Ήμουν κι εγώ εκεί...(Ωχ, Παναγία μου...)

Έργα & επιμορφωτικές ημέρες/απογεύματα Τρίτης - Πέμπτης, 18:00 - 21:00) στις ΤΠΕ ΠΕ 60 στο Ηράκλειο Κρήτης (6η περίοδος επιμόρφωσης)

Νο 2 από το τέλος...

Με τη επιμορφωτική φράση-κλειδί Ωχ, παναγία μου, δεν υπάρχει επίσημη ανάρτηση, οπότε σήμερα φτάσαμε στην ημέρα της πλήρωσης του χρόνου...
...για να περιγραφούν, κάτω από αυτήν την ομπρέλα, τα σεπτά Πάθη των Προϊστάμενων συνάδελφων Νηπιαγωγών...εδώ θα κάνουμε μια παράκαμψη για να προσθέσουμε και τους αξιότιμους Διευθυντές των Δημοτικών σχολείων...
χρεώνοντάς τους ένα μικρό, φυσικά, μέρος των συγκεκριμένων Παθών, τα οποία έχουν εναρκτήρια ημερομηνία την 1η του Ιούνη, όλων των  σωτήριων ετών (που καλύπτουν την επαγγελματική σταδιοδρομία του πλήθους των φερέλπιδων εκπαιδευτικών που τοποθετήθηκαν εκόντες-άκοντες στην ηλεκτρική διευθυντική καρέκλα...)
                Ξεκινώντας τις εγγραφές προετοιμάζεσαι βγάζοντας πλήθος φωτοτυπιών, αγνώστου αριθμού και αναγκάζοντας το τελευταίας (;;;) τεχνολογίας μηχάνημα που στολίζει το Νηπιαγωγείο σου να ξεπεράσει τα αποδεκτά όρια της υπερθέρμανσης...εν τω μεταξύ σταυροκοπιέσαι να μην χαλάσει...γιατί μετά θα μπεις σε δρόμους που δε θα ήθελες να δεις ούτε τον εχθρό σου...(καλά μια Νηπιαγωγός δεν έχει εχθρούς ... λέμε τώρα...)
...τοποθετείς τις φωτοτυπίες σου σε κουτιά... και τις ελέγχεις... ένα για τις αιτήσεις... δύο για τις υπεύθυνες δηλώσεις.... τρία για τη δήλωση ολοήμερου.... τέσσερα για το Α.Δ.Υ.Μ... μπράβο μας... είμαστε οκ....
και ξεκινάς με χαμόγελο.... και καλή διάθεση... κι αναρωτιέσαι πόσες εγγραφές θα έχεις φέτος... μια και το σχολειό σου είναι σε περιοχή πυκνοκατοικημένη, με νέα κτίσματα και πολλές νέες οικογένειες....
αμάν... όλο το Ηράκλειο Μεσαμπελιές ανέβηκε... πριν 2 χρόνια είχες 80 νήπια.... κι ευτυχώς (;;;) που σταμάτησαν να κτίζουν, λόγω κρίσης.... αλλιώς...
…ναι, αλλά μην παραπονιέσαι.... είσαι δίπλα στο σπίτι σου... κι αν ήθελες λίγα παιδιά να πήγαινες στα ωραία χωριά μας....
ναι βρε παιδί μου....αλλά και στα χωριά που έτρεχα, χωρίς να σκοτωθώ, ενώ λογικά θα'πρεπε...(!!!!!) πάλι είχα πολλά παιδάκια....
εμ... σου τρέχουν καημένη μου....τι να κάνεις.... οk...no problem.... τα μικρά μ'αρέσουν..... στη γειτονιά μου, όταν παίζαμε όλο τη δασκάλα έκανα....τρελά γλέντια....
                ...έρχονται λοιπόν οι γονείς, μαμάδες, με λίγη αγωνία στο μάτι.... μπαμπάδες, με μια παραπάνω σιγουριά κι ανεμελιά... τους ζηλεύω.... κι αρχίζουν και συμπληρώνουν τα έντυπα... και πάντα μα πάντα θα κάνουν λάθος την υπεύθυνη δήλωση.... γράφουν τα στοιχεία του παιδιού κι όχι τα δικά τους... όχι όλοι βέβαια... η πλειοψηφία πάντως λες και δεν έχει ξανασυμπληρώσει τέτοια δήλωση..... και φέτος που προσέχεις παραπάνω και διορθώνεις...
λες μετά ότι εντάξει όλα σωστά...αμ δε.... όταν τα ελέγχεις βλέπεις λάθη... και φτιάχνεις κατάλογο με τα ονόματα που θέλουν διόρθωση... τον καρφιτσώνεις στον πίνακα πάνω από το γραφείο ..... πάνω από άλλα έγγραφα... χώρος δεν υπάρχει πλέον....και το έχεις κι αυτό στα υπ'όψιν.... σιγά καλέ... τι άλλο έχεις να κάνεις...;;;;                   
                …και φτάνεις εκεί γύρω στις 20 του μήνα.... και κάνεις την απογραφή.... για φέτος 48 νήπια.... plus 24 προνήπια... μπράβο… τα χρυσά σου.... ζωή να'χουν.....
και στέλνεις στο γραφείο, μια ζωή καθυστερημένα....τα στοιχεία.... και περνά το καλοκαίρι .....και λες... άντε μωρέ ν'ανοίξουμε επιτέλους.... και ανοίγεις... κάνεις και το σταυρό σου.... λες μωρέ να'χουμε κι άλλες εγγραφές...;;;;...
και ως εκ θαύματος...ο καλός θεός σε ακούει και καταφτάνουν κι άλλοι γονείς....και γράφουν....6 νήπια κι 1 προνήπιο.... και κάνεις τη σούμα ...54 νήπια...και 25 προνήπια...

