Σάββατο 3 Δεκεμβρίου 2016

Αγαπημένοι μου συνάδελφοι...

  • Πώς θα πηγαίνουμε στο χωριό; Θα μας παίρνεις με το αυτοκίνητο;
  • Ναι ρε συ..εννοείται..θα οργανωθούμε..έννοια σου
  • Να κανονίσουμε τη συμμετοχή μας...
  • ok..no problem...
  • Τόσα χιλιόμετρα, δε βγαίνουν να οδηγεί ένας κάθε μέρα.. 
  • Να δούμε και τι θα πληρώνουμε..ή να βάζουμε μια μέρα το δικό μου αυτοκίνητο, μια το δικό σου και μια εσύ το δικό σου..
  • Μάλλον..πάντως μέχρι τις Καμάρες δε με βλέπω να τη βγάζω καθαρή έστω μέχρι το τέλος του Σεπτέμβρη (ναι, αλλά μέχρι του αγ.Δημητρίου εκεί έτρεχες..και πρόλαβες κι ένα τραπέζωμα των κατοίκων που ακόμα το θυμάσαι...αχ, ναι..και πόσα άλλα στο Τσιφούτ Καστέλι ρε συ..ξέχασες;) 
  • Παναγία μου, 2 ώρες στους δρόμους..τα κοκκαλάκια μου θ'αφήσω..αμαρτία..
  •  Να δεις..νομίζω ότι δεν οδηγώ..και το αμάξι πάει μόνο του...κι ειδικά τώρα με τη ζέστη..
  • Πρόσεχε ρε συ.. πώς παίρνεις έτσι τις στροφές;..τρελάθηκες;.. 
  • Μην τρέχεις έτσι!!!! Ορφανό θ'αφήσω το παιδί μου εξαιτίας σου!
  • Δε μου λες; θες να κατέβεις εδώ ακριβώς και να γυρίσεις με ωτοστόπ να τελειώνουμε επιτέλους; άντε πια..! 
  • Δε φτάνει που σηκώνομαι αξημέρωτα..μέχρι να φτάσω στο σχολειό, κάνω το σταυρό μου που δε σκοτώθηκα και μόλις μπω στην τάξη, νιώθω σα ζόμπι..πω, πω, πού βρέθηκα να τρέχω..
  • Μα γιατί δε σκέφτεσαι πώς κατάφερες να διοριστείς, με τόσες δυσκολίες, μόνο γκρινιάζεις κι από πάνω; Ξέχασες τι πέρασες;
  • Μ'έχεις ικανή να ξεχάσω; Εμένα; Όχι φυσικά..και δοξολογώ τον καλό θεό..και τα μικρά με τρελαίνουν και μου αρέσει το σχολείο κι οι άνθρωποι κι όλα..αλλά να φοβάμαι ότι θα με φάνε οι δρόμοι...και θα πάω άδικα...
  • Δε μου λες...έφυγες μόνη σου χωρίς να μας ειδοποιήσεις και περιμέναμε τόση ώρα στο δρόμο;
  • Ωχ..αφήστε ρε παιδιά..έτρεχα να προλάβω σαν τρελή γιατί ήμουν άυπνη..όλο το βράδυ..το μικρό είχε πυρετό και έφυγα πανικόβλητη..κι ούτε που πρόλαβα να σας ειδοποιήσω..καλά..δεν έγινε και τίποτα..να..δεν περιμένατε πολύ..έτσι κι αλλιώς με το δικό σας αυτοκίνητο θα πηγαίναμε.. 
  • Καλά..έχε χάρη που τα βρίσκουμε και περνάμε καλά γενικά..κι είσαι ξηγημένη...αλλά πρόσεχε..εδώ υπάρχουν και κανόνες..
  • Είστε οι πιο καλοί συνάδελφοι πραγματικά...  
  • Άντε..την Παρασκευή θα πάμε με το σχόλασμα να φάμε καμιά μπριζόλα..συμφωνείς;
  • Ό,τι πείτε..τέλεια...Μα τι είναι οι πιατέλες στο γραφείο;
  •  Κέρασμα των γονιών του Μάνου..και τ'άλλα ειναι από τη Κατερίνα της τρίτης τάξης...
