Πέμπτη 30 Ιουνίου 2016

Ηappy birthday..




Ένας χρόνος στο facebook..και σ'άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λεγόμενα..

Σίγουρα έχεις μια κάποια ιδέα, άντε, όσο ακουμπά το πόδι του το καναρίνι κι έχεις ακουστά το fb κι άλλα μέσα που δικτυώνουν κόσμο και κοσμάκη αλλά είσαι αλλού, κάπως νυσταγμένη, κάπου νυχτωμένη, μιαν ιδέα βαριεστημένη, μια δόση χαμένη στις χίλιες και μία υποχρεώσεις που σε δένουν ωσάν κατάδικο στη μυλόπετρα που όρισε κάποιο, φίλα προσκείμενο σε σένα, δικαστήριο..
Ερχόμενο όμως το πλήρωμα του χρόνου, κάνεις μιαν αίτηση, 3η στη σειρά, χωρίς να περιμένεις να γίνει κάτι το extreme, στις ΤΠΕ..Β' επίπεδο, τ'ονομαστό..κι από κει κι έπειτα πέφτεις μέσα στον tornado, ως μιαν άλλη Αλίκη στη θαυματένια χώρα..ανοιγοκλείνεις τα μάτια κι ακούς και βλέπεις και θαυμάζεις κι αναρωτιέσαι..

                          Επ, τι γίνεται ρε παιδιά;


..και πραγματοποιείς τα θυρανοίξια στο gmail και μένεις ν'αποθαυμάζεις τα έργα και τις ημέρες συνανθρώπων και συνάδελφων, κάποιων εκ των οποίων ναι μεν υποψιαζόσουν ή στην καλύτερη, γνώριζες την ύπαρξη πλην όμως δεν είχες την τιμή ή και την τόλμη να πλησιάσεις εκ του σύνεγγυς..και δώσ'του ξενύχτια και πάρε να πληκτρολογείς μετά μανίας και πάρε λίγο ακόμη να βρεις μόνη σου, ας το τονίσουμε κι εδώ, (καλή ώρα στους επιμορφωτές μου και στις ηρωΐδες Νηπιαγωγούς της ομάδας μου) ό,τι σου γυάλισε, ό,τι σου έκλεισε το μάτι, ό,τι σου έστειλε αχνά σήματα Μοrse και δε σου πήγαινε η καρδιά να μην τα αποκωδικοποιήσεις..μέχρι που έγραψες και τα ονομαστά σενάρια της επιμόρφωσης και διάβαζες (;;) εν μέσω capital controls, για τις εξετάσεις που έπρεπε, καϋμενούλα μου, να περάσεις (τις Συμπληγάδες πίστευες ότι θα περνούσες ευκολότερα) και πάνω εκεί μπήκες βαριεστημένα στο fb για να δώσεις, ως καλή Σαμαρείτισσα, το δικό σου like σ'ένα διαγωνισμό. Ε, εντάξει, είπες να μην πολυκαθίσεις εκεί μέσα..πού χρόνος και γι'αυτά τα πράγματα..και βγήκες μάλλον χωρίς να καληνυχτίσεις..το fb όμως, ευγενώς φερόμενο, δε σε ξέχασε..καθημερινώς σε ρωτούσε, εάν ήξερες ότι έχεις πολύ περισσότερους φίλους, απ'όσους νόμιζες, στον κόσμο του..εσύ όμως κουνούσες το κεφαλάκι σου με συγκατάβαση. Μμμ..τώρα μάλιστα, φίλους λέει..σιγά τα λάχανα, δε μου χρειάζονται άλλοι, έχω κάποιους..ok βρε αδελφέ, μπα, βρήκαμε δουλειά..Το fb όμως, ως υπηρεσία που σέβεται την πάρτη της, σαν το FBI ένα πράγμα, δεν απογοητεύτηκε από τη δική μου αδιαφορία, άντε περιφρόνηση..επέμενε να μου θυμίζει τους φίλους που δε φανταζόμουν ότι υπήρχαν..every single night..(να πώς δουλεύουν οι σωστές υπηρεσίες, κυρίες και κύριοι..)
..μέχρι που, άνθρωπος ούσα κι εγώ (μάλλον), δέχτηκα την πρόσκληση μιας συνάδελφου από την Κομοτηνή...της Άλκηστης..και τσουπ, μπήκα στις σελίδες του περίφημου βιβλίου των προσωπικοτήτων κι είδα εικόνες, ταξίδεψα με τραγούδια, διάβασα γνώμες κι  ιδέες, απάντησα σε προτάσεις, ζήλεψα τις χαρούμενες στιγμές που με καλούσαν μ'ευγένεια να αποτελέσω μέρος τους, στιγμάτισα λίγο την υπερβολή της προβολής, ταξίδεψα σε γωνιές που αγνοούσα, ξαράχνιασα ταβάνια, για να σηκώσω την ψυχή μου ψηλά και να κατανοήσω τον σημαντικό Άλλο, έτρεξα να καθαρίσω τα τζάμια (ούτε την πεθερά να περίμενα) που η συσσωρευμένη πάνω τους σκόνη μ'εμπόδιζε να διακρίνω την ανάγκη, τη δύναμη και την αξία της επικοινωνίας των ανθρώπων..γύρω μου, δίπλα μου, στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, τον 'Εβρο, τα Γιάννενα, την Κεφαλονιά, τη Χίο, την Κύπρο, τη Βέροια, τις ΗΠΑ, την Αυστραλία κι όπου αλλού. Έβρεξα το πρόσωπό μου σιωπηλά, αφήνοντας ελεύθερα να τρέξουν τα δάκρυα που υπερχείλιζαν το ρεζερβουάρ του πολυκαιρισμένου ΙΧ μου κι έτσι δρόσισα την ψυχή μου, μετά πολλών επαίνων από την εσώτερη φωνή, που μου τραβούσε τ'αυτί..

