Ε, σκέψου και λίγο....

Τι να σκεφτώ για κάποιους ανθρώπους που χαριτώνουν τη ζωή μας; 

..έτσι απλά χωρίς αλαλαγμούς, χωρίς κρούσεις σημάντρων, χωρίς υπογραφές συμφωνητικών κι έτερων επίσημων εγγράφων...

..χωρίς απαιτήσεις τυπωμένες σε μίζερα κατάστιχα που κουβαλούν και τα ξετυλίγουν με την εμφάνιση όποιας ευκαιρίας...

..χωρίς να φορούν την απεχθή μάσκα της παντογνωσίας..χωρίς να πέφτουν στην παγίδα της λήθης των χαμένων μας αγώνων...

...χωρίς να ζητούν ευνοϊκή μεταχείριση ενώ τη δικαιούνται αυτεπάγγελτα...

..και δροσίζουν τη ματιά μας και δυναμώνουν τη ψυχή μας, με την απλή τους παρουσία..σαν αυτό το μικρό φυτό..που το δώρισαν πριν 5 χρόνια..και στέκει στην ίδια ανάλλαχτη θέση, σχεδόν αφρόντιστο..μόνο με λίγο νεράκι..και ανθίζει συχνά εκτοξεύοντας μεγαλόπρεπα χρώματα αυθεντικής αγάπης...

 

...κι η ψυχή μας;...

...πληγώνεται και ματώνει;

Εννοείται καλό μου παιδί...

...κι ούτε η εντατική δε μπορεί να τη σώσει;

Φυσικά..

...αν την εγκαταλείψουμε...

...αλλά ακόμα κι έτσι...

Αυτή θα βρει τον καιρό να ξαναζωντανέψει...

...γιατί η ψυχή μας ποτέ δεν πεθαίνει...

...εκτός κι αν της το ορίσουμε εμείς...

https://youtu.be/QUWRUvR187Y 

Θυμάσαι;

Μα για πες μου..

Πώς συνεχίζεις να κυνηγάς ακούραστα το χρόνο; πού έμαθες ν'ανιχνεύεις τα άσβηστα σημάδια; για τόσους καιρούς που σε δέχονται, απλά επειδή γεννήθηκες κάτω από τον ήλιο κι εσύ, να τρέξεις μέσα τους, για τόσα πιστά ακόλουθα μερόνυχτα, με τόσες ανάσες αλαφιασμένες από των ωρών το αγριεμένο μάτι;

Πώς συνεχίζεις να κουβαλάς τόσες χρόνιες αστοχίες σαν τον Άτλαντα και να στέκεις ακλόνητος μ'όλες τις αντίξοες εικόνες που κροταλίζουν τις γλώσσες τους; πώς κρατάς την άμυνα και αντιπαλεύεις με τόσες αναβολές που σε μοίραναν μικρό στην κούνια σου; πώς εξακοντίζεις το βλέμμα σου γυρεύοντας ν'αρπάξεις μια τετελεσμένη στιγμή που σε σπάθισε και δεν τη συγχώρησες ακόμα; με ποια φωνή καλείς ασίγαστα σαν την Γοργόνα, τον χαμένο παλμό της καρδιάς σου, μπερδεμένο σε τόσα παλιωμένα παραγάδια που κλωθωγυρίζουν ατελέσφορα στα πέλαγα; τι χαράζεις τόσες ασυγκράτητες λέξεις που κυοφορούνται αένναα κι αδημονούν να ξεπεταχτούν για να τελέσουν τον σκοπό τους; τι ψάχνεις ν'αγκιστρώσεις στο νου σου, που συντάχθηκε σε παραδείσια σύμπαντα και φοβάσαι ότι δε θα χαριτωθείς να σε σκεπάσει με την ευλογία του;

Σκύβεις, άμισθος εργάτης της μνήμης που σε φορτώνει ως έξυπνος έμπορος, άπιστος μπρος στη μεγάλη του τύχη να βρει τέτοιον βαστάζο, με μεγαλειώδεις αποσκευές, χωρίς συγκεκριμένο προορισμό και τρέχεις ακολουθώντας τη χρόνιά σου διαδρομή και προκαλείς τους απορημένους παρατρεχάμενούς σου που θα επιθυμούσες για συνένοχους σ'αυτήν την απέραστη τρέλα της θύμησης..κι έχεις τη μνήμη που σε ανακαλεί μ'απληστία και σαρδόνια μειδιάματα κι εσύ τη θυμιατίζεις και συνεχίζεις, ως καλός στρατιώτης, σε απροσπέλαστα πεδία και μάχεσαι τη λήθη και την τραγική λησμονιά "πράξεων σπουδαίων και τελείων" που σ'ακολουθούν γιγαντωμένες σκιές αλλά εσύ θυμάσαι, ε; και ξέρεις και δεν υπολογίζεις τις τρέμουσες παραστάδες των θριάμβων σου.

