..και πώς να μην είναι, αφού έχεις κανονίσει να βρεθείς
με την μικρότερη αδελφή σου (που έχεις να δεις χ μέρες)
και μια παιδική σας φίλη, που έχεις να δεις 2 χρόνια ακριβώς)
και να επισκεφτείτε το μοναστήρι της Αγ. Ειρήνης στον Κρουσώνα Μαλεβυζίου..
Εκεί, όπου πήγαινες μικρή με την οικογένειά σου μερικές φορές & σε φιλοξενούσαν 15Αύγουστο..
Αναχώρηση στις 07:00 το πρωί της Κυριακής, περνάς με το αυτοκίνητό σου να μαζέψεις την παρέα.
Ξεκινάς γύρω στις 07:30..καθώς φεύγεις από το κέντρο της πόλης και κατευθύνεσαι προς τις Βούτες, ρωτάς το συνοδηγό σου για τη διαδρομή που πρέπει ν'ακολουθήσεις..αυτός σου εξηγεί με σύντομα κι απλά λόγια αλλά εσύ, ως ξερόλας, έχεις σιγουράκι μιαν άλλη διαδρομή που νομίζεις ότι ακολούθησες και πριν 2 χρόνια..
Ο συνοδηγός σου επαναλαμβάνει με σίγουρο ύφος την πορεία (ίδιος με GPS) αλλά εσύ, ενώ οδηγείς, κουνάς με αμφιβολία το κεφάλι..
Η αδελφή σου συμφωνεί με το GPS κι ενώ οδηγείς λέμε, δεν είσαι σίγουρη ότι ο δρόμος θα σας βγάλει εκεί που πρέπει και πιστεύεις ακράδαντα ότι μόνο η Αγ. Ειρήνη θα σας βοηθήσει..εν τω μεταξύ παρακολουθείς τη θερμοκρασία του σούπερ-ντούπερ (24ετίας) αυτοκινήτου σου, να φτάνει στο όριο, χωρίς να δείχνει διαθέσεις να κατέβει..κι ως καλή & πιστή χριστιανή εναποθέτεις τις ελπίδες σου ξανά στην Αγ.Ειρήνη αλλά προσθέτεις και το Ωχ, Παναγία μου! (το οποίο εμπέδωσες στα περίφημα επιμορφωτικά μαθήματα των ΤΠΕ που είχες την απίστευτη τύχη να παρακολουθήσεις...)
Τέλος καλό όμως όλα καλά, για την ώρα, γιατί μετά από τρία τέταρτα περίπου, τραβάς χειρόφρενο στον περίβολο του μοναστηριού. Ανοίγεις την πόρτα για να ξεπεζέψεις και ως εκ θαύματος, πατώντας τα ιερά πράγματι χώματα του τόπου αυτού, αισθάνεσαι να γεμίζεις αργά-αργά, ως κλινήρης ασθενής συνδεδεμένος με ορό, με ηρεμία, γαλήνη κι αισιοδοξία..παρατηρείς, όχι χωρίς να έχεις ελπίσει, ότι το βάρος πάνω στο στήθος σου, που κουβαλάς, ως αχθοφόρος/βαστάζος/χαμάλης με αιτία, έχει πάει γι'απόσυρση και ξανανιώθεις, όπως ήσουν στα 7 με 10 σου χρόνια και βλέπεις τον πατέρα σου να σ'ανεβάζει στον πλάτανο εκεί δίπλα για να παίξεις με τις αδελφές σου και να καμωθείς τον ψαρά που κρατάει το καλάμι και περιμένει να τσιμπήσουν τα χρυσά του ή να ψάχνετε για πουκαμισόφιδα ή να γεύεστε αμύγδαλα από τα δέντρα γύρω.. Προχωρώντας προς την εκκλησία, επιμένεις να φωτογραφηθείτε γιατί έλεος, δεν έχεις ούτε ΜΙΑ φωτο..πουθενά (τς..τς) κι όλα γύρω πανέμορφα.
Μια μοναχή χτυπάει στο ξύλο με σφυράκι, μπαίνουν στη Θ. λειτουργία, τέλειωσε ο όρθρος..
Ανάβεις κερί για όσους έχεις στην καρδιά σου (γέμισες το μανουάλι..και μη χειρότερα..)
Δίνεις το λάδι και την καφεδοζάχαρη που κρατάς, κάνεις τις μετάνοιες σου μπροστά στις εικόνες, κοιτάς τους αγίους, σκέφτεσαι ότι ήταν κι αυτοί άνθρωποι σαν εσένα, παρακαλάς να στηρίζουν όλο τον κόσμο, τα μάτια σου γεμίζουν δάκρυα, βρίσκεις ένα πλαϊνό στασίδι και μουρμουρίζεις τα τροπάρια που ακούς, παρατηρείς τις τοιχογραφίες, αναπνέεις το λιβανωτό..μορφώνεσαι αλλιώς..
