Στον Αρχηγό....

Γεια σου Αρχηγέ μου.....


https://youtu.be/zaLeHmwU7zQ 

Πάλι τα ίδια;

Ξεκινάς το νέο σχολικό έτος χωρίς να περιμένεις κάτι το extreme από τον έξω κόσμο..ίσα-ίσα που έχεις αποφασίσει να βγεις σ'όλο τον κόσμο από τα δεξιά..σε μικρούς και μεγάλους..σε δικούς σου και ξένους και φίλους και στον κόσμο όλο είπαμε..
..κι έχεις εξοπλιστεί, χωρίς να το συνειδητοποιείς κι ο ίδιος,
με όλα τα εξτρά ενός καλού επιθετικού γιατί έχει καεί η γούνα σου τόσα χρόνια που οχυρωνόσουν για να παίξεις στην άμυνα..και θυμιάτιζες τη ρήση "η άμυνα είναι η καλύτερη επίθεση.."
..και μετάνιωνες που δε δήλωσες, τω καιρώ εκείνω, Νομική, να περάσεις με άνεση και ν'ακολουθήσεις το διπλωματικό κλάδο..Μάλιστα..ε, καλά από όνειρα που σου βγαίνουν μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, μην ασχολείσαι, τράβα γι'άλλα...
Την άμυνα δεν την εξορίζουμε βέβαια παντελώς από το οπτικό πεδίο του άπαντος σύμπαντος..επειδή ίσως να έπιασε κάποτε π.χ. στο Euro..
(αν κι εσύ θυμάσαι τους εθνικούς άξια παιδιά της επίθεσης..απίστευτα τα όσα έζησες εκείνες τις γραμμένες από την δόξα ημέρες-να χοροπηδάς στα πατώματα της πολυκατοικίας με το πρωτάκι σου να σε κοιτάει ξαφνιασμένο..πάει σου λέει, μια μάνα είχα σε κατάσταση σχετικής ισορροπίας, πάει κι αυτή.. και να τρέχεις να κολλάς αυτοκόλλητα της εθνικής υπερηφάνειας, να ζωγραφίζεις σχετικές λωρίδες στα μούτρα όποιου καλοκάγαθου έβρισκες, να τραγουδάς και ν'άδεις όλα τα χιτάκια της περιόδου εκείνης..να τρέχεις με το εν λόγω πρωτάκι σε άδειους δρόμους για να προλάβεις την παρέα που είχε μαζευτεί από νωρίς ξέροντας ότι θα τρελαθεί με τα παιδιά της απίστευτης εθνικής, που έπαιζαν λέει απλή, καθαρή άμυνα..)
Επιστρέφεις λοιπόν και θυμάσαι ότι τώρα ζεις στο σεβαστό 2016..
..κι έχεις μπροστά σου να παλέψεις 84 γονείς, βάλε και μια γενιά πίσω, 41 νήπια κι ένα προνήπιο, 3 συνάδελφους και τον εαυτό σου..ο οποίος εαυτός, κατά κοινή ομολογία χρόνιων κι ολιγόκαιρων παθούντων, δεν παλεύεται με τίποτα..κι ακούς που σε συμβουλεύουν τι να πεις στον αγιασμό της 12ης του μήνα..πες, λέει, καλώς ήρθατε, χαιρόμαστε που σας βλέπουμε..κι άλλα τινά ευγενή απανθίσματα του λεξιλόγιου ενός ευγενικού και σώφρονα εκπαιδευτικού..
Ναι, καλά..εσύ, εκείνη την ώρα, ακούς ήδη την πάρτη σου να μιλάει, εξ ενός μικροφώνου, που έχεις ήδη επιστρατεύσει και να ξηλώνει και να ράβει ό,τι δεν έγινε ακόμη, για το φόβο όσων ήδη έχουν γίνει..στα τόσα παλαιότερα έτη που είχες την ευκαιρία να ζήσεις.
..έτσι απλά..σου βγαίνει ρε παιδί μου εκ του φυσικού..χωρίς να έχεις προετοιμάσει το οτιδήποτε..η συνάδελφος, που σε ξέρει βέβαια, ετοιμάζεται να σου βάλει βαθμό κάτω της βάσης..όπως κάνει τόσα χρόνια και με το δίκιο της, αυτό το ομολογείς κι εσύ μετά παρρησίας..
