Ήμουν κι εγώ εκεί (Happy hours)

Έργα & επιμορφωτικές ημέρες/απογεύματα Τρίτης - Πέμπτης, 18:00 - 21:00) στις ΤΠΕ ΠΕ 60 στο Ηράκλειο Κρήτης (6η περίοδος επιμόρφωσης)

Νο 6 από το τέλος...

                       ...Ηappy hours...

           ....ευτυχία.... τι υπέροχη και τόσο παρεξηγημένη λέξη.... δεν ξέρω με ακρίβεια να σας πω (θα'πρεπε ;;; μάλλον.. όλα πρέπει να τα ξέρει κανείς...) το συνολικό πληθυσμό που κατοικεί στον ταλαίπωρο αυτό πλανήτη... (αν υπάρχει ζωή και αλλού... αυτό δεν θα το συζητήσουμε εδώ... αλλά σε άλλη ανάρτηση.. εγώ πάντως το πιστεύω.. και ότι δεν μπορεί ρε γμτ.. .κάποια alliens κυκλοφορούν ανάμεσά μας...) όμως σίγουρα υπάρχει πλήρης αντιστοίχιση με τις εκδοχές της ευτυχίας που κυκλοφορούν...

           …άλλος νοιώθει happy γιατί έφαγε τον τέλειο μουσακά (αχ αχ αχ....έχω να φάω ούτε και θυμάμαι από πότε...ρε Κλειώ θα φέρεις κανένα ταψάκι...;;; έλα ...που είσαι τόσο καλή και γλυκιά...σπάνιος άνθρωπος πραγματικά...) 

          …άλλος πετάει στα σύννεφα γιατί έφυγε.....(ή ακόμα καλύτερα δεν θα έρθει) η πεθερούλα του.. την έπιασε το αυχενικό της.. κοίτα να δεις ατυχία ρε παιδί μου.. δεν πειράζει μωρέ άλλη φορά.. .(πω, πω ... τη γλιτώσαμε και σήμερα..)

          …άλλος στούκαρε πάνω σ'ένα παλιό του αίσθημα.. και κοίτα να δεις κανείς δεν έχει προχωρήσει παρακάτω... τι σύμπτωση... και τα παλιά ξαναφουντώνουν... και φτάνουν και στα σκαλιά της εκκλησίας ή του δημαρχείου ή απλώς του κοινού χώρου κατοικίας…(μέχρι το επόμενο σουτάρισμα...)  ...χωρίς αναπνοή συνεχίζω...

            …άλλος σκάει από happiness γιατί σου λέει βρήκε μετά από α, β, γ,..., χ,ψ, ω,και γράμματα άλλων ξένων αλφάβητων.. ώρες ... πώς να κατεβάσει μια εφαρμογή στο pc του... να βρει... αντιγράψει... να επικολλήσει, να μεταφέρει μέσω Αλάσκας (ενώ ήταν μισό βήμα μακριά το άτιμο...) αρχεία και άλλες πολύτιμες εργασίες... να βρει gadget και να το περάσει στο ιστολόγιό του... ενώ εκείνο αρνιέται πεισματικά να μπει... να φτιάξει flipbook ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων... αλλά να έχει & μουσική... και χρώματα.. και να κάνει και μερικές τούμπες (ανάποδες κατά προτίμηση...)… να κάνει ανάρτηση στο youtube... ( έλεος όμως ...10.000....και βάλε φορές το έχουμε δείξει… τς τς τς τς τς .... μηδέν προσοχή...σε σαλιγκάρι να το δείχναμε θα το'χε πιάσει...(!!!!) …πώς μας παλεύουν οι καημένοι οι επιμορφωτές ... i wonder...really... δεν τους καταβάλλουν επίδομα ανθυγιεινής εργασίας ;;;; αν είναι δυνατόν... ας εισηγηθεί κάποιος γι'αυτό ρε παιδιά..έλεος...δηλαδή.

             …άλλος περπατά και πετάει γιατί τον χτύπησε στα καλά καθούμενα... χωρίς να κάνει τίποτα.. τη δουλίτσα του κοιτούσε, το σπίτι του, την οικογένειά του - αυτή είναι πιο δύσκολη πίστα - έρως κεραυνοβόλος... και κοίτα ρε γμτ ζημιά που πάθαμε... και καλά να βρεις συνεργείο να σε επισκευάσει... αν όχι... κλάψε με μάνα κλάψε με... αλλά εσύ μπορεί να μην θες επιδιόρθωση... γουστάρεις ρε παιδί μου να το ζήσεις όλο αυτό.... με την επιθυμητή συνέχεια (αχ, αχ ,αχ, αχ, αχ, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.. είμαστε) ή όχι (να φας τα μούτρα σου.... να σε πιάσει η καρδιά σου... να σου κόβεται η αναπνοή σε τακτά διαστήματα... να μην τρως... να μην κοιμάσαι... και άλλα τινά καταληκτικά...)