Μα έχεις γευτεί από μικρός την εξαίσια γνώση της καλέσματος, έχεις αναστηθεί πάνω στο μάρμαρο της μάταιης επιστροφής τόσων παλμών που σε χτύπησαν και τόσων σκέψεων που σε λύγισαν κι αμέτρητων αισθήσεων που σε τύλιξαν. Γνωρίζεις ότι σου αρκεί μια μικρή γνώριμη ευωδιά, ένα παλαιϊνό χτύπημα στην είσοδο όλων των μυρωδιών, ένα εύφλεκτο φυτίλι που θ'ανάψει, για να παρουσιαστείς, εν ριπή οφθαλμού, εκεί που έζησες τα τόσα θαυμαστά κι ανήκουστα κι άφθορα γιατί με μιαν εισπνοή, εκμηδένισες το χρόνο κι όσα έζησες, επέστρεψαν για να χορέψουν μαζί σου και να σε σπρώξουν μέτοικο στην κατοικία της άγουρης ψυχής σου..και κοινωνείς ξανά την ευωχία της τράπεζας όπου είχες παρακαθίσει εδώ και χρόνους πολλούς..ή απλά ολίγες ημέρες..

..κι αφού ο λόγος ανάμειξε το χρόνο με τη θύμηση και τις μυρωδιές, μπορεί να προβάλλει και μια ευωδιά που έχει μαγέψει όλους τους εμπλεκόμενους, όπου κι αν έχει διαχυθεί, μαγνήτισε όλα τα βλέμματα κι ομόρφυνε τα πρόσωπα και φυσικά καμία σχέση με χρυσούς χορηγούς ή αστεράτους σπόνσορες ή καλοπληρωμένους διαφημιστές..

..απλά υποβάλλουμε τα σέβη μας, μιας κι αναζητούσαμε επί μακρόν, το άρωμα που θα αποσπούσε την απόλυτη παραδοχή μας.

Ας υποκλιθούμε λοιπόν και ας το φορέσουμε ξανά ή ας το δοκιμάσουμε για επίσημη πρώτη.

Θα μας θυμηθείτε κι έτσι απλά θα κάνετε κράτηση για να ταξιδέψετε μέσα στον καταδικό σας χρόνο..

(Marie Claire, Δεκέμβριος '16)

Μα τι σκέφτεσαι όλη την ώρα;

Τη θάλασσα σκέφτομαι, τη δύναμή της, την αλήθεια της, τη συμπόνοια και την αγκαλιά της, τη δικαιοσύνη της και τον άκρατο ενθουσιασμό που μας γεμίζει όταν πέφτουμε μέσα της, όταν την καλούμε στα όνειρά μας, στους βιαστικά ζυγιασμένους αναστεναγμούς μας, στο amber alert του οξυγόνου που ζωντανεύει το πνεύμα μας και διορθώνει τις παιδικές ασθένειες που όλοι κουβαλάμε ως καλοί αχθοφόροι υποταγμένοι στη μοίρα μας ή εξυψωμένοι στις κορυφές που ορίζονται από τους χτύπους της καρδιάς μας..

"Κυρία σκύψε να σου πω..."

(Ωχ, άντε πάλι) Τι θες καλέ;

(εκείνη την ώρα εσύ ασθενείς από βαρεμάρα και κούραση που σου έχει βγάλει υψηλό πυρετό και βραδυκαρδία κι άλλα ωραία που γνωρίζουν οι απανταχού συνάδελφοι)

..και να στα ξαφνικά σου σκάει το φιλάκι..

https://youtu.be/Ewft7M3C1bg 

 ..ενώ στ'αυτιά σου αντηχούν οι ψίθυροι της απαξίωσης..
 "Μα πολύ δεν ασχολείσαι με το σχολείο και τα μικρά; δεν είναι η ζωή μας μόνο αυτά.."
..συχνά με χτυπάνε παρόμοιες κουβέντες..ευτυχώς χωρίς ν'αφήνουν σημάδια..απλώς με βοηθούν να νιώθω τόσο ξεχωριστά τυχερή, τόσο γεμάτη καλοκαίρι..ιδίως όταν με τριγυρίζει ο χειμώνας και δείχνει τα δόντια της η μιζέρια κι η απελπισία, τότε θυμάμαι τα παιδικά μάτια, τις αγκαλιές, τις κουβέντες, τις δημιουργίες, την άκρατη αισιοδοξία και μεγαλειώδη, μέσα στην απλότητά της, χαρά που εισπνέω τόσα χρόνια μέσα στις σχολικές τάξεις..κι αφήνομαι μέσα στη θάλασσα της αγάπης των απίστευτων νηπίων..
Καλοκαιράκι ας έχει η καρδιά μας..


https://youtu.be/PcksrRiBBzc 

 ..ο νους σου βάφεται πάλι μπλε..