..αλλά εσύ περιμένεις, με μιαν αταίριαστη ανυπομονησία, να φύγει ο ιερέας, που ξέχασε φέτος να σας δώσει ν'ασπαστείτε το σταυρό..το ζητάνε οι συνάδελφοι..εσύ πάλι ψιλοσκέφτεσαι την ερμηνεία αυτής της λησμονιάς..και τέλος, κάθεσαι στη θέση σου, απ'όπου έχεις ορκιστεί ότι δε θα σηκωθείς, όπως άλλα χρόνια να τρέχεις ν'απαντάς στα τηλέφωνα που κουδουνίζουν λες και το κάνουν επίτηδες..
..κι έτσι και γίνεται..κάνεις ένα καλωσόρισμα στα γρήγορα..και περνάς στην ουσία της υπόθεσης..λες αυτό κι εκείνο και τ'άλλο και το παρ'άλλο..τι επιτρέπεται και τι, ούτε κατά διάνοια δεν πρόκειται να περάσει, ούτε από τη χαραμάδα της εξώπορτας του σχολειού..του ένδοξου 57ου..για να είμαστε όλοι σύννομοι κι εντάξει με τα πάντα όσα νομοθετήματα κρέμονται επί των κεφαλών όλων..γιατί έχουν αφουγκραστεί, όσοι τυχόν αρμόδιοι, τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, στο σύνολό της και για το καλό της συγκεκριμένης αυτής κοινωνίας γίνονται τόσα θαυμαστά πράγματα, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνται αμέριμνοι.
Παρακάτω κάνεις εικόνα, στους έκπληκτους γονείς και κηδεμόνες, κάποια σακιά με πατάτες, που καμία σχέση φυσικά δεν έχουν με τα παιδιά, που αφήνουν καθημερινά στο σχολείο κι ούτε φυσικά την ίδια φροντίδα και μέριμνα απαιτούν.
..συνεχίζεις με διάφορα άλλα που έχεις ήδη βιώσει στο πετσί σου τόσα έτη κι ούτε στον χειρότερό σου εφιάλτη δε θέλεις να τα ξαναδείς αλλά ούτε και σε όνειρο παραλλαγής..
..και συνειδητοποιείς ότι τόσην ώρα δεν ακούγεται ούτε ο παραμικρός ψίθυρος..ακόμα και το αναιδές τηλέφωνο δεν έχει διανοηθεί να χτυπήσει.
..και κόβεις την τελευταία λέξη σιγανά ακουμπώντας την πάνω στο τραπέζι του αγιασμού κι όπως όλα τα ωραία, έτσι κι αυτή η φάση λαμβάνει τέλος..και τι σου μένει μετά απ'όλα αυτά; 
Παίρνεις πανηγυρικά άριστα, μετ'επαίνων, από τους συνάδελφους..
Μαζεύεις, από old school γονείς, σχόλια με αρνητικό άρωμα new entry γονέων που είχαν την αγαθή τύχη να σε γνωρίσουν καλύτερα, μόλις τη συγκεκριμένη μέρα...
Χαίρεσαι και νιώθεις, ως καλός στρατιώτης, ότι κέρδισες την πρώτη μάχη..τον πόλεμο θα δείξει..
..και τις επόμενες μέρες δεν ξέρεις, πού να χωρέσεις τα σακιά χαράς, εξυπνάδας, αγάπης, ικανοτήτων, αγκαλιασμάτων, βλεμμάτων τυλιγμένων σε μέλι κι άλλων εφοδίων που σου αφήνουν, μες τα πόδια σου, μεγάλοι και μικροί και δεν ξέρεις πού να τα βάλεις γιατί δεν είχες ορίσει υπεύθυνο επιμελητείας..μόνο επίθεση ετοίμασες και γι'άμυνα κι οργάνωση καμία πρόβλεψη..γιατί είχες βαρεθεί τόσον καιρό να κάθεσαι στον πάγκο και να σε φωνάζει ο κάθε τυχάρπαστος προπονητής να σταθείς στη γραμμή για τα μάτια του κόσμου..
..και τώρα να που σε καλούν να κάνεις παιχνίδι και να διορίσεις τους παίκτες σου στις θέσεις που τους ταιριάζουν..
Είχες ποτέ τ'όνειρο να τελειώσεις προπονητική σχολή;
..ή έστω να μπεις σε γυμναστική ακαδημία..ούτε κατά διάνοια, ε;
Τώρα είναι η ώρα, οι καιροί σε καλούν..δε μπορείς να μην απαντήσεις..δεν έχεις την πολυτέλεια να το παίξεις απών..

