Τρίτη 11 Οκτωβρίου 2016

Μα τι σκέφτεσαι όλη την ώρα;

Τη θάλασσα σκέφτομαι, τη δύναμή της, την αλήθεια της, τη συμπόνοια και την αγκαλιά της, τη δικαιοσύνη της και τον άκρατο ενθουσιασμό που μας γεμίζει όταν πέφτουμε μέσα της, όταν την καλούμε στα όνειρά μας, στους βιαστικά ζυγιασμένους αναστεναγμούς μας, στο amber alert του οξυγόνου που ζωντανεύει το πνεύμα μας και διορθώνει τις παιδικές ασθένειες που όλοι κουβαλάμε ως καλοί αχθοφόροι υποταγμένοι στη μοίρα μας ή εξυψωμένοι στις κορυφές που ορίζονται από τους χτύπους της καρδιάς μας..
"Κυρία σκύψε να σου πω..."
(Ωχ, άντε πάλι) Τι θες καλέ;
(εκείνη την ώρα εσύ ασθενείς από βαρεμάρα και κούραση που σου έχει βγάλει υψηλό πυρετό και βραδυκαρδία κι άλλα ωραία που γνωρίζουν οι απανταχού συνάδελφοι)
..και να στα ξαφνικά σου σκάει το φιλάκι..

https://youtu.be/Ewft7M3C1bg 

 ..ενώ στ'αυτιά σου αντηχούν οι ψίθυροι της απαξίωσης..
 "Μα πολύ δεν ασχολείσαι με το σχολείο και τα μικρά; δεν είναι η ζωή μας μόνο αυτά.."
..συχνά με χτυπάνε παρόμοιες κουβέντες..ευτυχώς χωρίς ν'αφήνουν σημάδια..απλώς με βοηθούν να νιώθω τόσο ξεχωριστά τυχερή, τόσο γεμάτη καλοκαίρι..ιδίως όταν με τριγυρίζει ο χειμώνας και δείχνει τα δόντια της η μιζέρια κι η απελπισία, τότε θυμάμαι τα παιδικά μάτια, τις αγκαλιές, τις κουβέντες, τις δημιουργίες, την άκρατη αισιοδοξία και μεγαλειώδη, μέσα στην απλότητά της, χαρά που εισπνέω τόσα χρόνια μέσα στις σχολικές τάξεις..κι αφήνομαι μέσα στη θάλασσα της αγάπης των απίστευτων νηπίων..
Καλοκαιράκι ας έχει η καρδιά μας..



https://youtu.be/PcksrRiBBzc 

 ..ο νους σου βάφεται πάλι μπλε..

.."αφρός θα γίνω βότσαλο, βότσαλο αλμυρό.."

Eυχαριστώ τη Chrissa που μας το θύμισε..
..τι να πρωτοθυμηθείς από το χρυσάφι του ελληνικού τραγουδιού..πού να βάλεις τα συναισθήματα, πώς να ησυχάσεις τους παλμούς που φεύγουν, ποια σκέψη να βάλεις στη γωνιά της ησυχίας, ποια εικόνα να διπλώσεις, ποια επιθυμία να βάλεις στην τάξη της λογικής, ποιους λογισμούς να ξεπλύνεις, ποιες τσαλακωμένες μνήμες να σιδερώσεις, ποιο νόημα να περισώσεις, ποιες στιγμές να λησμονήσεις, πώς να βρεις τη χαρά του σημαίνοντος, πώς να κρατήσεις ανοιχτή την πόρτα της πίστης, ποιο παρόν να δηλώσεις..

https://youtu.be/bGdpO8y38dU 


  

Δευτέρα 10 Οκτωβρίου 2016

" ῾Υμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς..."

