Έργα & επιμορφωτικές ημέρες/απογεύματα Τρίτης - Πέμπτης, 18:00 -
21:00) στις ΤΠΕ ΠΕ 60 στο Ηράκλειο Κρήτης (6η περίοδος επιμόρφωσης, '14-'15)
Νο 5 από το τέλος...
Η ανάρτηση αυτή, αφιερωμένη στην πολύ γλυκιά Θωμαή και μετά από παραγγελία της, που με παρότρυνε ν'αφήσω κατά μέρος το διάβασμα για την πιστοποίηση, δεν έχω λέει ανάγκη (συμφωνώ απολύτως) και να γράψω για τον έρωτα και το θάνατο (;), γιατί λέει θα ήθελε να με δει στα δύσκολα.
Νο 5 από το τέλος...
Έρως ανίκατε
μάχαν..ή μήπως όχι;
Η ανάρτηση αυτή, αφιερωμένη στην πολύ γλυκιά Θωμαή και μετά από παραγγελία της, που με παρότρυνε ν'αφήσω κατά μέρος το διάβασμα για την πιστοποίηση, δεν έχω λέει ανάγκη (συμφωνώ απολύτως) και να γράψω για τον έρωτα και το θάνατο (;), γιατί λέει θα ήθελε να με δει στα δύσκολα.
Θωμαή μoυ, θα σου κάνω το χατίρι
ακριβώς τελικά και σου θυμίζω μια δική σου ρήση: "δεν είμαστε φτιαγμένες για τα
εύκολα"..αν
κι εγώ είχα στα υπ’όψιν να γράψω σχετικά. Ίσως βέβαια ξενίσει τέτοιου είδους
ανάρτηση με την εμφάνισή της στο κεφάλαιο της επιμόρφωσης & πιστοποίησης αλλά
πιστέψτε με, δε θα μπορούσε ν'αναρτηθεί κάπου αλλού, μιας και ο,τιδήποτε
λειτουργήσει και τρέξει σε ανέλπιστο βαθμό, πάνω και πέρα από τα γνωστά και
αναμενόμενα πλαίσια, δε μπορεί παρά να διαπνέεται από τις ανεξήγητες, αδιανόητες, απρόσμενες και ανίκητες υπερδυνάμεις του έρωτα, της πίστης, της
αφοσίωσης, της υπομονής, της παραδοχής και της μάθησης.
Μεγάλο, το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο, σχολείο έχει ιδρύσει ο έρωτας κι ευνοημένος της μοίρας, όποιος γίνει δεκτός εκεί αλλά και δύσκολο..πολλή μελέτη, δάκρυα, κόπος, συχνές εξετάσεις με παγίδες και ούτε καν sos δεν υπάρχουν γιατί στον καθένα κληρώνουν διαφορετικά θέματα, άγνωστα κάθε φορά κι αυτό που θα σώσει την ώρα της μεγαλύτερης απελπισίας, είναι να είσαι πολύ τυχερός και να βρεθεί μαζί σου δάσκαλος, με χαρακτήρα και γνώσεις, ικανός να σε στηρίξει, συχνά χωρίς να το επιδιώκει και ο ίδιος και να μάθεις παρατηρώντας τον και κυρίως αποδεχόμενος, όσο κι αν δεν το επιθυμείς, τα όσα σημαντικά διδάσκει με τον τρόπο του και να περάσεις τις τάξεις, με έπαινο ή και αριστείο.
(εγώ μόνο ένα έπαινο πήρα στο Λύκειο κι αυτόν στην Γ' επειδή ήμουνα τριτοδεσμίτισσα κι απαλλαγμένη από ανούσια (;) μαθήματα..κι όλοι μου'λεγαν να δηλώσω νομική, που έμπαινα με τους βαθμούς των πανελλαδικών αλλά εγώ εκεί, πείσμα, ήθελα να δασκαλεύω χωρίς να γνωρίζω τι με περίμενε..ευτυχώς τα καλύτερα τελικά).
