Θυμάσαι;

Φεγγαράκι μου λαμπερό...

http://storybird.com/books/-8576/ 

Στον τροχό της επιμόρφωσης...

 

Εδώ η καλή επιμόρφωση...

όλα όσα ζήσαμε με τις συμμαθήτριες 

και τους δασκάλους μας στο Β'επίπεδο επιμόρφωσης 

ΠΕ 60

(κλάδος Νηπιαγωγών)

στις Τεχνολογίες της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας...

στο Ηράκλειο Κρήτης (Δεκέμβριος '14-Μάιος '15)

διαλέξτε...μεγάλη ποικιλία...

για όλα τα γούστα...

συμπληρώστε, αφαιρέστε, φτιάξτε το δικό σας... 

   

http://www.classtools.net/random-name-picker/95_gibHCU

 

 

 

 

Άξιον εστί...

"Άξιον εστίν ως αληθώς
μακαρίζειν σε την Θεοτόκον,
την αειμακάριστον και παναμώμητον
και μητέρα του Θεού ημών.
Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ
και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ
την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν,
την όντως Θεοτόκον,
Σε μεγαλύνομεν"

https://goo.gl/4om8cM

https://youtu.be/TrXeUIeShYk

"ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη
χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου
η αλκή μες στο ζώο που οδηγεί τον ήλιο
το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα
Η στεριά που βουτά και υψώνει αυχένα
ένα λίθινο άλογο που ιππεύει ο πόντος
οι μικρές κυανές φωνές μυριάδες
η μεγάλη λευκή κεφαλή Ποσειδώνος
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χέρι της Γοργόνας
που κρατά το τρικάταρτο σα να το σώζει
σα να το κάνει τάμα στους ανέμους
σα να λέει να τ' αφήσει και πάλι όχι
Ο μικρός ερωδιός της εκκλησίας
η εννιά το πρωί σαν περγαμόντο
ένα βότσαλο άπεφθο μέσα στο βάθος
τ' ουρανού του γλαυκού φυτείες και στέγες
Οι σημάντορες άνεμοι που ιερουργούνε
που σηκώνουν το πέλαγος σα Θεοτόκο
που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια
που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται..."

https://www.uni-leipzig.de/~organik/giannis/Philosophie/Gedicht%2010.pdf

Κυριακή, αληθινή γιορτή...

..και πώς να μην είναι, αφού έχεις κανονίσει να βρεθείς 

με την μικρότερη αδελφή σου (που έχεις να δεις χ μέρες)

και μια παιδική σας φίλη, που έχεις να δεις 2 χρόνια ακριβώς)

και να επισκεφτείτε το μοναστήρι της Αγ. Ειρήνης στον Κρουσώνα Μαλεβυζίου..

Εκεί, όπου πήγαινες μικρή με την οικογένειά σου μερικές φορές & σε φιλοξενούσαν 15Αύγουστο..

Αναχώρηση στις 07:00 το πρωί της Κυριακής, περνάς με το αυτοκίνητό σου να μαζέψεις την παρέα.

Ξεκινάς γύρω στις 07:30..καθώς φεύγεις από το κέντρο της πόλης και κατευθύνεσαι προς τις Βούτες, ρωτάς το συνοδηγό σου για τη διαδρομή που πρέπει ν'ακολουθήσεις..αυτός σου εξηγεί με σύντομα κι απλά λόγια αλλά εσύ, ως ξερόλας, έχεις σιγουράκι μιαν άλλη διαδρομή που νομίζεις ότι ακολούθησες και πριν 2 χρόνια..

Ο συνοδηγός σου επαναλαμβάνει με σίγουρο ύφος την πορεία (ίδιος με GPS) αλλά εσύ, ενώ οδηγείς, κουνάς με αμφιβολία το κεφάλι..

Η αδελφή σου συμφωνεί με το GPS κι ενώ οδηγείς λέμε, δεν είσαι σίγουρη ότι ο δρόμος θα σας βγάλει εκεί που πρέπει και πιστεύεις ακράδαντα ότι μόνο η Αγ. Ειρήνη θα σας βοηθήσει..εν τω μεταξύ παρακολουθείς τη θερμοκρασία του σούπερ-ντούπερ (24ετίας) αυτοκινήτου σου, να φτάνει στο όριο, χωρίς να δείχνει διαθέσεις να κατέβει..κι ως καλή & πιστή χριστιανή εναποθέτεις τις ελπίδες σου ξανά στην Αγ.Ειρήνη αλλά προσθέτεις και το Ωχ, Παναγία μου! (το οποίο εμπέδωσες στα περίφημα επιμορφωτικά μαθήματα των ΤΠΕ που είχες την απίστευτη τύχη να παρακολουθήσεις...)

