Teenager.. για λίγες ακόμη ώρες..

Είσαι στην καλύτερή σου στιγμή..

..ακροζυγιάζεσαι σαν αετόπουλο που επείγεται να χτυπηθεί με τους καιρούς..μόνο που δεν το μεταλαμβάνει ακόμη..

..παίζεις χαλαρά, σα να μη νοιάζεσαι για βαθμό πρόκρισης..

..κι ελπίζεις σε ισοζύγιασμα του αντίπαλου ώστε να ηχήσει το σφύριγμα για λίγη ακόμα παράταση στο ρελαντί..γιατί πού να τρέχεις τώρα σ'άλλη κατηγορία..δε σε νοιάζει αν έχεις όλα τα προγνωστικά με το μέρος σου..να πάνε στο μέρος άλλου να στοιχηματίσουν..

Η mother σου φωνάζει ότι ήγγικεν η ώρα του απογαλακτισμού..και πολύ κράτησε..έλεος..η φωλιά δε σε χωράει πλέον..κι αυτή ναι, το αναγνωρίζει ότι, ως σεσημασμένη δράστης της αναβολής, διάγει το βίο της, αλλά έλεος ρε παιδάκι μου, για όλα υπάρχει και μια τελεία.

Ζητάς να σε πάνε εδώ κι εκεί..να έρθουν πίσω να σε φέρουν σπίτι..(σιγά ρε μην κάθομαι σαν ηλίθιος να περιμένω μια ώρα στη στάση)..να σου δώσουν το κλειδί του αυτοκινήτου...-τι στο καλό βιάστηκες να πάρεις το δίπλωμα, ε;

...να σου δώσουν λεφτά (άντε και τελείωνε ρε, πολύ θα παρακαλάμε;) γιατί άλλοι παίρνουν χιλιάρικο μηνιαίως ενώ εσύ σπανίως ζητάς...

..ακούς μια επαναλαμβανόμενη επωδό, άδουσα το χορό της ευρέσεως εργασίας, όπως πολλοί στην ηλικία σου, που μένουν και μόνοι και δουλεύουν κι είναι και φοιτητές..(ωϊμέ)

..ενώ εσύ τονίζεις ότι η δουλειά σου είναι να είσαι καθαρός και ξάστερος φοιτητής..τι θες κι ανακατεύεις δουλειές κι άλλα τώρα..εξάλλου δουλειές δεν υπάρχουν λέει..οι γονείς να είστε καλά...(Παναγία μου βοήθησέ μας, εμάς κι όλο τον κόσμο, ψάλλεις, εσύ η mother ξαναλέμε, στο διάλειμμα του εξάψαλμου που καθημερινώς εξαπολύεις στ'αφτιά του τυχερού τέκνου...) ...που άλλοι λέει ήθελαν να τον έχουν..κι εσύ που τον γέννησες, δεν τον εκτιμάς..κι ούτε κατά διάνοια αναγνωρίζεις την αξία του...

..κι αλλού θα πρέπει να ζητήσει στέγη και τροφή..λέει..

...κι εσύ η γνωστή mother κάνεις τάμα να βρεθεί τόπος κατάλληλος για την πάρτη του, να δει αυτός πόσα απίδια βάζει ο σάκκος..

..κι ακούς που σε καλεί να τυλίξεις λέει στο αλουμινόχαρτο κάτι μπιφτεκάκια γιατί ούτε που ξέρει κι ούτε που προλαβαίνει..επείγεται να ετοιμαστεί να πάει στο πρόσωπο που τα'χουνε λέει..

..κι εσύ mother again, μπουρινιασμένη για το έρεβος της άγνοιας που τον διακατέχει -φταις κι εσύ όμως που μια ζωή του τα παρέχεις όλα έτοιμα, προτού ακόμα τα ζητήσει το καλομαθημένο σου- φωνάζεις να πάει να φτιάξει όλα μόνος του, ολόκληρος γάιδαρος πια..

