Ήμουν κι εγώ εκεί (Faith and optimism)

Έργα & επιμορφωτικές ημέρες/απογεύματα Τρίτης - Πέμπτης, 18:00 - 21:00) στις ΤΠΕ ΠΕ 60 στο Ηράκλειο Κρήτης (6η περίοδος επιμόρφωσης)

                        ..FAITH... 

          (επιμορφωτικό μάθημα Νο 28589...)

• H πίστη μετακινεί βουνά....
• και το σχετιζόμενο... Εάν έχετε πίστη ως κόκκον σινάπεως... κ.λ.π. (αυτό ειδικά απ'όταν το διάβασα μου έκανε τρομερή εντύπωση.... μα τόση λίγη πίστη πρέπει να έχεις για να μετακινήσεις βουνά..;;;; έψαχνα να βρω φωτό του απίθανου αυτού σπόρου.... ε και μη χειρότερα.... δηλαδή αφού εκ των πραγμάτων δε μπορώ να κουνήσω όχι βουνό... ούτε δεντράκι... τι γίνεται...;;; μα δεν έχω καθόλου πίστη;;; και πώς θα πορευτώ στη ζωή.... έτσι χωρίς αυτό το εκ των ων ουκ άνευ εφόδιο... που άκουγα και δεν κατανοούσα....)
• Πίστευε και μη, ερεύνα...
• ή αλλιώς Πίστευε, και μη ερεύνα...  ..διαλέγετε και παίρνετε...
• Ευρωπαϊκή πίστη... πληρώνει αμέσως...
• my Market - σχέση εμπιστοσύνης....
• Χλωρίνη klinex... αυτήν ξέρετε... αυτήν εμπιστεύεστε... είναι το ασφαλέστερο λευκαντικό γιατί είναι το αγνότερο...
• 99 (;) κατασκευαστές πλυντηρίου συνιστούν SKIP.... αυτοί ξέρουν... (αυτό μου'ρθε σα συνέχεια...)
• Άνθρωπος εμπιστοσύνης... σου λέει...
• Τον εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια.... άνοιξέ τα γιατί μπορεί να γκρεμιστείς.... λέω εγώ...
• Με απάτησε... πρόδωσε την εμπιστοσύνη που του είχα δείξει....
• Σ'εμπιστεύτηκα... και ποιο το αποτέλεσμα  ;;;;
• Μπεσαλής άνθρωπος βρε παιδί μου...
• Δεν έχει μπέσα για μπέσα...
• 'Απιστος Θωμάς... τς τς τς ....
• Άπιστη γυναίκα ρε  συ..
• Ερώτηση κρίσεως... Σας έχουν απατήσει..;;
• έτερη... Εσείς έχετε απατήσει ποτέ..;;;  ...ποτέ - ποτέ.... ή πότε - πότε...
• Εμπιστεύσου τον ειδικό...
• Έχε πίστη στις δυνάμεις σου.... ή στον εαυτό σου...
• Μα καλά δε μ'εμπιστεύεσαι ;;;;
• Εμπιστεύσου τον και δε θα χάσεις...
• Έχασε την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους... κάηκε στο χυλό... και φυσά και το γιαούρτι...

            Μεγάλο θέμα η πίστη... λες και όλα εξαρτώνται από αυτήν... μετρώνται με τα δικά της μέτρα και σταθμά... και ουαί και αλίμονο σε όποιον πέσει θύμα απιστίας... εκμετάλλευσης... κοροϊδίας... άντε μετά να σηκώσει κεφάλι και να ορθοποδήσει... ακόμη χειρότερα να σκεφτεί να ανταποδώσει στα ίσα...

Πίστη σημαίνει να στηρίζεις τον άλλο όταν πέφτει... να είσαι παρών όταν το χρειάζεται... να τον ακούς... να τον ανέχεσαι... να τον βλέπεις στα χειρότερά του... και την ίδια στιγμή να τον οραματίζεσαι σε όλο του το μεγαλείο... να κάνεις υπακοή... εκεί που θέλεις να σηκώσεις μπαϊράκι... να πιέζεις τον εαυτό σου να κάνει το καθήκον της στιγμής... και της ώρας... να περιμένεις από τον εαυτό σου τα καλύτερα... και να του δίνεις την ευκαιρία να δοκιμαστεί και στα χειρότερα.... ν’αποδέχεσαι τις αδυναμίες σου και να στηρίζεις το διπλανό σου στις δικές του στιγμές αδυναμίας... να μιλάς και να εκφράζεις τα συναισθήματά σου.. όσο δύσκολο... και ανώφελο κι αν σου φαίνεται...πολλές φορές... να παραδέχεσαι και ν'αγκαλιάζεις τον άνθρωπό σου... ακόμα κι αν δεν είναι μαζί σου.... ενώ εσύ με όλη σου τη δύναμη επιθυμείς να είσαι δίπλα του.... και να ζεις μαζί του τις στιγμές... και να τεστάρεις τα όρια και τις αντοχές σου... και ν'αναστενάζεις επειδή, παλεύεις και αντιμάχεσαι με τον κόσμο όλο... που κρύβεις μέσα σου....