              …άλλος πλέει στα γνωστά πελάγη γιατί έφυγαν όλοι από το σπίτι να πάνε για.... εκδρομή... ορειβασία... ψάρεμα... χόρτα... επίσκεψη…(πάλι δε θα'ρθεις ;;; τι ακοινώνητη Θεέ μου..)… τραπέζι.... γάμο... βάφτιση..(καλά μόνος μου θα πάω ;;;..)… στο εξωτερικό... (αχ αχ αχ αχ )... στο χωριό... σε μια σχολή που πέρασαν... ( μα πώς έγινε ;...)  στο Διδυμότειχο... στις ειδικές δυνάμεις του στρατού στην Κύπρο...(και στην  Κίνα αν είναι δυνατόν...δεν ξέρω αν υφίσταται ακόμα η λεγεώνα των ξένων... θα δω… για μπάσκετ..ποδόσφαιρο, βόλτα με φίλους...(δεν πιστεύω να γυρίσεις νωρίς ;;;) φροντιστήριο (5 - 6 ώρες...), στη μαμά του, για ρακές... ψώνια...κ.λ.π.

            …άλλος βρήκε και σήμερα ένα πιάτο φαγητό... ένα ποτήρι νερό... ένα καναπέ να απλώσει τα πόδια του... (όχι για να δει τηλεόραση..όχι.... για να να διαβάσει...) και δοξάζει το καλό Θεό...

             …άλλη πάλι πηγαίνει στη δουλειά της...και τα παιδιά τη φωνάζουν ''μαμά'', την αγκαλιάζουν... σφικτά...(αφού της έχουν βγάλει όλο το λάδι... μόνο νερό έχει μείνει και κοντεύει να καεί ο κινητήρας...αν δεν έχει ήδη...)... και της λένε.... (ειδικά τις μέρες που νοιώθει ΕΝΑ με το πάτωμα ή και το υπόγειο )... ''τι όμορφη που είσαι κυρία, ειδικά σήμερα..'' ( με έμφαση στο ειδικά )... τρέλα με κορδέλα την τυλίγει εκείνη την ώρα και της έρχεται η ευτυχία κατακέφαλα...

            …άλλος τρέχει για να βοηθήσει όπου χρειάζεται... δίνει ό,τι μπορεί... παρηγορεί και ανακουφίζει με χίλιους τρόπους όλο τον κόσμο... και ευφραίνεται η ψυχή του..

.

 …έτερος δέχεται αδικίες... προσβολές... τυχόν υποβαθμίσεις... απειλές... παραμέριση.. .καταπάτηση των δικαιωμάτων του... και άλλα τινά... και δεν ανεβάζει τους τόνους.... αλλά προσπαθεί με διπλωματία... υποχώρηση... συνδιαλλαγή... αγάπη... κατανόηση.... ενσυναίσθηση... να διορθώσει όπως μπορεί την κατάσταση... wonderful feeling...

          

            …η αφεντιά μου πάλι... νιώθει υπερτυχερή.... πανευτυχής... ευλογημένη... και δοξάζει τον καλό Θεό... που την έκανε να δηλώσει συμμετοχή σ'ΑΥΤΗΝ τη συγκεκριμένη επιμόρφωση.... (ενώ δεν είχε καθόλου όρεξη... κι έλεγε  ''Παναγία μου...ωχ, που θα τρέχω.... καλά είμαι στ'αυγά μου... ποιοι θα'ναι τώρα αυτοί εκεί πέρα που θα μαζευτούν;;;... ωχ ωχ ωχ.... να ακυρώσω μωρέ την αίτησή μου.... καλύτερα;;;.... ή όχι..;;; ... αχ, ας μη με επιλέξουν....'' )… και την επέλεξαν... και γνώρισε από κοντά φανταστικούς συνάδελφους... εξαιρετικούς επιμορφωτές.... υπέροχους ανθρώπους...

                                            Σας ευχαριστώ... so much...   

Ήμουν κι εγώ εκεί (Έρως ανίκατε μάχαν..ή μήπως όχι;)

Έργα & επιμορφωτικές ημέρες/απογεύματα Τρίτης - Πέμπτης, 18:00 - 21:00) στις ΤΠΕ ΠΕ 60 στο Ηράκλειο Κρήτης (6η περίοδος επιμόρφωσης, '14-'15)

  
Νο 5 από το τέλος...
 

Έρως ανίκατε μάχαν..ή μήπως όχι;

                                                                                     
      Η ανάρτηση αυτή, αφιερωμένη στην πολύ γλυκιά Θωμαή και μετά από παραγγελία της, που με παρότρυνε ν'αφήσω κατά μέρος το διάβασμα για την πιστοποίηση, δεν έχω λέει ανάγκη (συμφωνώ απολύτως) και να γράψω για τον έρωτα και το θάνατο (;), γιατί λέει θα ήθελε να με δει στα δύσκολα.