..και τι σημαίνει, ρωτάς as mother φωναχτά, "τα'χετε;" ενώ αυτός βγάζει σήματα καπνού από τ'αφτιά, να σταματήσεις επιτέλους ν'ανακατεύεσαι..κι όχι αγοράκι μου, αφού επιμένεις να μένεις με τους γονείς σου, έτσι θα ρωτάω και θα δίνεις λογαριασμό κι αν σου αρέσει..αλλιώς να φύγεις, να πας αλλού..

...και δε μου απάντησες στην ερώτησή μου..τι εννοείς με τη λέξη "τα'χετε" ..χτυπά μωρέ η καρδιά κανενός σας; -χτυπιέσαι εσύ η τυχερή σε μια ακόμα επαναληπτική  mother's version να πάρεις απάντηση- ..κι ακούς γέλια  κι ερωτήσεις "Μα τι ποίημα είναι αυτό που λες, πάει τρελάθηκες ρε μάνα τελείως μιλάμε..."

Ναι ρε, τρελαίνομαι που'χετε κάνει και τον έρωτα μια απλή διεκπεραίωση..σα να πηγαίνετε στην εφορία ένα πράγμα..

Καλά, άσε..κι εκεί θα πας..κι αλλού θα βαδίσεις..

..μόνο πρόσεχε και να θυμάσαι ότι σ'αγαπώ ρε...

  

"...και φέρε και γλυκό κρασί..."

"...να πιουν τα παλληκάρια 

τέσσερα-πέντε γράμματα 

που τα'χει η περιστέρα 

ανοίξετε την πόρτα σας να πούμε καλησπέρα!"

https://youtu.be/rwfo0Zl3Kwo

  

 

Χορεύετε;

Αν πει κάποιος ότι δεν γουστάρει ή ντρέπεται ή δε βολεύεται βρε αδελφέ να χορεύει, ok, πάσο..

Παράλογο βέβαια, αφού οι παλμοί χτυπάνε δίχως ανάπαυλα (χωρίς στο ελάχιστο να διανοούνται την άσκηση του πανεργατικού δικαιώματος στο οκτάωρο ή έστω στο 4ωρο της οριζοντίωσης, εκτός κι αν ηχήσει το γνωστό κάλεσμα) με ρυθμό, κάτι σαν 1-1-1-1 ή 1-3-2-4 ή 1-3-5-4 ή  κάτι που μοιάζει τέλος πάντων σαν απόρροια μελέτης ευφάνταστου προπονητή, με Ρεχαγκελιανό απωθημένο.

Αχ, ναι..όσοι θυμόμαστε τι ζήσαμε και πώς αντέξαμε τον απάλευτο πόλεμο των σφυγμών μας, το σωτήριο έτος 2004 εκείνο τον Ιούνη, χωρίς πάλι να καθυποτασσόμαστε από τα επερχόμενα σύννεφα που σίγουρα λέει είχαν άλλο ουρανό να μετοικήσουν, είμαστε outsiders μιας μοίρας, ιέρειας ανελέητης χιουμοριστικής θεότητας.

Δεν υπάρχει ζωή που δεν διακινείται σύμφωνα με τις χορευτικές επιταγές κάποιου εξειδικευμένου χορογράφου.. Δεν υφίσταται ζωή που να συμβαίνει χωρίς να παρασυρθεί από φθόγγους που εκρήγνυνται εν τη γεννέσει τους, εξ'αρχής καταδικασμένοι στην ανυπαρξία ενώ πρόλαβαν να ηχήσουν την ανήκουστη πρωτόλεια φωνή τους στην ψυχή που είναι ζώσα ακόμα, επειδή μπορεί να τους αφομοιώσει, δίνοντάς τους υφή, ουσία και λόγο μέσα στα συμπλέγματά της. 

Κάπως έτσι μειδιάς γιατί βλέπεις αυτές τις μέρες τον Γιάννη, υπολοχαγό εντός στρατόπεδου, στριμωγμένου σ'επταετιακές συρματοπλέξεις, απλωμένου σε ακάλυπτη αχίλλειο συνοριακής αναφοράς, αποτυπωμένου σ'ομιχλώδες καμβά, ζαλισμένου από την ανάσα τόσων ψυχών, ανεμαζωμένων απ'όλες τις πατριδογνωστικές άκρες.