        …και πες μου εσύ πίστευες ότι θα κάνεις όλα αυτά που έχεις καταφέρει μέχρι τώρα...;;;; πίστευες ότι θα ξεπεράσεις τον μικρό σου εαυτό... που ώρες γιγαντώνεται και θέλει να σε εξουδενώσει... και ώρες ησυχάζει... και δε ζητάει τίποτα..;;;; πίστευες ότι θα ζήσεις με άλλους στιγμές και ώρες που δεν είχες διανοηθεί ότι υπάρχουν...;;;;; πίστευες ότι θα πάρεις και θα δώσεις τόση αγάπη...;;;;

         Όχι... δεν το πίστευα...μέχρι την ώρα που άρχισα να το ζω..... να το γεύομαι.... να το μοιράζομαι... να το περιμένω... να το μεταμορφώνω σε δυναμικές δημιουργίες και διαδραστικές παρουσιάσεις.... να με παρασέρνει η δύναμη και ο παραλογισμός της ανυποχώρητης αποδοχής.... του μεγαλείου της πίστης....

             

       Optimism - optimist - optimistic - optimistically - optimum

            ...ένα ακόμα εξτραδάκι κάθε επιμόρφωσης που σέβεται τον εαυτό της, κάθε δασκάλου που σέβεται τα χρόνια που σπατάλησε και σπαταλά στα θρανία και κάθε μαθητή που θέλει να διαπρέψει.....

            Από παιδί περιστοιχίζομαι από αισιόδοξους ανθρώπους...το μότο του πατέρα μου ήταν το ''όλα θα πάνε καλά..'' ...όταν παρουσιαζόταν κάποιο πρόβλημα... και παραδόξως έτσι γινόταν ...

            …και άμεση λύση να μην βρίσκαμε...τα προβλήματα εξομαλύνονταν... αλλά και οι έτεροι μακρινοί & κοντινοί συγγενείς...

            …όλους τους θυμάμαι να κρατάνε τη σημαία της αισιοδοξίας και της χαρούμενης διάθεσης.. (καλά και που τα γράφω αυτά...ξινίζω..)

            Παρ'όλο που τα προβλήματα δεν έλειπαν φυσικά... εγώ πάλι εξέπεμπα σ'εντελώς άλλο μήκος κύματος... και θυμάμαι που από τότε μ'έλεγαν γκρινιάρα και όταν μ'έβλεπαν να παίρνω ανάποδες έστριβαν.. κουνώντας το κεφάλι στη μάνα μου.... (πω πω βρε παιδί μου πώς την αντέχεις..;;)

             …αλλά εγώ δεν χαμπάριαζα.....απορούσα μόνο πώς ξεφύτρωσα μέσα σ'αυτούς τους αιωνίως χαμογελαστούς ανθρώπους... είχα καταλήξει να πιστεύω ότι με είχαν υιοθετήσει... από ποιον μακρινό πρόγονο είχα κληρονομήσει το χάρισμα να προβλέπω συμφορές και να στολίζω κάθε καλό που τολμούσε να ξεμυτίσει μπροστά μου με μουντά χρώματα.. δεν έχω ανακαλύψει ακόμα..

        Θυμάμαι στο σχολείο όταν πρωτάκουσα για την Κασσάνδρα και για άλλες βασανισμένες και τυραννισμένες υπάρξεις.. ταυτίστηκα βρε παιδί μου.... πήρα μιαν ανάσα... και όταν ήθελα να δω μια καλή ταινία... να διαβάσω κανένα βιβλίο... αμάν έκανα να βρω κάτι όπου οι ήρωες θα δυστυχούσαν στο τέλος.. θα συνέχιζαν το αέναο ταξίδι προς την ευτυχία αλλά στην γωνία θα τους περίμεναν κι άλλες συμφορές..... μου άρεσαν οι καταραμένοι          ποιητές (π.χ. Καρυωτάκης)… γενικώς οι δυστυχισμένες υπάρξεις... ταυτιζόμουν μαζί τους.... τους ένοιωθα δικούς μου ανθρώπους... από τότε ήμουν λάτρης των κάθε είδους σεναρίων συνομωσίας, θεωριών καταστροφολογίας και επερχόμενων δεινών..