'Ερωτας λοιπόν..βασικό και κύριο συστατικό σε οποιαδήποτε προσπάθεια πηγαίνει ανέλπιστα καλά, παρά τις δυσοίωνες προοπτικές κι αποφέρει αποτελέσματα..σε οποιαδήποτε επιτυχία, σε οποιαδήποτε επιβράβευση, σε ο,τιδήποτε φοβάσαι και διστάζεις να μετέχεις και τελικά αποφασίζεις σφίγγοντας τα δόντια και, ω του θαύματος, σε βγάζει σε δρόμους άγνωστους, που σε κάθε στροφή τους αντικρίζεις πρωτόγνωρα πεδία δράσης, που σε προκαλούν σε πελάγη ανεξερεύνητα και προχωράς μ'ενθουσιασμό και φόβο και κατάπληξη κι αναρωτιέσαι με τι δυνάμεις πράττεις τόσα θαυμαστά και πού είχες κρυμμένη τόση αντοχή και συχνά μετανιώνεις και οικτίρεις τον εαυτό σου για τις αδυναμίες του και τις ικανότητές του να σου ανατρέπει την καθεστηκυία τάξη, μια χαρά ήσουν (και δυο-τρεις τρομάρες) εκεί που καθόσουν και δεν κινδύνευες από κανένα, τι σ'έπιασε και τρέχεις με 10.000 χιλ. την ώρα; (και ούτε που σε νοιάζει αν στουκάρεις..μα δεν παίζει αυτό).
(τίποτα καλέ, έρως κεραυνοβόλος...μα είμαι τελικά τόσο τυχερή; και που είσαι ακόμα, τίποτα δεν έχεις δει, οπλίσου με υπομονή..ωχ, μα εγώ δεν έχω καθόλου υπομονή, ούτε για ελάχιστο δείγμα, κάλλιστα θα μπορούσε να υπάρχει η απεικόνισή μου στο λήμμα "ανυπόμονος έως θανάτου", ναι, αλλά δεν γίνεται αλλιώς, εδώ που βρέθηκες ηθελημένα ή άθελα, δεν έχει καμιά σημασία, δεν έχει πισωγυρίσματα, shut up and swim).
και καλά βρε παιδί μου, θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος, δεν χαίρεσαι που αναπνέεις άλλον αέρα; που όλος ο κόσμος έχει ομορφύνει, που ακόμα και τα απαίσια και δυσβάσταχτα που σήκωνες σαν τον Άτλαντα, για κοίτα δεν υπάρχουν..δεν χαίρεσαι που όλα γύρω σου πνέουν φρεσκάδα και ξεχειλίζουν από αγάπη; δεν χαίρεσαι που άνοιξε ο ορίζοντας και βλέπεις όσα αγνοούσες κι αγαπάς όλους τους ανθρώπους, γιατί μπορείς να δεις τις χάρες τους και νιώθεις κι ακούς το αίμα σου να τρέχει και να πλησιάζει το επίπεδο βρασμού και εξαέρωσης κι ανεβάζεις πυρετό και τίποτα δεν έχει τη δύναμη να σε πειράξει και κανείς δε μπορεί να σου μειώσει τη τρομερή δύναμη των συναισθημάτων που σ'έχουν κατακλύσει και νιώθεις ως ο Superman, o Batman κι o Spiderman..together at least..
Αν χαίρομαι λέει..δεν πιστεύω στην τόσο υπέροχη μοίρα και σε όσα θαυμαστά μου επιφύλαξε να ζήσω, να νιώσω και βιώσω τόσο ευλογημένες στιγμές και να πιστέψω στην ύπαρξη των συναισθημάτων που μοιράστηκαν στο παρελθόν μαζί μου φίλοι κι είχα το θράσος να κοροϊδέψω και ν'αμφισβητήσω, ως μη γινόμενα και δυνάμενα να βιωθούν από τον οποιοδήποτε κι εδώ αναθυμούμαι τη ρήση..όποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τα μούτρα του..yes sir, as you say.
Περνώντας σε άλλο επίπεδο, θα ήθελα να μοιραστώ μια σχετική εμπειρία, που άκουσα να διηγείται ένας εκ των πρωταγωνιστών της..πολύ θα ήθελα να ακούσω και τον άλλο, πεθαίνω για τέτοιες αφηγήσεις και μάλιστα από άμεσα εμπλεκόμενους.
Προχτές λοιπόν, ήμασταν καλεσμένοι σε φιλικό σπίτι, είχα πολύ καιρό να συναντήσω τη συγκεκριμένη παρέα, εξαιρετικά παιδιά, σπάνια σε ήθος, χαρακτήρα και άλλες δυσεύρετες αρετές..μαζί ήταν και η πεθερά του ενός φίλου, Θεσσαλονικιά, γύρω στα 65, ωραίος τύπος.