..και μέσα στο γκριζώδες ζελέ  που σε καλύπτει, πιάνεται στην άκρη του ματιού σου, μια ζεστή παρουσία που χτυπάει σαν ψάρι μακριά από το νερό του...κι αναρωτιέσαι γιατί δεν τρέχει να πέσει μέσα στον αγαπημένο του ζώντα χώρο..μόνο κάθεται περίλυπη στην άκρη του κρεβατιού και δεν έχει το κουράγιο να σηκώσει το χέρι της, να πάρει μια ρόμπα να φορέσει, μέσα στο ενυδρείο-παλατάκι που την έχει τοποθετημένο ο νυμφίος της παλαιών πατρών εκλογής της, μόνο καλεί την παραμάνα να της δώσει ανά χείρας την πρωϊνή της περιβολή.

Έλεος μωρέ! σκέφτεσαι αλλά συγχρόνως κουνάς κι εσύ περίλυπη την κεφαλή σου γιατί αποδέχεσαι ότι η σινεμαδίστικη καμπάνα χτυπά για πολύ κόσμο που υποφέρει τοιουτοτρόπως χωρίς να ορέγεται ή ν'αποτολμά να κουνήσει όχι δάχτυλο αλλά ούτε βλεφαρίδα επί του πρακτέου, τουτέστιν να σηκωθεί βρε παιδί μου να βαρέσει καμιά προσοχή, την ώρα της ανάκρουσης του δικού του εθνικού.

Τουλάχιστον ευγνωμονείς την τύχη, αυτή τη δική σου, ειδική τύχη που σ'έχει καθίσει στην γνωστή πολυθρόνα, ανάμεσα σε τόσα βιβλία, που σε αναμένουν να τα καταβροχθίσεις κι εσύ τους απιστείς..να, για λίγο ώσπου να τελειώσει το Τανγκό των Χριστουγέννων που δεν έχεις δει μέχρι κι απόψε..ε, πού να προλάβεις, με τόσες αναβολές που σε χτυπούν "βολή κατά βολή", όπως θυμάσαι από τις στρατωνικές εξιστορήσεις τόσων και τόσων.

Κανείς δε σ'ενοχλεί..όλοι έχουν αποσυρθεί κι είσαι μόνη σου, στο μισοσκόταδο, νιώθοντας λαθραίος οικόσιτος και ζεις κι εσύ τα πάθη των ηρώων..συμπάσχεις και χτυποκαρδείς σα να βρίσκεσαι στρατωνισμένη κι εσύ, εκεί μαζί τους κι ανατριχιάζεις γιατί νιώθεις την υγρασία να κεντά σταυροβελονιά στα κοκκαλάκια σου..

..και πάνω στην ώρα που επιτέλους η ηρωΐδα ακουμπά στα χέρια του Γιάννη κι αφήνεται να παρασυρθεί από τα βήματα, που με τόσο θράσος και τόλμη έμαθε αυτός, για μεγάλη της χάρη και τεντώνεις τ'αφτάκια σου, για ν'ακούσεις τα θεία λόγια που θα της πει..

..ακούς μια αγριοφωνάρα, που παιανίζει το γνωστό άσμα: Ρε συ, τι θα φάμε; κι ακούς χτυπήματα πιάτων κι ανοιγοκλεισίματα ντουλαπιών κι άλλους αναίσχυντους ήχους, που εισβάλλουν σαν κομάντος στο ονειρώδες σκηνικό του χορού και σ'εμποδίζουν ν'ακούσεις τις λέξεις, που απελευθερώνονται από το στόμα του ερωτευμένου και εισβάλλουν, χωρίς καν πρώτη σκέψη, στ'αφτιά της αφέντρας των λογισμών του.