            Κι αυτό πάλι το ''και πέρασαν αυτοί καλά...'' μου καθόταν στο λαιμό... και ποτέ, όταν έλεγα καμιά ιστορία στο σχολείο, δεν πρόφερα αυτά τα λόγια ως κατάληξη... τα συμπλήρωναν τα παιδιά...

          ....θυμάμαι μια φορά μικρή, που μου έκαναν δώρο δύο βιβλία από τη σειρά «Η Πολυάννα και το παιχνίδι της χαράς» ...δεν ξέρω αν το έχετε ακουστά.... είχε και συνέχειες: η Πολυάννα μεγαλώνει... η Πολυάννα παντρεμένη.. η Πολυάννα μαμά... κ.λ.π. Λοιπόν αυτή η Πολυάννα είχε το εκπληκτικό, για μένα, χάρισμα να βρίσκει πάντα, μέσα σε οποιαδήποτε δυσκολία της παρουσιαζόταν κάτι το ευχάριστο... κι έλεγε ''είμαι πολύ ευχαριστημένη γιατί...''

            Ο λόγος που δεν πέταξα τα βιβλία αυτά με βδελυγμία ήταν ότι είχε ωραία εξέλιξη (χμ..... για τα τότε γούστα μου...). Το κακό είναι ότι σε οποιαδήποτε μετέπειτα συνεργασία, παρέα, συντροφιά κ.λ.π. έβλεπα ότι κανείς δε μ'έφτανε στην απαισιοδοξία... και στο σχολείο ειδικά... έχω το εξαιρετικό χάρισμα να σπέρνω τον πανικό και να φρενάρω την κάθε είδους πρωτοβουλία μέχρι να βεβαιωθώ ότι δεν θα μας πάρει κάποιος το κεφάλι και ότι όλα θα πάνε καλά τελικά... 

           Το κακό είναι ότι ακόμα και στην επιμόρφωση αυτή, που έχω την τύχη να συμμετέχω, βλέπω ότι πνέει ένας αισιόδοξος αέρας και όλοι γύρω μου έχουν αγανακτήσει με την ανησυχία και την ένταση που εκπέμπω... έναν δεν έχω βρει να μπορέσω να ταυτιστώ μαζί του... να καθίσουμε μαζί βρε αδελφέ μαζί να κλάψουμε τη μοίρα μας λίγο... έχω καθίσει κι έχω σκεφτεί σοβαρά...από που πηγάζει αυτός ο αέρας αισιοδοξίας και φρεσκάδας...;;;;

       Τι να κάνω....ν'αρχίσω να πίνω το νερό του Βίκου....;;;; να μετακομίσω στα Ζαγοροχώρια...;;;; να περπατήσω εκεί στα όρη, τ'άγρια βουνά και τις χαράδρες....;;;  

           Το κακό είναι ότι δεν έχουν μείνει  εκεί και πολλά σχολεία... αλλά για να γίνω έστω και λίγο αισιόδοξη... αν πάω εκεί τελικά... σίγουρα θα διαπρέψω.... ό,τι και να κάνω....

Ήμουν κι εγώ εκεί (Happy hours)

Έργα & επιμορφωτικές ημέρες/απογεύματα Τρίτης - Πέμπτης, 18:00 - 21:00) στις ΤΠΕ ΠΕ 60 στο Ηράκλειο Κρήτης (6η περίοδος επιμόρφωσης)

Νο 6 από το τέλος...

                       ...Ηappy hours...

           ....ευτυχία.... τι υπέροχη και τόσο παρεξηγημένη λέξη.... δεν ξέρω με ακρίβεια να σας πω (θα'πρεπε ;;; μάλλον.. όλα πρέπει να τα ξέρει κανείς...) το συνολικό πληθυσμό που κατοικεί στον ταλαίπωρο αυτό πλανήτη... (αν υπάρχει ζωή και αλλού... αυτό δεν θα το συζητήσουμε εδώ... αλλά σε άλλη ανάρτηση.. εγώ πάντως το πιστεύω.. και ότι δεν μπορεί ρε γμτ.. .κάποια alliens κυκλοφορούν ανάμεσά μας...) όμως σίγουρα υπάρχει πλήρης αντιστοίχιση με τις εκδοχές της ευτυχίας που κυκλοφορούν...

           …άλλος νοιώθει happy γιατί έφαγε τον τέλειο μουσακά (αχ αχ αχ....έχω να φάω ούτε και θυμάμαι από πότε...ρε Κλειώ θα φέρεις κανένα ταψάκι...;;; έλα ...που είσαι τόσο καλή και γλυκιά...σπάνιος άνθρωπος πραγματικά...) 

