρα βρε παιδί μου;..Δεν είναι σωστό..προσπαθήστε να τα βρείτε...
• Καλά..ερχόμαστε, φεύγουμε.. δε μιλιόμαστε..Πόση υπομονή να κάνω πια;
• Μα άνθρωποι είμαστε...όλοι μας έχουμε τ'αδύνατα σημεία μας..όλοι μας χρειαζόμαστε μια συγνώμη..μια υποστήριξη..μια συμπαράσταση..ένα χτύπημα στον ώμο..για να προχωρήσουμε μπροστά..
• Δες..ασκούμε το καλύτερο επάγγελμα..λειτούργημα πραγματικό...λάμπουμε σαν αστέρια γιατί έχουμε τόσες ψυχές καινούριες κι αλάβωτες στα χέρια μας...που μας βοηθούν να θεραπεύσουμε τις όποιες πληγές κουβαλάμε και να βγούμε πολύ μπροστά..σαν αθλητές με προοπτική να πάμε για μετάλλιο..Δε λέω..δύσκολο αγώνα έχουμε να κερδίσουμε...αλλά έχουμε και τέτοια ψυχή..όλοι μας..αρκεί να την ανακαλύψουμε..και να της δώσουμε φτερά...να πετάξει προς τα εκεί που ορέγεται..στ'αληθινά...
• Ναι..όπως λέει και το τραγούδι "Στάσου λιγάκι μη μιλάς, άσε τον χτύπο της καρδιάς να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί"...
• ...και θυμήσου ότι όλα τα γλυκόπικρα μαζί θα τα κεραστούμε..σαν ένα υπέροχο κυδωνάκι γλυκό που δίνει τόση χαρά όταν μοιράζεται..
• Μα τι να σου πω που έφαγες όλο το βάζο!!..Μα καλά..ίσα που πρόλαβαν να δοκιμάσουν τα παιδιά από λίγο!
• Ωχ..παρασύρθηκα..(επειδή ήμουν στη μεσημεριανή βάρδια - του τέως ολοήμερου και νυν προαιρετικού)...και κάθε μέρα έτρωγα από λίγο..Συγνώμη ρε παιδιά..(αληθινό περιστατικό, όπως κι όλα τα υπόλοιπα φυσικά)
• Μα καλά...πόσα συγνώμη θα πεις πια;
• Χμ..όσα αντέχετε αγαπημένοι μου συνάδελφοι...για όσο με αντέχετε..