"..είδες; μια ζωή δεν ακούς..ξεροκέφαλη..αμάν πια..έλεος..τι έπαθες, που μπήκες στο face? ε;"

Ε, τι να πάθω; Τιμήθηκα με τη φιλία πολλών ανθρώπων, που θέλουν ό,τι κι εγώ..ν'αγαπήσουν, με όση δύναμη κρύβει η ψυχή τους και να σκεπαστούν  με τα παλιρροιακά κύματα της αγάπης των άλλων ανθρώπων..απανταχού της γης..και μακρύτερα...
                                   

                                  Happy birthday..keep in touch..



 


Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Τι μας λείπει;

 ...να πιάσουμε την καλή, όπως λένε, τι άλλο;




Με πολλή αγάπη κι αισιοδοξία κι 1/4 ανησυχία (δεν ξέρω αν επιτρέπεται, επιτρέπεται;) στους εμπλεκόμενους στο μείζον θέμα των εγγραφών στα δημόσια Νηπιαγωγεία...

(από σχόλιό μου στον Παιδικό πλανήτη στο facebook)


"..κι άμα πιάσω το λαχείο θα φτιάξω τόσα νηπιαγωγεία γεμάτα γέλια, φωνές, δημιουργίες και τόση αγάπη που θα κάνουμε κι εξαγωγές...ή μάλλον εισαγωγές..."









Πέμπτη 16 Ιουνίου 2016

Mετωπική στον εθνικό...


...Στα ξαφνικά...