          …άλλος πετάει στα σύννεφα γιατί έφυγε.....(ή ακόμα καλύτερα δεν θα έρθει) η πεθερούλα του.. την έπιασε το αυχενικό της.. κοίτα να δεις ατυχία ρε παιδί μου.. δεν πειράζει μωρέ άλλη φορά.. .(πω, πω ... τη γλιτώσαμε και σήμερα..)

          …άλλος στούκαρε πάνω σ'ένα παλιό του αίσθημα.. και κοίτα να δεις κανείς δεν έχει προχωρήσει παρακάτω... τι σύμπτωση... και τα παλιά ξαναφουντώνουν... και φτάνουν και στα σκαλιά της εκκλησίας ή του δημαρχείου ή απλώς του κοινού χώρου κατοικίας…(μέχρι το επόμενο σουτάρισμα...)  ...χωρίς αναπνοή συνεχίζω...

            …άλλος σκάει από happiness γιατί σου λέει βρήκε μετά από α, β, γ,..., χ,ψ, ω,και γράμματα άλλων ξένων αλφάβητων.. ώρες ... πώς να κατεβάσει μια εφαρμογή στο pc του... να βρει... αντιγράψει... να επικολλήσει, να μεταφέρει μέσω Αλάσκας (ενώ ήταν μισό βήμα μακριά το άτιμο...) αρχεία και άλλες πολύτιμες εργασίες... να βρει gadget και να το περάσει στο ιστολόγιό του... ενώ εκείνο αρνιέται πεισματικά να μπει... να φτιάξει flipbook ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων... αλλά να έχει & μουσική... και χρώματα.. και να κάνει και μερικές τούμπες (ανάποδες κατά προτίμηση...)… να κάνει ανάρτηση στο youtube... ( έλεος όμως ...10.000....και βάλε φορές το έχουμε δείξει… τς τς τς τς τς .... μηδέν προσοχή...σε σαλιγκάρι να το δείχναμε θα το'χε πιάσει...(!!!!) …πώς μας παλεύουν οι καημένοι οι επιμορφωτές ... i wonder...really... δεν τους καταβάλλουν επίδομα ανθυγιεινής εργασίας ;;;; αν είναι δυνατόν... ας εισηγηθεί κάποιος γι'αυτό ρε παιδιά..έλεος...δηλαδή.

             …άλλος περπατά και πετάει γιατί τον χτύπησε στα καλά καθούμενα... χωρίς να κάνει τίποτα.. τη δουλίτσα του κοιτούσε, το σπίτι του, την οικογένειά του - αυτή είναι πιο δύσκολη πίστα - έρως κεραυνοβόλος... και κοίτα ρε γμτ ζημιά που πάθαμε... και καλά να βρεις συνεργείο να σε επισκευάσει... αν όχι... κλάψε με μάνα κλάψε με... αλλά εσύ μπορεί να μην θες επιδιόρθωση... γουστάρεις ρε παιδί μου να το ζήσεις όλο αυτό.... με την επιθυμητή συνέχεια (αχ, αχ ,αχ, αχ, αχ, είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.. είμαστε) ή όχι (να φας τα μούτρα σου.... να σε πιάσει η καρδιά σου... να σου κόβεται η αναπνοή σε τακτά διαστήματα... να μην τρως... να μην κοιμάσαι... και άλλα τινά καταληκτικά...)

              …άλλος πλέει στα γνωστά πελάγη γιατί έφυγαν όλοι από το σπίτι να πάνε για.... εκδρομή... ορειβασία... ψάρεμα... χόρτα... επίσκεψη…(πάλι δε θα'ρθεις ;;; τι ακοινώνητη Θεέ μου..)… τραπέζι.... γάμο... βάφτιση..(καλά μόνος μου θα πάω ;;;..)… στο εξωτερικό... (αχ αχ αχ αχ )... στο χωριό... σε μια σχολή που πέρασαν... ( μα πώς έγινε ;...)  στο Διδυμότειχο... στις ειδικές δυνάμεις του στρατού στην Κύπρο...(και στην  Κίνα αν είναι δυνατόν...δεν ξέρω αν υφίσταται ακόμα η λεγεώνα των ξένων... θα δω… για μπάσκετ..ποδόσφαιρο, βόλτα με φίλους...(δεν πιστεύω να γυρίσεις νωρίς ;;;) φροντιστήριο (5 - 6 ώρες...), στη μαμά του, για ρακές... ψώνια...κ.λ.π.

            …άλλος βρήκε και σήμερα ένα πιάτο φαγητό... ένα ποτήρι νερό... ένα καναπέ να απλώσει τα πόδια του... (όχι για να δει τηλεόραση..όχι.... για να να διαβάσει...) και δοξάζει το καλό Θεό...