Κάποια στιγμή άρχισα να επαινώ τη Θεσσαλονίκη, να λέω ότι θα ήθελα να ζήσω εκεί και πως όταν πρωτοπήγα ένιωσα σαν να είχα ζήσει όντως εκεί, σε άγνωστους, παρελθοντικούς χρόνους..και βέβαια, μου επεσήμανε η κυρία, όσοι έχουν πάει Θεσσαλονίκη το ίδιο λένε..και πάνω που τρώγαμε τα εξαιρετικά εδέσματα της οικοδέσποινας και πίναμε το υπέροχο κρασάκι του οικοδεσπότη, αρχίσαμε να μιλάμε για το παρελθόν και περνώντας από το ένα στο άλλο, χασκογελώντας...κι αφού είχαμε αδειάσει σχεδόν τα μπουκάλια, ξεκίνησε η κυρία..(δε θυμάμαι τ'όνομά της). Ξεκίνησε λοιπόν να λέει ιστορίες για τα παιδικά της χρόνια, στη συμπρωτεύουσα...και θυμήθηκε και τον πρώτο της έρωτα, που της έλεγε να τον περιμένει να πάει στρατό και να τακτοποιηθεί επαγγελματικά κι αυτή δε μπορούσε γιατί ήθελε να ξεφύγει από την πατρική καταπίεση, όντας μόνο 15 χρονών κι έτσι, σπάζοντας πραγματικά την καρδιά του αγοριού, παντρεύτηκε έναν άλλο κι έφυγε μαζί του. Έκανε και τρία παιδιά, πέρασαν τα χρόνια, είδε κι εγγόνια..και προχτές λοιπόν της λέει ο γιος της: "ρε μάνα σε γυρεύει στο τηλέφωνο, ένας κύριος από Θεσσαλονίκη, άφησε και τον αριθμό του, τι συμβαίνει;"
Όλα αυτά βέβαια η γυναίκα τα έλεγε τόσο παραστατικά..κι είχα μες τ'αφτιά μου το γαμπρό της να σχολιάζει και να γελάμε σαν τρελοί..γιατί εγώ είχα αντιληφθεί τι έμελλε γενέσθαι κι είχα μείνει άφωνη και το μόνο που μπορούσα να ψελλίσω ήταν "πω, πω, αυτά μου αρέσουν ν'ακούω" (συνέχεια διάβαζα για τέτοιες ιστορίες αλλά να τις ακούω από ένα πρωταγωνιστή δε μου είχε συμβεί ποτέ, σίριαλ κανονικό..'Αρλεκιν)
Λοιπόν η κυρία παίρνει τηλέφωνο, ρωτάει ποιος τη ζητούσε τόσες μέρες και ναι, ήταν ο πρώτος της έρωτας, μετά από 50 τόσα χρόνια και της ζήτησε να βρεθούν. Παραξενεύτηκε, αναστατώθηκε κι ένιωσε σα να ήταν πάλι 15 χρονών. (στο σημείο αυτό σηκώθηκα από την καρέκλα και χτύπησα παλαμάκια, να, για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει να ζει κανείς).
Τέλος πάντων, αφού ξαναβρήκε τη μιλιά της η κυρία (κατά διαβολική σύμπτωση εκείνη θ'ανέβαινε Θεσσαλονίκη), συμφώνησε κι έκλεισαν ένα ραντεβού.
Μεγάλο, το μεγαλύτερο και σπουδαιότερο, σχολείο έχει ιδρύσει ο έρωτας κι ευνοημένος της μοίρας, όποιος γίνει δεκτός εκεί αλλά και δύσκολο..πολλή μελέτη, δάκρυα, κόπος, συχνές εξετάσεις με παγίδες και ούτε καν sos δεν υπάρχουν γιατί στον καθένα κληρώνουν διαφορετικά θέματα, άγνωστα κάθε φορά κι αυτό που θα σώσει την ώρα της μεγαλύτερης απελπισίας, είναι να είσαι πολύ τυχερός και να βρεθεί μαζί σου δάσκαλος, με χαρακτήρα και γνώσεις, ικανός να σε στηρίξει, συχνά χωρίς να το επιδιώκει και ο ίδιος και να μάθεις παρατηρώντας τον και κυρίως αποδεχόμενος, όσο κι αν δεν το επιθυμείς, τα όσα σημαντικά διδάσκει με τον τρόπο του και να περάσεις τις τάξεις, με έπαινο ή και αριστείο.