      Θωμαή μoυ, θα σου κάνω το χατίρι ακριβώς τελικά και σου θυμίζω μια δική σου ρήση: "δεν είμαστε φτιαγμένες για τα εύκολα"..αν κι εγώ είχα στα υπ’όψιν να γράψω σχετικά. Ίσως βέβαια ξενίσει τέτοιου είδους ανάρτηση με την εμφάνισή της στο κεφάλαιο της επιμόρφωσης & πιστοποίησης αλλά πιστέψτε με, δε θα μπορούσε ν'αναρτηθεί κάπου αλλού, μιας και ο,τιδήποτε λειτουργήσει και τρέξει σε ανέλπιστο βαθμό, πάνω και πέρα από τα γνωστά και αναμενόμενα πλαίσια, δε μπορεί παρά να διαπνέεται από τις ανεξήγητες, αδιανόητες, απρόσμενες και ανίκητες υπερδυνάμεις του έρωτα, της πίστης, της αφοσίωσης, της υπομονής, της παραδοχής και της μάθησης.  
      Μεγάλο, το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο, σχολείο έχει ιδρύσει ο έρωτας κι ευνοημένος της μοίρας, όποιος γίνει δεκτός εκεί αλλά και δύσκολο..πολλή μελέτη, δάκρυα, κόπος, συχνές εξετάσεις με παγίδες και ούτε καν sos δεν υπάρχουν γιατί στον καθένα κληρώνουν διαφορετικά θέματα, άγνωστα κάθε φορά κι αυτό που θα σώσει την ώρα της μεγαλύτερης απελπισίας, είναι να είσαι πολύ τυχερός και να βρεθεί μαζί σου δάσκαλος, με χαρακτήρα και γνώσεις, ικανός να σε στηρίξει, συχνά χωρίς να το επιδιώκει και ο ίδιος και να μάθεις παρατηρώντας τον και κυρίως αποδεχόμενος, όσο κι αν δεν το επιθυμείς, τα όσα σημαντικά διδάσκει με τον τρόπο του και να περάσεις τις τάξεις, με έπαινο ή και αριστείο.
      (εγώ μόνο ένα έπαινο πήρα στο Λύκειο κι αυτόν στην Γ' επειδή ήμουνα τριτοδεσμίτισσα κι απαλλαγμένη από ανούσια (;) μαθήματα..κι όλοι μου'λεγαν να δηλώσω νομική, που έμπαινα με τους βαθμούς των πανελλαδικών αλλά εγώ εκεί, πείσμα, ήθελα να δασκαλεύω χωρίς να γνωρίζω τι με περίμενε..ευτυχώς τα καλύτερα τελικά). 
      'Ερωτας λοιπόν..βασικό και κύριο συστατικό σε οποιαδήποτε προσπάθεια πηγαίνει ανέλπιστα καλά, παρά τις δυσοίωνες προοπτικές κι αποφέρει αποτελέσματα..σε οποιαδήποτε επιτυχία, σε οποιαδήποτε επιβράβευση, σε ο,τιδήποτε φοβάσαι και διστάζεις να μετέχεις και τελικά αποφασίζεις σφίγγοντας τα δόντια και, ω του θαύματος, σε βγάζει σε δρόμους άγνωστους, που σε κάθε στροφή τους αντικρίζεις πρωτόγνωρα πεδία δράσης, που σε προκαλούν σε πελάγη ανεξερεύνητα και προχωράς μ'ενθουσιασμό και φόβο και κατάπληξη κι αναρωτιέσαι με τι δυνάμεις πράττεις τόσα θαυμαστά και πού είχες κρυμμένη τόση αντοχή και συχνά μετανιώνεις και οικτίρεις τον εαυτό σου για τις αδυναμίες του και τις ικανότητές του να σου ανατρέπει την καθεστηκυία τάξη, μια χαρά ήσουν (και δυο-τρεις τρομάρες) εκεί που καθόσουν και δεν κινδύνευες από κανένα, τι σ'έπιασε και τρέχεις με 10.000 χιλ. την ώρα; (και ούτε που σε νοιάζει αν στουκάρεις..μα δεν παίζει αυτό).