Χριστέ μου..μα γιατί μου έλαχε αυτό απόψε; να μη μπορώ να χορέψω  κι εγώ, συνεπαρμένη από τα τόσα θεία λόγια που ηχούν επί της οθόνης; ποιος μ'έχει καταραστεί με τόσο αδάκρυτο ραβδάκι; Καλέ, φύγετε από δω κι ας σταματήσουν οι πάντες ανέραστοι ήχοι..

Αχ, κοίτα τον υπολοχαγό που στέκεται τώρα έξω και γελάει..και σου δωρίζει αφειδώς τα μάτια του να σε μαγνητίσουν άλλη μια φορά..γιατί ναι, κατάφερε να μιλήσει όπως ακριβώς σχεδίαζε στη διακεκριμένη του αγάπη..σ'αυτή που ξεχώρισε και στόλισε με τα χτυποκάρδια του, τόσες νύχτες έξω από την πόρτα της, φυσώντας τους καπνούς του έρωτά του..

Γιάννη, σ'αγαπάμε τόσο, μα τόσο πολύ..

Τι έμαθες σήμερα;

Τι μπορεί να μάθεις παρακολουθώντας ή ακόμα καλύτερα ως ενεργά εμπλεκόμενος κι επίμονος κηπουρός, σ'ένα κήπο φθινόπωρο-άνοιξη; (γιατί το δίπτυχο χειμώνα-καλοκαίρι έχει πολυφορεθεί και είναι τρε μπανάλ πλέον..)
Αν είσαι καλός μαθητής και παίρνεις όπως λένε τα γράμματα, μπορείς να σαρώσεις τ'αριστεία και να γυροφέρνεις σα χαμένος μπροστά στο άπειρο των επιλογών, που σου σερβίρονται σε δείπνο οχτακοσίων αστέρων, με δημιουργικούς σεφ στα πρόθυρα της πλήρους διάλυσης και ν'αγγίζεις με τη μύτη σου το διάστημα, ως το καμάρι του εκάστοτε συλλόγου διδασκόντων..
Αν πάλι γεννήθηκες έξυπνος μεν, αλλά υμνολογείς τον ακάθιστο και είσαι, εκ του φυσικού σου, υπερβολικά ανίκανος να συγκεντρωθείς, ή σ'άλλο ακόμα πιο δυσπρόσιτο, μεγάλου βαθμού δυσκολίας ακόμα και για Εβερεστιανούς ορειβάτες, επίπεδο, είσαι η σπαρταριστή απόδειξη ότι τελικά υπάρχει ζωή ακόμα κι όταν αυτή αναβάλλεται κατ'εξακολούθηση, πάλι καλά θα τα πας..απλώς θα βασανίσεις πολύ κόσμο που θα παρασύρεις στο διάβα σου, σαν αστροπελέκι που είσαι, χώρια την προσωπική σου πάλη με τα κύματα-σιγουράκι που έχεις εξασφαλισμένο ότι θα σου έρθουν στην ασφαλιστική που πληρώνει, πριν ακόμα συμβεί το μοιραίο..
Εκεί φυσικά που θα υποκλιθείς και θα χειροκροτήσεις τόσο ως ηθοποιός του όποιου θεάτρου τέχνης θεωρείς ότι ηγείσαι όσο κι ως αχόρταγος θεατής που θα απαιτήσεις το replay μ'ένα ακόμα μπιζάρισμα, είναι η σκηνή όπου αντιλαμβάνεσαι τη μάχη που διαδραματίζεται μέσα στα χόρτα..ανάμεσα στα λουλούδια και τα δεντράκια..εκεί δίπλα στα πεταρίσματα των εντόμων...την ώρα που τρέχει το νεράκι και δροσίζει το πράσινο σύμπαν..το συνεχές bras de fer μεταξύ τόσων υπάρξεων, που επείγονται να υποσκελίσουν και να καπελώσουν, όποιον τυγχάνει δίπλα τους..να παραμερίσουν ό,τι τους κρύβει τον ήλιο και να βγουν σε πρώτο πλάνο για να πρωταγωνιστήσουν επιτέλους σε όλες τις σκηνές μιας πολύ αβανταδόρικης ταινίας, που τρέχει καρφί για βραβεία και νούμερα ως αδιανόητο blockbuster..
..κι έτσι θα στέκεις και θα χαζεύεις ως άεργος παρατηρητής των ηνωμένων εθνών, τον κήπο των ονείρων σου ή θα εισβάλλεις επιτέλους εντός πεδίου και θα αποκαθαρίσεις ζιζάνια κι άλλα επικινδύνως πετούμενα μαλακιόπτερα και θα εκδιώξεις έρποντα τρωκτικά, που μόνο βρωμίζουν κι οδηγούν το ονειρώδες σκηνικό σου στην πλήρη αποσάθρωση και διάλυση, μετά φόβου θεού και κηπουρού;