Αχ, Παναγία μου... τι ωραία....
και πού θα μπούνε..;;;...και μετατρέπεσαι σε τηλεφωνήτρια και ψάχνεις συναδέλφους....στο 60ο που είναι το Κλαδάκι....στο 70ο.....που είναι η Μαρία....στο 76ο που είναι η άλλη Μαρία...στο 52ο που είναι η Χαρά....στο 49ο που είναι η άλλη Μαρία...στο 33ο & στο 9ο....χτυπάς και στο γραφείο για να διατυπώσεις απ’έξω -απ’έξω το φλέγον ζήτημα....
                …και περνάς στην επόμενη πίστα για έμπειρους.... τηλεφωνείς στους γονείς... επιστρατεύεις όλη τη διπλωματία που διαθέτεις.... ευτυχώς έχεις κάμποση....
                 …ακούς και λένε... εντάξει... μπορούμε να πάμε στο άλλο σχολείο...αν και δε θέλουμε να φύγουμε από σας.... (είναι φουλ ερωτευμένοι...)...
                ...ακούς κι άλλους που σε απειλούν με μηνύσεις.... και ρωτούν ποιος είναι ο προϊστάμενός σου... γιατί δεν πρόκειται να φύγουν από το σχολειό σου... ο κόσμος να χαλάσει... να φύγουν άλλοι....
                …και πότε θα μπορούν να παίρνουν το παιδί τους στις 14:00..;;;;.... και τι ώρα τρώνε μεσημεριανό...άλλοι τηλεφωνούν και λένε ότι θα παίρνουν το παιδί τους στις 12:15... και όχι στις 15:45.
                ...μα έτσι είχατε δηλώσει τον Ιούνιο, τολμάς να τους διακόψεις... όχι... θυμάμαι πολύ καλά σου λένε..... περιμένετε να δω στις δηλώσεις σας....(όταν δεν έρθουν τρέχοντας επί τόπου...) μα έχετε δηλώσει ολοήμερο...

…ναι, αλλά βρήκα δουλειά στις 14:30 και δε με βολεύει η πρώτη μου δήλωση.... και τηλεφώνησα, σου λέει στο γραφείο σας.... κι ένας εκεί μου είπε ότι το παιδί μου δε φεύγει από κει ό,τι κι αν κάνει αυτή η διευθύντρια...
                ...που να χτυπηθεί κάτω....και πάνω εκεί παίρνεις (λίγο) ανάποδες και υψώνεις τη φωνή… και ρωτάς ποιος λέει αυτά τα πράγματα....είμαστε καθόλου σοβαροί....και σου απαντούν.... μα όχι.... καλά.... έχετε κι εσείς δίκιο...
                ...και κατεβάζεις ταχύτητα.... και στέλνεις άλλο παιδί σε παραπλήσιο σχολείο.... κι επικοινωνείς με τη συνάδελφο... και σου λέει... γράψε το παιδί... και μετά κάνε μετεγγραφή… και ρωτάς.... γιατί να το γράψω και να φαίνεται στο my... αφού θα έρθει σε σας...όχι, λέει.... έτσι πρέπει, καλά βαριέσαι να το κάνεις...;;; δε θέλετε να δουλέψετε καθόλου....;;;.
                ...αχ, αυτό αναρωτιέμαι κι εγώ.... θέλω ή δε θέλω...;;;;... τελικά το στέλνεις σε άλλη συνάδελφο που δεν έχει μπει σε μεταγραφικό τρυπάκι... αλλά τηλεφωνείς 5-6 φορές στον καθένα που θα φύγει...για να έρθει να πάρει τα χαρτιά του...και κάνεις έναν απολογισμό... και λες... έχουμε 44 νήπια.... χωρισμένα...σε 2 τμήματα...δόξα σοι ο θεός....
                ...και πάνω που σου'ρχεται να βαρέσεις ενέσεις μες στο μάτι.... χτυπάει για μια ακόμη φορά το τηλέφωνο (my love)....και σου λένε, με ψαρωτικό ύφος, ότι θέλουν την κ. Ειρήνη....
                ...και λες από μέσα σου ωχ, Παναγία μου...τι έκανα πάλι...
 ...και κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι ότι σου μιλάει ο τέως επιμορφωτικός υπεύθυνος τεχνικής υποστήριξης... που ζάλιζες στα υπόγεια τόσους μήνες....
και αναπνέεις πιο κανονικά.... και γελάς... και λάμπουν τα μάτια σου... γιατί σου λέει να πας να πάρεις το υλικό που λέγαμε από πέρυσι... μην περιμένεις να στο φέρουμε κιόλας... καλέ, εντάξει θα πάω...τέλεια...αχ, ρε Γιώργο...σου χρωστάμε.... ευχαριστούμε... να'σαι καλά....
                ...τι καλός άνθρωπος μωρέ παιδί μου...τι ανθρώπους γνώρισα....πολύ τυχερή....
                ....κοίτα όμως να δεις τι καλό κάνει ακόμα αυτή η επιμόρφωση.... ευλογία θεού πραγματικά...πόσο τυχερή ήμουν που συμμετείχα....και γράφω στην manitaropita ....αφού πήρα παραγγελία....ειδικά αφιερωμένη στον τεχνικό μας.....που θα συνεχίσουμε να ζαλίζουμε.....Χίλια ευχαριστούμε...