(εγώ μόνο ένα έπαινο πήρα στο Λύκειο κι αυτόν στην Γ' επειδή ήμουνα τριτοδεσμίτισσα κι απαλλαγμένη από ανούσια (;) μαθήματα..κι όλοι μου'λεγαν να δηλώσω νομική, που έμπαινα με τους βαθμούς των πανελλαδικών αλλά εγώ εκεί, πείσμα, ήθελα να δασκαλεύω χωρίς να γνωρίζω τι με περίμενε..ευτυχώς τα καλύτερα τελικά).
'Ερωτας λοιπόν..βασικό και κύριο συστατικό σε οποιαδήποτε προσπάθεια πηγαίνει ανέλπιστα καλά, παρά τις δυσοίωνες προοπτικές κι αποφέρει αποτελέσματα..σε οποιαδήποτε επιτυχία, σε οποιαδήποτε επιβράβευση, σε ο,τιδήποτε φοβάσαι και διστάζεις να μετέχεις και τελικά αποφασίζεις σφίγγοντας τα δόντια και, ω του θαύματος, σε βγάζει σε δρόμους άγνωστους, που σε κάθε στροφή τους αντικρίζεις πρωτόγνωρα πεδία δράσης, που σε προκαλούν σε πελάγη ανεξερεύνητα και προχωράς μ'ενθουσιασμό και φόβο και κατάπληξη κι αναρωτιέσαι με τι δυνάμεις πράττεις τόσα θαυμαστά και πού είχες κρυμμένη τόση αντοχή και συχνά μετανιώνεις και οικτίρεις τον εαυτό σου για τις αδυναμίες του και τις ικανότητές του να σου ανατρέπει την καθεστηκυία τάξη, μια χαρά ήσουν (και δυο-τρεις τρομάρες) εκεί που καθόσουν και δεν κινδύνευες από κανένα, τι σ'έπιασε και τρέχεις με 10.000 χιλ. την ώρα; (και ούτε που σε νοιάζει αν στουκάρεις..μα δεν παίζει αυτό).
(τίποτα καλέ, έρως κεραυνοβόλος...μα είμαι τελικά τόσο τυχερή; και που είσαι ακόμα, τίποτα δεν έχεις δει, οπλίσου με υπομονή..ωχ, μα εγώ δεν έχω καθόλου υπομονή, ούτε για ελάχιστο δείγμα, κάλλιστα θα μπορούσε να υπάρχει η απεικόνισή μου στο λήμμα "ανυπόμονος έως θανάτου", ναι, αλλά δεν γίνεται αλλιώς, εδώ που βρέθηκες ηθελημένα ή άθελα, δεν έχει καμιά σημασία, δεν έχει πισωγυρίσματα, shut up and swim).
και καλά βρε παιδί μου, θα μπορούσε να ρωτήσει κάποιος, δεν χαίρεσαι που αναπνέεις άλλον αέρα; που όλος ο κόσμος έχει ομορφύνει, που ακόμα και τα απαίσια και δυσβάσταχτα που σήκωνες σαν τον Άτλαντα, για κοίτα δεν υπάρχουν..δεν χαίρεσαι που όλα γύρω σου πνέουν φρεσκάδα και ξεχειλίζουν από αγάπη; δεν χαίρεσαι που άνοιξε ο ορίζοντας και βλέπεις όσα αγνοούσες κι αγαπάς όλους τους ανθρώπους, γιατί μπορείς να δεις τις χάρες τους και νιώθεις κι ακούς το αίμα σου να τρέχει και να πλησιάζει το επίπεδο βρασμού και εξαέρωσης κι ανεβάζεις πυρετό και τίποτα δεν έχει τη δύναμη να σε πειράξει και κανείς δε μπορεί να σου μειώσει τη τρομερή δύναμη των συναισθημάτων που σ'έχουν κατακλύσει και νιώθεις ως ο Superman, o Batman κι o Spiderman..together at least..