Τέλος καλό όμως όλα καλά, για την ώρα, γιατί μετά από τρία τέταρτα περίπου, τραβάς χειρόφρενο στον περίβολο του μοναστηριού. Ανοίγεις την πόρτα για να ξεπεζέψεις και ως εκ θαύματος, πατώντας τα ιερά πράγματι χώματα του τόπου αυτού, αισθάνεσαι να γεμίζεις αργά-αργά, ως κλινήρης ασθενής συνδεδεμένος με ορό, με ηρεμία, γαλήνη κι αισιοδοξία..παρατηρείς, όχι χωρίς να έχεις ελπίσει, ότι το βάρος πάνω στο στήθος σου, που κουβαλάς, ως αχθοφόρος/βαστάζος/χαμάλης με αιτία, έχει πάει γι'απόσυρση και ξανανιώθεις, όπως ήσουν στα 7 με 10 σου χρόνια και βλέπεις τον πατέρα σου να σ'ανεβάζει στον πλάτανο εκεί δίπλα για να παίξεις με τις αδελφές σου και να καμωθείς τον ψαρά που κρατάει το καλάμι και περιμένει να τσιμπήσουν τα χρυσά του ή να ψάχνετε για πουκαμισόφιδα ή να γεύεστε αμύγδαλα από τα δέντρα γύρω.. Προχωρώντας προς την εκκλησία, επιμένεις να φωτογραφηθείτε γιατί έλεος, δεν έχεις ούτε ΜΙΑ φωτο..πουθενά (τς..τς) κι όλα γύρω πανέμορφα.

Μια μοναχή χτυπάει στο ξύλο με σφυράκι, μπαίνουν στη Θ. λειτουργία, τέλειωσε ο όρθρος..

Ανάβεις κερί για όσους έχεις στην καρδιά σου (γέμισες το μανουάλι..και μη χειρότερα..)

Δίνεις το λάδι και την καφεδοζάχαρη που κρατάς, κάνεις τις μετάνοιες σου μπροστά στις εικόνες, κοιτάς τους αγίους, σκέφτεσαι ότι ήταν κι αυτοί άνθρωποι σαν εσένα, παρακαλάς να στηρίζουν όλο τον κόσμο, τα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα, βρίσκεις ένα πλαϊνό στασίδι και μουρμουρίζεις τα τροπάρια που ακούς, παρατηρείς τις τοιχογραφίες, αναπνέεις το λιβανωτό..μορφώνεσαι αλλιώς..

Με το πέρας της λειτουργίας, ζητάς την ευχή της ηγουμένης, σε θυμάται μικρή να τρέχεις στο μοναστήρι σαν τρελόπαιδο (μα δε στο λέει), σ'αγκαλιάζει με γνήσια χαρά, παίρνεις ευχή και από άλλες 2-3 μοναχές & προσπαθείς να μη γελάσεις αλλά μόνο να κουνήσεις το κεφάλι με συγκατάβαση γιατί σου λένε ότι σε θυμούνται πόσο ζωηρή ήσουν μικρή κι έτρεχες συνεχώς πάνω - κάτω (και τάραζες την ησυχία της μονής)..

Με τόση κουβέντα δεν προλαβαίνεις να πάρεις αντίδωρο από τον ιερέα αλλά, όπως πάντα, κάποιος είναι δίπλα σου και σου προσφέρει.

Η ηγουμένη σας καλεί στο ηγουμενείο για τον καφέ, επιμένει να πάρετε και κουλουράκια, κάθεται μαζί σας και σας ακούει, σα μια καλή φίλη, νομίζεις ότι ακούς τη μάνα σου..τη συντροφιά συμπληρώνει ένας κύριος (με τα δικά του προβλήματα) αλλά τα λόγια του σε καταπλήσσουν γιατί εστιάζει σε θέματα που τον απασχολούν και σ'αναγκάζει να δεις τα πράγματα από τη δική του σκοπιά..κάποια στιγμή, μέσα στη ροή της κουβέντας, ετοιμάζεσαι ν'αποχαιρετήσεις τα 10χρονα Ray Ban σου..και σκέφτεσαι ότι τόσα έχουν περάσει και βγήκαν αλώβητα, κρίμα να μην τα ξαναδείς αλλά όχι, δεν είναι αυτή η μοίρα τους τελικά...