Αλάτι το αγαπημένο..
...για τη διατήρηση της ουσίας...
...για την προστασία από την επερχόμενη σήψη...
...για την πλήρωση της νοστιμιάς...
...για την ισορροπία, αντίδοτο απέναντι σε υποτασικές αναταράξεις...
...κι από τον κόπο στις αλυκές ενός απλού ανθρώπου στους Καλούς Λιμένες...
...στην προεξάρχουσα φωτογραφία του 1966...
....δύο ανθρώπων που μπήκαν στην αρένα για τη δημιουργία οικογένειας κουβαλώντας ο καθένας στην πλάτη κόπους κι αγώνες που έδωσαν, ως καλοί αθλητές, στα καλύτερά τους νιάτα...
...κι έδρασαν χρησιμοποιώντας ακριβώς, ως καλοί μάγειροι, τις καταλυτικές ιδιότητες του άλατος...
...και μιας κι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου που άδειασε μετά από τόσους δισταγμούς κι αναβολές το πατρικό σπίτι κι αποκαθήλωσε όλα τα στοιχεία που πλαισίωσαν το κάδρο τόσων σκηνών και δράσεων...τόσων προσπαθειών και κατορθωμάτων...κι επαίνων...και λαθών....και γιορτών...και δακρύων...και δυσκολιών...
...κι ελπίδων που ανέμιζαν κόντρα σ'όλους τους καιρούς το μπαϊράκι της πίστης "όλα καλά θα πάνε"...
...πίστης που δεν υποχωρούσε απέναντι σ'οποιαδήποτε επιβεβλημένη ανάβαση και δεν τα έχανε στην πρόβλεψη κάποιων βυθόμετρων για υφιστάμενους ύφαλους...
...ας ποστάρουμε, όπως λένε, την εικόνα τους...
...σαν απλό ευχαριστούμε...
...κι ας ευχηθούμε στο αντάμωμά μας ξανά...









Άντε..σήκω....ξημέρωσε...

"Θυμούμαι κάθε χαραυγή
πού 'λεγα ο ήλιος να μη βγει..."
Ναι, αλλά όσο κι αν το εύχεσαι, αυτός δε θα προστρέξει στης ψυχής σου τα ανιστόρητα και θα βγει...για να δώσει τη λάμψη του στη μέρα σου...και να σε σπρώξει να ζήσεις όσα φοβάσαι..όσα δεν τολμάς...όσα κυνηγάς....να φανερωθείς σε όσους κρύβεσαι...να φωτίσεις με τη σειρά σου όσους περιμένουν...ν'αγγίξεις όσες καρδιές χτυπούν τόσο κοντά σου...και τόσο μακριά σου...να μιλήσεις τ'αμίλητα...να γράψεις τ'άγραφα..να τραγουδήσεις τα όνειρά και τις φωτιές σου να δώσεις...και να μη νοιαστείς για τίποτ'άλλο...όλα τα'καμες...ξαπόστασε...



https://youtu.be/C7Du62uPjs8 




Τρίτη 4 Οκτωβρίου 2016

Ροδιά μου εσύ τετράκλωνη...

Ρόδι...το πολύσημο και πολυσήμαντο...
....το θησαυροφυλάκιο των κρυφών και πολύτιμων καρπών σφιχταγκαλιασμένων με τόσο ακατάλυτο πάθος....που σε καλούν να μπεις στη δική τους αρένα προκειμένου να προβείς σ'εγκάρσιες τομές και να βάψεις τα χέρια σου με το αιμάτινό τους χρώμα...για να μετέχεις στην πανήγυρη της πολλά υποσχόμενης πανδαισίας που σε μάγεψε την ώρα που άγγιξες τη φλούδα με τις δυσερμήνευτες αποχρώσεις...
...ο μέγιστος μαγνήτης των Περσεφόνειων παλμών...που στέργουν στοργικοί φύλακες στο φως που κάθε φθινόπωρο φέγγει τα Πλουτώνεια σκότη..και θεραπεύει τις πληγές των παλαίμαχων ψυχωμάτων...
...ο αένναος τροφοδότης που θυμίζει τη συγχώρεση και τη μακαριστή ανάπαυση, στο ίδιο πιάτο με το μόχθο του γεωργού...
...το βασιλικό ευειδές κι εύοσμο κι εύγευστο των αναμνήσεών μας...που σκόρπιζε στους δρόμους κι απομάκρυνε απο τον κύκλο της ζωής τ'άσχημα κι άνοστα που παραφύλαγαν...ως γνήσιοι τοκο-γλύφτες...
Αχ, Ρόδι....που από το Ηράκλειο, εξακτινώνεσαι στην Κομοτηνή και το Σουφλί και τη Βέροια και την Πάτρα...κι όπου αλλού εσύ αγαπάς και τα κλείνεις μέσα στην απύθμενη αγκαλιά σου...για να μεταδώσεις τα χρώματα και τ'αρώματα....να γιατροπορέψεις ανάγκες, να νοστιμίσεις το θυμικό, να δροσίσεις τις αγκαλιές και να μεθύσεις τις σκέψεις...