Αγαπημένοι μου συνάδελφοι...

• Πώς θα πηγαίνουμε στο χωριό; Θα μας παίρνεις με το αυτοκίνητο;
• Ναι ρε συ..εννοείται..θα οργανωθούμε..έννοια σου
• Να κανονίσουμε τη συμμετοχή μας...
• ok..no problem...
• Τόσα χιλιόμετρα, δε βγαίνουν να οδηγεί ένας κάθε μέρα.. 
• Να δούμε και τι θα πληρώνουμε..ή να βάζουμε μια μέρα το δικό μου αυτοκίνητο, μια το δικό σου και μια εσύ το δικό σου..
• Μάλλον..πάντως μέχρι τις Καμάρες δε με βλέπω να τη βγάζω καθαρή έστω μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη (ναι, αλλά μέχρι του αγ.Δημητρίου εκεί έτρεχες..και πρόλαβες κι ένα τραπέζωμα των κατοίκων που ακόμα το θυμάσαι...αχ, ναι..και πόσα άλλα στο Τσιφούτ Καστέλι ρε συ..ξέχασες;) 
• Παναγία μου, 2 ώρες στους δρόμους..τα κοκκαλάκια μου θ'αφήσω..αμαρτία..
•  Να δεις..νομίζω ότι δεν οδηγώ..και το αμάξι πάει μόνο του...κι ειδικά τώρα με τη ζέστη..
• Πρόσεχε ρε συ.. πώς παίρνεις έτσι τις στροφές;..τρελάθηκες;.. 
• Μην τρέχεις έτσι!!!! Ορφανό θ'αφήσω το παιδί μου εξαιτίας σου!
• Δε μου λες; θες να κατέβεις εδώ ακριβώς και να γυρίσεις με ωτοστόπ να τελειώνουμε επιτέλους; άντε πια..! 
• Δε φτάνει που σηκώνομαι αξημέρωτα..μέχρι να φτάσω στο σχολειό, κάνω το σταυρό μου που δε σκοτώθηκα και μόλις μπω στην τάξη, νιώθω σα ζόμπι..πω, πω, πού βρέθηκα να τρέχω..
• Μα γιατί δε σκέφτεσαι πώς κατάφερες να διοριστείς, με τόσες δυσκολίες, μόνο γκρινιάζεις κι από πάνω; Ξέχασες τι πέρασες;
• Μ'έχεις ικανή να ξεχάσω; Εμένα; Όχι φυσικά..και δοξολογώ τον καλό θεό..και τα μικρά με τρελαίνουν και μου αρέσει το σχολείο κι οι άνθρωποι κι όλα..αλλά να φοβάμαι ότι θα με φάνε οι δρόμοι...και θα πάω άδικα...
• Δε μου λες...έφυγες μόνη σου χωρίς να μας ειδοποιήσεις και περιμέναμε τόση ώρα στο δρόμο;
• Ωχ..αφήστε ρε παιδιά..έτρεχα να προλάβω σαν τρελή γιατί ήμουν άυπνη..όλο το βράδυ..το μικρό είχε πυρετό και έφυγα πανικόβλητη..κι ούτε που πρόλαβα να σας ειδοποιήσω..καλά..δεν έγινε και τίποτα..να..δεν περιμένατε πολύ..έτσι κι αλλιώς με το δικό σας αυτοκίνητο θα πηγαίναμε.. 
• Καλά..έχε χάρη που τα βρίσκουμε και περνάμε καλά γενικά..κι είσαι ξηγημένη...αλλά πρόσεχε..εδώ υπάρχουν και κανόνες..
• Είστε οι πιο καλοί συνάδελφοι πραγματικά...  
• Άντε..την Παρασκευή θα πάμε με το σχόλασμα να φάμε καμιά μπριζόλα..συμφωνείς;