                    Τρέχει ο χρόνος και διαβαίνουν οι καιροί...περνούν από την ψυχή, την καρδιά και τα χέρια σου μπόλικα, δόξα τω θεώ, παιδιά...που συνοδεύονται από εξίσου μπόλικους γονείς...
                  ...ακούς, βλέπεις, παρατηρείς, σκέφτεσαι, εξηγείς, χαίρεσαι, στενοχωριέσαι, τα βάζεις κάτω σαν καλός μπακάλης και υπολογίζεις τόσα εδώ και τόσα εκεί...έχασες σ'αυτό αλλά κέρδισες στο άλλο...έδωσες φρέσκο πράγμα και πληρώθηκες λιγότερο...προμηθεύτηκες καλά υλικά κι έφτιαξες υπέροχα εδέσματα που τρέλαναν κόσμο...κάπου λησμόνησες το τάδε πράγμα και στο χτύπησαν...αλλού τόλμησες το ελάχιστο και σε σχολίασαν...παρακεί παρέλειψες το αυτονόητο και απειλήθηκες...αλλού ζύγιασες κι αλλού εκτιμήθηκες...
                ...και σε μια στροφή του δρόμου σου κεράστηκες κομμάτια αγάπης κι συμπαράστασης για τα επόμενα που σε περιμένουν...είδες υγρά μάτια πατεράδων...και ζεστάθηκες από απλά, δυναμερά λόγια οικογενειών που παλεύουν για τα 4 κοπέλια τους με ντομπροσύνη....και ησυχάζεις...και στέκεις μια στιγμή ν'αφουγκραστείς το χτύπημα της καρδιάς σου που ξεφεύγει από τον πέτη σου και στέλνει το αίμα σου σε κάθε ρυάκι του κορμιού σου...αχ, τι τύχη να συγκρούεσαι μετωπικά με την αγάπη....εύχομαι σ'όλους να συμμετέχουν συχνά σε τέτοια ζωογόνα περιστατικά...ως δράστες κι ως διασώστες...



 

Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016

Σιωπή...






           "Η σιωπή των ανθρώπων όταν πέφτει το βράδυ σαν ανήσυχο «γεια σου» ...σαν απίστευτο όχι ...σαν μετέωρο χάδι..."
              Η σιωπή των ανθρώπων τριγυρίζει από το ξημέρωμα σα μαγκάκι του δρόμου...σαν αδικοπιωμένος ξενύχτης...σαν αλητάκι που γυρεύει στα κρυφά την χαμένη του πυξίδα...σαν παιδί που το'χες στα σπλάχνα σου κι ενηλικιώθηκε μ'ένα κλείσιμο των βλεφάρων...σα μια ανάσα που δεν πρόλαβε να πνεύσει πάνω από τα δρομάκια και να βγει στο λιμάνι να κατευοδώσει, με της καρδιάς το χτύπημα, τα όνειρά σου...τριγυρίζει ανέκφραστη όλα τα πρωϊνά ακολουθώντας τα βήματά σου, καταμετρώντας τα χιλιόμετρα που χτυπάς μέσα στο καταμεσήμερο...σε παίρνει από το χέρι τ'απογεύματα της λήθης και σου ψιθυρίζει αχνά την παρουσία της περιμένοντάς σε να σηκώσεις το κεφάλι και ν'αδράξεις την ευκαιρία για να τονίσεις το δικό σου παρών που δεν είναι άσκοπο κι ανώφελο...
             Η σιωπή των ανθρώπων μας χτυπάει καταπρόσωπο μέσα από τις ανήσυχες ματιές τους...μέσα από τις διαδρομές των πτυχών που γεννήθηκαν την ώρα που εφραίνονταν οι ψυχές κι έχουν απομείνει στα καρνάγια σα σαπισμένα ξύλα που φωνάζουν γιατί δεν πρόλαβαν να ταξιδέψουν μακριά...η σιωπή υπογραμμίζει την κινούμενη άμμο που αναδεύεται στις αγκαλιές που επιθυμίσαμε να κλειστούμε...είναι παρούσα στις γραμμές που σχεδιάστηκαν για να καθορίσουν τις εμπειρίες μας...στέκει ως πρώτος τη τάξει χορωδός και άδει τις νότες που τονίζουν τη ζωή μας...η σιωπή φαντάζει σαν κεφαλή μέδουσας που εκπέμπει την απειλή της ακινησίας και συγχρόνως μας καθηλώνει γεμίζοντας τις αποθήκες του νου με βαρίδια και Κέρβερους, μην τυχόν κι αποδράσει κάτι από κει μέσα και χαθεί σε κάποια δημιουργική φωτιά...η σιωπή κραυγάζει μ'άπειρο οδυρμό κι απόγνωση μη θέλοντας να χάσει τη φωλιά που με τόσο κόπο έχτισε στις τρύπες της ψυχής μας...
         Η σιωπή των ανθρώπων κουβαλώντας βραβεία κι επαίνους μας φορτώνει βάρος περιττό και αναρωτιέται αν είμαστε τόσο άξιοι όσο νομίζουμε ώστε ν'αποτινάξουμε τον περίφημο εαυτό μας σαν πάπλωμα που μας ζεσταίνει υπερβολικά και να τολμήσουμε να βγούμε στο φως,,,να χορέψουμε στην αγκαλιά του Αιόλου...να γλυκαθούμε στη βαθειά μπλε αλμύρα...να απαρνηθούμε το θεωρείο που κλείσαμε για τις μεγαλειώδεις παραστάσεις που μας υποσχέθηκαν...να μπούμε στη μάχη της ίδιας μας της ζωής ως στρατιώτες που μεγάλωσαν με τέτοιο σκοπό και περιμένουν ήδη πολλά χρόνια για να γευτούν την σπιρτάδα του πολέμου, τα χτυπήματα των όπλων, τις κραυγές της αδυσώπητης ήττας, το μεθύσι του επερχόμενου θρίαμβου...θεϊκά βιώματα που στέκουν εκεί για μας..αρκεί να δηλώσουμε συμμετοχή στη μάχη...αρκεί να μη φοβηθούμε...αρκεί να αφεθούμε στη λυτρωτική φλόγα της αγάπης...