..σχεδιάζεις επιθέσεις, μην το ξεχνάς.   

 

Πιστεύεις;

Πιστεύω...

...αλλά δέχομαι και το φόβο...την απαισιοδοξία..

...την υποχώρηση...την κούραση...την αναβλητικότητα...

..την άνιση ανταλλαγή...τη στενοχώρια...

...τη μικρότητα...την αποφυγή της ευθύνης...

...και στηρίζομαι σ'όσους τόλμησαν...

και υπερβαίνοντας τον εαυτό τους, 

τον εξώθησαν στις ψηλότερες κορυφές...

...στα πιο δύσβατα μονοπάτια...

...στις πλέον απόκρυμνες πλαγιές...

...εκεί που κάθε ορατή ελπίδα σ'εγκαταλείπει...

...για να κρίνει...

...αν είσαι άξιος των όσων θαυμαστών θ'ακολουθήσουν...

https://youtu.be/6W5ZGkG4rQw

Πάμε νότια;

..και δεν πάμε;

            ..κι έτσι όπως βράζεις στο ζουμί σου..
..και περιμένεις τη μέρα που θα σταματήσουν τα 7 μποφώρ και θα διαβάσεις στο δελτίο ότι για τις επόμενες 30 μέρες, (όχι ας το κάνουμε 5 γι'αρχή γιατί θα ψηθούμε κι είναι αμαρτία) θα πνέουν στο νότιο Αιγαίο βοριάδες έντασης 3 μποφώρ..την ώρα λοιπόν που έχεις φτάσει σε ικανοποιητική θερμοκρασία βρασμού, πέφτει, εκεί που στέκεσαι στην κουζίνα και καθαρίζεις κι αναρωτιέσαι πόσες ακόμα εργατοώρες σου έχει γράψει η τύχη σου..πέφτει λέμε η πρόταση: 

-Λέει ο Κωστής να πάμε στο Λέντα αύριο..να του πω;
(Ε, μα βέβαια άνθρωπέ μου, πες, να δω η καϋμένη θάλασσας πρόσωπο..)
-Ναι, αλλά θα φύγουμε πρωί.
-Μάλιστα..θα είμαι στην πόρτα.

..κι έτσι φεύγεις να πας νότια Κρήτη, κατά κει που λέει το καθημερινό δελτίο ότι θα χτυπήσει ο υδράργυρος 34-36 βαθμούς..ναι, αλλά τουλάχιστον το πακέτο θα έχει και τα 7 μποφωράκια..οπότε, μια χαρά.

Φεύγεις λοιπόν..περνάς το νέο δρόμο Ηρακλείου-Μεσαράς και κουνάς την κεφαλή σου γιατί σε τυλίγουν οι ομιχλώδεις αναμνήσεις των απερίγραπτων χρόνων που έτρεχες, ως όφειλες, φρέσκια νηπιαγωγός της ώρας σχεδόν-βγάλε 7 χρόνια στην αναμονή, στα σχολειά κάποιων απομακρυσμένων χωριών μας. Το πώς επιβίωσες, πραγματικό θαύμα, από το τρεχαλητό σε δρόμους σχεδιασμένους για να αναρωτιέσαι "για να δούμε, θα τη γλιτώσω σήμερα ή όχι;" και κατόπιν μεταλλαγμένους σε χωματόδρομους όπως έπρεπε..αλλά μέχρι να στρωθούν είχες μπει μέσα στην πόλη.
..και κάποια στιγμή ο δάσκαλος τηλεφωνεί στον άλλο δάσκαλο και του σημειώνει να στρίψει έξω από τους Άγιους Δέκα για Λέντα αλλά αυτός ακολουθώντας τις εντολές του gps στρίβει νωρίτερα και πέφτει πάνω σε χωματόδρομο ολκής με αξιώσεις που βγάζουν ασπροπρόσωπους τους χωματόδρομους πάσης της Κρήτης..

Μα συγνώμη, δεν υπάρχει εφαρμογή που να μπορεί να βγάλει άκρη με το υπάρχον Κρητικό οδικό δίκτυο, γνωστό αυτό, οπότε καλύτερα ν'ανοίγεις το τζάμι και να ρωτάς (σταθερή αξία) ή να βάζεις την όπισθεν..πάντως η όλη κατάσταση θυμίζει μεγαλειώδες κούνημα στο σέϊκερ..κρατιέσαι γερά και συγχρόνως θες να πας τουαλέτα..τέλειος συνδυασμός..λες δε μπορεί να όπου να'ναι θα δεις άσφαλτο μπροστά σου..αλλά όχι, είπαμε αισιοδοξία αλλά μέχρι ενός λογικού σημείου. Οι οδηγοί ψιλομουρμουρίζουν αχνά αλλά στην ουσία δεν ακούγεται κάτι..οι συνοδηγοί πάλι δεν τολμούν να μετακινήσουν τους μύες του προσώπου τους ούτε στο ελάχιστο..αρκούνται να υπολογίζουν τι θ'άκουγαν στην φανταστική περίπτωση που θα ήταν οι ίδιες οδηγοί..ποιος Γάγγης και Νιαγάρας...δεν υπάρχουν νερά κατάλληλα για ξέπλυμα..
                  ..πάμε παρακάτω..