• Ό,τι πείτε..τέλεια...Μα τι είναι οι πιατέλες στο γραφείο;
•  Κέρασμα των γονιών του Μάνου..και τ'άλλα ειναι από τη Κατερίνα της τρίτης τάξης...
• Χριστέ μου..τι καλοί άνθρωποι...
• Μα καλά, πότε θα πλησιάσεις στο Ηράκλειο εσύ;  
• Μόνο ο Θεός γνωρίζει...
• Μα πιάνεις θέση ολοήμερου στην πόλη και τρέχεις ακόμη στο χωριό; 
• Μα αφού περιμένω την αναπληρώτρια να έρθει..
• Καλά..και πότε θα έρθει στην άκρα του κόσμου που είναι το σχολειό σου; Καλά Χριστούγεννα!
• Άσε..και μου τηλεφωνούν από το άλλο σχολειό και λένε ότι φωνάζουν οι γονείς που ολοήμερο δήλωσαν κι ολοήμερο δε βλέπουν..τι κατάσταση λέει είναι αυτή...
• Τι καταπληκτικό κήπο έχετε φτιάξει με τα παιδιά...συγχαρητήρια!!
• Σήμερα την ώρα που οδηγούσα και πήγαινα στο σχολειό, κοιμήθηκα σε μια ευθεία και πάλι καλά να λες που ξύπνησα γιατί οι ρόδες ακούμπισαν σε κάτι χαλίκια..αλλιώς..τώρα το μνημόσυνό μου θα κάνατε..
• Τα έμαθες για μια συνάδελφο που σκοτώθηκε προχτές στο δρόμο για Μεσαρά; 
• Παναγία μου, πού τρέχουμε τόσοι συνάδελφοι...
• Πάει το αμάξι..καλά πώς τράκαρες; και το αμάξι κλαις; γιατί δε κάνεις το σταυρό σου που δεν σκοτώθηκες ή δεν σκότωσες κάποιον;
• Να..μου έφυγε το αμάξι στη στροφή και πετάχτηκε απέναντι..και μετά γύρισε από κει που ερχόμουν..και μετά..έκανα το σταυρό μου ρε συ..τι άλλο;..και με είχε πιάσει μια τρεμούλα..
• Ήρθε ο προϊστάμενος στο σχολειό στα ξαφνικά..ήθελε να μας πει να προσέχουμε στο δρόμο μην σκοτωθούμε..δεν πειράζει αν κάποια στιγμή καθυστερήσουμε..κάτι μπορεί να τύχει..προσέχετε παιδιά μου, μας τόνιζε..(αχ, κύριε Μανώλη του πάλαι ποτέ 4ου γραφείου..όπου και ν'αρμενίζεις, να'σαι καλά για το μέλι που στάλαζες στην ψυχή μας).
• Καλωσόρισες..καλή χρονιά..πρώτη σου φορά μέσα στην πόλη;
• Καλώς σας βρήκα κορίτσια...τέλειος ο καφές σας! 
• Πρώτη φορά μας άνοιξαν ολοήμερο τμήμα..ξέρεις κι άλλες χρονιές είχαμε αιτήσεις γονέων αλλά λέγαμε πού να τρέχουμε..υποδομές καθόλου..και τελείως άλλο πρόγραμμα...κι έτσι τ'αφήναμε...
• Μάλιστα....
• Πού να δεις που καθόμουν και καθάριζα όλο το σχολειό μόνη μου..οι άλλες δεν ενδιαφέρονταν..κοίταζαν τα εύκολα..είχαν όλο δικαιολογίες...
• Δεν πειράζει..ο καθένας κάνει όπως μπορεί..ας βοηθάμε όσο γίνεται...