Αν χαίρομαι λέει..δεν πιστεύω στην τόσο υπέροχη μοίρα και σε όσα θαυμαστά μου επιφύλαξε να ζήσω, να νιώσω και βιώσω τόσο ευλογημένες στιγμές και να πιστέψω στην ύπαρξη των συναισθημάτων που μοιράστηκαν στο παρελθόν μαζί μου φίλοι κι είχα το θράσος να κοροϊδέψω και ν'αμφισβητήσω, ως μη γινόμενα και δυνάμενα να βιωθούν από τον οποιοδήποτε κι εδώ αναθυμούμαι τη ρήση..όποιος κοροϊδεύει, κοροϊδεύει τα μούτρα του..yes sir, as you say.
Περνώντας σε άλλο επίπεδο, θα ήθελα να μοιραστώ μια σχετική εμπειρία, που άκουσα να διηγείται ένας εκ των πρωταγωνιστών της..πολύ θα ήθελα να ακούσω και τον άλλο, πεθαίνω για τέτοιες αφηγήσεις και μάλιστα από άμεσα εμπλεκόμενους.
Προχτές λοιπόν, ήμασταν καλεσμένοι σε φιλικό σπίτι, είχα πολύ καιρό να συναντήσω τη συγκεκριμένη παρέα, εξαιρετικά παιδιά, σπάνια σε ήθος, χαρακτήρα και άλλες δυσεύρετες αρετές..μαζί ήταν και η πεθερά του ενός φίλου, Θεσσαλονικιά, γύρω στα 65, ωραίος τύπος.
Κάποια στιγμή άρχισα να επαινώ τη Θεσσαλονίκη, να λέω ότι θα ήθελα να ζήσω εκεί και πως όταν πρωτοπήγα ένιωσα σαν να είχα ζήσει όντως εκεί, σε άγνωστους, παρελθοντικούς χρόνους..και βέβαια, μου επεσήμανε η κυρία, όσοι έχουν πάει Θεσσαλονίκη το ίδιο λένε..και πάνω που τρώγαμε τα εξαιρετικά εδέσματα της οικοδέσποινας και πίναμε το υπέροχο κρασάκι του οικοδεσπότη, αρχίσαμε να μιλάμε για το παρελθόν και περνώντας από το ένα στο άλλο, χασκογελώντας...κι αφού είχαμε αδειάσει σχεδόν τα μπουκάλια, ξεκίνησε η κυρία..(δε θυμάμαι τ'όνομά της). Ξεκίνησε λοιπόν να λέει ιστορίες για τα παιδικά της χρόνια, στη συμπρωτεύουσα...και θυμήθηκε και τον πρώτο της έρωτα, που της έλεγε να τον περιμένει να πάει στρατό και να τακτοποιηθεί επαγγελματικά κι αυτή δε μπορούσε γιατί ήθελε να ξεφύγει από την πατρική καταπίεση, όντας μόνο 15 χρονών κι έτσι, σπάζοντας πραγματικά την καρδιά του αγοριού, παντρεύτηκε έναν άλλο κι έφυγε μαζί του. Έκανε και τρία παιδιά, πέρασαν τα χρόνια, είδε κι εγγόνια..και προχτές λοιπόν της λέει ο γιος της: "ρε μάνα σε γυρεύει στο τηλέφωνο, ένας κύριος από Θεσσαλονίκη, άφησε και τον αριθμό του, τι συμβαίνει;"
Όλα αυτά βέβαια η γυναίκα τα έλεγε τόσο παραστατικά..κι είχα μες τ'αφτιά μου το γαμπρό της να σχολιάζει και να γελάμε σαν τρελοί..γιατί εγώ είχα αντιληφθεί τι έμελλε γενέσθαι κι είχα μείνει άφωνη και το μόνο που μπορούσα να ψελλίσω ήταν "πω, πω, αυτά μου αρέσουν ν'ακούω" (συνέχεια διάβαζα για τέτοιες ιστορίες αλλά να τις ακούω από ένα πρωταγωνιστή δε μου είχε συμβεί ποτέ, σίριαλ κανονικό..'Αρλεκιν)
Λοιπόν η κυρία παίρνει τηλέφωνο, ρωτάει ποιος τη ζητούσε τόσες μέρες και ναι, ήταν ο πρώτος της έρωτας, μετά από 50 τόσα χρόνια και της ζήτησε να βρεθούν. Παραξενεύτηκε, αναστατώθηκε κι ένιωσε σα να ήταν πάλι 15 χρονών. (στο σημείο αυτό σηκώθηκα από την καρέκλα και χτύπησα παλαμάκια, να, για κάτι τέτοιες στιγμές αξίζει να ζει κανείς).