..και πάνω εκεί που σκεφτόμασταν "τι στον κόρακα;" τα τζιπάκια, σκεπασμένα με 3-4 στρώματα φρέσκιας, ζεστής σκόνης, πάτησαν σε στρωμένο δρομί και οι επιβαίνοντες πήραν ανάσα..Καλά, ε; δεν παιζόμαστε..
..κι αφού κατεβήκαμε στο κέντρο  του οικισμού και χαιρετήσαμε το Λιόντα που στέκει στην ίδια κι απαράλλαχτη θέση τόσα χρόνια τώρα..καταφέραμε να κατεβούμε στην παραλία όπου βουτήξαμε στα υπέροχα καθάρια νερά του Λυβικού μας πελάγους.

..και προσωπικά έμεινα ώρες εκεί μέσα και κουβέντα στην κουβέντα αρπάχτηκα για τα καλά με τον ήλιο και η παραλία είχε λίγο κόσμο, αν και Κυριακή, λες και μου έκανε το χατήρι...που γκρίνιαζα; "Ωχ, πού θα τρέχουμε Κυριακάτικα που θα έχει κόσμο και κοσμάκη;"

..και δοκιμάσαμε  5νόστιμα απλά φαγητά και γελάσαμε με την πολύ καλή συντροφιά μας και μάθαμε κι ένα σωρό ενδιαφέροντα πράγματα και το πρόγραμμα περιείχε και μεσημεριανή σιέστα..ε, δάσκαλοι ήταν στην παρέα, αλίμονο.
..κι η πλάκα ήταν ότι σ'όλη την παραλία υπήρχαν καμιά δεκαριά άνθρωποι που δεν έβγαζαν μιλιά (πολύ τους εκτίμησα) αλλά ήρθαν και 2 παιδάκια που μιλούσαν δυνατά και γελούσαν τα γλυκά μου ακριβώς κάτω από το κεφάλι του εν ενεργεία δάσκαλου, απίστευτο..και μ'ένα πατέρα που τους είπε πάνω από 10 φορές να προσέχουν γιατί η θάλασσα έχει μέσα πέτρες..συνέπασχα μαζί του όμως..εδώ εμείς το σχολειό λέμε και ξαναλέμε όλο το χρόνο.

..κι ανέσυρα μια θεμελειώδη κουβέντα που άκουσα από μια μητέρα ενός προνηπίου που θα έρθει φέτος σε μας: "Μα δεν το ξέρεις κ. Ρένα ότι κάποια παιδιά όλο το χρόνο προσαρμόζονται;" (στα συν και τα δικά της).
Καταπληκτικό..να θυμάμαι να μην το ξεχάσω..να θυμάμαι να μην ξεχνώ τα υπέροχα μέρη της Κρήτης μας, τους αληθινούς της ανθρώπους, την απίστευτη χώρα μας.
Μακάριοι όσοι γεμίζουν το χρόνο τους με τέτοια καύσιμα και σπαταλούν τις ώρες τους με παρόμοιες εμπειρίες και αναμνήσεις και δεν γκρινιάζουν όλη την ώρα..όπως καλή ώρα..                                                                  
      Κατεβείτε Νότια Κρήτη..Υπάρχων Παράδεισος..

Ηappy birthday..

Ένας χρόνος στο facebook..και σ'άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λεγόμενα..

Σίγουρα έχεις μια κάποια ιδέα, άντε, όσο ακουμπά το πόδι του το καναρίνι κι έχεις ακουστά το fb κι άλλα μέσα που δικτυώνουν κόσμο και κοσμάκη αλλά είσαι αλλού, κάπως νυσταγμένη, κάπου νυχτωμένη, μιαν ιδέα βαριεστημένη, μια δόση χαμένη στις χίλιες και μία υποχρεώσεις που σε δένουν ωσάν κατάδικο στη μυλόπετρα που όρισε κάποιο, φίλα προσκείμενο σε σένα, δικαστήριο..
Ερχόμενο όμως το πλήρωμα του χρόνου, κάνεις μιαν αίτηση, 3η στη σειρά, χωρίς να περιμένεις να γίνει κάτι το extreme, στις ΤΠΕ..Β' επίπεδο, τ'ονομαστό..κι από κει κι έπειτα πέφτεις μέσα στον tornado, ως μιαν άλλη Αλίκη στη θαυματένια χώρα..ανοιγοκλείνεις τα μάτια κι ακούς και βλέπεις και θαυμάζεις κι αναρωτιέσαι..