Ήμουν κι εγώ εκεί...(Blessed…)

Έργα & επιμορφωτικές ημέρες/απογεύματα Τρίτης - Πέμπτης, 18:00 - 21:00) στις ΤΠΕ ΠΕ 60 στο Ηράκλειο Κρήτης (6η περίοδος επιμόρφωσης)

Νο 1 από το τέλος..

       Blessed

Ως επιμορφούμενη στις ΤΠΕ εκπ/κός ΠΕ 60 που προσπαθούσε να κατανοήσει τα όσα θαυμαστά μάθαινε κατά τη διάρκεια των μαθημάτων της, οφείλω μια τελευταία (;) αναδρομή & αφιέρωση σε μια θεμελιώδη σκέψη που ταξίδευε, τω καιρώ εκείνω, με αξιοθαύμαστη συχνότητα στο νου μου. Ίσως γιατί δεν είχε εξερευνήσει όλα τα δαιδαλώδη μονοπάτια που της έκλειναν το μάτι προσκαλώντας την σε νέα δελεαστικά tours.

“Mακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι ότι αυτών εστίν η βασιλεία των ουρανών». Οι μακαρισμοί στην καινή Διαθήκη ήταν ένα κεφάλαιο που κέντριζε αρκετά τη φτωχή μου διάνοια και μ’ανάγκαζε να κάνω μια στάση, food for thought για τα χρόνια που σύχναζα σε κατηχητικά και συναφείς κοινωνικές ομάδες. Σκάλωνα όμως στο φτωχό πνεύμα που πρέπει να διαθέτουν όσοι θέλουν να είναι (κι όχι μόνο να φαίνονται) μακάριοι δηλαδή ευτυχισμένοι. Αναρωτιόμουν τι θα μπορούσε να σημαίνει αυτή η πρόταση γιατί φυσικά δεν της έδινα μόνο μία ερμηνεία αλλά τώρα που το σκέφτομαι το μυαλό μου γέμιζε, κατά την προσφιλή μου συνήθεια με fractals χιλίων διακλαδώσεων και προσομοίαζε με εκείνα τα ωραία πεδία παρουσιάσεων, τα υπαγόμενα στην ομπρέλα του prezi. Ξεκινούσα από ένα σημείο το οποίο με πήγαινε λίγο παραπέρα κι από εκεί προεκτείνονταν χίλιες & μία διακλαδώσεις γεμάτες χρώματα, σχήματα κι άλλα παρακλάδια και περικοκλάδες. Όταν άρχιζε το presentation τίποτα δε μπορούσε να το σταματήσει, ειδικά όταν είχα κάτι, σαφώς σημαντικότερο να εκτελέσω.

Μακάριοι οι πτωχοί..δηλαδή τι εννοεί ο δημιουργός;

* Μακάριοι όσοι δεν υπερηφανεύονται για την πολλή τους εξυπνάδα και συγκεντρώνονται στα καθήκοντά τους;

* Μακάριοι όσοι παριστάνουν τους χαζούς συνεχίζοντας κανονικά την πορεία τους σ’αυτήν τη γη;

* Μακάριοι όσοι προσπαθούν να ταπεινώνουν τον πολύ σπουδαίο εαυτό τους & να υπηρετούν το σύνολο χωρίς να περιμένουν επιβράβευση;

* Μακάριοι όσοι ταξιδεύουν σε χαμηλές πτήσεις και πλέουν με χαρά στον δικό τους κόσμο;

* Μακάριοι όσοι δεν ακούν, δε βλέπουν, δε μιλούν, ΔΕΝ γράφουν, δεν ενοχλούν με την παρουσία τους κανένα;

* Μακάριοι όσοι έχουν απλό μυαλό & πνεύμα που δεν δημιουργεί χιλιάδες links εδώ κι εκεί και δε βουλιάζουν μέσα σε θάλασσα σκέψεων, υποθέσεων, ερωτημάτων, επιθυμιών, απόψεων, κρίσεων & απαντήσεων;

* Μακάριοι όσοι γνωρίζουν όσα λιγότερα είναι δυνατόν και δεν επιδιώκουν να μάθουν άλλα τόσα κι άλλα περισσότερα ούτε κυνηγούν την άπειρη γνώση που περιπλανιέται out there και κυρίως δεν πλησιάζουν τα τεχνολογικά επιτεύγματα που κυκλοφορούν;