      (τίποτα καλέ, έρως κεραυνοβόλος...μα είμαι τελικά τόσο τυχερή; και που είσαι ακόμα, τίποτα δεν έχεις δει, οπλίσου με υπομονή..ωχ, μα εγώ δεν έχω καθόλου υπομονή, ούτε για ελάχιστο δείγμα, κάλλιστα θα μπορούσε να υπάρχει η απεικόνισή μου στο λήμμα "ανυπόμονος έως θανάτου", ναι, αλλά δεν γίνεται αλλιώς, εδώ που βρέθηκες ηθελημένα ή άθελα, δεν έχει καμιά σημασία, δεν έχει πισωγυρίσματα, shut up and swim).
      και καλά βρε παιδί μου, θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος, δεν χαίρεσαι που αναπνέεις άλλον αέρα; που όλος ο κόσμος έχει ομορφύνει, που ακόμα και τα απαίσια και δυσβάσταχτα που σήκωνες σαν τον Άτλαντα, για κοίτα δεν υπάρχουν..δεν χαίρεσαι που όλα γύρω σου πνέουν φρεσκάδα και ξεχειλίζουν από αγάπη; δεν χαίρεσαι που άνοιξε ο ορίζοντας και βλέπεις όσα αγνοούσες κι αγαπάς όλους τους ανθρώπους, γιατί μπορείς να δεις τις χάρες τους και νιώθεις κι ακούς το αίμα σου να τρέχει και να πλησιάζει το επίπεδο βρασμού και εξαέρωσης κι ανεβάζεις πυρετό και τίποτα δεν έχει τη δύναμη να σε πειράξει και κανείς δε μπορεί να σου μειώσει τη τρομερή δύναμη των συναισθημάτων που σ'έχουν κατακλύσει και νιώθεις ως ο Superman, o Batman κι o Spiderman..together at least..
       Αν χαίρομαι λέει..δεν πιστεύω στην τόσο υπέροχη μοίρα και σε όσα θαυμαστά μου επιφύλαξε να ζήσω, να νιώσω και βιώσω τόσο ευλογημένες στιγμές και να πιστέψω στην ύπαρξη των συναισθημάτων που μοιράστηκαν στο παρελθόν μαζί μου φίλοι κι είχα το θράσος να κοροϊδέψω και ν'αμφισβητήσω, ως μη γινόμενα και δυνάμενα να βιωθούν από τον οποιοδήποτε κι εδώ αναθυμούμαι τη ρήση..όποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τα μούτρα του..yes sir, as you say.
      Περνώντας σε άλλο επίπεδο, θα ήθελα να μοιραστώ μια σχετική εμπειρία, που άκουσα να διηγείται ένας εκ των πρωταγωνιστών της..πολύ θα ήθελα να ακούσω και τον άλλο, πεθαίνω για τέτοιες αφηγήσεις και μάλιστα από άμεσα εμπλεκόμενους.
      Προχτές λοιπόν, ήμασταν καλεσμένοι σε φιλικό σπίτι, είχα πολύ καιρό να συναντήσω τη συγκεκριμένη παρέα, εξαιρετικά παιδιά, σπάνια σε ήθος, χαρακτήρα και άλλες δυσεύρετες αρετές..μαζί ήταν και η πεθερά του ενός φίλου, Θεσσαλονικιά, γύρω στα 65,  ωραίος τύπος. 
      Κάποια στιγμή άρχισα να επαινώ τη Θεσσαλονίκη, να λέω ότι θα ήθελα να ζήσω εκεί και πως όταν πρωτοπήγα ένιωσα σαν να είχα ζήσει όντως εκεί, σε άγνωστους, παρελθοντικούς χρόνους..και βέβαια, μου επεσήμανε η κυρία, όσοι έχουν πάει Θεσσαλονίκη το ίδιο λένε..και πάνω που τρώγαμε τα εξαιρετικά εδέσματα της οικοδέσποινας και πίναμε το υπέροχο κρασάκι του οικοδεσπότη, αρχίσαμε να μιλάμε για το παρελθόν και περνώντας από το ένα στο άλλο, χασκογελώντας...κι αφού είχαμε αδειάσει σχεδόν τα μπουκάλια, ξεκίνησε η κυρία..(δε θυμάμαι τ'όνομά της).            Ξεκίνησε λοιπόν να λέει ιστορίες για τα παιδικά της χρόνια, στη συμπρωτεύουσα...και θυμήθηκε και τον πρώτο της έρωτα, που της έλεγε να τον περιμένει να πάει στρατό και να τακτοποιηθεί επαγγελματικά κι αυτή δε μπορούσε  γιατί ήθελε να ξεφύγει από την πατρική καταπίεση, όντας μόνο 15 χρονών κι έτσι, σπάζοντας πραγματικά την καρδιά του αγοριού, παντρεύτηκε έναν άλλο κι έφυγε μαζί του. Έκανε και τρία παιδιά, πέρασαν τα χρόνια, είδε κι εγγόνια..και προχτές λοιπόν της λέει ο γιος της: "ρε μάνα σε γυρεύει στο τηλέφωνο, ένας κύριος από Θεσσαλονίκη, άφησε και τον αριθμό του, τι συμβαίνει;"
      Όλα αυτά βέβαια η γυναίκα τα έλεγε τόσο παραστατικά..κι είχα μες τ'αφτιά μου το γαμπρό της να σχολιάζει και να γελάμε σαν τρελοί..γιατί εγώ είχα αντιληφθεί τι έμελλε γενέσθαι κι είχα μείνει άφωνη και το μόνο που μπορούσα να ψελλίσω ήταν "πω, πω, αυτά μου αρέσουν ν'ακούω" (συνέχεια διάβαζα για τέτοιες ιστορίες αλλά να τις ακούω από ένα πρωταγωνιστή δε μου είχε συμβεί ποτέ, σίριαλ κανονικό..'Αρλεκιν)
      Λοιπόν η κυρία παίρνει τηλέφωνο, ρωτάει ποιος τη ζητούσε τόσες μέρες και ναι, ήταν ο πρώτος της έρωτας, μετά από 50 τόσα χρόνια και της ζήτησε να βρεθούν. Παραξενεύτηκε, αναστατώθηκε κι ένιωσε σα να ήταν πάλι 15 χρονών. (στο σημείο αυτό σηκώθηκα από την καρέκλα και χτύπησα παλαμάκια, να, για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει να ζει κανείς).
Τέλος πάντων, αφού ξαναβρήκε τη μιλιά της η κυρία (κατά διαβολική σύμπτωση εκείνη θ'ανέβαινε Θεσσαλονίκη), συμφώνησε κι έκλεισαν ένα ραντεβού.