Σαν φωτοβολίδα...

Στις φωτοβολίδες της ζωής μας..που σκάνε συνεχώς και φωτίζουν τις σελίδες της πορείας μας..και διώχνουν το ζοφερό έρεβος των κυκλώπειων σπηλαίων-κλειδούχων της επίφοβης ασφάλειας στις ανήμπορες στιγμές του μεγάλου μας ταξιδιού..
..και χρωματίζουν, χωρίς προϋπολογισμό, τα μάτια μας..κι απλώνουν το χέρι τους την αναπόδραστη στιγμή της προγνωστικής πτώσης..και μας σηκώνουν για ν'αντικρίσουμε το ασύνορο των ορίων μας..
..κι απεκδύονται, χωρίς πτωτικούς ενδοιασμούς, την προσωπίδα της ανούσιας επίφασης..κι αποκαλύπτουν τις ρωγμές του παλαιϊνού τους χώρου που γεννοβόλησαν τα δικά τους τολμήματα και ζυγιάσματα των εύθραστων ισορροπιών τους..
..γιατί μας αγάπησαν πολύ..και μας σκέπασαν με τις ανάσες τους..μας περιτύλιξαν με τις δυναμερές τους σκέψεις..
..και στέκουν μαζί μας, όχι ως άσχετοι ζητιάνοι της στιγμής, μα ως ακρίτες, άγρυπνοι στα ξημερώματά μας...


It's now or never...

"H πιο μεγάλη ώρα είναι τώρα"..

...τώρα να πεις "σε γουστάρω"...

...τώρα να γράψεις "σ'αγαπώ".....
...τώρα να προσφέρεις στον άνθρωπο που γεμίζει το νου σου, την αλήθεια σου...
...τώρα να πλυθείς στα νερά της συγνώμης...
...τώρα να αγαπήσεις έως θανάτου...
...τώρα να σφυρίξεις την έναρξη του δικού σου champions league...
...τι περιμένεις να γίνει, εάν δεν το δημιουργήσεις εσύ;...
...τι περιμένεις να γίνει, εάν δεν πιστέψεις στον εαυτό σου...στη δύναμη που ασφυκτιά μέσα σου...
...και περιμένει τον πυροβολισμό του αφέτη...

https://www.facebook.com/enallaktikidrasicom/videos/879946188817419/ 








I promise...

Πόσες υποσχέσεις κλείνουν μέσα τους τα σύννεφα...

....όσες και οι δικές σου αποφάσεις βρε παιδί μου...
...οι δικές σου σκέψεις...
...οι μεγάλες σου επιθυμίες...
....οι μικρές σου κινήσεις...
....τα χτυπήματα της καρδιάς σου...
....οι αγώνες ταχύτητας του νου σου που συχνά σπάνε όλα τα ρεκόρ...
...όσες υποσχέσεις κουβαλά το βλέμμα σου που λούζει με το φως του το μέρος όπου αναπαύεται η ψυχή σου...όσο μακριά κι αν βρίσκεται..

Θα τις τηρήσεις....;;;










Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2016

Πάλι τα ίδια;