* Μακάριοι, κατ’επέκταση, όσοι αναπολούν τις ήρεμες, γραφικές και φωτεινές μέρες που έτρεχαν από το Ηράκλειο έως το Τσιφούτ Καστέλι κι από εκεί έως τις Μοίρες για να παραδώσουν μαζί μ’άλλους αξιότιμους συνάδελφους ΠΕ 70 στον αξιαγάπητο τότε Προϊστάμενο φακέλους κι έγγραφα (και μετά έπιναν τα κρασάκια τους στα πέριξ ταβερνεία) κι έτρωγαν τον κόσμο στο σχολειό τους για να βρουν εκείνα τα καρμπόν ώστε να καταφέρουν να βγάλουν κάποια αντίγραφα;

Ποιοι τελικά μπορούν να οριστούν αυτοδίκαια μακάριοι και να κληρονομήσουν την ουράνια βασιλεία (γεγονός που οριοθετεί και την ύπαρξή μας σ’αυτήν τη γη;)

Στο σημείο αυτό ένα σλόγκαν αναβοσβήνει στο μυαλό μου: - Μα καλά δε μπορείς να βρεις τη σωστή απάντηση μόνη σου;

Μα εννοείται ότι η απάντηση είναι ήδη δοσμένη, τη γνωρίζεις, μπροστά σου βρίσκεται ή έστω ένα κλικ μακριά σου..

Μακάριοι όσοι έχουν τη σοφία να διατηρούν τις ισορροπίες με τον τόσο υπέροχο όσο και δύσκολο εαυτό τους και συγχρόνως με τους καταπληκτικούς άλλους που συναντούν και συνοδοιπορούν και να δημιουργούν νησίδες χαράς, ευτυχίας, γέλιου, ικανοποίησης, αποδοχής, εμπιστοσύνης και δύναμης. Κάτι σαν πολύχρωμο και εκπληκτικό Kidspiration English Εdition που συνεχώς αναδιαμορφώνεται & εμπνέει τους συμμετέχοντες μακάριους δημιουργούς του.

Μακάριοι όλοι που όπως κι εγώ ειδοποιήθηκαν από την αγαπημένη τους συμπεθερούλα, την ώρα που έφευγαν από το σχολειό τους ότι ναι, επιτέλους βγήκαν τ’αποτελέσματα της πιστοποίησης και να τρέξεις αμέσως να μάθεις τι έγινε.

Σ’αυτό το άκουσμα ένιωσες λίγο ενθουσιασμό και πολύ φόβο γιατί σκέφτηκες: Ωχ, Παναγία μου, να δεις που δεν πέρασα στις εξετάσεις και καλά να πάθω γιατί δεν είχα καθίσει να διαβάσω όπως όλος ο κόσμος..και τελικά πηγαίνεις στο σπίτι, κάνεις χαλαρά διάφορες δουλειές που σε περιμένουν χαρωπά, υπόσχεσαι στον εαυτό σου ότι δεν πρόκειται ν’ανοίξεις το σύστημα ούτε αύριο, πηγαινοέρχεσαι πάνω – κάτω, τρως κάτι, πίνεις νερό, οργώνεις λίγο ακόμη το πάτωμα..and just now συνειδητοποιείς ότι έχεις μείνει μόνη στο σπίτι, η ώρα είναι 20:00 κι έχεις μια ώρα περιθώριο μέχρι ν’αρχίσει το NCIS και τολμάς να πλησιάσεις τον υπολογιστή και ν’ανοίξεις την γνωστή πλατφόρμα του mis με 1000 σφυγμούς το δευτερόλεπτο (σιγά καλέ τρελάθηκες, πώς κάνεις έτσι;)

..και μόλις πατήσεις στην πρόταση «Αποτελέσματα Β’επιπέδου» σκεπάζεις με τις παλάμες σου τα μάτια και περιμένεις, ανοίγεις μια χαραμάδα τα δάχτυλά σου και βλέπεις θαμπά κάτι λέξεις, προτάσεις, πηγαίνεις προς το τέλος και εντοπίζεις τη μαγική λέξη ΕΠΙΤΥΧΩΣ!!..oh, my god, επιτέλους, απίστευτο, ο νους σου τρέχει με ασύλληπτη ταχύτητα στις συμμαθήτριες και τους δασκάλους που είχες και στα όσα απίστευτα έζησες μαζί τους..και νιώθεις την απόλυτη, την πραγματική μακαριότητα να σε περιτυλίγει…

...της Ελλάδος παιδιά...