.."αφρός θα γίνω βότσαλο, βότσαλο αλμυρό.."

Eυχαριστώ τη Chrissa που μας το θύμισε..
..τι να πρωτοθυμηθείς από το χρυσάφι του ελληνικού τραγουδιού..πού να βάλεις τα συναισθήματα, πώς να ησυχάσεις τους παλμούς που φεύγουν, ποια σκέψη να βάλεις στη γωνιά της ησυχίας, ποια εικόνα να διπλώσεις, ποια επιθυμία να βάλεις στην τάξη της λογικής, ποιους λογισμούς να ξεπλύνεις, ποιες τσαλακωμένες μνήμες να σιδερώσεις, ποιο νόημα να περισώσεις, ποιες στιγμές να λησμονήσεις, πώς να βρεις τη χαρά του σημαίνοντος, πώς να κρατήσεις ανοιχτή την πόρτα της πίστης, ποιο παρόν να δηλώσεις..

https://youtu.be/bGdpO8y38dU 

  

" ῾Υμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς..."

Αλάτι το αγαπημένο..

...για τη διατήρηση της ουσίας...
...για την προστασία από την επερχόμενη σήψη...
...για την πλήρωση της νοστιμιάς...
...για την ισορροπία, αντίδοτο απέναντι σε υποτασικές αναταράξεις...

...κι από τον κόπο στις αλυκές ενός απλού ανθρώπου στους Καλούς Λιμένες...
...στην προεξάρχουσα φωτογραφία του 1966...
....δύο ανθρώπων που μπήκαν στην αρένα για τη δημιουργία οικογένειας κουβαλώντας ο καθένας στην πλάτη κόπους κι αγώνες που έδωσαν, ως καλοί αθλητές, στα καλύτερά τους νιάτα...
...κι έδρασαν χρησιμοποιώντας ακριβώς, ως καλοί μάγειροι, τις καταλυτικές ιδιότητες του άλατος...
...και μιας κι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου που άδειασε μετά από τόσους δισταγμούς κι αναβολές το πατρικό σπίτι κι αποκαθήλωσε όλα τα στοιχεία που πλαισίωσαν το κάδρο τόσων σκηνών και δράσεων...τόσων προσπαθειών και κατορθωμάτων...κι επαίνων...και λαθών....και γιορτών...και δακρύων...και δυσκολιών...
...κι ελπίδων που ανέμιζαν κόντρα σ'όλους τους καιρούς το μπαϊράκι της πίστης "όλα καλά θα πάνε"...
...πίστης που δεν υποχωρούσε απέναντι σ'οποιαδήποτε επιβεβλημένη ανάβαση και δεν τα έχανε στην πρόβλεψη κάποιων βυθόμετρων για υφιστάμενους ύφαλους...
...ας ποστάρουμε, όπως λένε, την εικόνα τους...
...σαν απλό ευχαριστούμε...
...κι ας ευχηθούμε στο αντάμωμά μας ξανά...

Άντε..σήκω....ξημέρωσε...

"Θυμούμαι κάθε χαραυγή
πού 'λεγα ο ήλιος να μη βγει..."

Ναι, αλλά όσο κι αν το εύχεσαι, αυτός δε θα προστρέξει στης ψυχής σου τα ανιστόρητα και θα βγει...για να δώσει τη λάμψη του στη μέρα σου...και να σε σπρώξει να ζήσεις όσα φοβάσαι..όσα δεν τολμάς...όσα κυνηγάς....να φανερωθείς σε όσους κρύβεσαι...να φωτίσεις με τη σειρά σου όσους περιμένουν...ν'αγγίξεις όσες καρδιές χτυπούν τόσο κοντά σου...και τόσο μακριά σου...να μιλήσεις τ'αμίλητα...να γράψεις τ'άγραφα..να τραγουδήσεις τα όνειρά και τις φωτιές σου να δώσεις...και να μη νοιαστείς για τίποτ'άλλο...όλα τα'καμες...ξαπόστασε...

https://youtu.be/C7Du62uPjs8 

Ροδιά μου εσύ τετράκλωνη...

Ρόδι...το πολύσημο και πολυσήμαντο...