Τόσα χρόνια νηπιαγωγός...

                  



          

                 Ποιες σκέψεις τρέχουν στο νου ενός εκπαιδευτικού Π/θμιας Εκπ/σης (που τρέχει τόσα όσα χρόνια μέσα σε Νηπιαγωγικές αίθουσες) και τυγχάνει να τις ακουμπήσει σε σχόλια εξαιρετικών συνάδελφων...που αναλογίζονται τον τζίρο, την χασούρα και τα κέρδη από τόσες όσες σχολικές χρονιές έχουν τρέξει...κι συναγωνιστεί με τα τρομερά και φοβερά 5χρονα;...
                  Ε, κάποιες σαν αυτές...και σαν άλλες τόσες όσες μέρες και νύχτες έχουν αφήσει το αμείλικτό τους αποτύπωμα στις ψυχές μας...
          "Πόσες σχολικές χρονιές δουλέψαμε, αγαπήσαμε, γελάσαμε, αγκαλιάσαμε, δυσκολευτήκαμε, ενθουσιαστήκαμε...αγγίξαμε παιδικές ψυχές και σκύψαμε να υποδεχτούμε μια αγκαλιά κι ένα φιλί....πόση αγάπη έτρεξε μέσα από τα χέρια μας κι επέστρεψε με πολλαπλάσια δύναμη και μας καθάρισε από όλους τους ρύπους που μαζεύτηκαν και μας ανύψωσε πάνω από τα επουσιώδη και τ'άχρηστα της καθημερινότητας...."Κυρία, σκύψε να σου πω κάτι.."..."Τι θέλεις καλέ;..."...και σκύβεις και πεταρίζει η ματιά σου από το φιλάκι που δέχτηκες....Αχ...." (Στην Άλκηστη)