Σοφία Βέμπο - Παιδιά της Ελλάδος παιδιά

Μουσική/Στίχοι: Σουγιούλ Μιχάλης/Τραϊφόρος Μίμης

Απο την μουσική συλλογή του Ν.ΣΔΡΕΓΑ

Οι στίχοι γράφτηκαν πάνω στην προϋπάρχουσα μελωδία του τραγουδιού "Ζεχρά"
 

"Μεσ' τους δρόμους τριγυρνάνε
οι μανάδες και κοιτάνε ν' αντικρίσουνε
Τα παιδιά τους π' ορκιστήκαν
στο σταθμό όταν χωριστήκαν να νικήσουνε
Μα για 'κείνους που 'χουν φύγει
και η δόξα τους τυλίγει, ας χαιρόμαστε
Και ποτέ καμιά ας μη κλάψει
κάθε πόνο της ας κάψει, κι ας ευχόμαστε
Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά
που σκληρά πολεμάτε πάνω στα βουνά
Παιδιά, στη γλυκιά Παναγιά
προσευχόμαστε όλες να 'ρθετε ξανά
Λέω σ' όσες αγαπούνε
και για κάποιον ξενυχτούνε και στενάζουνε
πως η πίκρα κι η τρεμούλα
σε μια τίμια Ελληνοπούλα, δεν ταιριάζουνε
Ελληνίδες του Ζαλόγγου
και της πόλης και του λόγγου και Πλακιώτισσες
όσο κι αν πικρά πονούμε
υπερήφανα ας πούμε σαν Σουλιώτισσες
Παιδιά, της Ελλάδος παιδιά...
Με της νίκης τα κλαδιά
σας προσμένουμε παιδιά..."


https://youtu.be/CucnoWtPTNg

Θυμάσαι;

Φεγγαράκι μου λαμπερό...

http://storybird.com/books/-8576/ 

Στον τροχό της επιμόρφωσης...

 

Εδώ η καλή επιμόρφωση...

όλα όσα ζήσαμε με τις συμμαθήτριες 

και τους δασκάλους μας στο Β'επίπεδο επιμόρφωσης 

ΠΕ 60

(κλάδος Νηπιαγωγών)

στις Τεχνολογίες της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας...

στο Ηράκλειο Κρήτης (Δεκέμβριος '14-Μάιος '15)

διαλέξτε...μεγάλη ποικιλία...

για όλα τα γούστα...

συμπληρώστε, αφαιρέστε, φτιάξτε το δικό σας... 

   

http://www.classtools.net/random-name-picker/95_gibHCU

 

 

 

 

Άξιον εστί...

"Άξιον εστίν ως αληθώς
μακαρίζειν σε την Θεοτόκον,
την αειμακάριστον και παναμώμητον
και μητέρα του Θεού ημών.
Την τιμιωτέραν των Χερουβείμ
και ενδοξοτέραν ασυγκρίτως των Σεραφείμ
την αδιαφθόρως Θεόν Λόγον τεκούσαν,
την όντως Θεοτόκον,
Σε μεγαλύνομεν"

https://goo.gl/4om8cM

https://youtu.be/TrXeUIeShYk

"ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το φως και η πρώτη
χαραγμένη στην πέτρα ευχή του ανθρώπου
η αλκή μες στο ζώο που οδηγεί τον ήλιο
το φυτό που κελάηδησε και βγήκε η μέρα
Η στεριά που βουτά και υψώνει αυχένα
ένα λίθινο άλογο που ιππεύει ο πόντος
οι μικρές κυανές φωνές μυριάδες
η μεγάλη λευκή κεφαλή Ποσειδώνος
ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ το χέρι της Γοργόνας
που κρατά το τρικάταρτο σα να το σώζει
σα να το κάνει τάμα στους ανέμους
σα να λέει να τ' αφήσει και πάλι όχι
Ο μικρός ερωδιός της εκκλησίας
η εννιά το πρωί σαν περγαμόντο
ένα βότσαλο άπεφθο μέσα στο βάθος
τ' ουρανού του γλαυκού φυτείες και στέγες
Οι σημάντορες άνεμοι που ιερουργούνε
που σηκώνουν το πέλαγος σα Θεοτόκο
που φυσούν και ανάβουνε τα πορτοκάλια
που σφυρίζουν στα όρη κι έρχονται..."

https://www.uni-leipzig.de/~organik/giannis/Philosophie/Gedicht%2010.pdf

Κυριακή, αληθινή γιορτή...

..και πώς να μην είναι, αφού έχεις κανονίσει να βρεθείς 

με την μικρότερη αδελφή σου (που έχεις να δεις χ μέρες)

και μια παιδική σας φίλη, που έχεις να δεις 2 χρόνια ακριβώς)

και να επισκεφτείτε το μοναστήρι της Αγ. Ειρήνης στον Κρουσώνα Μαλεβυζίου..

Εκεί, όπου πήγαινες μικρή με την οικογένειά σου μερικές φορές & σε φιλοξενούσαν 15Αύγουστο..

Αναχώρηση στις 07:00 το πρωί της Κυριακής, περνάς με το αυτοκίνητό σου να μαζέψεις την παρέα.

Ξεκινάς γύρω στις 07:30..καθώς φεύγεις από το κέντρο της πόλης και κατευθύνεσαι προς τις Βούτες, ρωτάς το συνοδηγό σου για τη διαδρομή που πρέπει ν'ακολουθήσεις..αυτός σου εξηγεί με σύντομα κι απλά λόγια αλλά εσύ, ως ξερόλας, έχεις σιγουράκι μιαν άλλη διαδρομή που νομίζεις ότι ακολούθησες και πριν 2 χρόνια..

Ο συνοδηγός σου επαναλαμβάνει με σίγουρο ύφος την πορεία (ίδιος με GPS) αλλά εσύ, ενώ οδηγείς, κουνάς με αμφιβολία το κεφάλι..