             …άλλη πάλι πηγαίνει στη δουλειά της...και τα παιδιά τη φωνάζουν ''μαμά'', την αγκαλιάζουν... σφικτά...(αφού της έχουν βγάλει όλο το λάδι... μόνο νερό έχει μείνει και κοντεύει να καεί ο κινητήρας...αν δεν έχει ήδη...)... και της λένε.... (ειδικά τις μέρες που νοιώθει ΕΝΑ με το πάτωμα ή και το υπόγειο )... ''τι όμορφη που είσαι κυρία, ειδικά σήμερα..'' ( με έμφαση στο ειδικά )... τρέλα με κορδέλα την τυλίγει εκείνη την ώρα και της έρχεται η ευτυχία κατακέφαλα...

            …άλλος τρέχει για να βοηθήσει όπου χρειάζεται... δίνει ό,τι μπορεί... παρηγορεί και ανακουφίζει με χίλιους τρόπους όλο τον κόσμο... και ευφραίνεται η ψυχή του..

.

 …έτερος δέχεται αδικίες... προσβολές... τυχόν υποβαθμίσεις... απειλές... παραμέριση.. .καταπάτηση των δικαιωμάτων του... και άλλα τινά... και δεν ανεβάζει τους τόνους.... αλλά προσπαθεί με διπλωματία... υποχώρηση... συνδιαλλαγή... αγάπη... κατανόηση.... ενσυναίσθηση... να διορθώσει όπως μπορεί την κατάσταση... wonderful feeling...

          

            …η αφεντιά μου πάλι... νιώθει υπερτυχερή.... πανευτυχής... ευλογημένη... και δοξάζει τον καλό Θεό... που την έκανε να δηλώσει συμμετοχή σ'ΑΥΤΗΝ τη συγκεκριμένη επιμόρφωση.... (ενώ δεν είχε καθόλου όρεξη... κι έλεγε  ''Παναγία μου...ωχ, που θα τρέχω.... καλά είμαι στ'αυγά μου... ποιοι θα'ναι τώρα αυτοί εκεί πέρα που θα μαζευτούν;;;... ωχ ωχ ωχ.... να ακυρώσω μωρέ την αίτησή μου.... καλύτερα;;;.... ή όχι..;;; ... αχ, ας μη με επιλέξουν....'' )… και την επέλεξαν... και γνώρισε από κοντά φανταστικούς συνάδελφους... εξαιρετικούς επιμορφωτές.... υπέροχους ανθρώπους...

                                            Σας ευχαριστώ... so much...   

Ήμουν κι εγώ εκεί (Έρως ανίκατε μάχαν..ή μήπως όχι;)

Έργα & επιμορφωτικές ημέρες/απογεύματα Τρίτης - Πέμπτης, 18:00 - 21:00) στις ΤΠΕ ΠΕ 60 στο Ηράκλειο Κρήτης (6η περίοδος επιμόρφωσης, '14-'15)

  
Νο 5 από το τέλος...
 

Έρως ανίκατε μάχαν..ή μήπως όχι;

                                                                                     
      Η ανάρτηση αυτή, αφιερωμένη στην πολύ γλυκιά Θωμαή και μετά από παραγγελία της, που με παρότρυνε ν'αφήσω κατά μέρος το διάβασμα για την πιστοποίηση, δεν έχω λέει ανάγκη (συμφωνώ απολύτως) και να γράψω για τον έρωτα και το θάνατο (;), γιατί λέει θα ήθελε να με δει στα δύσκολα.