                 "Αναρωτιέμαι διαβάζοντας: Δεν είμαστε όλοι άξιοι για την αγάπη;..Γινόμαστε άξιοι, αφού δεχτούμε ν'ανοίξουμε τα φυλλοκάρδια μας και να τολμήσουμε ν'απλώσουμε τα κύματα της ψυχής μας, χωρίς να μας περονιάζει ο φόβος των βράχων, του άγνωστου, του ανώφελου, του πεπερασμένου;...ποντάρουμε στην δεδομένη μα κι ανεξήγητη δύναμη που μας κατακλύζει...δεν έχουμε περιθώρια πλέον ν'αγνοούμε τον πανδαμάτορα χρόνο...τρέχουμε να προλάβουμε ν'ανοιχτούμε στα βαθιά, να βιώσουμε την ανατριχίλα της παραδοχής...το μεθύσι της ανοιχτής αγκαλιάς που πάντα στεκόταν εκεί για μας...μας περίμενε, όσο κι αν εμείς την αγνοούσαμε...ή πιστεύαμε εαυτούς ανάξιους τέτοιας τιμής...
"...τα ξένα λόγια μην ακούς μον’ την καρδιά σου ρώτα...
(Στην Ανδριανή)







Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Η ζωή...




               "Μας αδειάζει για να μας βαθύνει η ζωή. Μας φτάνει στην Ανάσταση από του Γολγοθά το δρόμο, παρακαμπτήριος δεν υπάρχει. Ορίζει το κάθε χάραμα να γεννάει με πόνο το φως. Μας παίρνει και μας δίνει. Ζυγιασμένα όλα, για να κρατάει ισορροπίες η ζωή. Μα τώρα, στου κύκλου τα γυρίσματα, ανακάλυπτε πως της περίσσευαν στο αλισβερίσι που είχε όλα αυτά τα χρόνια με την Αμπελία κάτι καλοκαίρια -από κακό υπολογισμό μάλλον- κι ήθελε δίκαια να κλείσει τους λογαριασμούς, να μην έχει να της οφείλει."
                   Απίστευτο το ταξίδι που ξεκινά, όποιος ανοίξει το βιβλίο της Γιολάντας Τσορώνη-Γεωργιάδη...σε παίρνουν από το χέρι οι λέξεις σαν παλιές σου φιλενάδες που τις είχες κάπως χάσει και τις ανταμώνεις ξανά να σου διηγούνται τα καθέκαστα από κει που τις άφησες...δεν προλαβαίνεις να καθίσεις στη θέση σου και γίνεσαι χωρίς audition, μέλος του θίασου που ζει τα πιο απλά, καθημερινά, παλιά, άγνωρα κι όμως τόσο γνώριμα βιώματα της αληθινής ζωής...περνούν οι εικόνες από μπροστά σου και σε παίρνουν από το χέρι για να μυρίσεις κι εσύ τις ευωδιές του αέρα...για να σφουγγίσεις τους κόμπους του ιδρώτα που τρέχει στα μάγουλα...για προλάβεις να αφουγκραστείς το χτυποκάρδι του έρωτα πριν αυτό υποταχτεί τόσο φυσικά, στις αποφάσεις των γερόντων του σογιού...για να βάλεις κι εσύ πλάτη στα δύσκολα...για να προσθέσεις και το δικό σου χαμόγελο μέσα στο χορό των ανασαμιών που στέκονται για λίγο να πάρουν οι ψυχές των ανθρώπων του τόσο δυναμερού αυτού τόπου...για να σταθείς μια στιγμή, όχι παραπάνω, ν'αποθαυμάσεις το φυσικό δέξιμο δύσκολων, δυσερμήνευτων κι αδιανόητων πραγμάτων που βιώνονταν κάποια λησμονημένα χρόνια...για ν'ανακαλέσεις τις διηγήσεις από του Mικρασιάτη παππού σου τη μεριά...που δυο φορές, πριν περάσουν από την Ιωνία οριστικά το Αιγαίο και σκορπιστούν στην υφήλιο, μπήκε ταξιδευτής κι έσμιξε τη μοίρα του μ'άλλων πολλών τολμηρών και περπάτησε στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού...γραμμένος κι αυτός στους aliens, passengers της νήσου Ellis...για να κλάψεις κατά τα ξημερώματα, αφήνοντας τα ζεστά δάκρυα να βρέχουν το πρόσωπό σου προσπαθώντας ν'αποστηθίσεις μια παράγραφο στον επίλογο των ιστοριών του βιβλίου που τόσο απλά κι αμετάκλητα μπλέκονται μεταξύ τους...
               Κυρία Γιολάντα, σ'ευχαριστώ που μ'έκανες κοινωνό και μέτοχο του ταξιδιού σου...κι επειδή Κρήτη-Μάνη έχουν κοινές ανάσες στο διάβα του χρόνου....περιμένω να ακουμπήσω στις σελίδες του επόμενου βιβλίου σου...να είσαι πάντα καλά...







Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

TV, my love...






         ...φτάνοντας αισίως στην ώρα που σερβίρεται το μεσημεριανό φαγητό στο νηπιαγωγείο μας...και δοξολογώντας τον καλό θεό που μας έστειλε τη σούπερ τραπεζοκόμο που τρέχει ως άλλος Τιραμόλας, παντού...και σχεδιάζοντας κάποια κομμάτια μιας εκ των πασχαλινών κατασκευών...και μιλώντας, ακούγοντας, ρωτώντας διάφορα...κι ενώ πάντα η κυρία λέει ησυχία στην τραπεζαρία, "πάντα μιλάς κι εσύ κυρία", όπως υπογραμμίζουν δικαίως τα σπίρτα...
           ...ρώτησα και τι κάνουν όταν πάνε στο σπίτι τους..ήξερα τι θα επακολουθούσε βέβαια..αλλά ήθελα να το ξαναζήσω.....ε, κάποια ξέρω ότι πάνε ποδόσφαιρο, κάποια άλλα ζωγραφική, yoga...κολυμβητήριο...κ.λ.π...το μόνο που απαντάνε φωνάζοντας, γεμάτα ενθουσιασμό, ενώ γυαλίζουν τα μάτια τους, είναι πως βλέπουν σειρές στην τηλεόραση..πολλές...Μπρούσκο, Μουρμούρα, Ταμάμ, Χάρτινα ή Δίδυμα ή Ασημένια φεγγάρια...μπερδεύτηκα...Τρελή οικογένεια, Oι συμμαθητές, Το σόϊ σου, Πάμε πακέτο, 50-50..Μάλιστα σεφ.....συγχωρέστε με αν λησμονώ κάποια...
            ...πάντως βλέπω ότι δεν επικοινωνώ με τους μαθητές μου...δεν έχουμε κοινά σημεία συζήτησης..θέλουν κι αυτά να πουν τι είδαν και να σχολιάσουν τις εξελίξεις...κι η κυρία τους σηκώνει τους ώμους......κι ύστερα θέλουμε να προοδεύσουμε εργαζόμενοι σύμφωνα με τις επιταγές της νέας αλλά & παλαιότερης παιδαγωγικής & ψυχολογίας...μμμμ..μάλιστα..εδώ σου λέει η δασκάλα δεν ξέρει να πει αν της αρέσει ο τάδε ήρωας του τάδε έργου..ή να πει τι νομίζει πως θα γίνει παρακάτω...
              E..τι να κάνω η καϋμένη..νιώθω ανεπαρκής...τ'oμολογώ μετά παρρησίας..ίσως να ήμουν αποτελεσματικότερη στη Δ/θμια, όπου θα μπορούσα να συζητώ για κανένα NCIS, CSI, Εlementary, Grey's anatomy κι άλλα σπουδαία..που ούτε κι αυτά βλέπω πλέον..καθώς κουτουλάω στην πολυθρονίτσα μου....σκεφτόμενη πώς θα κάνω το 24ωρο τουλάχιστον 48ωρο....να τ'αφήσω;...όχι...βάλε 96ωρο...






Τρίτη 12 Απριλίου 2016

Εκ στόματος γονέων...

 Αυτά κι άλλα πολλά...