Η αδελφή σου συμφωνεί με το GPS κι ενώ οδηγείς λέμε, δεν είσαι σίγουρη ότι ο δρόμος θα σας βγάλει εκεί που πρέπει και πιστεύεις ακράδαντα ότι μόνο η Αγ. Ειρήνη θα σας βοηθήσει..εν τω μεταξύ παρακολουθείς τη θερμοκρασία του σούπερ-ντούπερ (24ετίας) αυτοκινήτου σου, να φτάνει στο όριο, χωρίς να δείχνει διαθέσεις να κατέβει..κι ως καλή & πιστή χριστιανή εναποθέτεις τις ελπίδες σου ξανά στην Αγ.Ειρήνη αλλά προσθέτεις και το Ωχ, Παναγία μου! (το οποίο εμπέδωσες στα περίφημα επιμορφωτικά μαθήματα των ΤΠΕ που είχες την απίστευτη τύχη να παρακολουθήσεις...)

Τέλος καλό όμως όλα καλά, για την ώρα, γιατί μετά από τρία τέταρτα περίπου, τραβάς χειρόφρενο στον περίβολο του μοναστηριού. Ανοίγεις την πόρτα για να ξεπεζέψεις και ως εκ θαύματος, πατώντας τα ιερά πράγματι χώματα του τόπου αυτού, αισθάνεσαι να γεμίζεις αργά-αργά, ως κλινήρης ασθενής συνδεδεμένος με ορό, με ηρεμία, γαλήνη κι αισιοδοξία..παρατηρείς, όχι χωρίς να έχεις ελπίσει, ότι το βάρος πάνω στο στήθος σου, που κουβαλάς, ως αχθοφόρος/βαστάζος/χαμάλης με αιτία, έχει πάει γι'απόσυρση και ξανανιώθεις, όπως ήσουν στα 7 με 10 σου χρόνια και βλέπεις τον πατέρα σου να σ'ανεβάζει στον πλάτανο εκεί δίπλα για να παίξεις με τις αδελφές σου και να καμωθείς τον ψαρά που κρατάει το καλάμι και περιμένει να τσιμπήσουν τα χρυσά του ή να ψάχνετε για πουκαμισόφιδα ή να γεύεστε αμύγδαλα από τα δέντρα γύρω.. Προχωρώντας προς την εκκλησία, επιμένεις να φωτογραφηθείτε γιατί έλεος, δεν έχεις ούτε ΜΙΑ φωτο..πουθενά (τς..τς) κι όλα γύρω πανέμορφα.

Μια μοναχή χτυπάει στο ξύλο με σφυράκι, μπαίνουν στη Θ. λειτουργία, τέλειωσε ο όρθρος..

Ανάβεις κερί για όσους έχεις στην καρδιά σου (γέμισες το μανουάλι..και μη χειρότερα..)

Δίνεις το λάδι και την καφεδοζάχαρη που κρατάς, κάνεις τις μετάνοιες σου μπροστά στις εικόνες, κοιτάς τους αγίους, σκέφτεσαι ότι ήταν κι αυτοί άνθρωποι σαν εσένα, παρακαλάς να στηρίζουν όλο τον κόσμο, τα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα, βρίσκεις ένα πλαϊνό στασίδι και μουρμουρίζεις τα τροπάρια που ακούς, παρατηρείς τις τοιχογραφίες, αναπνέεις το λιβανωτό..μορφώνεσαι αλλιώς..

Με το πέρας της λειτουργίας, ζητάς την ευχή της ηγουμένης, σε θυμάται μικρή να τρέχεις στο μοναστήρι σαν τρελόπαιδο (μα δε στο λέει), σ'αγκαλιάζει με γνήσια χαρά, παίρνεις ευχή και από άλλες 2-3 μοναχές & προσπαθείς να μη γελάσεις αλλά μόνο να κουνήσεις το κεφάλι με συγκατάβαση γιατί σου λένε ότι σε θυμούνται πόσο ζωηρή ήσουν μικρή κι έτρεχες συνεχώς πάνω - κάτω (και τάραζες την ησυχία της μονής)..

Με τόση κουβέντα δεν προλαβαίνεις να πάρεις αντίδωρο από τον ιερέα αλλά, όπως πάντα, κάποιος είναι δίπλα σου και σου προσφέρει.

Η ηγουμένη σας καλεί στο ηγουμενείο για τον καφέ, επιμένει να πάρετε και κουλουράκια, κάθεται μαζί σας και σας ακούει, σα μια καλή φίλη, νομίζεις ότι ακούς τη μάνα σου..τη συντροφιά συμπληρώνει ένας κύριος (με τα δικά του προβλήματα) αλλά τα λόγια του σε καταπλήσσουν γιατί εστιάζει σε θέματα που τον απασχολούν και σ'αναγκάζει να δεις τα πράγματα από τη δική του σκοπιά..κάποια στιγμή, μέσα στη ροή της κουβέντας, ετοιμάζεσαι ν'αποχαιρετήσεις τα 10χρονα Ray Ban σου..και σκέφτεσαι ότι τόσα έχουν περάσει και βγήκαν αλώβητα, κρίμα να μην τα ξαναδείς αλλά όχι, δεν είναι αυτή η μοίρα τους τελικά...