                          Επ, τι γίνεται ρε παιδιά;

..και πραγματοποιείς τα θυρανοίξια στο gmail και μένεις ν'αποθαυμάζεις τα έργα και τις ημέρες συνανθρώπων και συνάδελφων, κάποιων εκ των οποίων ναι μεν υποψιαζόσουν ή στην καλύτερη, γνώριζες την ύπαρξη πλην όμως δεν είχες την τιμή ή και την τόλμη να πλησιάσεις εκ του σύνεγγυς..και δώσ'του ξενύχτια και πάρε να πληκτρολογείς μετά μανίας και πάρε λίγο ακόμη να βρεις μόνη σου, ας το τονίσουμε κι εδώ, (καλή ώρα στους επιμορφωτές μου και στις ηρωΐδες Νηπιαγωγούς της ομάδας μου) ό,τι σου γυάλισε, ό,τι σου έκλεισε το μάτι, ό,τι σου έστειλε αχνά σήματα Μοrse και δε σου πήγαινε η καρδιά να μην τα αποκωδικοποιήσεις..μέχρι που έγραψες και τα ονομαστά σενάρια της επιμόρφωσης και διάβαζες (;;) εν μέσω capital controls, για τις εξετάσεις που έπρεπε, καϋμενούλα μου, να περάσεις (τις Συμπληγάδες πίστευες ότι θα περνούσες ευκολότερα) και πάνω εκεί μπήκες βαριεστημένα στο fb για να δώσεις, ως καλή Σαμαρείτισσα, το δικό σου like σ'ένα διαγωνισμό. Ε, εντάξει, είπες να μην πολυκαθίσεις εκεί μέσα..πού χρόνος και γι'αυτά τα πράγματα..και βγήκες μάλλον χωρίς να καληνυχτίσεις..το fb όμως, ευγενώς φερόμενο, δε σε ξέχασε..καθημερινώς σε ρωτούσε, εάν ήξερες ότι έχεις πολύ περισσότερους φίλους, απ'όσους νόμιζες, στον κόσμο του..εσύ όμως κουνούσες το κεφαλάκι σου με συγκατάβαση. Μμμ..τώρα μάλιστα, φίλους λέει..σιγά τα λάχανα, δε μου χρειάζονται άλλοι, έχω κάποιους..ok βρε αδελφέ, μπα, βρήκαμε δουλειά..Το fb όμως, ως υπηρεσία που σέβεται την πάρτη της, σαν το FBI ένα πράγμα, δεν απογοητεύτηκε από τη δική μου αδιαφορία, άντε περιφρόνηση..επέμενε να μου θυμίζει τους φίλους που δε φανταζόμουν ότι υπήρχαν..every single night..(να πώς δουλεύουν οι σωστές υπηρεσίες, κυρίες και κύριοι..)
..μέχρι που, άνθρωπος ούσα κι εγώ (μάλλον), δέχτηκα την πρόσκληση μιας συνάδελφου από την Κομοτηνή...της Άλκηστης..και τσουπ, μπήκα στις σελίδες του περίφημου βιβλίου των προσωπικοτήτων κι είδα εικόνες, ταξίδεψα με τραγούδια, διάβασα γνώμες κι  ιδέες, απάντησα σε προτάσεις, ζήλεψα τις χαρούμενες στιγμές που με καλούσαν μ'ευγένεια να αποτελέσω μέρος τους, στιγμάτισα λίγο την υπερβολή της προβολής, ταξίδεψα σε γωνιές που αγνοούσα, ξαράχνιασα ταβάνια, για να σηκώσω την ψυχή μου ψηλά και να κατανοήσω τον σημαντικό Άλλο, έτρεξα να καθαρίσω τα τζάμια (ούτε την πεθερά να περίμενα) που η συσσωρευμένη πάνω τους σκόνη μ'εμπόδιζε να διακρίνω την ανάγκη, τη δύναμη και την αξία της επικοινωνίας των ανθρώπων..γύρω μου, δίπλα μου, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τον 'Εβρο, τα Γιάννενα, την Κεφαλονιά, τη Χίο, την Κύπρο, τη Βέροια, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία κι όπου αλλού. Έβρεξα το πρόσωπό μου σιωπηλά, αφήνοντας ελεύθερα να τρέξουν τα δάκρυα που υπερχείλιζαν το ρεζερβουάρ του πολυκαιρισμένου ΙΧ μου κι έτσι δρόσισα την ψυχή μου, μετά πολλών επαίνων από την εσώτερη φωνή, που μου τραβούσε τ'αυτί..

"..είδες; μια ζωή δεν ακούς..ξεροκέφαλη..αμάν πια..έλεος..τι έπαθες, που μπήκες στο face? ε;"

Ε, τι να πάθω; Τιμήθηκα με τη φιλία πολλών ανθρώπων, που θέλουν ό,τι κι εγώ..ν'αγαπήσουν, με όση δύναμη κρύβει η ψυχή τους και να σκεπαστούν  με τα παλιρροιακά κύματα της αγάπης των άλλων ανθρώπων..απανταχού της γης..και μακρύτερα...
                                   