Ήρθε λοιπόν η μέρα που όλοι περίμεναν και ο κύριος την περίμενε στο αεροδρόμιο, με την κόρη του και με λουλούδια 
(τρελάθηκα στο σημείο αυτό κι όλοι με δούλευαν ανελέητα αλλά δε μου καιγόταν καρφί, όλα γύρω μου είχαν σβήσει, το μόνο που υπήρχε ήταν η κυρία με την καταπληκτική της ιστορία).
      Πήγαν λοιπόν στο σπίτι της κυρίας, κουβέντιασαν..αυτή είχε πάθει πλάκα γιατί είχε να τον δει 50 χρόνια..αυτός την προσκάλεσε την επομένη στο δικό του σπίτι...κι όντως πήγαν και δεν ήταν απλό σπίτι αλλά πύργος, με αυλές και φράχτες και εισόδους και σκάλες και..και..
      Τη συνόδεψε λοιπόν στον κήπο και κάποια στιγμή η καημένη παραπάτησε κι έπεσε και ο ιππότης της προσπάθησε να της δώσει χέρι βοηθείας και παραλίγο να πέσει κι ίδιος..και καθώς σηκώθηκαν επιτέλους, της πρότεινε να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωή τους μαζί (αχ...μακάρι να τον είχα από μια μεριά, να μπορούσα να τον αγκαλιάσω).
      (εν τω μεταξύ  μου΄ρχόταν να σκοτώσω το γαμπρό της, που τα ήξερε βέβαια όλα αυτά και τη δούλευε κανονικά κι εμένα μαζί, που είχα μείνει να την ακούω σαν χάνος..γέλια οι άλλοι, κανείς ρε παιδί μου δεν είχε εκστασιαστεί απ'όλα αυτά, μόνο εγώ..τι μπορούμε να συμπεράνουμε δεν ξέρω, το αφήνω στη διακριτική σας ευχέρεια).
      Η κυρία βέβαια δεν ήξερε τι να του απαντήσει κι έσπευσε να δώσει τέλος στην απίθανη αυτή συνάντηση και στιγμή. Του είπε ότι θα τον περιμένει την επομένη στο σπίτι της (για την τελική κρίση).
      Αφού λοιπόν κουβέντιασε με την αδελφή της και είδε ότι δεν είναι πρέπον να κάνει κίνηση για επανασύνδεση (ε..μα κι αυτή, περίμενε να τον δει νέο και φρέσκο, όπως τον θυμόταν, ε, μην τρελαθούμε κιόλας).
      Σκέφτηκαν λοιπόν να βρουν τρόπο, ευγενικό ώστε να του δώσει γι'άλλη μια φορά τα παπούτσια στο χέρι..(Αχ Παναγία μου!).
      Ξημερώνει λοιπόν ο θεός τη μέρα, έρχεται ο ιππότης, περιμένοντας πως και πως να βγει ο ήλιος στη ζωή του επιτέλους, αλλά η κυρία τον αφήνει και πάλι στα κρύα του λουτρού (αχ ρε γμτ..) λέγοντάς του ότι έχει (τάχα μου) ένα δεσμό όντας 15 χρόνια χήρα και ότι θα'πρεπε να τη ρωτήσει, προτού κάνει λέει την οποιαδήποτε κίνηση. Τότε αυτός συμφώνησε, ότι ναι, αυτό θα ήταν και το σωστό αλλά παρασύρθηκε από το πάθος και την αγάπη του..κι έτσι την αποχαιρέτησε..
      Εκείνη την ώρα, αν δεν ήταν οι άλλοι μπροστά θα έριχνα μαύρο δάκρυ, κοιτώντας επιτιμητικά την άσπλαχνη κυρία..είχαν όμως γεμίσει τα μάτια μου δάκρυα χωρίς να σταματήσω να γελάω.

      Αν είναι δυνατόν..αυτά που μου συμβαίνουν φέτος..απλά δεν υπάρχουν, μάλλον όνειρο ζω και μη με ξυπνάτε..

                Ε, τι λες κι εσύ πολυαγαπημένη μου Θωμαή, θα περάσω την πιστοποίηση στις ΤΠΕ; μετά από τέτοια ελεγεία στον έρωτα, που έγραψα..;
                                                                                  

                                                        Ι believe so…

Ήμουν κι εγώ εκεί (Το Πολυτεχνείο, το Μάλεμε κι η κουρτίνα)

Έργα & επιμορφωτικές ημέρες/απογεύματα Τρίτης - Πέμπτης, 18:00 - 21:00) στις ΤΠΕ ΠΕ 60 στο Ηράκλειο Κρήτης (6η περίοδος επιμόρφωσης)

Νο 4 από το τέλος...

Το Πολυτεχνείο, το Μάλεμε και η κουρτίνα

                                           Θησαυρούς ανεξάντλητους έκρυβε η μία και μοναδική ημέρα κατά την οποία χρειάστηκε να παρευρεθούμε στο Πολυτεχνείο στα Χανιά προκειμένου να τιμήσουμε κι εμείς με τη σειρά μας την σπουδαία αυτή πιστοποιητική διαδικασία. Πολλά τα μαθήματα που παραδόθηκαν και σημαντικές οι εμπειρίες που φορτώθηκαν στις αποσκευές μας...