Τέλος πάντων, αφού ξαναβρήκε τη μιλιά της η κυρία (κατά διαβολική σύμπτωση εκείνη θ'ανέβαινε Θεσσαλονίκη), συμφώνησε κι έκλεισαν ένα ραντεβού.
Ήρθε
λοιπόν η μέρα που όλοι περίμεναν και ο κύριος την περίμενε στο αεροδρόμιο, με
την κόρη του και με λουλούδια
(τρελάθηκα στο σημείο αυτό κι όλοι με δούλευαν ανελέητα αλλά δε μου καιγόταν καρφί, όλα γύρω μου είχαν σβήσει, το μόνο που υπήρχε ήταν η κυρία με την καταπληκτική της ιστορία).
Πήγαν λοιπόν στο σπίτι της κυρίας, κουβέντιασαν..αυτή είχε πάθει πλάκα γιατί είχε να τον δει 50 χρόνια..αυτός την προσκάλεσε την επομένη στο δικό του σπίτι...κι όντως πήγαν και δεν ήταν απλό σπίτι αλλά πύργος, με αυλές και φράχτες και εισόδους και σκάλες και..και..
Τη συνόδεψε λοιπόν στον κήπο και κάποια στιγμή η καημένη παραπάτησε κι έπεσε και ο ιππότης της προσπάθησε να της δώσει χέρι βοηθείας και παραλίγο να πέσει κι ίδιος..και καθώς σηκώθηκαν επιτέλους, της πρότεινε να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωή τους μαζί (αχ...μακάρι να τον είχα από μια μεριά, να μπορούσα να τον αγκαλιάσω).
(εν τω μεταξύ μου΄ρχόταν να σκοτώσω το γαμπρό της, που τα ήξερε βέβαια όλα αυτά και τη δούλευε κανονικά κι εμένα μαζί, που είχα μείνει να την ακούω σαν χάνος..γέλια οι άλλοι, κανείς ρε παιδί μου δεν είχε εκστασιαστεί απ'όλα αυτά, μόνο εγώ..τι μπορούμε να συμπεράνουμε δεν ξέρω, το αφήνω στη διακριτική σας ευχέρεια).
Η κυρία βέβαια δεν ήξερε τι να του απαντήσει κι έσπευσε να δώσει τέλος στην απίθανη αυτή συνάντηση και στιγμή. Του είπε ότι θα τον περιμένει την επομένη στο σπίτι της (για την τελική κρίση).
Αφού λοιπόν κουβέντιασε με την αδελφή της και είδε ότι δεν είναι πρέπον να κάνει κίνηση για επανασύνδεση (ε..μα κι αυτή, περίμενε να τον δει νέο και φρέσκο, όπως τον θυμόταν, ε, μην τρελαθούμε κιόλας).
Σκέφτηκαν λοιπόν να βρουν τρόπο, ευγενικό ώστε να του δώσει γι'άλλη μια φορά τα παπούτσια στο χέρι..(Αχ Παναγία μου!).
Ξημερώνει λοιπόν ο θεός τη μέρα, έρχεται ο ιππότης, περιμένοντας πως και πως να βγει ο ήλιος στη ζωή του επιτέλους, αλλά η κυρία τον αφήνει και πάλι στα κρύα του λουτρού (αχ ρε γμτ..) λέγοντάς του ότι έχει (τάχα μου) ένα δεσμό όντας 15 χρόνια χήρα και ότι θα'πρεπε να τη ρωτήσει, προτού κάνει λέει την οποιαδήποτε κίνηση. Τότε αυτός συμφώνησε, ότι ναι, αυτό θα ήταν και το σωστό αλλά παρασύρθηκε από το πάθος και την αγάπη του..κι έτσι την αποχαιρέτησε..
Εκείνη την ώρα, αν δεν ήταν οι άλλοι μπροστά θα έριχνα μαύρο δάκρυ, κοιτώντας επιτιμητικά την άσπλαχνη κυρία..είχαν όμως γεμίσει τα μάτια μου δάκρυα χωρίς να σταματήσω να γελάω.
Αν είναι δυνατόν..αυτά που μου συμβαίνουν φέτος..απλά δεν υπάρχουν, μάλλον όνειρο ζω και μη με ξυπνάτε..