- Θέλω να πάρω τη μικρή τώρα...γιατί θα πάμε στο γιατρό...
(έχει κολυμβητήριο, αλλά δε σας το λέω...)
- Μα γιατί δεν έχετε κουδούνι στην εξώπορτα;
- Ανοίξτε μου γρήγορα να σας δώσω το φαγητό του μικρού...
- Μα γιατί είναι και τα δύο τμήματα διάλειμμα...
...αφού σας έχω ζητήσει να βγαίνετε χωριστά! 
- Μα θα πρέπει να εκτιμάτε πιο σωστά τις καταστάσεις 
και να μη μας παίρνετε τηλέφωνο
επειδή σας είπε το παιδί ότι το τσίμπησε μια μέλισσα... 
- Καλέ, δέστε το κορδόνι του μικρού, δεν το βλέπετε; 
- Γιατί δε μας τηλεφωνήσατε, αφού έπεσε στην αυλή; 
- Μα δεν καταλαβαίνετε ότι δεν τρώει 
γιατί του σερβίρετε το φαγητό του πολύ ζεστό;
-  Μπα, τίποτα δε μαθαίνουν στο νηπιαγωγείο...
ευτυχώς εμένα το παιδί μου λύνει εξισώσεις... 
- Θα σας κάνω αναφορά στην υπηρεσία 
αφού βλέπω ότι δεν καταλαβαίνετε...
- Μπράβο σας...πόσα πράγματα έχει μάθει η κόρη μου... 
- Πείτε μου τι θέλετε κι εγώ θα σας το φέρω...μη διστάσετε! 
- Μα πότε θα πάτε καμιά εκδρομή; 
- Και γιατί δεν κάνετε γιορτή; 
- Πάλι άρρωστη η κυρία; Τι θα γίνει επιτέλους;
- Ε...ξεχάστηκα (κι άργησα μισή ώρα) να έρθω να πάρω το παιδί.... 
- Ε...δεν άκουσα το τηλέφωνο...
(2 ώρες το παιδί μόνο του στο σχολειό...) 
- Α, αυτό το τηλέφωνο δεν ισχύει πια..- Έχετε άλλο; 
- Το δικό μου κινητό...αλλά δεν πιάνει σήμα... 
- Και πώς θα επικοινωνούμε; - Ε, στο τηλέφωνο του σπιτιού - Κι αν δεν είστε εκεί; 
(σήκωμα των ώμων...)
- Πολύ καλή δουλειά κάνετε..μπράβο σας! 
..σ'άλλα σχολειά δεν κάνουν τίποτα..απολύτως... 
- Ε, θα πάρω νωρίτερα το μικρό...
...γιατί τον ρώτησα αν θέλει να έρθει σπίτι και ήθελε...
- Α, ναι..ξέχασα να σας πω ότι θα πάρει το παιδί η γειτόνισσα...
- Μα μυαλό θέλει για να καταλάβετε 
ότι δεν πρέπει να ακουμπάνε τα μπουφάν μεταξύ τους; 
...γιατί έτσι θα κολλήσουν ψείρες... 
- Του έχω πει ότι, αν τον δέρνουν, θα δέρνει κι αυτός! 
- Καλά, αν δε θέλει η καθαρίστριά σας (με σύμβαση) 
να έρχεται και το μεσημέρι, θα φύγει, να έρθει άλλη!
(ποια να φύγει βρε παιδιά...αυτή που μας καθαρίζει 
καλύτερα από το σπίτι της και κάναμε 100 χρόνια να τη βρούμε;)
- Κάνει πολλές απουσίες γιατί χωρίσαμε με το πατέρα της
και της κάνω όλα τα χατήρια... 
- Μα έχετε φτιάξει πολύ ωραίο ιστολόγιο!
(Ε, ναι...αυτό το ομολογούμε κι εμείς...αγαπημένοι μας γονείς...)





 



Σάββατο 26 Μαρτίου 2016

Εκ στόματος Νηπίων...