• Τι ωραίο σχολείο που έχετε φτιάξει εδώ πέρα!!!
• Πολλές ανακοινώσεις κι εγκύκλιοι έχουν έρθει..κάθισε τώρα και διάβαζε..να δούμε τι θα πρωτοκάνουμε..
• Μα δε μου λες; Κάθε μέρα θα έρχεσαι καθυστερημένη; Θέλω να φεύγω ακριβώς στην ώρα μου!
• Αχ, έχεις απόλυτο δίκιο..κάτι κάνω μέχρι την τελευταία στιγμή κι αργώ λίγο..ωχ..ωχ...
• Πήρες τηλέφωνο για τον υδραυλικό;
• Θα πάρω..
• Πήρες τηλέφωνο για τον ηλεκτρολόγο;  
• Πήρα από το σπίτι μου τόσα τηλέφωνα..
• ..και για τον αλουμινά πήρες;
• Αχ, το ξέχασα...
• Στο βιβλιοπωλείο θα παραγγείλουμε τελικά; 
• Ωχ, παναγία μου...
• Τόσον καιρό έχει χαλάσει ο εξαεριστήρας στην τουαλέτα των παιδιών κι ακόμα να πάρεις καινούριο;
• Είχα δώσει παραγγελία αλλά δεν τον έφεραν ακόμη...και μετά το άφησα στην άκρη..συγνώμη..τι να πρωτοκάνω;
• Το πρωτόκολλο δεν το έχεις ενημερώσει από...πότε; 
• Το βιβλίο πράξεων φέρε να γράψουμε το πρακτικό για την εκδρομή..πού το έχεις βάλει;
• Μα πού πήγε; Αφού εδώ το είχα μπροστά μου..
• Τέλεια δουλειά συναδέλφισσα...Μπράβο σας!! 
• Ευχαριστούμε πολύ!
• Τι θα κάνουμε για το Πολυτεχνείο;
• Τι θα φτιάξουμε για τα Χριστούγεννα;
• Θα κάνουμε και γιορτή ή όχι;
• Καλύτερα να μην δίνουμε πολλές φωτοτυπίες..κι έτοιμα πατρόν..
• Ναι..αλλά το αποτέλεσμα δε βγαίνει τόσο ωραίο πάντα..
• Κοίτα..σημασία δεν έχει περισσότερο η δουλειά των παιδιών;..κι εγώ παρασύρομαι συχνά..αλλά καιρός μας να ξεφύγουμε από τα παλιά...
• Έχεις κι εσύ δίκιο...
• Μα πόσο τυχεροί είμαστε που κληρωθήκαμε για το σεμινάριο στις ΤΠΕ...!!! και τι φοβερή ομάδα είχαμε!!!!
• Άσε..τέτοια τύχη ούτε στον παπά να την ομολογήσεις!
• Ξέχασες να μ'ενημερώσεις για το σεμινάριο..Πάλι καλά που το έμαθα από το άλλο σχολειό..
• Μα θα σας το έλεγα μέχρι την Παρασκευή..έχουμε μέρες..
• Ναι, αλλά εγώ με τα μικρά πρέπει να το ξέρω από νωρίς..
• Ναι..με συγχωρείς..
• Μα έχω πει ότι θα σας τα στέλνω στο ταχυδρομείο σας..
• Καλά..υπάρχουν και στη σελίδα της διεύθυνσης.
• Εγώ θέλω να πάρω το συγκεκριμένο τμήμα κι όχι το άλλο..
• Ναι..αλλά το προτιμώ εγώ γιατί δε βολεύομαι αλλιώς!
• Μα τελευταία δεν ήρθε; Γιατί να διαλέξει πρώτη;
• Δες..έχει τρία μικρά παιδιά..
• Εντάξει..σωστά...
• Μην κάνεις ακριβώς τα ίδια με μένα..αφού θα τα δει κι η σύμβουλός μας...