....το θησαυροφυλάκιο των κρυφών και πολύτιμων καρπών σφιχταγκαλιασμένων με τόσο ακατάλυτο πάθος....που σε καλούν να μπεις στη δική τους αρένα προκειμένου να προβείς σ'εγκάρσιες τομές και να βάψεις τα χέρια σου με το αιμάτινό τους χρώμα...για να μετέχεις στην πανήγυρη της πολλά υποσχόμενης πανδαισίας που σε μάγεψε την ώρα που άγγιξες τη φλούδα με τις δυσερμήνευτες αποχρώσεις...
...ο μέγιστος μαγνήτης των Περσεφόνειων παλμών...που στέργουν στοργικοί φύλακες στο φως που κάθε φθινόπωρο φέγγει τα Πλουτώνεια σκότη..και θεραπεύει τις πληγές των παλαίμαχων ψυχωμάτων...
...ο αένναος τροφοδότης που θυμίζει τη συγχώρεση και τη μακαριστή ανάπαυση, στο ίδιο πιάτο με το μόχθο του γεωργού...
...το βασιλικό ευειδές κι εύοσμο κι εύγευστο των αναμνήσεών μας...που σκόρπιζε στους δρόμους κι απομάκρυνε απο τον κύκλο της ζωής τ'άσχημα κι άνοστα που παραφύλαγαν...ως γνήσιοι τοκο-γλύφτες...
Αχ, Ρόδι....που από το Ηράκλειο, εξακτινώνεσαι στην Κομοτηνή και το Σουφλί και τη Βέροια και την Πάτρα...κι όπου αλλού εσύ αγαπάς και τα κλείνεις μέσα στην απύθμενη αγκαλιά σου...για να μεταδώσεις τα χρώματα και τ'αρώματα....να γιατροπορέψεις ανάγκες, να νοστιμίσεις το θυμικό, να δροσίσεις τις αγκαλιές και να μεθύσεις τις σκέψεις...

Σαν φωτοβολίδα...

Στις φωτοβολίδες της ζωής μας..που σκάνε συνεχώς και φωτίζουν τις σελίδες της πορείας μας..και διώχνουν το ζοφερό έρεβος των κυκλώπειων σπηλαίων-κλειδούχων της επίφοβης ασφάλειας στις ανήμπορες στιγμές του μεγάλου μας ταξιδιού..

..και χρωματίζουν, χωρίς προϋπολογισμό, τα μάτια μας..κι απλώνουν το χέρι τους την αναπόδραστη στιγμή της προγνωστικής πτώσης..και μας σηκώνουν για ν'αντικρίσουμε το ασύνορο των ορίων μας..

..κι απεκδύονται, χωρίς πτωτικούς ενδοιασμούς, την προσωπίδα της ανούσιας επίφασης..κι αποκαλύπτουν τις ρωγμές του παλαιϊνού τους χώρου που γεννοβόλησαν τα δικά τους τολμήματα και ζυγιάσματα των εύθραστων ισορροπιών τους..

..γιατί μας αγάπησαν πολύ..και μας σκέπασαν με τις ανάσες τους..μας περιτύλιξαν με τις δυναμερές τους σκέψεις..

..και στέκουν μαζί μας, όχι ως άσχετοι ζητιάνοι της στιγμής, μα ως ακρίτες, άγρυπνοι στα ξημερώματά μας...

https://youtu.be/rNzTioOdFTI 

It's now or never...

"H πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα"..

...τώρα να πεις "σε γουστάρω"...
...τώρα να γράψεις "σ'αγαπώ".....
...τώρα να προσφέρεις στον άνθρωπο που γεμίζει το νου σου, την αλήθεια σου...
...τώρα να πλυθείς στα νερά της συγνώμης...
...τώρα να αγαπήσεις έως θανάτου...
...τώρα να σφυρίξεις την έναρξη του δικού σου champions league...
...τι περιμένεις να γίνει, εάν δεν το δημιουργήσεις εσύ;...
...τι περιμένεις να γίνει, εάν δεν πιστέψεις στον εαυτό σου...στη δύναμη που ασφυκτιά μέσα σου...
...και περιμένει τον πυροβολισμό του αφέτη...

https://www.facebook.com/enallaktikidrasicom/videos/879946188817419/ 

I promise...

Πόσες υποσχέσεις κλείνουν μέσα τους τα σύννεφα...

....όσες και οι δικές σου αποφάσεις βρε παιδί μου...

...οι δικές σου σκέψεις...

...οι μεγάλες σου επιθυμίες...

....οι μικρές σου κινήσεις...

....τα χτυπήματα της καρδιάς σου...

....οι αγώνες ταχύτητας του νου σου που συχνά σπάνε όλα τα ρεκόρ...

...όσες υποσχέσεις κουβαλά το βλέμμα σου που λούζει με το φως του το μέρος όπου αναπαύεται η ψυχή σου...όσο μακριά κι αν βρίσκεται..

Θα τις τηρήσεις....;;;