  • Χριστέ μου..τι καλοί άνθρωποι...
  • Μα καλά, πότε θα πλησιάσεις στο Ηράκλειο εσύ;  
  • Μόνο ο Θεός γνωρίζει...
  • Μα πιάνεις θέση ολοήμερου στην πόλη και τρέχεις ακόμη στο χωριό; 
  • Μα αφού περιμένω την αναπληρώτρια να έρθει..
  • Καλά..και πότε θα έρθει στην άκρα του κόσμου που είναι το σχολειό σου; Καλά Χριστούγεννα!
  • Άσε..και μου τηλεφωνούν από το άλλο σχολειό και λένε ότι φωνάζουν οι γονείς που ολοήμερο δήλωσαν κι ολοήμερο δε βλέπουν..τι κατάσταση λέει είναι αυτή...
  • Τι καταπληκτικό κήπο έχετε φτιάξει με τα παιδιά...συγχαρητήρια!!
  • Σήμερα την ώρα που οδηγούσα και πήγαινα στο σχολειό, κοιμήθηκα σε μια ευθεία και πάλι καλά να λες που ξύπνησα γιατί οι ρόδες ακούμπισαν σε κάτι χαλίκια..αλλιώς..τώρα το μνημόσυνό μου θα κάνατε..
  • Τα έμαθες για μια συνάδελφο που σκοτώθηκε προχτές στο δρόμο για Μεσαρά; 
  • Παναγία μου, πού τρέχουμε τόσοι συνάδελφοι...
  • Πάει το αμάξι..καλά πώς τράκαρες; και το αμάξι κλαις; γιατί δε κάνεις το σταυρό σου που δεν σκοτώθηκες ή δεν σκότωσες κάποιον;
  • Να..μου έφυγε το αμάξι στη στροφή και πετάχτηκε απέναντι..και μετά γύρισε από κει που ερχόμουν..και μετά..έκανα το σταυρό μου ρε συ..τι άλλο;..και με είχε πιάσει μια τρεμούλα..
  • Ήρθε ο προϊστάμενος στο σχολειό στα ξαφνικά..ήθελε να μας πει να προσέχουμε στο δρόμο μην σκοτωθούμε..δεν πειράζει αν κάποια στιγμή καθυστερήσουμε..κάτι μπορεί να τύχει..προσέχετε παιδιά μου, μας τόνιζε..(αχ, κύριε Μανώλη του πάλαι ποτέ 4ου γραφείου..όπου και ν'αρμενίζεις, να'σαι καλά για το μέλι που στάλαζες στην ψυχή μας).
  • Καλωσόρισες..καλή χρονιά..πρώτη σου φορά μέσα στην πόλη;
  • Καλώς σας βρήκα κορίτσια...τέλειος ο καφές σας! 
  • Πρώτη φορά μας άνοιξαν ολοήμερο τμήμα..ξέρεις κι άλλες χρονιές είχαμε αιτήσεις γονέων αλλά λέγαμε πού να τρέχουμε..υποδομές καθόλου..και τελείως άλλο πρόγραμμα...κι έτσι τ'αφήναμε...
  • Μάλιστα....
  • Πού να δεις που καθόμουν και καθάριζα όλο το σχολειό μόνη μου..οι άλλες δεν ενδιαφέρονταν..κοίταζαν τα εύκολα..είχαν όλο δικαιολογίες...
  • Δεν πειράζει..ο καθένας κάνει όπως μπορεί..ας βοηθάμε όσο γίνεται...
  • Τι ωραίο σχολείο που έχετε φτιάξει εδώ πέρα!!!
  • Πολλές ανακοινώσεις κι εγκύκλιοι έχουν έρθει..κάθισε τώρα και διάβαζε..να δούμε τι θα πρωτοκάνουμε..
  • Μα δε μου λες; Κάθε μέρα θα έρχεσαι καθυστερημένη; Θέλω να φεύγω ακριβώς στην ώρα μου!
  • Αχ, έχεις απόλυτο δίκιο..κάτι κάνω μέχρι την τελευταία στιγμή κι αργώ λίγο..ωχ..ωχ...
  • Πήρες τηλέφωνο για τον υδραυλικό;