Βγαίνεις για μια βόλτα στα γύρω κι επιστρέφεις 35 χρόνια πίσω και θυμάσαι το μοναστήρι χωρίς ρεύμα, σε χτυπάει η υπέροχη ευωδιά εκείνων των ημερών αποτυπωμένων ανεξίτηλα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της μνήμης..περνάς έξω από τον άλλοτε φούρνο κι ανακαλείς τη γεύση του ζυμωτού ψωμιού που φούρνιζαν οι μοναχές και λυπάσαι που δεν την έχεις ξαναζήσει από τότε.. στ'αυτιά σου ηχεί ο κρότος των αργαλειών που βρίσκονταν κάτω από την τραπεζαρία..σου φαίνεται ότι βλέπεις τις καλόγριες, νέες κι αεικίνητες, απασχολημένες σε χίλιες δυο υπηρεσίες κι υπακοές..κάθεσαι στο ίδιο ακριβώς παγκάκι που καθόσουν και τότε τα βράδια τ'αστρόφεγγα κι άκουγες τα κουδουνίσματα από τις στάνες κι αντίκριζες τα φώτα των γύρω χωριών να τρεμοσβήνουν...

Αχ, Παναγία μου..αλλά τώρα σε χτυπάει ανελέητα ο ήλιος και πρέπει να βρεις σκιά, αρκετά μαύρισες..σώνει..

Φεύγοντας ξαναπερνάς από την εκκλησία και συναντάς την πιο αγαπημένη σου μοναχή, ίδιο πνεύμα, ίδια λάμψη στα μάτια, πολλές παραπάνω ζάρες στα άλλοτε λαμπερά μάγουλα κι ακόμη η ίδια αγάπη που σ'αγκάλιαζε τόσα χρόνια πριν..της ζητάς να μη σε ξεχνάει στις προσευχές της και σου ζητάει το ίδιο γιατί έχουν μείνει μόνο 9 μοναχές..και οι 5 είναι άρρωστες..της λες ότι σκέφτεσαι να έρθεις κι εσύ καλόγρια εκεί μήπως & σώσεις την ψυχή σου και σου απαντάει με το φυσικότερο ύφος του κόσμου..ότι ναι, δέχονται και παντρεμένες, αλλά πρέπει..

1ον Αν έχουν παιδιά, να περιμένουν να σπουδάσουν, να πάνε στο στρατό, να παντρευτούν και κατόπιν βλέπουμε..

2ον Τον σύζυγο να δουν τι θα τον κάνουν..
..πάνω που πήγα να πω ΑΜΑΝ, μου λέει ότι μια ωραία λύση θα ήταν να πάει κι αυτός στο Άγιον Όρος...ή στον Αη-Γιώργη τον Γοργολαΐνη που έχουν κι εκεί ανάγκη από μοναχούς και μετά θα είμαι ελεύθερη κι εγώ να καλογερέψω..Ο Θεός και η Αγ. Ειρήνη ξέρουν πως συγκρατήθηκα και δε γέλασα μέσα στην εκκλησία..μα για να περιμένω να γίνουν όλα αυτά..σώθηκα ή μάλλον δεν πρόκειται να σωθώ με τίποτα..

Τέλος πάντων..προχωρώντας στην έξοδο συναντήσαμε εκ νέου την ηγουμένη και μου θύμισε κι αυτή ότι ναι, βέβαια ήμουν πολύ ζωηρή μικρή..κι ακόμα θυμάται που στεκόμουν σ'ένα μπαλκόνι (μα σήμερα τα θυμήθηκαν όλα..??) & περίμενα να περάσουν οι μοναχές για να τους πετάξω πετραδάκια κι εγώ θυμήθηκα μια φορά που είχα πετάξει μια πέτρα, πολύ μεγαλύτερη του επιτρεπόμενου ορίου..Αχ, βαχ..και τολμάω να παραπονιέμαι για τον υιόν μου που είναι λέει απάλευτος (αγγελούδι το καϋμένο μπροστά μου).