      Θωμαή μoυ, θα σου κάνω το χατίρι ακριβώς τελικά και σου θυμίζω μια δική σου ρήση: "δεν είμαστε φτιαγμένες για τα εύκολα"..αν κι εγώ είχα στα υπ’όψιν να γράψω σχετικά. Ίσως βέβαια ξενίσει τέτοιου είδους ανάρτηση με την εμφάνισή της στο κεφάλαιο της επιμόρφωσης & πιστοποίησης αλλά πιστέψτε με, δε θα μπορούσε ν'αναρτηθεί κάπου αλλού, μιας και ο,τιδήποτε λειτουργήσει και τρέξει σε ανέλπιστο βαθμό, πάνω και πέρα από τα γνωστά και αναμενόμενα πλαίσια, δε μπορεί παρά να διαπνέεται από τις ανεξήγητες, αδιανόητες, απρόσμενες και ανίκητες υπερδυνάμεις του έρωτα, της πίστης, της αφοσίωσης, της υπομονής, της παραδοχής και της μάθησης.  
      Μεγάλο, το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο, σχολείο έχει ιδρύσει ο έρωτας κι ευνοημένος της μοίρας, όποιος γίνει δεκτός εκεί αλλά και δύσκολο..πολλή μελέτη, δάκρυα, κόπος, συχνές εξετάσεις με παγίδες και ούτε καν sos δεν υπάρχουν γιατί στον καθένα κληρώνουν διαφορετικά θέματα, άγνωστα κάθε φορά κι αυτό που θα σώσει την ώρα της μεγαλύτερης απελπισίας, είναι να είσαι πολύ τυχερός και να βρεθεί μαζί σου δάσκαλος, με χαρακτήρα και γνώσεις, ικανός να σε στηρίξει, συχνά χωρίς να το επιδιώκει και ο ίδιος και να μάθεις παρατηρώντας τον και κυρίως αποδεχόμενος, όσο κι αν δεν το επιθυμείς, τα όσα σημαντικά διδάσκει με τον τρόπο του και να περάσεις τις τάξεις, με έπαινο ή και αριστείο.
      (εγώ μόνο ένα έπαινο πήρα στο Λύκειο κι αυτόν στην Γ' επειδή ήμουνα τριτοδεσμίτισσα κι απαλλαγμένη από ανούσια (;) μαθήματα..κι όλοι μου'λεγαν να δηλώσω νομική, που έμπαινα με τους βαθμούς των πανελλαδικών αλλά εγώ εκεί, πείσμα, ήθελα να δασκαλεύω χωρίς να γνωρίζω τι με περίμενε..ευτυχώς τα καλύτερα τελικά). 
      'Ερωτας λοιπόν..βασικό και κύριο συστατικό σε οποιαδήποτε προσπάθεια πηγαίνει ανέλπιστα καλά, παρά τις δυσοίωνες προοπτικές κι αποφέρει αποτελέσματα..σε οποιαδήποτε επιτυχία, σε οποιαδήποτε επιβράβευση, σε ο,τιδήποτε φοβάσαι και διστάζεις να μετέχεις και τελικά αποφασίζεις σφίγγοντας τα δόντια και, ω του θαύματος, σε βγάζει σε δρόμους άγνωστους, που σε κάθε στροφή τους αντικρίζεις πρωτόγνωρα πεδία δράσης, που σε προκαλούν σε πελάγη ανεξερεύνητα και προχωράς μ'ενθουσιασμό και φόβο και κατάπληξη κι αναρωτιέσαι με τι δυνάμεις πράττεις τόσα θαυμαστά και πού είχες κρυμμένη τόση αντοχή και συχνά μετανιώνεις και οικτίρεις τον εαυτό σου για τις αδυναμίες του και τις ικανότητές του να σου ανατρέπει την καθεστηκυία τάξη, μια χαρά ήσουν (και δυο-τρεις τρομάρες) εκεί που καθόσουν και δεν κινδύνευες από κανένα, τι σ'έπιασε και τρέχεις με 10.000 χιλ. την ώρα; (και ούτε που σε νοιάζει αν στουκάρεις..μα δεν παίζει αυτό).