  • Θα πάρω..
  • Πήρες τηλέφωνο για τον ηλεκτρολόγο;  
  • Πήρα από το σπίτι μου τόσα τηλέφωνα..
  • ..και για τον αλουμινά πήρες;
  • Αχ, το ξέχασα...
  • Στο βιβλιοπωλείο θα παραγγείλουμε τελικά; 
  • Ωχ, παναγία μου...
  • Τόσον καιρό έχει χαλάσει ο εξαεριστήρας στην τουαλέτα των παιδιών κι ακόμα να πάρεις καινούριο;
  • Είχα δώσει παραγγελία αλλά δεν τον έφεραν ακόμη...και μετά το άφησα στην άκρη..συγνώμη..τι να πρωτοκάνω;
  • Το πρωτόκολλο δεν το έχεις ενημερώσει από...πότε; 
  • Το βιβλίο πράξεων φέρε να γράψουμε το πρακτικό για την εκδρομή..πού το έχεις βάλει;
  • Μα πού πήγε; Αφού εδώ το είχα μπροστά μου..
  • Τέλεια δουλειά συναδέλφισσα...Μπράβο σας!! 
  • Ευχαριστούμε πολύ!
  • Τι θα κάνουμε για το Πολυτεχνείο;
  • Τι θα φτιάξουμε για τα Χριστούγεννα;
  • Θα κάνουμε και γιορτή ή όχι;
  • Καλύτερα να μην δίνουμε πολλές φωτοτυπίες..κι έτοιμα πατρόν..
  • Ναι..αλλά το αποτέλεσμα δε βγαίνει τόσο ωραίο πάντα..
  • Κοίτα..σημασία δεν έχει περισσότερο η δουλειά των παιδιών;..κι εγώ παρασύρομαι συχνά..αλλά καιρός μας να ξεφύγουμε από τα παλιά...
  • Έχεις κι εσύ δίκιο...
  • Μα πόσο τυχεροί είμαστε που κληρωθήκαμε για το σεμινάριο στις ΤΠΕ...!!! και τι φοβερή ομάδα είχαμε!!!!
  • Άσε..τέτοια τύχη ούτε στον παπά να την ομολογήσεις!
  • Ξέχασες να μ'ενημερώσεις για το σεμινάριο..Πάλι καλά που το έμαθα από το άλλο σχολειό..
  • Μα θα σας το έλεγα μέχρι την Παρασκευή..έχουμε μέρες..
  • Ναι, αλλά εγώ με τα μικρά πρέπει να το ξέρω από νωρίς..
  • Ναι..με συγχωρείς..
  • Μα έχω πει ότι θα σας τα στέλνω στο ταχυδρομείο σας..
  • Καλά..υπάρχουν και στη σελίδα της διεύθυνσης.
  • Εγώ θέλω να πάρω το συγκεκριμένο τμήμα κι όχι το άλλο..
  • Ναι..αλλά το προτιμώ εγώ γιατί δε βολεύομαι αλλιώς!
  • Μα τελευταία δεν ήρθε; Γιατί να διαλέξει πρώτη;
  • Δες..έχει τρία μικρά παιδιά..
  • Εντάξει..σωστά...
  • Μην κάνεις ακριβώς τα ίδια με μένα..αφού θα τα δει κι η σύμβουλός μας...
  • Κρίμα ρε παιδί μου..μα δεν είχα διάθεση να σας αντιγράψω..και πάνω που χαιρόμουν τόσο πολύ που είμαστε πέντε συνάδελφοι φέτος κι είχαμε τόσες πολλές ιδέες... 
  • Σου ζητάω ειλικρινά συγνώμη..
  • Μα γιατί βρε παιδί μου άφησες και σου φόρτωσαν τόση μεγάλη περιοχή για τις εγγραφές κι οι άλλες έχουν λιγότερα παιδιά;
  • Μα γιατί μιλάς τόσο πολύ στους γονείς..δεν χρειάζεται..
  • Μα γιατί δε φτιάχνουμε αυτό κι αυτό και το άλλο στο σχολειό; Αλλού έχουν φτιάξει τόσα πολλά..
  • Μα γιατί δεν αναλαμβάνεις προϊστάμενη να τα φτιάχνεις όλα όπως πρέπει;
