Ήμουν κι εγώ εκεί (Faith and optimism)

Έργα & επιμορφωτικές ημέρες/απογεύματα Τρίτης - Πέμπτης, 18:00 - 21:00) στις ΤΠΕ ΠΕ 60 στο Ηράκλειο Κρήτης (6η περίοδος επιμόρφωσης)

                        ..FAITH... 

          (επιμορφωτικό μάθημα Νο 28589...)

• H πίστη μετακινεί βουνά....
• και το σχετιζόμενο... Εάν έχετε πίστη ως κόκκον σινάπεως... κ.λ.π. (αυτό ειδικά απ'όταν το διάβασα μου έκανε τρομερή εντύπωση.... μα τόση λίγη πίστη πρέπει να έχεις για να μετακινήσεις βουνά..;;;; έψαχνα να βρω φωτό του απίθανου αυτού σπόρου.... ε και μη χειρότερα.... δηλαδή αφού εκ των πραγμάτων δε μπορώ να κουνήσω όχι βουνό... ούτε δεντράκι... τι γίνεται...;;; μα δεν έχω καθόλου πίστη;;; και πώς θα πορευτώ στη ζωή.... έτσι χωρίς αυτό το εκ των ων ουκ άνευ εφόδιο... που άκουγα και δεν κατανοούσα....)
• Πίστευε και μη, ερεύνα...
• ή αλλιώς Πίστευε, και μη ερεύνα...  ..διαλέγετε και παίρνετε...
• Ευρωπαϊκή πίστη... πληρώνει αμέσως...
• my Market - σχέση εμπιστοσύνης....
• Χλωρίνη klinex... αυτήν ξέρετε... αυτήν εμπιστεύεστε... είναι το ασφαλέστερο λευκαντικό γιατί είναι το αγνότερο...
• 99 (;) κατασκευαστές πλυντηρίου συνιστούν SKIP.... αυτοί ξέρουν... (αυτό μου'ρθε σα συνέχεια...)
• Άνθρωπος εμπιστοσύνης... σου λέει...
• Τον εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια.... άνοιξέ τα γιατί μπορεί να γκρεμιστείς.... λέω εγώ...
• Με απάτησε... πρόδωσε την εμπιστοσύνη που του είχα δείξει....
• Σ'εμπιστεύτηκα... και ποιο το αποτέλεσμα  ;;;;
• Μπεσαλής άνθρωπος βρε παιδί μου...
• Δεν έχει μπέσα για μπέσα...
• 'Απιστος Θωμάς... τς τς τς ....
• Άπιστη γυναίκα ρε  συ..
• Ερώτηση κρίσεως... Σας έχουν απατήσει..;;
• έτερη... Εσείς έχετε απατήσει ποτέ..;;;  ...ποτέ - ποτέ.... ή πότε - πότε...
• Εμπιστεύσου τον ειδικό...
• Έχε πίστη στις δυνάμεις σου.... ή στον εαυτό σου...
• Μα καλά δε μ'εμπιστεύεσαι ;;;;
• Εμπιστεύσου τον και δε θα χάσεις...
• Έχασε την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους... κάηκε στο χυλό... και φυσά και το γιαούρτι...

            Μεγάλο θέμα η πίστη... λες και όλα εξαρτώνται από αυτήν... μετρώνται με τα δικά της μέτρα και σταθμά... και ουαί και αλίμονο σε όποιον πέσει θύμα απιστίας... εκμετάλλευσης... κοροϊδίας... άντε μετά να σηκώσει κεφάλι και να ορθοποδήσει... ακόμη χειρότερα να σκεφτεί να ανταποδώσει στα ίσα...