      (τίποτα καλέ, έρως κεραυνοβόλος...μα είμαι τελικά τόσο τυχερή; και που είσαι ακόμα, τίποτα δεν έχεις δει, οπλίσου με υπομονή..ωχ, μα εγώ δεν έχω καθόλου υπομονή, ούτε για ελάχιστο δείγμα, κάλλιστα θα μπορούσε να υπάρχει η απεικόνισή μου στο λήμμα "ανυπόμονος έως θανάτου", ναι, αλλά δεν γίνεται αλλιώς, εδώ που βρέθηκες ηθελημένα ή άθελα, δεν έχει καμιά σημασία, δεν έχει πισωγυρίσματα, shut up and swim).
      και καλά βρε παιδί μου, θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος, δεν χαίρεσαι που αναπνέεις άλλον αέρα; που όλος ο κόσμος έχει ομορφύνει, που ακόμα και τα απαίσια και δυσβάσταχτα που σήκωνες σαν τον Άτλαντα, για κοίτα δεν υπάρχουν..δεν χαίρεσαι που όλα γύρω σου πνέουν φρεσκάδα και ξεχειλίζουν από αγάπη; δεν χαίρεσαι που άνοιξε ο ορίζοντας και βλέπεις όσα αγνοούσες κι αγαπάς όλους τους ανθρώπους, γιατί μπορείς να δεις τις χάρες τους και νιώθεις κι ακούς το αίμα σου να τρέχει και να πλησιάζει το επίπεδο βρασμού και εξαέρωσης κι ανεβάζεις πυρετό και τίποτα δεν έχει τη δύναμη να σε πειράξει και κανείς δε μπορεί να σου μειώσει τη τρομερή δύναμη των συναισθημάτων που σ'έχουν κατακλύσει και νιώθεις ως ο Superman, o Batman κι o Spiderman..together at least..
       Αν χαίρομαι λέει..δεν πιστεύω στην τόσο υπέροχη μοίρα και σε όσα θαυμαστά μου επιφύλαξε να ζήσω, να νιώσω και βιώσω τόσο ευλογημένες στιγμές και να πιστέψω στην ύπαρξη των συναισθημάτων που μοιράστηκαν στο παρελθόν μαζί μου φίλοι κι είχα το θράσος να κοροϊδέψω και ν'αμφισβητήσω, ως μη γινόμενα και δυνάμενα να βιωθούν από τον οποιοδήποτε κι εδώ αναθυμούμαι τη ρήση..όποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τα μούτρα του..yes sir, as you say.
      Περνώντας σε άλλο επίπεδο, θα ήθελα να μοιραστώ μια σχετική εμπειρία, που άκουσα να διηγείται ένας εκ των πρωταγωνιστών της..πολύ θα ήθελα να ακούσω και τον άλλο, πεθαίνω για τέτοιες αφηγήσεις και μάλιστα από άμεσα εμπλεκόμενους.
      Προχτές λοιπόν, ήμασταν καλεσμένοι σε φιλικό σπίτι, είχα πολύ καιρό να συναντήσω τη συγκεκριμένη παρέα, εξαιρετικά παιδιά, σπάνια σε ήθος, χαρακτήρα και άλλες δυσεύρετες αρετές..μαζί ήταν και η πεθερά του ενός φίλου, Θεσσαλονικιά, γύρω στα 65,  ωραίος τύπος. 
      Κάποια στιγμή άρχισα να επαινώ τη Θεσσαλονίκη, να λέω ότι θα ήθελα να ζήσω εκεί και πως όταν πρωτοπήγα ένιωσα σαν να είχα ζήσει όντως εκεί, σε άγνωστους, παρελθοντικούς χρόνους..και βέβαια, μου επεσήμανε η κυρία, όσοι έχουν πάει Θεσσαλονίκη το ίδιο λένε..και πάνω που τρώγαμε τα εξαιρετικά εδέσματα της οικοδέσποινας και πίναμε το υπέροχο κρασάκι του οικοδεσπότη, αρχίσαμε να μιλάμε για το παρελθόν και περνώντας από το ένα στο άλλο, χασκογελώντας...κι αφού είχαμε αδειάσει σχεδόν τα μπουκάλια, ξεκίνησε η κυρία..(δε θυμάμαι τ'όνομά της).            Ξεκίνησε λοιπόν να λέει ιστορίες για τα παιδικά της χρόνια, στη συμπρωτεύουσα...και θυμήθηκε και τον πρώτο της έρωτα, που της έλεγε να τον περιμένει να πάει στρατό και να τακτοποιηθεί επαγγελματικά κι αυτή δε μπορούσε  γιατί ήθελε να ξεφύγει από την πατρική καταπίεση, όντας μόνο 15 χρονών κι έτσι, σπάζοντας πραγματικά την καρδιά του αγοριού, παντρεύτηκε έναν άλλο κι έφυγε μαζί του. Έκανε και τρία παιδιά, πέρασαν τα χρόνια, είδε κι εγγόνια..και προχτές λοιπόν της λέει ο γιος της: "ρε μάνα σε γυρεύει στο τηλέφωνο, ένας κύριος από Θεσσαλονίκη, άφησε και τον αριθμό του, τι συμβαίνει;"
      Όλα αυτά βέβαια η γυναίκα τα έλεγε τόσο παραστατικά..κι είχα μες τ'αφτιά μου το γαμπρό της να σχολιάζει και να γελάμε σαν τρελοί..γιατί εγώ είχα αντιληφθεί τι έμελλε γενέσθαι κι είχα μείνει άφωνη και το μόνο που μπορούσα να ψελλίσω ήταν "πω, πω, αυτά μου αρέσουν ν'ακούω" (συνέχεια διάβαζα για τέτοιες ιστορίες αλλά να τις ακούω από ένα πρωταγωνιστή δε μου είχε συμβεί ποτέ, σίριαλ κανονικό..'Αρλεκιν)
      Λοιπόν η κυρία παίρνει τηλέφωνο, ρωτάει ποιος τη ζητούσε τόσες μέρες και ναι, ήταν ο πρώτος της έρωτας, μετά από 50 τόσα χρόνια και της ζήτησε να βρεθούν. Παραξενεύτηκε, αναστατώθηκε κι ένιωσε σα να ήταν πάλι 15 χρονών. (στο σημείο αυτό σηκώθηκα από την καρέκλα και χτύπησα παλαμάκια, να, για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει να ζει κανείς).
Τέλος πάντων, αφού ξαναβρήκε τη μιλιά της η κυρία (κατά διαβολική σύμπτωση εκείνη θ'ανέβαινε Θεσσαλονίκη), συμφώνησε κι έκλεισαν ένα ραντεβού.