                                  Happy birthday..keep in touch..

 

Τι μας λείπει;

 ...να πιάσουμε την καλή, όπως λένε, τι άλλο;

Με πολλή αγάπη κι αισιοδοξία κι 1/4 ανησυχία (δεν ξέρω αν επιτρέπεται, επιτρέπεται;) στους εμπλεκόμενους στο μείζον θέμα των εγγραφών στα δημόσια Νηπιαγωγεία...

(από σχόλιό μου στον Παιδικό πλανήτη στο facebook)

"..κι άμα πιάσω το λαχείο θα φτιάξω τόσα νηπιαγωγεία γεμάτα γέλια, φωνές, δημιουργίες και τόση αγάπη που θα κάνουμε κι εξαγωγές...ή μάλλον εισαγωγές..."

https://youtu.be/KUintGmj9NE 

Mετωπική στον εθνικό...

...Στα ξαφνικά...

                    Τρέχει ο χρόνος και διαβαίνουν οι καιροί...περνούν από την ψυχή, την καρδιά και τα χέρια σου μπόλικα, δόξα τω θεώ, παιδιά...που συνοδεύονται από εξίσου μπόλικους γονείς...

                  ...ακούς, βλέπεις, παρατηρείς, σκέφτεσαι, εξηγείς, χαίρεσαι, στενοχωριέσαι, τα βάζεις κάτω σαν καλός μπακάλης και υπολογίζεις τόσα εδώ και τόσα εκεί...έχασες σ'αυτό αλλά κέρδισες στο άλλο...έδωσες φρέσκο πράγμα και πληρώθηκες λιγότερο...προμηθεύτηκες καλά υλικά κι έφτιαξες υπέροχα εδέσματα που τρέλαναν κόσμο...κάπου λησμόνησες το τάδε πράγμα και στο χτύπησαν...αλλού τόλμησες το ελάχιστο και σε σχολίασαν...παρακεί παρέλειψες το αυτονόητο και απειλήθηκες...αλλού ζύγιασες κι αλλού εκτιμήθηκες...

                ...και σε μια στροφή του δρόμου σου κεράστηκες κομμάτια αγάπης κι συμπαράστασης για τα επόμενα που σε περιμένουν...είδες υγρά μάτια πατεράδων...και ζεστάθηκες από απλά, δυναμερά λόγια οικογενειών που παλεύουν για τα 4 κοπέλια τους με ντομπροσύνη....και ησυχάζεις...και στέκεις μια στιγμή ν'αφουγκραστείς το χτύπημα της καρδιάς σου που ξεφεύγει από τον πέτη σου και στέλνει το αίμα σου σε κάθε ρυάκι του κορμιού σου...αχ, τι τύχη να συγκρούεσαι μετωπικά με την αγάπη....εύχομαι σ'όλους να συμμετέχουν συχνά σε τέτοια ζωογόνα περιστατικά...ως δράστες κι ως διασώστες...

 

Σιωπή...

           "Η σιωπή των ανθρώπων όταν πέφτει το βράδυ σαν ανήσυχο «γεια σου» ...σαν απίστευτο όχι ...σαν μετέωρο χάδι..."