1. Την παραμονή μιας σημαντικής ημέρας μην πεις νεσκαφέ όταν το ρολόι δείχνει 11:30 το βράδυ.....δε θα φταίει ο νες αν εσύ κοιμηθείς στις 04:30 και σηκωθείς στις 05:30....και μετά έχεις μαγείρεμα και ετοιμασίες και πέρασμα από τον Κρητικό φούρνο πριν καλέσεις ταξί....για να φύγεις.....
2. Κάθε μέρα ο εν λόγω φούρνος έχει τέλεια πιτάκια σε γεύσεις, χρώματα κι αρώματα...τη συγκεκριμένη μέρα που θες να πάρεις μαζί σου..λυπούνται λέει όχι....δεν έβγαλαν...αν θες πάρε από τα συνηθισμένα....
3. Αν κάνεις το μικρό κόπο ν'απευθύνεις το λόγο στον οδηγό του ταξί θα καταστείτε και οι δύο σοφότεροι....και σπουδαιότεροι...
4. Το εισιτήριο του λεωφορείου έφτασε στην ίδια λέει τιμή με αυτό του αεροπλάνου....
5. Δεν έχει κανένα απολύτως νόημα ν'ανοίξεις τις τυχόν φωτοτυπίες που κρατάς για να διαβάζεις κατά τη διάρκεια των ωρών του ταξιδίου....
6. Αν, κατά τη διάρκεια της διαδρομής με το ΚΤΕΛ, μιλάς και γελάς και πιάνεις στον αέρα με την άκρη του ματιού σου λίγες απελπισμένες ματιές των τυχερών συνταξιδιωτών σου κι έτερον ουδέν...κάνε το σταυρό σου...έχεις τύχη βουνό...
7. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε ακούν όλοι, όσο σιγά κι αν σου φαίνεται πως μιλάς ή γελάς...ειδικά αν έχεις από φυσικού σου δυνατή και βραχνή φωνή....
8. Μόλις φτάσεις στον προορισμό σου, αναζήτησε την κοντινότερη ωραία καφετέρια και κάθισε να αναλάβεις δυνάμεις...
9. Όταν πλησιάζει η ώρα της εξέτασης, πρέπει να περιμένεις κάποια-ες εκ της ομάδας, να σιτιστεί με κανονικό φαγητό, κατά προτίμηση λαδερό....
10. Στο δρόμο προς το εξεταστικό κέντρο στρίβεις και ξαναστρίβεις, ρωτάς και ξαναρωτάς...ανοίγεις κανένα google map, χωρίς να προκύπτει φυσικά κάτι θετικό...αυτό λαμβάνει χώρα μόνο σε συνθήκες προσομοίωσης υπόγειου εργαστηριακού σεμιναρίου...not in real life....
11. Όταν τελικά βρίσκεις το δρόμο και φτάνεις στο χώρο συγκέντρωσης των εξεταζόμενων, συνεχίζεις λίγο ακόμα τις στροφές και τις ευθείες...τελικά παρκάρεις και συνεχίζεις το ψάξιμο...τηλεφωνείς στους αρμόδιους...που τελικά σου λένε " θα το βρείτε μόνοι σας..."...!!!!!!!!!!
12. Εν τέλει μαζεύεστε όλοι σώοι και αβλαβείς περιμένοντας το προσκλητήριο...κάθεστε στη θέση που σας υποδεικνύουν...και περιμένετε να τελειώσει το εισαγωγικό καλωσόρισμα ο επιτηρητής που σας κλήρωσε η μοίρα....τι έκπληξη....είχες τον ίδιο...στο λίγο πιο νέο και ωραίο..και πριν 4 χρόνια....και σε ρωτάει αν έφερες μαζί σου και το φαγητό σου...γιατί βλέπει τα τυλιγμένα αλουμινόχαρτα...είσαι έτοιμη να δώσεις το κέρασμα....αλλά θυμάσαι τις συμβουλές του επισιτιστικού κέντρου και κάθεσαι κάτω...
13. Αφού εισάγεις ό,τι κωδικούς έχεις...το σύστημα ανοίγει και βρίσκεσαι αντιμέτωπος με τις ερωτήσεις του λεγόμενου αυτοματοποιημένου μέρους...όλα ωραία και καλά...σου φαίνονται ευκολάκια...και μάλιστα πιάνεις τον νου σου να θυμάται κάτι που διάβασε μόλις χτες...και αυτό ακριβώς είναι και η σωστή απάντηση...thanks God....
14. Πιστή στις συμβουλές του επιμορφωτή-ήρωα που είχες επί 5 συναπτούς μήνες...δείχνεις αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση και ΔΕΝ ανοίγεις καθόλου το ελεύθερο θέμα...μέχρι που...
15. ...επιτέλους σε 30 λεπτά έχεις τελειώσει με τις ερωτήσεις και βλέπεις μπροστά σου θέμα...ΜΙΚΡΟΒΙΑ....για 3-4 δεύτερα παραξενεύεσαι...αλλά κατόπιν νιώθεις ως αστροναύτης έτοιμος να εκτοξευθεί στο διάστημα...
16. Ξεκινάς και γράφεις δραστηριότητες...έρχονται και σου ανοίγουν το αναλυτικό..αλλά εσύ λες ότι δεν το χρειάζεσαι...σε κοιτούν παραξενεμένοι....δεν πληκτρολογείς όσο γρήγορα θέλεις...κάνεις λάθη και γυρίζεις πίσω...γράφεις...φοβάσαι ότι μάλλον ο χρόνος τρέχει πιο γρήγορα από σένα και δε θα προλάβεις...δεν βλέπεις κανένα count down..ούτε και αντιλαμβάνεσαι τι δείχνει το ρολόι που φοράς στο δεξί πάντα...
17. ....πάνω εκεί ακούς τον ευλογημένο επιτηρητή να λέει ότι έχεις ακόμα 2 ώρες μπροστά σου... και αρχίζεις ν'αναπνέεις κανονικά...όμως νιώθεις κι ένα κόμπο στο στομάχι σου....γράφεις...αλλά σταματάς κιόλας...ξεροβήχεις...πίνεις νερό...σηκώνεσαι να δώσεις ένα depon...που είχες μεριμνήσει να κρατάς στην τσάντα σου....
18. Τελικά φαίνεται ότι γράφεις γρήγορα...6 συνολικά δραστηριότητες και όλα τα πεδία συμπληρωμένα...ποιος στη χάρη σου...απλώς ήθελες λίγο χρόνο ακόμα για να περιγράψεις αναλυτικότερα τα λογισμικά σου...but ok...κι έτσι μια χαρά σου φαίνονται...
19. ...βγαίνεις έξω...χτυπάνε τα τηλέφωνα...μιλάς ζαλισμένη και χαρούμενη...ακούς τις συναδέλφους....αλλού πατάς κι αλλού βρίσκεσαι....
20. Στο αυτοκίνητο φεύγοντας, ακούς τον εαυτό σου να ρωτάει για το Αεροδρόμιο στο Μάλεμε.....ξέρεις φυσικά ότι το "αεροδρόμιο στο Μάλεμε" λειτουργούσε πολύ last year...αλλά είσαι τόσο ζαλισμένη...που το προσπερνάς...και συνέρχεσαι ακούγοντας κακαριστά γέλια στο αυτοκίνητο...γελάς μέχρι θανάτου...σχεδόν....
21. Πρέπει εξάπαντος, πριν πάρεις το δρόμο της επιστροφής να επισκεφτείς την Κουκουβάγια...και να δοκιμάσεις μια πανδαισία σοκολάτας με ζεστό σιρόπι...?? και παγωτό....ωχ, Παναγία μου...
22. Κάθεσαι και απολαμβάνεις τις συναδέλφους που απολαμβάνουν ευτυχισμένες την αμαρτωλή σοκολάτα...τρως και συ λίγο....
23. Φεύγεις πιο αργά απ'ότι έλεγες...ακούς τη συμπεθέρα να λέει ότι «έπρεπε να είχαμε κλείσει δωμάτια από χτες..» .....και προσπαθείς να μη μιλήσεις...γιατί εσύ τα'λεγες αυτά...από πριν...
24. Ο δρόμος της επιστροφής ατελείωτος....τουλάχιστον 4πλάσιος..από το πρωί....δεν ξέρω γιατί....ακριβώς....η κουμπάρα τηλεφωνούσε κι ανησυχούσε....μήπως μας πάνε στην Κίνα...αλλά όχι τελικά....αυτά μόνο το Κλαδάκι τα κάνει....
25. Αν κρυώνεις στο λεωφορείο και δεν σου έκοψε να κρατάς μπουφανάκι...μην ανησυχείς...έχουν θαυμάσιες ζεστές κουρτίνες....
26. Το κινητό που έχεις θέλει κατεπειγόντως πέταμα...και να τσακιστείς να πάρεις άλλο...το ξέρω..περιμένω να μου παραγγείλουν ....
27. Πριν αποχωριστείς την παρέα...κανονίζεις πότε θα ξαναβγείτε....ακούς και λένε να πάμε λέει διήμερο κάπου νότια..αλίμονο...το πιστεύω..έτσι θα γίνει....
28. ΜΑΚΑΡΙ...ΣΤΟ ΧΕΡΙ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ....ΝΑ ΤΑΞΙΔΕΥΟΥΜΕ ΠΑΝΤΑ....    