Βγαίνεις για μια βόλτα στα γύρω κι επιστρέφεις 35 χρόνια πίσω και θυμάσαι το μοναστήρι χωρίς ρεύμα, σε χτυπάει η υπέροχη ευωδιά εκείνων των ημερών αποτυπωμένων ανεξίτηλα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της μνήμης..περνάς έξω από τον άλλοτε φούρνο κι ανακαλείς τη γεύση του ζυμωτού ψωμιού που φούρνιζαν οι μοναχές και λυπάσαι που δεν την έχεις ξαναζήσει από τότε.. στ'αυτιά σου ηχεί ο κρότος των αργαλειών που βρίσκονταν κάτω από την τραπεζαρία..σου φαίνεται ότι βλέπεις τις καλόγριες, νέες κι αεικίνητες, απασχολημένες σε χίλιες δυο υπηρεσίες κι υπακοές..κάθεσαι στο ίδιο ακριβώς παγκάκι που καθόσουν και τότε τα βράδια τ'αστρόφεγγα κι άκουγες τα κουδουνίσματα από τις στάνες κι αντίκριζες τα φώτα των γύρω χωριών να τρεμοσβήνουν...

Αχ, Παναγία μου..αλλά τώρα σε χτυπάει ανελέητα ο ήλιος και πρέπει να βρεις σκιά, αρκετά μαύρισες..σώνει..

Φεύγοντας ξαναπερνάς από την εκκλησία και συναντάς την πιο αγαπημένη σου μοναχή, ίδιο πνεύμα, ίδια λάμψη στα μάτια, πολλές παραπάνω ζάρες στα άλλοτε λαμπερά μάγουλα κι ακόμη η ίδια αγάπη που σ'αγκάλιαζε τόσα χρόνια πριν..της ζητάς να μη σε ξεχνάει στις προσευχές της και σου ζητάει το ίδιο γιατί έχουν μείνει μόνο 9 μοναχές..και οι 5 είναι άρρωστες..της λες ότι σκέφτεσαι να έρθεις κι εσύ καλόγρια εκεί μήπως & σώσεις την ψυχή σου και σου απαντάει με το φυσικότερο ύφος του κόσμου..ότι ναι, δέχονται και παντρεμένες, αλλά πρέπει..

1ον Αν έχουν παιδιά, να περιμένουν να σπουδάσουν, να πάνε στο στρατό, να παντρευτούν και κατόπιν βλέπουμε..

2ον Τον σύζυγο να δουν τι θα τον κάνουν..
..πάνω που πήγα να πω ΑΜΑΝ, μου λέει ότι μια ωραία λύση θα ήταν να πάει κι αυτός στο Άγιον Όρος...ή στον Αη-Γιώργη τον Γοργολαΐνη που έχουν κι εκεί ανάγκη από μοναχούς και μετά θα είμαι ελεύθερη κι εγώ να καλογερέψω..Ο Θεός και η Αγ. Ειρήνη ξέρουν πως συγκρατήθηκα και δε γέλασα μέσα στην εκκλησία..μα για να περιμένω να γίνουν όλα αυτά..σώθηκα ή μάλλον δεν πρόκειται να σωθώ με τίποτα..

Τέλος πάντων..προχωρώντας στην έξοδο συναντήσαμε εκ νέου την ηγουμένη και μου θύμισε κι αυτή ότι ναι, βέβαια ήμουν πολύ ζωηρή μικρή..κι ακόμα θυμάται που στεκόμουν σ'ένα μπαλκόνι (μα σήμερα τα θυμήθηκαν όλα..??) & περίμενα να περάσουν οι μοναχές για να τους πετάξω πετραδάκια κι εγώ θυμήθηκα μια φορά που είχα πετάξει μια πέτρα, πολύ μεγαλύτερη του επιτρεπόμενου ορίου..Αχ, βαχ..και τολμάω να παραπονιέμαι για τον υιόν μου που είναι λέει απάλευτος (αγγελούδι το καϋμένο μπροστά μου).

Στην επιστροφή έχεις κανονίσει να περάσετε από μια ταβερνούλα έξω από τη Ρογδιά..για να φτάσετε εκεί σκοπεύεις να πας μέσω Καναδά..αλλά ευτυχώς η θεία πρόνοια σ'έχει εξοπλίσει με τέτοιο συνοδηγό που όμοιό του δε θα βρεις ούτε σε 1000 χρόνια..σημειωτέον ότι έχει καταπληκτικές ικανότητες αντίληψης του χώρου, του χρόνου, της κατανάλωσης βενζίνης και άλλων τινών..και το πιο σημαντικό μπορεί να κρατάει το τιμόνι, όταν εσύ θέλεις να ασχοληθείς με κάτι άλλο..π.χ. να χασμουρηθείς και να τεντωθείς, να ψάξεις κάτι, να σκουπίσεις τα γυαλιά σου, κ.λ.π. ..στα πολύ συν να προστεθεί ότι βλέποντας αυτοκίνητο να έρχεται καταπάνω σας, γιατί εσύ γελάς τόσο πολύ που δεν μπορείς να κρατηθείς στη λωρίδα σου, ο εν λόγω συνοδηγός δεν σε τρομάζει, αλλά απλώς σου θυμίζει να ισιώσεις..
Μετά και από αυτά τα τόσο χαριτωμένα γεγονότα φτάνεις στην ταβέρνα και κάθεσαι 6 ώρες μιλώντας, τρώγοντας, γελώντας πολύ δυνατά και ξεσηκώνοντας τους πάντες..κάποια στιγμή αρχίζεις και κουτουλάς από τη νύστα..κι όταν στο επισημαίνουν, αντιλέγεις..όχι δεν κοιμάσαι, απλώς κουνάς το κεφάλι γιατί συμφωνείς με όλα αυτά που λέγονται..(ακόμα κι όταν δε μιλάει κανείς)..