- Κυρία, πού...βρίσκεσαι;
- Εννοείς ...πόσων χρονών είμαι Ελευθερία;
- Ναι, ακριβώς!
- Μμμμ...47...
- Ξέρεις κάτι κυρία; Του χρόνου που θα είσαι 48 θα είσαι ακόμη πιο όμορφη...
- !!!!..
- Κυρία, πόσο φανταστικό τραγούδι...το παραδέχομαι!
- Ποιο λες Ανδρέα...το "Ως πότε παλληκάρια";
- Ναι, η τέλεια μουσική!
(...και δως του και τρέμουν οι τοίχοι της τάξης από τις δυνατές φωνές που συνοδεύουν τον Ξυλούρη και φωνάζουν πιο δυνατά το "Κάλλιο είναι μιας ώρας"...)
- Αχ, κυρία, στενοχωριέμαι...πω, πω...
(Η Ελευθερία σηκώνει το χέρι της και σταυρώνει την υδρόγειο ως κατακλείδα στα λεγόμενα της κυρίας για το φαινόμενο του θερμοκηπίου και τις τρύπες του όζοντος...)
- Θέλεις κάτι Ανδρέα, γιατί επέστρεψες;
- Χα, χα...δεν το κατάλαβες....γύρισα για να χαιρετήσω ξανά και να σ'αγκαλιάσω κυρία!
- Κυρία, ξέρεις κάτι; Φτιάξαμε τζατζίκι και βάλαμε μέσα και λίγο ξύδι...έτσι να κάνεις κι εσύ...
(την ώρα που η κυρία αγόρευε περί...)...και όντως δεν το ήξερα...και το έφτιαξα κι εγώ...5νόστιμο!)
- Καλέ, σταματήστε ν'ακούσω τι μου λένε στο τηλέφωνο! (στην περίπτωση που αποφασίζεις, κόντρα σ'όλα τα προγνωστικά να σηκώσεις το ακουστικό...αν δεν το κάνεις, θα τ'ακούσεις από την υπηρεσία...δεν το γλτιτώνεις...αν το κάνεις, θα έχει καλέσει κάποιος άσχετος)
- Μα κι αυτοί που τηλεφωνούν κυρία, δεν ξέρουν ότι ζούμε πολύ σημαντικά πράγματα και μας ενοχλούν;
(μμμ...τι να πω...)
- Μα κυρία, δεν το λες σωστά...όχι πιο σκούρο ροζ...είναι φούξια!
(μα κόλλησα και δε μου'ρχόταν η λέξη...)
- Νομίζεις εσύ κυρία πως τα ξέρεις όλα...αλλά δεν ξέρεις πως αύριο στο σπίτι μας (ε, όχι αύριο, τη διορθώνουν τα σπίρτα... χτες!)..ναι εντάξει...χτες είχαμε γιορτή και φτιάξαμε κι ένα σωρό πράγματα και ήρθαν οι καλοί μου θείοι και παίξαμε πολύ και ζεσταθήκαμε στην καρδιά μας γιατί γελούσαμε πολύ!
- Τ'αγόρια τα κάνουν όλα πιο γρήγορα και δυνατά!
- Τα κορίτσια τα φτιάχνουν πιο ωραία και σωστά...και στη θέση τους τακτοποιημένα!
(Αγόρια-κορίτσια:1-1...πάντως ακριβοδίκαιοι χαραχτηρισμοί, σ'εκατέρωθεν ανταλλαγή, με δυνατές χορωδιακές φωνές)
Να...αυτά κι άλλα τόσα ακούγονται μέσα στο σχολειό μας...εκεί σε μια μεριά της Κρήτης...κι άλλα τόσα στα σχολειά του κόσμου όλου...και φουλάρουν τις καρδιές μας με το καθαρότερο καύσιμο...και γεμίζουν τις ψυχές μας μ' αναπάντεχη δύναμη...
και στολίζουν τα μάτια μας με πολύτιμες σταγόνες...και ζωγραφίζουν τις ψυχής μας τα μονοπάτια...με χρώματα...κι αρώματα....