Πίστη σημαίνει να στηρίζεις τον άλλο όταν πέφτει... να είσαι παρών όταν το χρειάζεται... να τον ακούς... να τον ανέχεσαι... να τον βλέπεις στα χειρότερά του... και την ίδια στιγμή να τον οραματίζεσαι σε όλο του το μεγαλείο... να κάνεις υπακοή... εκεί που θέλεις να σηκώσεις μπαϊράκι... να πιέζεις τον εαυτό σου να κάνει το καθήκον της στιγμής... και της ώρας... να περιμένεις από τον εαυτό σου τα καλύτερα... και να του δίνεις την ευκαιρία να δοκιμαστεί και στα χειρότερα.... ν’αποδέχεσαι τις αδυναμίες σου και να στηρίζεις το διπλανό σου στις δικές του στιγμές αδυναμίας... να μιλάς και να εκφράζεις τα συναισθήματά σου.. όσο δύσκολο... και ανώφελο κι αν σου φαίνεται...πολλές φορές... να παραδέχεσαι και ν'αγκαλιάζεις τον άνθρωπό σου... ακόμα κι αν δεν είναι μαζί σου.... ενώ εσύ με όλη σου τη δύναμη επιθυμείς να είσαι δίπλα του.... και να ζεις μαζί του τις στιγμές... και να τεστάρεις τα όρια και τις αντοχές σου... και ν'αναστενάζεις επειδή, παλεύεις και αντιμάχεσαι με τον κόσμο όλο... που κρύβεις μέσα σου....

        …και πες μου εσύ πίστευες ότι θα κάνεις όλα αυτά που έχεις καταφέρει μέχρι τώρα...;;;; πίστευες ότι θα ξεπεράσεις τον μικρό σου εαυτό... που ώρες γιγαντώνεται και θέλει να σε εξουδενώσει... και ώρες ησυχάζει... και δε ζητάει τίποτα..;;;; πίστευες ότι θα ζήσεις με άλλους στιγμές και ώρες που δεν είχες διανοηθεί ότι υπάρχουν...;;;;; πίστευες ότι θα πάρεις και θα δώσεις τόση αγάπη...;;;;

         Όχι... δεν το πίστευα...μέχρι την ώρα που άρχισα να το ζω..... να το γεύομαι.... να το μοιράζομαι... να το περιμένω... να το μεταμορφώνω σε δυναμικές δημιουργίες και διαδραστικές παρουσιάσεις.... να με παρασέρνει η δύναμη και ο παραλογισμός της ανυποχώρητης αποδοχής.... του μεγαλείου της πίστης....

             

       Optimism - optimist - optimistic - optimistically - optimum

            ...ένα ακόμα εξτραδάκι κάθε επιμόρφωσης που σέβεται τον εαυτό της, κάθε δασκάλου που σέβεται τα χρόνια που σπατάλησε και σπαταλά στα θρανία και κάθε μαθητή που θέλει να διαπρέψει.....

            Από παιδί περιστοιχίζομαι από αισιόδοξους ανθρώπους...το μότο του πατέρα μου ήταν το ''όλα θα πάνε καλά..'' ...όταν παρουσιαζόταν κάποιο πρόβλημα... και παραδόξως έτσι γινόταν ...

            …και άμεση λύση να μην βρίσκαμε...τα προβλήματα εξομαλύνονταν... αλλά και οι έτεροι μακρινοί & κοντινοί συγγενείς...

            …όλους τους θυμάμαι να κρατάνε τη σημαία της αισιοδοξίας και της χαρούμενης διάθεσης.. (καλά και που τα γράφω αυτά...ξινίζω..)

            Παρ'όλο που τα προβλήματα δεν έλειπαν φυσικά... εγώ πάλι εξέπεμπα σ'εντελώς άλλο μήκος κύματος... και θυμάμαι που από τότε μ'έλεγαν γκρινιάρα και όταν μ'έβλεπαν να παίρνω ανάποδες έστριβαν.. κουνώντας το κεφάλι στη μάνα μου.... (πω πω βρε παιδί μου πώς την αντέχεις..;;)

             …αλλά εγώ δεν χαμπάριαζα.....απορούσα μόνο πώς ξεφύτρωσα μέσα σ'αυτούς τους αιωνίως χαμογελαστούς ανθρώπους... είχα καταλήξει να πιστεύω ότι με είχαν υιοθετήσει... από ποιον μακρινό πρόγονο είχα κληρονομήσει το χάρισμα να προβλέπω συμφορές και να στολίζω κάθε καλό που τολμούσε να ξεμυτίσει μπροστά μου με μουντά χρώματα.. δεν έχω ανακαλύψει ακόμα..