              Η σιωπή των ανθρώπων τριγυρίζει από το ξημέρωμα σα μαγκάκι του δρόμου...σαν αδικοπιωμένος ξενύχτης...σαν αλητάκι που γυρεύει στα κρυφά την χαμένη του πυξίδα...σαν παιδί που το'χες στα σπλάχνα σου κι ενηλικιώθηκε μ'ένα κλείσιμο των βλεφάρων...σα μια ανάσα που δεν πρόλαβε να πνεύσει πάνω από τα δρομάκια και να βγει στο λιμάνι να κατευοδώσει, με της καρδιάς το χτύπημα, τα όνειρά σου...τριγυρίζει ανέκφραστη όλα τα πρωϊνά ακολουθώντας τα βήματά σου, καταμετρώντας τα χιλιόμετρα που χτυπάς μέσα στο καταμεσήμερο...σε παίρνει από το χέρι τ'απογεύματα της λήθης και σου ψιθυρίζει αχνά την παρουσία της περιμένοντάς σε να σηκώσεις το κεφάλι και ν'αδράξεις την ευκαιρία για να τονίσεις το δικό σου παρών που δεν είναι άσκοπο κι ανώφελο...
             Η σιωπή των ανθρώπων μας χτυπάει καταπρόσωπο μέσα από τις ανήσυχες ματιές τους...μέσα από τις διαδρομές των πτυχών που γεννήθηκαν την ώρα που εφραίνονταν οι ψυχές κι έχουν απομείνει στα καρνάγια σα σαπισμένα ξύλα που φωνάζουν γιατί δεν πρόλαβαν να ταξιδέψουν μακριά...η σιωπή υπογραμμίζει την κινούμενη άμμο που αναδεύεται στις αγκαλιές που επιθυμίσαμε να κλειστούμε...είναι παρούσα στις γραμμές που σχεδιάστηκαν για να καθορίσουν τις εμπειρίες μας...στέκει ως πρώτος τη τάξει χορωδός και άδει τις νότες που τονίζουν τη ζωή μας...η σιωπή φαντάζει σαν κεφαλή μέδουσας που εκπέμπει την απειλή της ακινησίας και συγχρόνως μας καθηλώνει γεμίζοντας τις αποθήκες του νου με βαρίδια και Κέρβερους, μην τυχόν κι αποδράσει κάτι από κει μέσα και χαθεί σε κάποια δημιουργική φωτιά...η σιωπή κραυγάζει μ'άπειρο οδυρμό κι απόγνωση μη θέλοντας να χάσει τη φωλιά που με τόσο κόπο έχτισε στις τρύπες της ψυχής μας...
         Η σιωπή των ανθρώπων κουβαλώντας βραβεία κι επαίνους μας φορτώνει βάρος περιττό και αναρωτιέται αν είμαστε τόσο άξιοι όσο νομίζουμε ώστε ν'αποτινάξουμε τον περίφημο εαυτό μας σαν πάπλωμα που μας ζεσταίνει υπερβολικά και να τολμήσουμε να βγούμε στο φως,,,να χορέψουμε στην αγκαλιά του Αιόλου...να γλυκαθούμε στη βαθειά μπλε αλμύρα...να απαρνηθούμε το θεωρείο που κλείσαμε για τις μεγαλειώδεις παραστάσεις που μας υποσχέθηκαν...να μπούμε στη μάχη της ίδιας μας της ζωής ως στρατιώτες που μεγάλωσαν με τέτοιο σκοπό και περιμένουν ήδη πολλά χρόνια για να γευτούν την σπιρτάδα του πολέμου, τα χτυπήματα των όπλων, τις κραυγές της αδυσώπητης ήττας, το μεθύσι του επερχόμενου θρίαμβου...θεϊκά βιώματα που στέκουν εκεί για μας..αρκεί να δηλώσουμε συμμετοχή στη μάχη...αρκεί να μη φοβηθούμε...αρκεί να αφεθούμε στη λυτρωτική φλόγα της αγάπης...

https://youtu.be/BrZprXpWyO4 

Τόσα χρόνια νηπιαγωγός...

                  

          

                 Ποιες σκέψεις τρέχουν στο νου ενός εκπαιδευτικού Π/θμιας Εκπ/σης (που τρέχει τόσα όσα χρόνια μέσα σε Νηπιαγωγικές αίθουσες) και τυγχάνει να τις ακουμπήσει σε σχόλια εξαιρετικών συνάδελφων...που αναλογίζονται τον τζίρο, την χασούρα και τα κέρδη από τόσες όσες σχολικές χρονιές έχουν τρέξει...κι συναγωνιστεί με τα τρομερά και φοβερά 5χρονα;...
                  Ε, κάποιες σαν αυτές...και σαν άλλες τόσες όσες μέρες και νύχτες έχουν αφήσει το αμείλικτό τους αποτύπωμα στις ψυχές μας...

          "Πόσες σχολικές χρονιές δουλέψαμε, αγαπήσαμε, γελάσαμε, αγκαλιάσαμε, δυσκολευτήκαμε, ενθουσιαστήκαμε...αγγίξαμε παιδικές ψυχές και σκύψαμε να υποδεχτούμε μια αγκαλιά κι ένα φιλί....πόση αγάπη έτρεξε μέσα από τα χέρια μας κι επέστρεψε με πολλαπλάσια δύναμη και μας καθάρισε από όλους τους ρύπους που μαζεύτηκαν και μας ανύψωσε πάνω από τα επουσιώδη και τ'άχρηστα της καθημερινότητας...."Κυρία, σκύψε να σου πω κάτι.."..."Τι θέλεις καλέ;..."...και σκύβεις και πεταρίζει η ματιά σου από το φιλάκι που δέχτηκες....Αχ...." (Στην Άλκηστη)