Στην επιστροφή έχεις κανονίσει να περάσετε από μια ταβερνούλα έξω από τη Ρογδιά..για να φτάσετε εκεί σκοπεύεις να πας μέσω Καναδά..αλλά ευτυχώς η θεία πρόνοια σ'έχει εξοπλίσει με τέτοιο συνοδηγό που όμοιό του δε θα βρεις ούτε σε 1000 χρόνια..σημειωτέον ότι έχει καταπληκτικές ικανότητες αντίληψης του χώρου, του χρόνου, της κατανάλωσης βενζίνης και άλλων τινών..και το πιο σημαντικό μπορεί να κρατάει το τιμόνι, όταν εσύ θέλεις να ασχοληθείς με κάτι άλλο..π.χ. να χασμουρηθείς και να τεντωθείς, να ψάξεις κάτι, να σκουπίσεις τα γυαλιά σου, κ.λ.π. ..στα πολύ συν να προστεθεί ότι βλέποντας αυτοκίνητο να έρχεται καταπάνω σας, γιατί εσύ γελάς τόσο πολύ που δεν μπορείς να κρατηθείς στη λωρίδα σου, ο εν λόγω συνοδηγός δεν σε τρομάζει, αλλά απλώς σου θυμίζει να ισιώσεις..
Μετά και από αυτά τα τόσο χαριτωμένα γεγονότα φτάνεις στην ταβέρνα και κάθεσαι 6 ώρες μιλώντας, τρώγοντας, γελώντας πολύ δυνατά και ξεσηκώνοντας τους πάντες..κάποια στιγμή αρχίζεις και κουτουλάς από τη νύστα..κι όταν στο επισημαίνουν, αντιλέγεις..όχι δεν κοιμάσαι, απλώς κουνάς το κεφάλι γιατί συμφωνείς με όλα αυτά που λέγονται..(ακόμα κι όταν δε μιλάει κανείς)..

..κι όταν γυρνάς στην οικία σου, μετά από 12 συναπτές ώρες, κάνεις το σταυρό σου ξανά γιατί ευφράνθηκε η ψυχούλα σου κι αγαλλίασε το πνεύμα σου..τόσο απλά κι εύκολα.. αμέ τι;

...κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά...

"Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω

κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος

λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ

ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος

κουράγιο θα περάσει θα μου πεις..."


https://youtu.be/pOoDPwJg8xI

http://dreamskindergarten.blogspot.com/2011/07/blog-post_06.html

Η μοίρα κι ο καιρός το 'χαν ορίσει...

Τα λόγια και τα χρόνια..... 

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Εκτέλεση: Χαράλαμπος Γαργανουράκης

Από τα "Τραγούδια της Φωτιάς" με νέα επεξεργασία ήχου 
για να ακούγεται όπως στη δισκογραφική εκδοχή....

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα
και τους καημούς που σκέπασε καπνός
η ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμένα
Κι οι ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα
ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός
κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα

Και σου μιλώ σ' αυλές και σε μπαλκόνια
και σε χαμένους κήπους του Θεού
κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ' αηδόνια
με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια
εκεί που πρώτα ήσουνα παντού
και τώρα μες στο κρύο και στα χιόνια

Η μοίρα κι ο καιρός το 'χαν ορίσει
στον κόσμο αυτό να ρίξω πετονιά
κι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει
Στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει
αυτός που δεν εγνώρισε γενιά
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει

Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο
σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό
οι δρόμοι που με πήραν και προσμένω
Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω
με τους ανθρώπους που 'δαν το κακό
και το 'χουν στ' όνομά τους κεντημένο

Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο
θερίζει την αυγή ωκεανό
μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο
Κι έχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο,
σημάδι μυστικό και ριζικό
πως ξέφυγε απ' τον ʼδη κι απ' τον κόσμο

Η μοίρα κι ο καιρός...

https://youtu.be/vlpvgr_UcUU

Αχ, Ελλάδα...

"Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά
Εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά
σάμπως φταίς κι εσύ καημένη
και στην Αθήνα μέσα ζεί στη ξενιτιά

Αχ! Ελλάδα σ' αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
Ν' ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω

Αχ! Ελλάδα θα στο πω πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι
Μ' εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι

Η πιό γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά
Οδυσσέα γύρνα κοντά μου
που τ' άγια χώματα της πόνος και χαρά
Κάθε ένας είναι ένας που σύνορο πονά
κι εγώ είμαι ένας κανένας που σας σεργιανά

Αχ! Ελλάδα σ' αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
Ν' ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω

Αχ! Ελλάδα θα στο πω πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι
Μ' εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι"

Καλοί Λιμένες...Νότια Νομού Ηρακλείου...Κρήτη...Ελλάδα...

 https://youtu.be/viapFvT4ce4

Ελλάδα: μία ιστορία που συνεχίζει να εμπνέει...

 ( https://youtu.be/oIbISY-cz9M )

αφιερωμένο στην πατρίδα μας ...
την Ελλάδα ... 

( από το fb της Maria Raptaki... )  

 "Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ’ αγάπησα
πόσο πολύ σ’ αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις
Απ’ τη ζωή, απ’ τη ζωή,
απ’ τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις

Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή

Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου `δωσες
αξίζουν μια ζωή

Πόσο πολύ σ’ αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις..."


https://goo.gl/lbMVE2

Ας κρατήσουν οι χοροί...

Ας κρατήσουν οι χοροί
και θα βρούμε αλλιώτικα
στέκια επαρχιώτικα βρε,
ώσπου η σύναξις αυτή
σαν χωριό αυτόνομο
να ξεδιπλωθεί

Mέχρι τα ουράνια σώματα,
με πομπούς και με κεραίες
φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα
κι ιστορία οι παρέες

Kάνει ο Γιώργος την αρχή,
είμαστε δεν είμαστε,
τίποτα δεν είμαστε βρε
κι ο Γιαννάκης τραγουδεί,
άμα είναι όλα άγραφα,
κάτι θα βγει.

Kαι στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να κι ο Άλκης ο μικρός μας,
για να σμίξει παλιές
κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας

O ουρανός είναι φωτιές,
ανεμομαζώματα,
σπίθες και κυκλώματα βρε
και παρέες λαμπερές,
το καθρέφτισμά τους
στις ακρογιαλιές

Kι είτε με τις αρχαιότητες,
είτε με ορθοδοξία,
των Eλλήνων οι κοινότητες
φτιάχνουν άλλο γαλαξία

Να κι ο Mπάμπης που έχει πιει
κι η Λυδία ντρέπεται,
που όλο εκείνη βλέπετε βρε
κι ο Αχιλλέας με τη Zωή
μπρος στην Πολαρόιντ
κοιτούν γελαστοί

Τότε η Έλενα η χορεύτρια
σκύβει στη μεριά του Τάσου
και με μάτια κλειστά
τραγουδούν αγκαλιά,
Εθνική Ελλάδος γεια σου.

Τι να φταίει η Bουλή,
τι να φταίνε οι εκπρόσωποι,
έρημοι και απρόσωποι βρε,
αν πονάει η κεφαλή,
φταίει η απρόσωπη
αγάπη που 'χε βρει.

Mα η δικιά μας έχει όνομα,
έχει σώμα και θρησκεία
και παππού σε μέρη αυτόνομα
μέσα στην τουρκοκρατία

Να μας έχει ο Θεός γερούς,
πάντα ν' ανταμώνουμε
και να ξεφαντώνουμε βρε
με χορούς κυκλωτικούς
κι άλλο τόσο ελεύθερους
σαν ποταμούς

Και στης νύχτας το λαμπάδιασμα
να πυκνώνει ο δεσμός μας
και να σμίγει παλιές
κι αναμμένες τροχιές
με το ροκ του μέλλοντός μας.

https://youtu.be/aGjaYJfGeFc

"Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή..."

«Σε γνωρίζω από την κόψη
του σπαθιού την τρομερή
σε γνωρίζω από την όψη
που με βία μετράει τη γη.
Απ' τα κόκαλα βγαλμένη/ των Ελλήνων τα ιερά,
και σαν πρώτα ανδρειωμένη,
χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!»

Ο Εθνικός Ύμνος της Ελλάδος (Ύμνος εις την Ελευθερίαν) 
εγράφη απ' τον Διονύσιο Σολωμό το 1823 
και μελοποιήθηκε απ' τον συνθέτη Νικόλαο Μάντζαρο το 1828.

https://youtu.be/j_u5NfDR7AA