Με το πέρας της λειτουργίας, ζητάς την ευχή της ηγουμένης, σε θυμάται μικρή να τρέχεις στο μοναστήρι σαν τρελόπαιδο (μα δε στο λέει), σ'αγκαλιάζει με γνήσια χαρά, παίρνεις ευχή και από άλλες 2-3 μοναχές & προσπαθείς να μη γελάσεις αλλά μόνο να κουνήσεις το κεφάλι με συγκατάβαση γιατί σου λένε ότι σε θυμούνται πόσο ζωηρή ήσουν μικρή κι έτρεχες συνεχώς πάνω - κάτω (και τάραζες την ησυχία της μονής)..
Με τόση κουβέντα δεν προλαβαίνεις να πάρεις αντίδωρο από τον ιερέα αλλά, όπως πάντα, κάποιος είναι δίπλα σου και σου προσφέρει.
Η ηγουμένη σας καλεί στο ηγουμενείο για τον καφέ, επιμένει να πάρετε και κουλουράκια, κάθεται μαζί σας και σας ακούει, σα μια καλή φίλη, νομίζεις ότι ακούς τη μάνα σου..τη συντροφιά συμπληρώνει ένας κύριος (με τα δικά του προβλήματα) αλλά τα λόγια του σε καταπλήσσουν γιατί εστιάζει σε θέματα που τον απασχολούν και σ'αναγκάζει να δεις τα πράγματα από τη δική του σκοπιά..κάποια στιγμή, μέσα στη ροή της κουβέντας, ετοιμάζεσαι ν'αποχαιρετήσεις τα 10χρονα Ray Ban σου..και σκέφτεσαι ότι τόσα έχουν περάσει και βγήκαν αλώβητα, κρίμα να μην τα ξαναδείς αλλά όχι, δεν είναι αυτή η μοίρα τους τελικά...
Βγαίνεις για μια βόλτα στα γύρω κι επιστρέφεις 35 χρόνια πίσω και θυμάσαι το μοναστήρι χωρίς ρεύμα, σε χτυπάει η υπέροχη ευωδιά εκείνων των ημερών αποτυπωμένων ανεξίτηλα στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της μνήμης..περνάς έξω από τον άλλοτε φούρνο κι ανακαλείς τη γεύση του ζυμωτού ψωμιού που φούρνιζαν οι μοναχές και λυπάσαι που δεν την έχεις ξαναζήσει από τότε.. στ'αυτιά σου ηχεί ο κρότος των αργαλειών που βρίσκονταν κάτω από την τραπεζαρία..σου φαίνεται ότι βλέπεις τις καλόγριες, νέες κι αεικίνητες, απασχολημένες σε χίλιες δυο υπηρεσίες κι υπακοές..κάθεσαι στο ίδιο ακριβώς παγκάκι που καθόσουν και τότε τα βράδια τ'αστρόφεγγα κι άκουγες τα κουδουνίσματα από τις στάνες κι αντίκριζες τα φώτα των γύρω χωριών να τρεμοσβήνουν...
Αχ, Παναγία μου..αλλά τώρα σε χτυπάει ανελέητα ο ήλιος και πρέπει να βρεις σκιά, αρκετά μαύρισες..σώνει..
Φεύγοντας ξαναπερνάς από την εκκλησία και συναντάς την πιο αγαπημένη σου μοναχή, ίδιο πνεύμα, ίδια λάμψη στα μάτια, πολλές παραπάνω ζάρες στα άλλοτε λαμπερά μάγουλα κι ακόμη η ίδια αγάπη που σ'αγκάλιαζε τόσα χρόνια πριν..της ζητάς να μη σε ξεχνάει στις προσευχές της και σου ζητάει το ίδιο γιατί έχουν μείνει μόνο 9 μοναχές..και οι 5 είναι άρρωστες..της λες ότι σκέφτεσαι να έρθεις κι εσύ καλόγρια εκεί μήπως & σώσεις την ψυχή σου και σου απαντάει με το φυσικότερο ύφος του κόσμου..ότι ναι, δέχονται και παντρεμένες, αλλά πρέπει..
1ον Αν έχουν παιδιά, να περιμένουν να σπουδάσουν, να πάνε στο στρατό, να παντρευτούν και κατόπιν βλέπουμε..
2ον Τον σύζυγο να δουν τι θα τον κάνουν..