                 "Αναρωτιέμαι διαβάζοντας: Δεν είμαστε όλοι άξιοι για την αγάπη;..Γινόμαστε άξιοι, αφού δεχτούμε ν'ανοίξουμε τα φυλλοκάρδια μας και να τολμήσουμε ν'απλώσουμε τα κύματα της ψυχής μας, χωρίς να μας περονιάζει ο φόβος των βράχων, του άγνωστου, του ανώφελου, του πεπερασμένου;...ποντάρουμε στην δεδομένη μα κι ανεξήγητη δύναμη που μας κατακλύζει...δεν έχουμε περιθώρια πλέον ν'αγνοούμε τον πανδαμάτορα χρόνο...τρέχουμε να προλάβουμε ν'ανοιχτούμε στα βαθιά, να βιώσουμε την ανατριχίλα της παραδοχής...το μεθύσι της ανοιχτής αγκαλιάς που πάντα στεκόταν εκεί για μας...μας περίμενε, όσο κι αν εμείς την αγνοούσαμε...ή πιστεύαμε εαυτούς ανάξιους τέτοιας τιμής...
"...τα ξένα λόγια μην ακούς μον’ την καρδιά σου ρώτα...(Στην Ανδριανή)

https://youtu.be/8WWUVlqwM-k 

Η ζωή...

               "Μας αδειάζει για να μας βαθύνει η ζωή. Μας φτάνει στην Ανάσταση από του Γολγοθά το δρόμο, παρακαμπτήριος δεν υπάρχει. Ορίζει το κάθε χάραμα να γεννάει με πόνο το φως. Μας παίρνει και μας δίνει. Ζυγιασμένα όλα, για να κρατάει ισορροπίες η ζωή. Μα τώρα, στου κύκλου τα γυρίσματα, ανακάλυπτε πως της περίσσευαν στο αλισβερίσι που είχε όλα αυτά τα χρόνια με την Αμπελία κάτι καλοκαίρια -από κακό υπολογισμό μάλλον- κι ήθελε δίκαια να κλείσει τους λογαριασμούς, να μην έχει να της οφείλει."

                   Απίστευτο το ταξίδι που ξεκινά, όποιος ανοίξει το βιβλίο της Γιολάντας Τσορώνη-Γεωργιάδη...σε παίρνουν από το χέρι οι λέξεις σαν παλιές σου φιλενάδες που τις είχες κάπως χάσει και τις ανταμώνεις ξανά να σου διηγούνται τα καθέκαστα από κει που τις άφησες...δεν προλαβαίνεις να καθίσεις στη θέση σου και γίνεσαι χωρίς audition, μέλος του θίασου που ζει τα πιο απλά, καθημερινά, παλιά, άγνωρα κι όμως τόσο γνώριμα βιώματα της αληθινής ζωής...περνούν οι εικόνες από μπροστά σου και σε παίρνουν από το χέρι για να μυρίσεις κι εσύ τις ευωδιές του αέρα...για να σφουγγίσεις τους κόμπους του ιδρώτα που τρέχει στα μάγουλα...για προλάβεις να αφουγκραστείς το χτυποκάρδι του έρωτα πριν αυτό υποταχτεί τόσο φυσικά, στις αποφάσεις των γερόντων του σογιού...για να βάλεις κι εσύ πλάτη στα δύσκολα...για να προσθέσεις και το δικό σου χαμόγελο μέσα στο χορό των ανασαμιών που στέκονται για λίγο να πάρουν οι ψυχές των ανθρώπων του τόσο δυναμερού αυτού τόπου...για να σταθείς μια στιγμή, όχι παραπάνω, ν'αποθαυμάσεις το φυσικό δέξιμο δύσκολων, δυσερμήνευτων κι αδιανόητων πραγμάτων που βιώνονταν κάποια λησμονημένα χρόνια...για ν'ανακαλέσεις τις διηγήσεις από του Mικρασιάτη παππού σου τη μεριά...που δυο φορές, πριν περάσουν από την Ιωνία οριστικά το Αιγαίο και σκορπιστούν στην υφήλιο, μπήκε ταξιδευτής κι έσμιξε τη μοίρα του μ'άλλων πολλών τολμηρών και περπάτησε στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού...γραμμένος κι αυτός στους aliens, passengers της νήσου Ellis...για να κλάψεις κατά τα ξημερώματα, αφήνοντας τα ζεστά δάκρυα να βρέχουν το πρόσωπό σου προσπαθώντας ν'αποστηθίσεις μια παράγραφο στον επίλογο των ιστοριών του βιβλίου που τόσο απλά κι αμετάκλητα μπλέκονται μεταξύ τους...
               Κυρία Γιολάντα, σ'ευχαριστώ που μ'έκανες κοινωνό και μέτοχο του ταξιδιού σου...κι επειδή Κρήτη-Μάνη έχουν κοινές ανάσες στο διάβα του χρόνου....περιμένω να ακουμπήσω στις σελίδες του επόμενου βιβλίου σου...να είσαι πάντα καλά...