        Θυμάμαι στο σχολείο όταν πρωτάκουσα για την Κασσάνδρα και για άλλες βασανισμένες και τυραννισμένες υπάρξεις.. ταυτίστηκα βρε παιδί μου.... πήρα μιαν ανάσα... και όταν ήθελα να δω μια καλή ταινία... να διαβάσω κανένα βιβλίο... αμάν έκανα να βρω κάτι όπου οι ήρωες θα δυστυχούσαν στο τέλος.. θα συνέχιζαν το αέναο ταξίδι προς την ευτυχία αλλά στην γωνία θα τους περίμεναν κι άλλες συμφορές..... μου άρεσαν οι καταραμένοι          ποιητές (π.χ. Καρυωτάκης)… γενικώς οι δυστυχισμένες υπάρξεις... ταυτιζόμουν μαζί τους.... τους ένοιωθα δικούς μου ανθρώπους... από τότε ήμουν λάτρης των κάθε είδους σεναρίων συνομωσίας, θεωριών καταστροφολογίας και επερχόμενων δεινών..

            Κι αυτό πάλι το ''και πέρασαν αυτοί καλά...'' μου καθόταν στο λαιμό... και ποτέ, όταν έλεγα καμιά ιστορία στο σχολείο, δεν πρόφερα αυτά τα λόγια ως κατάληξη... τα συμπλήρωναν τα παιδιά...

          ....θυμάμαι μια φορά μικρή, που μου έκαναν δώρο δύο βιβλία από τη σειρά «Η Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς» ...δεν ξέρω αν το έχετε ακουστά.... είχε και συνέχειες: η Πολυάννα μεγαλώνει... η Πολυάννα παντρεμένη.. η Πολυάννα μαμά... κ.λ.π. Λοιπόν αυτή η Πολυάννα είχε το εκπληκτικό, για μένα, χάρισμα να βρίσκει πάντα, μέσα σε οποιαδήποτε δυσκολία της παρουσιαζόταν κάτι το ευχάριστο... κι έλεγε ''είμαι πολύ ευχαριστημένη γιατί...''

            Ο λόγος που δεν πέταξα τα βιβλία αυτά με βδελυγμία ήταν ότι είχε ωραία εξέλιξη (χμ..... για τα τότε γούστα μου...). Το κακό είναι ότι σε οποιαδήποτε μετέπειτα συνεργασία, παρέα, συντροφιά κ.λ.π. έβλεπα ότι κανείς δε μ'έφτανε στην απαισιοδοξία... και στο σχολείο ειδικά... έχω το εξαιρετικό χάρισμα να σπέρνω τον πανικό και να φρενάρω την κάθε είδους πρωτοβουλία μέχρι να βεβαιωθώ ότι δεν θα μας πάρει κάποιος το κεφάλι και ότι όλα θα πάνε καλά τελικά... 

           Το κακό είναι ότι ακόμα και στην επιμόρφωση αυτή, που έχω την τύχη να συμμετέχω, βλέπω ότι πνέει ένας αισιόδοξος αέρας και όλοι γύρω μου έχουν αγανακτήσει με την ανησυχία και την ένταση που εκπέμπω... έναν δεν έχω βρει να μπορέσω να ταυτιστώ μαζί του... να καθίσουμε μαζί βρε αδελφέ μαζί να κλάψουμε τη μοίρα μας λίγο... έχω καθίσει κι έχω σκεφτεί σοβαρά...από που πηγάζει αυτός ο αέρας αισιοδοξίας και φρεσκάδας...;;;;

       Τι να κάνω....ν'αρχίσω να πίνω το νερό του Βίκου....;;;; να μετακομίσω στα Ζαγοροχώρια...;;;; να περπατήσω εκεί στα όρη, τ'άγρια βουνά και τις χαράδρες....;;;  

           Το κακό είναι ότι δεν έχουν μείνει  εκεί και πολλά σχολεία... αλλά για να γίνω έστω και λίγο αισιόδοξη... αν πάω εκεί τελικά... σίγουρα θα διαπρέψω.... ό,τι και να κάνω....