Ε, τι λες κι εσύ πολυαγαπημένη μου Θωμαή, θα περάσω την πιστοποίηση στις ΤΠΕ; μετά από τέτοια ελεγεία στον έρωτα, που έγραψα..;
(τρελάθηκα στο σημείο αυτό κι όλοι με δούλευαν ανελέητα αλλά δε μου καιγόταν καρφί, όλα γύρω μου είχαν σβήσει, το μόνο που υπήρχε ήταν η κυρία με την καταπληκτική της ιστορία).
Πήγαν λοιπόν στο σπίτι της κυρίας, κουβέντιασαν..αυτή είχε πάθει πλάκα γιατί είχε να τον δει 50 χρόνια..αυτός την προσκάλεσε την επομένη στο δικό του σπίτι...κι όντως πήγαν και δεν ήταν απλό σπίτι αλλά πύργος, με αυλές και φράχτες και εισόδους και σκάλες και..και..
Τη συνόδεψε λοιπόν στον κήπο και κάποια στιγμή η καημένη παραπάτησε κι έπεσε και ο ιππότης της προσπάθησε να της δώσει χέρι βοηθείας και παραλίγο να πέσει κι ίδιος..και καθώς σηκώθηκαν επιτέλους, της πρότεινε να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωή τους μαζί (αχ...μακάρι να τον είχα από μια μεριά, να μπορούσα να τον αγκαλιάσω).
(εν τω μεταξύ μου΄ρχόταν να σκοτώσω το γαμπρό της, που τα ήξερε βέβαια όλα αυτά και τη δούλευε κανονικά κι εμένα μαζί, που είχα μείνει να την ακούω σαν χάνος..γέλια οι άλλοι, κανείς ρε παιδί μου δεν είχε εκστασιαστεί απ'όλα αυτά, μόνο εγώ..τι μπορούμε να συμπεράνουμε δεν ξέρω, το αφήνω στη διακριτική σας ευχέρεια).
Η κυρία βέβαια δεν ήξερε τι να του απαντήσει κι έσπευσε να δώσει τέλος στην απίθανη αυτή συνάντηση και στιγμή. Του είπε ότι θα τον περιμένει την επομένη στο σπίτι της (για την τελική κρίση).
Αφού λοιπόν κουβέντιασε με την αδελφή της και είδε ότι δεν είναι πρέπον να κάνει κίνηση για επανασύνδεση (ε..μα κι αυτή, περίμενε να τον δει νέο και φρέσκο, όπως τον θυμόταν, ε, μην τρελαθούμε κιόλας).
Σκέφτηκαν λοιπόν να βρουν τρόπο, ευγενικό ώστε να του δώσει γι'άλλη μια φορά τα παπούτσια στο χέρι..(Αχ Παναγία μου!).
Ξημερώνει λοιπόν ο θεός τη μέρα, έρχεται ο ιππότης, περιμένοντας πως και πως να βγει ο ήλιος στη ζωή του επιτέλους, αλλά η κυρία τον αφήνει και πάλι στα κρύα του λουτρού (αχ ρε γμτ..) λέγοντάς του ότι έχει (τάχα μου) ένα δεσμό όντας 15 χρόνια χήρα και ότι θα'πρεπε να τη ρωτήσει, προτού κάνει λέει την οποιαδήποτε κίνηση. Τότε αυτός συμφώνησε, ότι ναι, αυτό θα ήταν και το σωστό αλλά παρασύρθηκε από το πάθος και την αγάπη του..κι έτσι την αποχαιρέτησε..
Εκείνη την ώρα, αν δεν ήταν οι άλλοι μπροστά θα έριχνα μαύρο δάκρυ, κοιτώντας επιτιμητικά την άσπλαχνη κυρία..είχαν όμως γεμίσει τα μάτια μου δάκρυα χωρίς να σταματήσω να γελάω.
Αν είναι δυνατόν..αυτά που μου συμβαίνουν φέτος..απλά δεν υπάρχουν, μάλλον όνειρο ζω και μη με ξυπνάτε..
Ε, τι λες κι εσύ πολυαγαπημένη μου Θωμαή, θα περάσω την πιστοποίηση στις ΤΠΕ; μετά από τέτοια ελεγεία στον έρωτα, που έγραψα..;
Ι believe so…
