Η ζωή...

               "Μας αδειάζει για να μας βαθύνει η ζωή. Μας φτάνει στην Ανάσταση από του Γολγοθά το δρόμο, παρακαμπτήριος δεν υπάρχει. Ορίζει το κάθε χάραμα να γεννάει με πόνο το φως. Μας παίρνει και μας δίνει. Ζυγιασμένα όλα, για να κρατάει ισορροπίες η ζωή. Μα τώρα, στου κύκλου τα γυρίσματα, ανακάλυπτε πως της περίσσευαν στο αλισβερίσι που είχε όλα αυτά τα χρόνια με την Αμπελία κάτι καλοκαίρια -από κακό υπολογισμό μάλλον- κι ήθελε δίκαια να κλείσει τους λογαριασμούς, να μην έχει να της οφείλει."

                   Απίστευτο το ταξίδι που ξεκινά, όποιος ανοίξει το βιβλίο της Γιολάντας Τσορώνη-Γεωργιάδη...σε παίρνουν από το χέρι οι λέξεις σαν παλιές σου φιλενάδες που τις είχες κάπως χάσει και τις ανταμώνεις ξανά να σου διηγούνται τα καθέκαστα από κει που τις άφησες...δεν προλαβαίνεις να καθίσεις στη θέση σου και γίνεσαι χωρίς audition, μέλος του θίασου που ζει τα πιο απλά, καθημερινά, παλιά, άγνωρα κι όμως τόσο γνώριμα βιώματα της αληθινής ζωής...περνούν οι εικόνες από μπροστά σου και σε παίρνουν από το χέρι για να μυρίσεις κι εσύ τις ευωδιές του αέρα...για να σφουγγίσεις τους κόμπους του ιδρώτα που τρέχει στα μάγουλα...για προλάβεις να αφουγκραστείς το χτυποκάρδι του έρωτα πριν αυτό υποταχτεί τόσο φυσικά, στις αποφάσεις των γερόντων του σογιού...για να βάλεις κι εσύ πλάτη στα δύσκολα...για να προσθέσεις και το δικό σου χαμόγελο μέσα στο χορό των ανασαμιών που στέκονται για λίγο να πάρουν οι ψυχές των ανθρώπων του τόσο δυναμερού αυτού τόπου...για να σταθείς μια στιγμή, όχι παραπάνω, ν'αποθαυμάσεις το φυσικό δέξιμο δύσκολων, δυσερμήνευτων κι αδιανόητων πραγμάτων που βιώνονταν κάποια λησμονημένα χρόνια...για ν'ανακαλέσεις τις διηγήσεις από του Mικρασιάτη παππού σου τη μεριά...που δυο φορές, πριν περάσουν από την Ιωνία οριστικά το Αιγαίο και σκορπιστούν στην υφήλιο, μπήκε ταξιδευτής κι έσμιξε τη μοίρα του μ'άλλων πολλών τολμηρών και περπάτησε στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού...γραμμένος κι αυτός στους aliens, passengers της νήσου Ellis...για να κλάψεις κατά τα ξημερώματα, αφήνοντας τα ζεστά δάκρυα να βρέχουν το πρόσωπό σου προσπαθώντας ν'αποστηθίσεις μια παράγραφο στον επίλογο των ιστοριών του βιβλίου που τόσο απλά κι αμετάκλητα μπλέκονται μεταξύ τους...
               Κυρία Γιολάντα, σ'ευχαριστώ που μ'έκανες κοινωνό και μέτοχο του ταξιδιού σου...κι επειδή Κρήτη-Μάνη έχουν κοινές ανάσες στο διάβα του χρόνου....περιμένω να ακουμπήσω στις σελίδες του επόμενου βιβλίου σου...να είσαι πάντα καλά...