"Τούτο το χώμα..."

Αντιγραφή από http://goo.gl/48Lz0V

 
Γιάννης Ρίτσος & Μίκης Θεοδωράκης, Θα σημάνουν οι καμπάνες

Ποίηση: Γιάννης Ρίτσος (από τη συλλογή Αγρύπνια (1954)) Σύνθεση, ενορχήστρωση & διεύθυνση ορχήστρας: Μίκης Θεοδωράκης Μπουζούκι: Κώστας Παπαδόπουλος & Λάκης Καρνέζης Ερμηνεία: Γρηγόρης Μπιθικώτσης Έργο: Ρωμιοσύνη (1966)

Με τόσα φύλλα σού γνέφει ο ήλιος καλημέρα,
με τόσα φλάμπουρα λάμπει, λάμπει ο ουρανός
και τούτοι μες στα σίδερα και κείνοι μες στο χώμα.
Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.
Κάτω απ’ το χώμα,
μες στα σταυρωμένα χέρια τους
κρατάνε της καμπάνας το σκοινί-
προσμένουνε την ώρα,
προσμένουν να σημάνουν την ανάσταση.
Τούτο το χώμα είναι δικό τους και δικό μας
δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει.
Σώπα, όπου νάναι θα σημάνουν οι καμπάνες.
Αυτό το χώμα είναι δικό τους και δικό μας.