• Κρίμα ρε παιδί μου..μα δεν είχα διάθεση να σας αντιγράψω..και πάνω που χαιρόμουν τόσο πολύ που είμαστε πέντε συνάδελφοι φέτος κι είχαμε τόσες πολλές ιδέες... 
• Σου ζητάω ειλικρινά συγνώμη..
• Μα γιατί βρε παιδί μου άφησες και σου φόρτωσαν τόση μεγάλη περιοχή για τις εγγραφές κι οι άλλες έχουν λιγότερα παιδιά;
• Μα γιατί μιλάς τόσο πολύ στους γονείς..δεν χρειάζεται..
• Μα γιατί δε φτιάχνουμε αυτό κι αυτό και το άλλο στο σχολειό; Αλλού έχουν φτιάξει τόσα πολλά..
• Μα γιατί δεν αναλαμβάνεις προϊστάμενη να τα φτιάχνεις όλα όπως πρέπει;
• Κουράστηκα με τόσα παιδιά το πρωί...εσύ το μεσημέρι έχεις λιγότερα.. 
• Ναι..αλλά εσύ το διάλεξες έτσι...πες μου τι άλλο θέλεις να σε βοηθήσω...
• Μπράβο σου συνάδελφε..υπέροχη ιδέα!!!
• Μα δε λέτε καλημέρα βρε παιδί μου;..Δεν είναι σωστό..προσπαθήστε να τα βρείτε...
• Καλά..ερχόμαστε, φεύγουμε.. δε μιλιόμαστε..Πόση υπομονή να κάνω πια;
• Μα άνθρωποι είμαστε...όλοι μας έχουμε τ'αδύνατα σημεία μας..όλοι μας χρειαζόμαστε μια συγνώμη..μια υποστήριξη..μια συμπαράσταση..ένα χτύπημα στον ώμο..για να προχωρήσουμε μπροστά..
• Δες..ασκούμε το καλύτερο επάγγελμα..λειτούργημα πραγματικό...λάμπουμε σαν αστέρια γιατί έχουμε τόσες ψυχές καινούριες κι αλάβωτες στα χέρια μας...που μας βοηθούν να θεραπεύσουμε τις όποιες πληγές κουβαλάμε και να βγούμε πολύ μπροστά..σαν αθλητές με προοπτική να πάμε για μετάλλιο..Δε λέω..δύσκολο αγώνα έχουμε να κερδίσουμε...αλλά έχουμε και τέτοια ψυχή..όλοι μας..αρκεί να την ανακαλύψουμε..και να της δώσουμε φτερά...να πετάξει προς τα εκεί που ορέγεται..στ'αληθινά...
• Ναι..όπως λέει και το τραγούδι "Στάσου λιγάκι μη μιλάς, άσε τον χτύπο της καρδιάς να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί"...
• ...και θυμήσου ότι όλα τα γλυκόπικρα μαζί θα τα κεραστούμε..σαν ένα υπέροχο κυδωνάκι γλυκό που δίνει τόση χαρά όταν μοιράζεται..
• Μα τι να σου πω που έφαγες όλο το βάζο!!..Μα καλά..ίσα που πρόλαβαν να δοκιμάσουν τα παιδιά από λίγο!
• Ωχ..παρασύρθηκα..(επειδή ήμουν στη μεσημεριανή βάρδια - του τέως ολοήμερου και νυν προαιρετικού)...και κάθε μέρα έτρωγα από λίγο..Συγνώμη ρε παιδιά..(αληθινό περιστατικό, όπως κι όλα τα υπόλοιπα φυσικά)
• Μα καλά...πόσα συγνώμη θα πεις πια;
• Χμ..όσα αντέχετε αγαπημένοι μου συνάδελφοι...για όσο με αντέχετε..