..κι όταν γυρνάς στην οικία σου, μετά από 12 συναπτές ώρες, κάνεις το σταυρό σου ξανά γιατί ευφράνθηκε η ψυχούλα σου κι αγαλλίασε το πνεύμα σου..τόσο απλά κι εύκολα.. αμέ τι;

...κι αυτή τη στιγμή που πλημμυρίζω χαρά...

"Σ' αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω

κι αυτό είναι ένας καημός αβάσταχτος

λιώνω στον πόνο γιατί νιώθω κι εγώ

ο δρόμος που τραβάμε είναι αδιάβατος

κουράγιο θα περάσει θα μου πεις..."


https://youtu.be/pOoDPwJg8xI

http://dreamskindergarten.blogspot.com/2011/07/blog-post_06.html

Η μοίρα κι ο καιρός το 'χαν ορίσει...

Τα λόγια και τα χρόνια..... 

Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος
Εκτέλεση: Χαράλαμπος Γαργανουράκης

Από τα "Τραγούδια της Φωτιάς" με νέα επεξεργασία ήχου 
για να ακούγεται όπως στη δισκογραφική εκδοχή....

Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα
και τους καημούς που σκέπασε καπνός
η ξενιτιά τα βρήκε αδελφωμένα
Κι οι ξαφνικές χαρές που ήρθαν για μένα
ήταν σε δάσος μαύρο κεραυνός
κι οι λογισμοί που μπόρεσα για σένα

Και σου μιλώ σ' αυλές και σε μπαλκόνια
και σε χαμένους κήπους του Θεού
κι όλο θαρρώ πως έρχονται τ' αηδόνια
με τα χαμένα λόγια και τα χρόνια
εκεί που πρώτα ήσουνα παντού
και τώρα μες στο κρύο και στα χιόνια

Η μοίρα κι ο καιρός το 'χαν ορίσει
στον κόσμο αυτό να ρίξω πετονιά
κι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει
Στο τέλος της γιορτής να τραγουδήσει
αυτός που δεν εγνώρισε γενιά
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει
και του καημού την πόρτα να χτυπήσει

Δεν ήτανε ρολόι σταματημένο
σε ρημαγμένο κι άδειο σπιτικό
οι δρόμοι που με πήραν και προσμένω
Τα λόγια που δεν ξέρω σου τα δένω
με τους ανθρώπους που 'δαν το κακό
και το 'χουν στ' όνομά τους κεντημένο

Αυτός που σπέρνει δάκρυα και πόνο
θερίζει την αυγή ωκεανό
μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο
Κι έχει τη ζωγραφιά κοντά στον ώμο,
σημάδι μυστικό και ριζικό
πως ξέφυγε απ' τον ʼδη κι απ' τον κόσμο

Η μοίρα κι ο καιρός...

https://youtu.be/vlpvgr_UcUU

Αχ, Ελλάδα...

"Χαρά στον Έλληνα που ελληνοξεχνά
και στο Σικάγο μέσα ζει στη λευτεριά
Εκείνος που δεν ξέρει και δεν αγαπά
σάμπως φταίς κι εσύ καημένη
και στην Αθήνα μέσα ζεί στη ξενιτιά

Αχ! Ελλάδα σ' αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
Ν' ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω

Αχ! Ελλάδα θα στο πω πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι
Μ' εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι

Η πιό γλυκιά πατρίδα είναι η καρδιά
Οδυσσέα γύρνα κοντά μου
που τ' άγια χώματα της πόνος και χαρά
Κάθε ένας είναι ένας που σύνορο πονά
κι εγώ είμαι ένας κανένας που σας σεργιανά

Αχ! Ελλάδα σ' αγαπώ και βαθιά σ' ευχαριστώ
γιατί μ' έμαθες και ξέρω
Ν' ανασαίνω όπου βρεθώ να πεθαίνω όπου πατώ
και να μην σε υποφέρω

Αχ! Ελλάδα θα στο πω πριν λαλήσεις πετεινό
δεκατρείς φορές μ' αρνιέσαι
Μ' εκβιάζεις μου κολλάς σαν το νόθο με πετάς
μα κι απάνω μου κρεμιέσαι"

Καλοί Λιμένες...Νότια Νομού Ηρακλείου...Κρήτη...Ελλάδα...

 https://youtu.be/viapFvT4ce4