Ήρθε λοιπόν η μέρα που όλοι περίμεναν και ο κύριος την περίμενε στο αεροδρόμιο, με την κόρη του και με λουλούδια 
(τρελάθηκα στο σημείο αυτό κι όλοι με δούλευαν ανελέητα αλλά δε μου καιγόταν καρφί, όλα γύρω μου είχαν σβήσει, το μόνο που υπήρχε ήταν η κυρία με την καταπληκτική της ιστορία).
      Πήγαν λοιπόν στο σπίτι της κυρίας, κουβέντιασαν..αυτή είχε πάθει πλάκα γιατί είχε να τον δει 50 χρόνια..αυτός την προσκάλεσε την επομένη στο δικό του σπίτι...κι όντως πήγαν και δεν ήταν απλό σπίτι αλλά πύργος, με αυλές και φράχτες και εισόδους και σκάλες και..και..
      Τη συνόδεψε λοιπόν στον κήπο και κάποια στιγμή η καημένη παραπάτησε κι έπεσε και ο ιππότης της προσπάθησε να της δώσει χέρι βοηθείας και παραλίγο να πέσει κι ίδιος..και καθώς σηκώθηκαν επιτέλους, της πρότεινε να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωή τους μαζί (αχ...μακάρι να τον είχα από μια μεριά, να μπορούσα να τον αγκαλιάσω).
      (εν τω μεταξύ  μου΄ρχόταν να σκοτώσω το γαμπρό της, που τα ήξερε βέβαια όλα αυτά και τη δούλευε κανονικά κι εμένα μαζί, που είχα μείνει να την ακούω σαν χάνος..γέλια οι άλλοι, κανείς ρε παιδί μου δεν είχε εκστασιαστεί απ'όλα αυτά, μόνο εγώ..τι μπορούμε να συμπεράνουμε δεν ξέρω, το αφήνω στη διακριτική σας ευχέρεια).
      Η κυρία βέβαια δεν ήξερε τι να του απαντήσει κι έσπευσε να δώσει τέλος στην απίθανη αυτή συνάντηση και στιγμή. Του είπε ότι θα τον περιμένει την επομένη στο σπίτι της (για την τελική κρίση).
      Αφού λοιπόν κουβέντιασε με την αδελφή της και είδε ότι δεν είναι πρέπον να κάνει κίνηση για επανασύνδεση (ε..μα κι αυτή, περίμενε να τον δει νέο και φρέσκο, όπως τον θυμόταν, ε, μην τρελαθούμε κιόλας).
      Σκέφτηκαν λοιπόν να βρουν τρόπο, ευγενικό ώστε να του δώσει γι'άλλη μια φορά τα παπούτσια στο χέρι..(Αχ Παναγία μου!).
      Ξημερώνει λοιπόν ο θεός τη μέρα, έρχεται ο ιππότης, περιμένοντας πως και πως να βγει ο ήλιος στη ζωή του επιτέλους, αλλά η κυρία τον αφήνει και πάλι στα κρύα του λουτρού (αχ ρε γμτ..) λέγοντάς του ότι έχει (τάχα μου) ένα δεσμό όντας 15 χρόνια χήρα και ότι θα'πρεπε να τη ρωτήσει, προτού κάνει λέει την οποιαδήποτε κίνηση. Τότε αυτός συμφώνησε, ότι ναι, αυτό θα ήταν και το σωστό αλλά παρασύρθηκε από το πάθος και την αγάπη του..κι έτσι την αποχαιρέτησε..
      Εκείνη την ώρα, αν δεν ήταν οι άλλοι μπροστά θα έριχνα μαύρο δάκρυ, κοιτώντας επιτιμητικά την άσπλαχνη κυρία..είχαν όμως γεμίσει τα μάτια μου δάκρυα χωρίς να σταματήσω να γελάω.

      Αν είναι δυνατόν..αυτά που μου συμβαίνουν φέτος..απλά δεν υπάρχουν, μάλλον όνειρο ζω και μη με ξυπνάτε..

                Ε, τι λες κι εσύ πολυαγαπημένη μου Θωμαή, θα περάσω την πιστοποίηση στις ΤΠΕ; μετά από τέτοια ελεγεία στον έρωτα, που έγραψα..;
                                                                                  

                                                        Ι believe so…