..πάνω που πήγα να πω ΑΜΑΝ, μου λέει ότι μια ωραία λύση θα ήταν να πάει κι αυτός στο Άγιον Όρος...ή στον Αη-Γιώργη τον Γοργολαΐνη που έχουν κι εκεί ανάγκη από μοναχούς και μετά θα είμαι ελεύθερη κι εγώ να καλογερέψω..Ο Θεός και η Αγ. Ειρήνη ξέρουν πως συγκρατήθηκα και δε γέλασα μέσα στην εκκλησία..μα για να περιμένω να γίνουν όλα αυτά..σώθηκα ή μάλλον δεν πρόκειται να σωθώ με τίποτα..
..πάνω που πήγα να πω ΑΜΑΝ, μου λέει ότι μια ωραία λύση θα ήταν να πάει κι αυτός στο Άγιον Όρος...ή στον Αη-Γιώργη τον Γοργολαΐνη που έχουν κι εκεί ανάγκη από μοναχούς και μετά θα είμαι ελεύθερη κι εγώ να καλογερέψω..Ο Θεός και η Αγ. Ειρήνη ξέρουν πως συγκρατήθηκα και δε γέλασα μέσα στην εκκλησία..μα για να περιμένω να γίνουν όλα αυτά..σώθηκα ή μάλλον δεν πρόκειται να σωθώ με τίποτα..
Τέλος πάντων..προχωρώντας στην έξοδο συναντήσαμε εκ νέου την ηγουμένη και μου θύμισε κι αυτή ότι ναι, βέβαια ήμουν πολύ ζωηρή μικρή..κι ακόμα θυμάται που στεκόμουν σ'ένα μπαλκόνι (μα σήμερα τα θυμήθηκαν όλα..??) & περίμενα να περάσουν οι μοναχές για να τους πετάξω πετραδάκια κι εγώ θυμήθηκα μια φορά που είχα πετάξει μια πέτρα, πολύ μεγαλύτερη του επιτρεπόμενου ορίου..Αχ, βαχ..και τολμάω να παραπονιέμαι για τον υιόν μου που είναι λέει απάλευτος (αγγελούδι το καϋμένο μπροστά μου).
Στην επιστροφή έχεις κανονίσει να περάσετε από μια ταβερνούλα έξω από τη Ρογδιά..για να φτάσετε εκεί σκοπεύεις να πας μέσω Καναδά..αλλά ευτυχώς η θεία πρόνοια σ'έχει εξοπλίσει με τέτοιο συνοδηγό που όμοιό του δε θα βρεις ούτε σε 1000 χρόνια..σημειωτέον ότι έχει καταπληκτικές ικανότητες αντίληψης του χώρου, του χρόνου, της κατανάλωσης βενζίνης και άλλων τινών..και το πιο σημαντικό μπορεί να κρατάει το τιμόνι, όταν εσύ θέλεις να ασχοληθείς με κάτι άλλο..π.χ. να χασμουρηθείς και να τεντωθείς, να ψάξεις κάτι, να σκουπίσεις τα γυαλιά σου, κ.λ.π. ..στα πολύ συν να προστεθεί ότι βλέποντας αυτοκίνητο να έρχεται καταπάνω σας, γιατί εσύ γελάς τόσο πολύ που δεν μπορείς να κρατηθείς στη λωρίδα σου, ο εν λόγω συνοδηγός δεν σε τρομάζει, αλλά απλώς σου θυμίζει να ισιώσεις..
Μετά και από αυτά τα τόσο χαριτωμένα γεγονότα φτάνεις στην ταβέρνα και κάθεσαι 6 ώρες μιλώντας, τρώγοντας, γελώντας πολύ δυνατά και ξεσηκώνοντας τους πάντες..κάποια στιγμή αρχίζεις και κουτουλάς από τη νύστα..κι όταν στο επισημαίνουν, αντιλέγεις..όχι δεν κοιμάσαι, απλώς κουνάς το κεφάλι γιατί συμφωνείς με όλα αυτά που λέγονται..(ακόμα κι όταν δε μιλάει κανείς)..
Μετά και από αυτά τα τόσο χαριτωμένα γεγονότα φτάνεις στην ταβέρνα και κάθεσαι 6 ώρες μιλώντας, τρώγοντας, γελώντας πολύ δυνατά και ξεσηκώνοντας τους πάντες..κάποια στιγμή αρχίζεις και κουτουλάς από τη νύστα..κι όταν στο επισημαίνουν, αντιλέγεις..όχι δεν κοιμάσαι, απλώς κουνάς το κεφάλι γιατί συμφωνείς με όλα αυτά που λέγονται..(ακόμα κι όταν δε μιλάει κανείς)..
..κι όταν γυρνάς στην οικία σου, μετά από 12 συναπτές ώρες, κάνεις το σταυρό σου ξανά γιατί ευφράνθηκε η ψυχούλα σου κι αγαλλίασε το πνεύμα σου..τόσο απλά κι εύκολα.. αμέ τι;
.jpg)