Τι λέει ο Μίκης Θεοδωράκης για το έργο «Ρωμιοσύνη»:
Δεν ήταν μόνο η μουσική, η ποίηση, το τραγούδι…
Στα δύο κορυφαία έργα μου στον τομέα της έντεχνης λαϊκής μουσικής, τον Επιτάφιο και τη Ρωμιοσύνη, είχα την αίσθηση ότι η μελωδία ξεπήδησε σαν αρτεσιανό νερό μέσα από τους στίχους. Τι να συνέβαινε άραγες;
Νομίζω ότι αυτή η ταύτισή μου με τον ποιητή, που ξεπερνούσε τα όρια της ποίησης κι απλωνόταν σε όλο το χώρο της ζωής, της εργατικότητας, της δημιουργικότητας, της ιδεολογίας, της στάσης ζωής, της κοινής πίστης σε μια κοινή κλίμακα αξιών, στην ταυτόσημη αντιμετώπιση του χρέους, τέλος, στην κοινή μας στράτευση στο στρατόπεδο της Αριστεράς, της Εθνικής Αντίστασης, της Ελευθερίας και της αφοσίωσης στο ιδεώδες της Εθνικής Αναγέννησης, όλα αυτά δημιούργησαν μια ταυτότητα, θα έλεγα, στις δύο ευαισθησίες μας. Γίναμε συγκοινωνούντα δοχεία, απ’ όπου ποίηση και μουσική περνούσε η μια στην άλλη ώσπου να πάρουν μια τρίτη διάσταση: το τραγούδι.
Στη γιορτή των Φώτων στα 1966, κάποιο άγνωστο χέρι τοποθέτησε το χειρόγραφο του Ρίτσου πάνω στο αναλόγιο του πιάνου μου στη Νέα Σμύρνη.
Τη Ρωμιοσύνη μού την είχαν φέρει στο σπίτι γυναίκες κρατουμένων πολλά χρόνια πριν. Είχαν περάσει πρώτα απ’ τον Ρίτσο, που διάλεξε ο ίδιος τα αποσπάσματα από την Αγρύπνια για να μου τα εμπιστευθεί. Όμως τα χειρόγραφα σκεπάστηκαν από άλλα. Χάθηκαν. Ξεχάστηκαν… Ώσπου εκείνη ακριβώς τη στιγμή κάποιο χέρι (χωρίς να ξέρει κανείς το πώς και το γιατί) τα ανέσυρε και τα ακούμπησε στο πιάνο. Είχαν προηγηθεί συγκρούσεις στον Πειραιά με την Αστυνομία. Ο άγριος ξυλοδαρμός και η κακοποίησή μου, γεγονότα που με επηρέασαν βαθιά. Τόσο που, μόλις διάβασα τον πρώτο στίχο, Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό… κάθισα, όπως ήμουν λερωμένος με λάσπη και αίματα και συνέθεσα μονορούφι τη Ρωμιοσύνη.
Όταν την άλλη μέρα την άκουσε ο Ρίτσος, έμεινε άφωνος. Ποτέ άλλοτε δεν τον είδα τόσο χαρούμενο, τόσο συγκλονισμένο, όσο τη μέρα που στο Κεντρικόν, που ήταν γεμάτο με αντιστασιακούς, ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης τραγούδησε τη Ρωμιοσύνη.
Θυμάμαι τον Χατζιδάκι στα παρασκήνια να του λέει: «Είσαι ο μεγαλύτερος τραγουδιστής του αιώνα μας». Ήταν η μεγάλη στιγμή που αποδέχτηκε τη φωνή και ο Ρίτσος, που απ’ την εποχή του Επιτάφιου τον βασάνιζε η ιδέα πως έπρεπε να τον τραγουδήσει γυναίκα με λαϊκή φωνή. […]
Μίκης Θεοδωράκης (Απόσπασμα από κείμενο του συνθέτη που γράφτηκε τον Ιανουάριο του 1995 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Ελί-τροχος)

Τι λέει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης για το έργο «Ρωμιοσύνη»:
Το πιο δύσκολο έργο…
«… Από τα έργα του Μίκη Θεοδωράκη, εκείνο που με δυσκόλεψε πάρα πολύ και το θεωρώ από τα μεγαλύτερα είναι η Ρωμιοσύνη του Γιάννη Ρίτσου. Σ’ αυτό το έργο χάθηκα. Έκανα πρόβα δυόμισι μήνες για να μπω στο νόημα της μελωδίας και του στίχου. Τότε βρήκα τον αληθινό μου εαυτό. Ήταν αυτό που με γέμισε. Ήταν η πιο μεγάλη στιγμή της καριέρας μου και της ζωής μου» λέει ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης σε μια ραδιοφωνική συνέντευξη τον Ιανουάριο του 1990.
«… Τα εννέα τραγούδια της Ρωμιοσύνης είχαν μια μελωδία που δεν την έπιανε το μυαλό μου. Μελωδία τρομερή, ασύλληπτη. Ο Θεοδωράκης στις πρώτες πρόβες μού έλεγε: «Λίγο αν προσέξεις στις πρόβες, θα τα καταφέρεις, Γρηγόρη. Το έργο αυτό απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες. Μιλάει για το τι έχει τραβήξει η Ελλάδα. Τότε που κόβανε στο γόνατο το κριθαρένιο τους καρβέλι, που μπαίνανε στα σίδερα και στη φωτιά, που γέμιζαν τα κανόνια μόνο με την καρδιά τους». Και πάνω σ’ αυτή τη φοβερή ποίηση του Γιάννη Ρίτσου, ο Μίκης έχει γράψει μουσική για 100-200 χρόνια μπροστά. Σου το λέω υπεύθυνα εγώ, ο Γρηγόρης, που τραγούδησα τη Ρωμιοσύνη». Γρηγόρης Μπιθικώτσης
(Αποσπάσματα από το βιβλίο «Γρηγόρης Μπιθικώτσης – Εγώ, ο Σερ…» με την επιμέλεια του Πάνου Γεραμάνη, εκδόσεις Κοχλίας, Αθήνα 2002)

Πηγή των κειμένων: ένθετο στο έργο Ρωμιοσύνη που διένειμε η εφημερίδα Καθημερινή το 2011

Συγκλονιστικά τα λόγια των δύο από τους συντελεστές του έργου και ακόμη συγκλονιστικότεροι οι στίχοι του Γιάννη Ρίτσου. Κάθε σχόλιο περιττεύει. Πάμε, λοιπόν, ν’ ακούσουμε τον Ρίτσο, τον Μίκη, τον Γρηγόρη, τον Κώστα και τον Λάκη, που τραγούδησαν τη Ρωμιοσύνη. Καλή ακρόαση!

https://videopress.com/v/ccP3V4Er