Ξεκινάς το νέο σχολικό έτος χωρίς να περιμένεις κάτι το extreme από τον έξω κόσμο..ίσα-ίσα που έχεις αποφασίσει να βγεις σ'όλο τον κόσμο από τα δεξιά..σε μικρούς και μεγάλους..σε δικούς σου και ξένους και φίλους και στον κόσμο όλο είπαμε..
..κι έχεις εξοπλιστεί, χωρίς να το συνειδητοποιείς κι ο ίδιος,
με όλα τα εξτρά ενός καλού επιθετικού γιατί έχει καεί η γούνα σου τόσα χρόνια που οχυρωνόσουν για να παίξεις στην άμυνα..και θυμιάτιζες τη ρήση "η άμυνα είναι η καλύτερη επίθεση.."
..και μετάνιωνες που δε δήλωσες, τω καιρώ εκείνω, Νομική, να περάσεις με άνεση και ν'ακολουθήσεις το διπλωματικό κλάδο..Μάλιστα..ε, καλά από όνειρα που σου βγαίνουν μετά την απομάκρυνση από το ταμείο, μην ασχολείσαι, τράβα γι'άλλα...
Την άμυνα δεν την εξορίζουμε βέβαια παντελώς από το οπτικό πεδίο του άπαντος σύμπαντος..επειδή ίσως να έπιασε κάποτε π.χ. στο Euro..
(αν κι εσύ θυμάσαι τους εθνικούς άξια παιδιά της επίθεσης..απίστευτα τα όσα έζησες εκείνες τις γραμμένες από την δόξα ημέρες-να χοροπηδάς στα πατώματα της πολυκατοικίας με το πρωτάκι σου να σε κοιτάει ξαφνιασμένο..πάει σου λέει, μια μάνα είχα σε κατάσταση σχετικής ισορροπίας, πάει κι αυτή.. και να τρέχεις να κολλάς αυτοκόλλητα της εθνικής υπερηφάνειας, να ζωγραφίζεις σχετικές λωρίδες στα μούτρα όποιου καλοκάγαθου έβρισκες, να τραγουδάς και ν'άδεις όλα τα χιτάκια της περιόδου εκείνης..να τρέχεις με το εν λόγω πρωτάκι σε άδειους δρόμους για να προλάβεις την παρέα που είχε μαζευτεί από νωρίς ξέροντας ότι θα τρελαθεί με τα παιδιά της απίστευτης εθνικής, που έπαιζαν λέει απλή, καθαρή άμυνα..)
Επιστρέφεις λοιπόν και θυμάσαι ότι τώρα ζεις στο σεβαστό 2016..
..κι έχεις μπροστά σου να παλέψεις 84 γονείς, βάλε και μια γενιά πίσω, 41 νήπια κι ένα προνήπιο, 3 συνάδελφους και τον εαυτό σου..ο οποίος εαυτός, κατά κοινή ομολογία χρόνιων κι ολιγόκαιρων παθούντων, δεν παλεύεται με τίποτα..κι ακούς που σε συμβουλεύουν τι να πεις στον αγιασμό της 12ης του μήνα..πες, λέει, καλώς ήρθατε, χαιρόμαστε που σας βλέπουμε..κι άλλα τινά ευγενή απανθίσματα του λεξιλόγιου ενός ευγενικού και σώφρονα εκπαιδευτικού..
Ναι, καλά..εσύ, εκείνη την ώρα, ακούς ήδη την πάρτη σου να μιλάει, εξ ενός μικροφώνου, που έχεις ήδη επιστρατεύσει και να ξηλώνει και να ράβει ό,τι δεν έγινε ακόμη, για το φόβο όσων ήδη έχουν γίνει..στα τόσα παλαιότερα έτη που είχες την ευκαιρία να ζήσεις.
..έτσι απλά..σου βγαίνει ρε παιδί μου εκ του φυσικού..χωρίς να έχεις προετοιμάσει το οτιδήποτε..η συνάδελφος, που σε ξέρει βέβαια, ετοιμάζεται να σου βάλει βαθμό κάτω της βάσης..όπως κάνει τόσα χρόνια και με το δίκιο της, αυτό το ομολογείς κι εσύ μετά παρρησίας..
..αλλά εσύ περιμένεις, με μιαν αταίριαστη ανυπομονησία, να φύγει ο ιερέας, που ξέχασε φέτος να σας δώσει ν'ασπαστείτε το σταυρό..το ζητάνε οι συνάδελφοι..εσύ πάλι ψιλοσκέφτεσαι την ερμηνεία αυτής της λησμονιάς..και τέλος, κάθεσαι στη θέση σου, απ'όπου έχεις ορκιστεί ότι δε θα σηκωθείς, όπως άλλα χρόνια να τρέχεις ν'απαντάς στα τηλέφωνα που κουδουνίζουν λες και το κάνουν επίτηδες..