  • Κουράστηκα με τόσα παιδιά το πρωί...εσύ το μεσημέρι έχεις λιγότερα.. 
  • Ναι..αλλά εσύ το διάλεξες έτσι...πες μου τι άλλο θέλεις να σε βοηθήσω...
  • Μπράβο σου συνάδελφε..υπέροχη ιδέα!!!
  • Μα δε λέτε καλημέρα βρε παιδί μου;..Δεν είναι σωστό..προσπαθήστε να τα βρείτε...
  • Καλά..ερχόμαστε, φεύγουμε.. δε μιλιόμαστε..Πόση υπομονή να κάνω πια;
  • Μα άνθρωποι είμαστε...όλοι μας έχουμε τ'αδύνατα σημεία μας..όλοι μας χρειαζόμαστε μια συγνώμη..μια υποστήριξη..μια συμπαράσταση..ένα χτύπημα στον ώμο..για να προχωρήσουμε μπροστά..
  • Δες..ασκούμε το καλύτερο επάγγελμα..λειτούργημα πραγματικό...λάμπουμε σαν αστέρια γιατί έχουμε τόσες ψυχές καινούριες κι αλάβωτες στα χέρια μας...που μας βοηθούν να θεραπεύσουμε τις όποιες πληγές κουβαλάμε και να βγούμε πολύ μπροστά..σαν αθλητές με προοπτική να πάμε για μετάλλιο..Δε λέω..δύσκολο αγώνα έχουμε να κερδίσουμε...αλλά έχουμε και τέτοια ψυχή..όλοι μας..αρκεί να την ανακαλύψουμε..και να της δώσουμε φτερά...να πετάξει προς τα εκεί που ορέγεται..στ'αληθινά...
  • Ναι..όπως λέει και το τραγούδι "Στάσου λιγάκι μη μιλάς, άσε τον χτύπο της καρδιάς να πει ό,τι είναι για να πει, στο φως να γεννηθεί"...
  • ...και θυμήσου ότι όλα τα γλυκόπικρα μαζί θα τα κεραστούμε..σαν ένα υπέροχο κυδωνάκι γλυκό που δίνει τόση χαρά όταν μοιράζεται..
  • Μα τι να σου πω που έφαγες όλο το βάζο!!..Μα καλά..ίσα που πρόλαβαν να δοκιμάσουν τα παιδιά από λίγο!
  • Ωχ..παρασύρθηκα..(επειδή ήμουν στη μεσημεριανή βάρδια - του τέως ολοήμερου και νυν προαιρετικού)...και κάθε μέρα έτρωγα από λίγο..Συγνώμη ρε παιδιά..(αληθινό περιστατικό, όπως κι όλα τα υπόλοιπα φυσικά)
  • Μα καλά...πόσα συγνώμη θα πεις πια;
  • Χμ..όσα αντέχετε αγαπημένοι μου συνάδελφοι...για όσο με αντέχετε.. 
 






2 σχόλια:

ΙΩΑΝΝΗΣ ΞΕΝΙΔΗΣ είπε...

Έκανες ένα ωραιότατο σάρωμα των καταστάσεων που βιώνουν οι νηπιαγωγοί. Οι μετακινήσεις και όλο αυτό το οδοιπορικό δεν γίνονται χωρίς κινδύνους.Το κακό οδικό δίκτυο, η προσπάθεια να επιμερίζονται τα έξοδα των μετακινήσεων, η προσαρμογή σε έναν κοινό ρυθμό με τους υπόλοιπους συναδέλφους είναι ζητήματα που απασχολούν και αποτελούν πεδίο δοκιμασίας.Αναλαμβάνουμε τον ρόλο του εμψυχωτή όχι μόνο με τα παιδιά αλλά και με τους άλλους συναδέλφους. Τουλάχιστον, οι κόποι και οι προστριβές να γίνονται γνώση και συνείδηση για το καλό της προσχολικής παιδείας.Καλημέρα, Ειρήνη.

mosxa9 είπε...

μπα τι ου θυμίζουν όλα αυτά; μμμμμ ένα νηπιαγωγείοοοοοοοοοοο