..κι έτσι και γίνεται..κάνεις ένα καλωσόρισμα στα γρήγορα..και περνάς στην ουσία της υπόθεσης..λες αυτό κι εκείνο και τ'άλλο και το παρ'άλλο..τι επιτρέπεται και τι, ούτε κατά διάνοια δεν πρόκειται να περάσει, ούτε από τη χαραμάδα της εξώπορτας του σχολειού..του ένδοξου 57ου..για να είμαστε όλοι σύννομοι κι εντάξει με τα πάντα όσα νομοθετήματα κρέμονται επί των κεφαλών όλων..γιατί έχουν αφουγκραστεί, όσοι τυχόν αρμόδιοι, τις ανάγκες της ελληνικής κοινωνίας, στο σύνολό της και για το καλό της συγκεκριμένης αυτής κοινωνίας γίνονται τόσα θαυμαστά πράγματα, την ώρα που όλοι οι υπόλοιποι κοιμούνται αμέριμνοι.
Παρακάτω κάνεις εικόνα, στους έκπληκτους γονείς και κηδεμόνες, κάποια σακιά με πατάτες, που καμία σχέση φυσικά δεν έχουν με τα παιδιά, που αφήνουν καθημερινά στο σχολείο κι ούτε φυσικά την ίδια φροντίδα και μέριμνα απαιτούν.
..συνεχίζεις με διάφορα άλλα που έχεις ήδη βιώσει στο πετσί σου τόσα έτη κι ούτε στον χειρότερό σου εφιάλτη δε θέλεις να τα ξαναδείς αλλά ούτε και σε όνειρο παραλλαγής..
..και συνειδητοποιείς ότι τόσην ώρα δεν ακούγεται ούτε ο παραμικρός ψίθυρος..ακόμα και το αναιδές τηλέφωνο δεν έχει διανοηθεί να χτυπήσει.
..και κόβεις την τελευταία λέξη σιγανά ακουμπώντας την πάνω στο τραπέζι του αγιασμού κι όπως όλα τα ωραία, έτσι κι αυτή η φάση λαμβάνει τέλος..και τι σου μένει μετά απ'όλα αυτά; 
Παίρνεις πανηγυρικά άριστα, μετ'επαίνων, από τους συνάδελφους..
Μαζεύεις, από old school γονείς, σχόλια με αρνητικό άρωμα new entry γονέων που είχαν την αγαθή τύχη να σε γνωρίσουν καλύτερα, μόλις τη συγκεκριμένη μέρα...
Χαίρεσαι και νιώθεις, ως καλός στρατιώτης, ότι κέρδισες την πρώτη μάχη..τον πόλεμο θα δείξει..
..και τις επόμενες μέρες δεν ξέρεις, πού να χωρέσεις τα σακιά χαράς, εξυπνάδας, αγάπης, ικανοτήτων, αγκαλιασμάτων, βλεμμάτων τυλιγμένων σε μέλι κι άλλων εφοδίων που σου αφήνουν, μες τα πόδια σου, μεγάλοι και μικροί και δεν ξέρεις πού να τα βάλεις γιατί δεν είχες ορίσει υπεύθυνο επιμελητείας..μόνο επίθεση ετοίμασες και γι'άμυνα κι οργάνωση καμία πρόβλεψη..γιατί είχες βαρεθεί τόσον καιρό να κάθεσαι στον πάγκο και να σε φωνάζει ο κάθε τυχάρπαστος προπονητής να σταθείς στη γραμμή για τα μάτια του κόσμου..
..και τώρα να που σε καλούν να κάνεις παιχνίδι και να διορίσεις τους παίκτες σου στις θέσεις που τους ταιριάζουν..
Είχες ποτέ τ'όνειρο να τελειώσεις προπονητική σχολή;
..ή έστω να μπεις σε γυμναστική ακαδημία..ούτε κατά διάνοια, ε;
Τώρα είναι η ώρα, οι καιροί σε καλούν..δε μπορείς να μην απαντήσεις..δεν έχεις την πολυτέλεια να το παίξεις απών..

..σχεδιάζεις επιθέσεις, μην το ξεχνάς.   





 

Παρασκευή 5 Αυγούστου 2016

Πιστεύεις;



Πιστεύω...

...αλλά δέχομαι και το φόβο...την απαισιοδοξία..
...την υποχώρηση...την κούραση...την αναβλητικότητα...
..την άνιση ανταλλαγή...τη στενοχώρια...
...τη μικρότητα...την αποφυγή της ευθύνης...

...και στηρίζομαι σ'όσους τόλμησαν...
και υπερβαίνοντας τον εαυτό τους, 
τον εξώθησαν στις ψηλότερες κορυφές...
...στα πιο δύσβατα μονοπάτια...
...στις πλέον απόκρυμνες πλαγιές...
...εκεί που κάθε ορατή ελπίδα σ'εγκαταλείπει...
...για να κρίνει...
...αν είσαι άξιος των όσων θαυμαστών θ'ακολουθήσουν...


https://youtu.be/6W5ZGkG4rQw